ไม่รู้ว่าเป็นเวรกรรมอะไรหรือใครกำหนดให้ต้องเป็นเช่นนี้

แรก ๆ ก็ดีเหมือนอะไรก็ดีไปหมดเลย  เพราะเกิดมาในคูดรอบครัวที่ดีมีพ่อแม่พร้อมหน้า

มีเจ้าของที่รักเราเฝ้าดูแลคอยทะนุทะนอมคอยหา หญ้าอ่อน  ฟางข้าว อันสุดแสนอร่อย มา

ให้กินอยู่เสมอ  ด้วยความซื่อไร้เดียงสา  โดยไม่อาจจะรู้ได้เลยว่า  คน ๆ นึง ที่มัน

เฝ้านึกในใจว่าเป็นเจ้าของที่มันรักนั้นรักมันที่สุด  แท้ที่จริงแล้วเขาทำเพื่อหวังอะไรบาง

จากตัวมันเท่านั้นเอง  ช่างน่าสงสารเสียจริง  และแล้ววันนั้นก็มาถึงจนได้

ทนเจ็บตัวเหมือนจะรู้ชะตากรรม  มันก็สงสัยว่าทำไม่เจ้านายของมันที่มันรักต้องทำร้ายมัน

เช่นนี้  มันช่างสงสัยแต่ก็ไม่อาจเข้าใจเลยว่าเพราะอะไร หรือ ทำไม

จากทุ่งหญ้าสีเขียวที่เคยอยู่  กองไฟที่เจ้านายเคยจุดไล่ยุงให้  วันนี้ทำไมเจ้านายถึงให้มัน

มาอยู่ในที่แคบ ๆ  และก็มีเพื่อนที่มันไม่เเคยรู้จักมาก่อน ซึ่งตอนนี้มันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

และเพื่อน ๆ ที่มันเจอนั้นล้วนแล้วแต่ต้องร่วมชะตาเดียวกันทั้งนั้น

และแล้วการเดินทางก็มาถึง  มันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าวันนี้เจ้านายผู้เป็นที่รักของมันทำไม

ไม่พามันไปที่ทุ่งหญ้า กับ ธรรมชาติอันอบอุ่นที่มันคุ้นเคยอีก  แต่กลับให้ใครไม่รู้ที่มันไม่

รู้จักพามันไป  นี่อาจเป็นความคิดของมันที่มันไม่ทันต่อสังคมอันโหดร้ายและหลอกลวง

เช่นทุกวันนี้  ช่างน่าสงสารเสียจริง ในแววตาละห้อยของมันที่เหลียวมองดูเจ้านายผู้ที่มันรัก

นั้นก็ค่อย ๆ จางหาย และไกลออกไป  ทุกที ๆ  แต่มันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับ

ชีวิตของมัน   มันนะไม่รู้หรอกคับ  แต่ผมรู้นะว่าชีวิตของมันกำลังสั้นลงไปเรื่อย ๆ ตามระยะ

ทางที่มันกำลังเดินทางไป โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะพาไปที่ไหน   หยุดฆ่า  หยุดกิน

เถอะนะคับ