ตั้งแต่วันที่ ๘ เมษายน ๒๕๕๘ – ๕ พฤษภาคม ๒๕๕๘

ได้ไปปฏิบัติธรรมที่สำนักฯอีกช่วงหนึ่ง

แต่ระยะเวลาไม่ติดต่อกันทั้งหมด

มีลากรรมฐานออกมาจัดการเรื่องส่วนตัวสองสามครั้ง

วันที่ ๑๒ เมษายน ๒๕๕๘

วันนี้ฝนตกหนักตอนเย็นตลอดไปถึงกลางคืน

น้ำฝนเริ่มรั่วลงมาจากช่องโหว่บนฝ้าเพดานใกล้ ๆ กับขั้วพัดลมเพดาน

เป็นเหตุให้จำเป็นต้องงดใช้พัดลม...

อากาศร้อนมากแม้ในระหว่างฝนตก เล่นเอาเหงื่อท่วมตัว

น้ำฝนกระเด็นมาถึงบนที่นอนตรงปลายตีนเตียง

ต้องเก็บที่นอนเก็บของชุลมุนไปหมด...และร้อนนนนมาก

เปลี่ยนที่นอนลงไปนอนที่พื้นก็นอนไม่หลับ

ฝนซาเอาเมื่อเลยเที่ยงคืนไปแล้ว...เหตุการณ์สงบ

จัดของเข้าที่ ขึ้นไปหลับสบายบนเตียงจนเช้า...

ตั้งแต่หัวค่ำ ในช่วงที่ชุลมุนและตัดสินใจจะขอย้ายกุฏิ

เจ้าหน้าที่ไปเตรียมงานทำบุญสงกรานต์บนศาลาการเปรียญ

รอว่าจะกลับเข้ามาเมื่อไหร่...จนดึก

จึงไม่ไปรบกวนเจ้าหน้าที่...อยู่กับน้ำฝนและความร้อนที่ร้อนมาก ๆ ของอากาศ

ตอนเช้า...

ตื่นขึ้นมาตอนที่เจ้าหน้าที่มาส่งอาหารเช้าพอดี

รีบฟ้องงงงเลย

เจ้าหน้าที่เปลี่ยนกุฏิใหม่ให้...

ทำความสะอาดกุฏิใหม่ ขนของ และวุ่นวายกับการจัดของ

จนถึงเวลาอาหารเพล

ได้ทบทวนพฤติกรรมของตนเอง

นึกถึงที่เคยอ่านเรื่องราวของครูบาอาจารย์ตอนออกธุดงค์

ฝนตกหนัก...

ขนาดท่านต้องเอาจีวรใส่ในบาตร นั่งบนบาตรจับเสากลดเอาไว้

อืมมม

ความอ่อนแอของใจเรา ความรักตัวตนของเรา ที่ยึดติดอยู่มากมาย

เป็นเช่นนี้เอง...

ก่อนที่จะมาฝึกฝนใจตนเองที่สำนักฯ

ประมาณปลายปี ๒๕๕๗ ต่อต้นปีนี้

มีสภาพบางประการที่เกิดขึ้นให้ได้กระทบรู้หลายครั้ง

จะเกิดขึ้นตอนล้มตัวลงนอนหลังจากนั่งสมาธิก่อนนอนแล้ว

สภาพที่เกิดขึ้นนี้...

จะไม่เกิดทุกคืน เว้นไปเป็นสัปดาห์หรือหลายสัปดาห์

แต่จะเกิดตอนล้มตัวลงนอนหลังนั่งสมาธิตอนกลางคืนเท่านั้น

เกิดขึ้นให้รับรู้เลา ๆ ไม่แจ่มชัด

เมื่อรับรู้แล้วก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก

เพียงรับรู้แล้วผ่านเลย ด้วยไม่คิดว่าเป็นเรื่องที่สำคัญอะไร

จนกระทั่งหลังจากย้ายมาอยู่ที่กุฏิใหม่แล้ว

ในคืนวันที่ ๑๕ เมษายน ๒๕๕๘

สภาพนี้...เกิดขึ้นให้ได้กระทบรู้อีก

คราวนี้แจ่มชัดจนอดสงสัยไม่ได้...ว่าคืออะไรกันแน่?

จึงส่งข้อความบอกเล่าให้อาโปฟัง...

ขอบคุณค่ะอาโป... 
เพิ่งเข้ามาเห็นคะ... 

วันนี้... 
ย่าชักไม่มั่นใจตัวเองแล้ว... 
มันฟุ้งกระจายไปหมด... 
จับปัจจุบันของอิริยาบถไม่ได้เลย... 

ระยะสองสามเดือนมานี้ 
พอล้มตัวลงนอน 
มีความรู้สึกว่ารูปสังขาร 
มันเหมือนท่อนอะไรที่มีน้ำหนักวางลงบนที่นอน 
เมื่อคืนชัดเจนมาก

อาโปให้นิ้วโป้งมา... 

ทำให้เอะใจว่า...สภาพที่กระทบรู้นี้...คงจะสำคัญทีเดียว

ค่อย ๆ ย้อนทบทวน...

ก่อนหน้านี้...

เมื่อล้มตัวลงนอนหลังจากนั่งสมาธิ

เกิดกระทบรู้ขึ้นที่ใจราง ๆ ว่า...

สิ่งที่ทอดกระทบลงบนที่นอนนั้น...

เป็นท่อนหรือดุ้นยาว ๆ เท่าความยาวของตัวเรา ไม่มีหัวไม่มีเท้า

ส่วนสุดของด้านปลายทั้งสองคล้ายรอยตัด

ขนาดของท่อนหรือดุ้นนั้นใหญ่ครือ ๆ กับลำตัวของเรา

มีความยืดหยุ่นกระเพื่อมไหวตามแรงกระทบลงบนที่นอน

การกระทบรู้นี้...ที่เกิดขึ้นทุกครั้ง...จะเลือนราง

เพียงแค่รู้เลา ๆ แล้วเลยผ่านไป...

ไม่ได้สนใจที่จะนำมาทบทวนพิจารณาเหมือนเรื่องราวอื่น ๆ ที่เกิดขึ้น

แต่ก็จะค่อย ๆ แจ่มชัดขึ้นมาเรื่อย ๆ ในครั้งหลัง ๆ

ซึ่งเกิดขึ้นโดยที่เราไม่ได้กำหนดหรือระลึกเพื่อให้เกิดขึ้น

เขาเกิดขึ้นมาเอง...

เราไม่สามารถกำหนดให้เกิดขึ้นได้

ครั้งหลังสุด...

เกิดเมื่อวันที่ ๑๕ เมษายน ๒๕๕๘ ที่กุฏิใหม่ที่ย้ายไปอยู่...

กระทบรู้แจ่มชัดขึ้นมากจนต้องเล่าให้อาโปฟัง...

สภาพที่เกิด...

เมื่อล้มตัวลงนอน ร่างกายทอดกระทบลงบนที่นอนเบา ๆ ตามปกติ

แต่กลับรู้สึกถึงแรงกระทบลงบนที่นอนนั้นแรงมาก

และ

รับรู้ถึงร่างที่ทอดลงกระทบที่นอนนั้น

เป็นดุ้นเป็นท่อนที่ใหญ่กว่าลำตัวเราเล็กน้อย

ดุ้นหรือท่อนนั้นมีเลือดเนื้อมีไขมันมีความอ่อนยืดหยุ่น

มีสภาพเหมือนท่อนขาหมู่ที่อยู่บนเขียงหมู

จะเห็นตรงส่วนตัดหัวท้ายว่าเป็นเนื้อเป็นไขมันมีเลือดสีแดง ๆ ซึมอยู่

และด้วยแรงกระทบที่รับรู้ว่าแรงมากนั้น

ทำให้ดุ้นหรือท่อนนั้นกระเพื่อมไหวไปทั้งดุ้น

ชัดเจนมาก ๆ  แต่ก็ยังไม่แรงพอที่จะดึงให้ใส่ใจสนใจ

จึงผ่านเลยไปเหมือนทุก ๆ ครั้ง

เพียงแค่ฉุกใจ...เล่าให้อาโปฟัง...จนอาโปยกนิ้วโป้งให้

จึงสะดุดใจว่า...สำคัญหรือ?

นำการกระทบรู้นั้นมาทบทวนพิจารณาว่า...

ในขณะที่รูปสังขารทอดลงกระทบบนที่นอนนั้น

ใจ...ไม่มีความรู้สึกว่า...เป็นรูปร่างกายเรา-รูปร่างกายของเรา

เป็นเพียงดุ้นหรือท่อนเนื้ออะไรก็ไม่รู้ที่กระทบลงบนที่นอน

ไม่มีความสำคัญมั่นหมายว่า...

สิ่งที่ทอดกระทบที่นอนนั้น

เป็นร่างกายเรา-เป็นร่างกายของเรา

ไม่เห็นภาพตัวตนเรา-ตัวตนของเรา

เห็นเป็นเพียงดุ้นหรือท่อนเนื้อและแรงกระเพื่อมไหวของเขาเท่านั้น

ทบทวนพิจารณาได้เท่านี้...

ยังไม่ก้าวหน้าไปกว่านี้...

คงต้องรอความแจ่มชัดต่อไป...

ไม่มีกาลกำหนด...

และไม่หวังว่ากาลนั้นจะจบลงที่ภพชาตินี้

อีกกี่ปรภพ...ก็ไม่หวั่นไหว...ต้องจบได้

ตอนนี้ลากรรมฐานกลับมาบ้านแล้ว...

เนื่องจากที่สำนักฯอากาศร้อนมาก

ระอุทั้งกลางวันกลางคืน

ขนาดน้ำนี่...รอจนสามทุ่มจึงอาบน้ำ...น้ำยังร้อนอยู่เลย...

กลางวัน...ผ้าขนหนูซับเหงื่อชื้นทั้งผืน

เหงื่อซึมออกมาเป็นเม็ดข้าวโพด

เวลาเขาซึมออกมาจากหัวจะรู้สึกว่าปุด ๆ แล้วไหลเป็นทาง

และอีกอย่างคือ...

ทางสำนักฯจะซ่อมแซมกุฏิทั้งหมด

ก็เลยอำนวยความสะดวกกับเจ้าหน้าที่

จะได้ไม่ต้องมากังวลกับเรา

อากาศที่บ้านดีกว่าที่สำนักฯ

มีลมพัดผ่านให้ชื่นใจในยามเดินจงกรม

ผลที่ได้จากการไปฝึกฝนใจตนที่สำนักฯ

เมื่อกลับมาบ้าน...จึงมองหาทางเดินจงกรม

และได้เดินจงกรมมากขึ้นกว่าที่เคย

ส่งผลให้การดูลมหายใจเข้าออกในขณะนั่งสมาธิดีขึ้น

สภาพของสมาธิพัฒนาขึ้นมาก

และช่วงนี้ได้ฟังธรรมหลวงปู่ชา...

ประทับใจตอนหนึ่งที่ท่านสอนว่า...

“ร้อนก็ให้รู้ ถึงหน้าหนาวจะคิดถึงร้อน

หนาวก็ให้รู้ ถึงหน้าร้อนจะคิดถึงหนาว

ต้องอดทน...”

จับความมาในทำนองนี้ไม่ได้จดคำของหลวงปู่ตรง ๆ มา

อืมมม

คำสอนของหลวงปู่ชาย้ำเตือนให้ใจระลึกได้ว่า

เป็นเพราะ...เราอดทนไม่พอ...กับความร้อนของอากาศ

และ

ยังมีรายละเอียดอีกมาก...ที่ต้องฝึกฝนใจตนเอง...

ขอน้อมนำอานิสงส์ทั้งหมด

มาฝากครูผีเสื้อ อาโป เวลาสวัสดิ์ และเพื่อน ๆ ทุกท่านค่ะ

สาธุ.

กราบขอบพระคุณท่านเจ้าของภาพทุกภาพค่ะ