สวัสดีครับ คนบ้านโอเคเนชั่น ยังคิดถึงอยู่เสมอครับ เริ่มต้นเขียนงานแรก เมื่อปี 52 หายไประยะหนึ่ง กลับมาเยี่ยมอีกครั้ง ปี 57 

     แวะมาเล่าสู่กันฟังครับ ว่าชายแดนใต้วันนี้กับวันแรกที่ผมเหยียบเข้ามามีอะไรที่เปลี่ยนไปบ้าง

   แอบนอนข้างทางปี 52 ตอนเช้าๆต้องไปต่อแล้วรีบ นายสั่งมา

 ตอนยังเป็นชาวบ้านอยู่บุรีรัมย์เราดูโทรทัศน์ ชายแดนใต้น่ากลัวจัง ยิง ฆ่า ระเบิด แถมยังเพิ่มความสงสัยเข้าไปอีกว่า ทำไมเขาถึงแก้ปัญหาชายแดนใต้ไม่ได้ซักที

     พอเข้ามาเป็นทหารพราน ตัวผมเองก็ยังรู้สึกไม่ดีกับที่นี่ชายแดนใต้  ตัวเราเองวิจารณ์มั่วไปหมดคือคิดกับตัวเอง พูดบ้างเป็นบางครั้ง..ฮา

   รปภ.สวนยาง ประมาณ ตี4 กว่าๆ บางพื้นที่เขาไม่กล้าตัดยางดึกๆนะครับ

 มุมมองครั้งแรกของคนไม่ชินพื้นที่ มองชาวบ้านประมาณเป็นโจรกันเพ(เพ คนใต้หมายถึง ทั้งหมด ทั้งเพ ประมาณนี้) มาถึงในช่วงแรกๆ นั่งเรียนวิชาประวัติศาสตร์ วิชาเกี่ยวกับการเกิดของ ผกร. และอีกเยอะแยะมากมาย ฝึกแล้วก็ฝึก

   ภูมิใจอย่างแรง ได้ทักทาย สวัสดีแบบพี่น้องมุสลิม

    ในช่วงประมาณปลาย 51- ปี 53 เป็นช่วงที่เรียกว่า ช่วงปรับตัว ปรับตัวเข้ากับอากาศที่มีอุณหภูมิที่ต่ำลง เพราะบ้านเดิมอีสานร้อนมากๆ ตั้งแต่เล็กจนโตอายุ 25 ปี ผมเป็นคนที่มีภูมิคุ้มกันต่ำ เป็นหวัดทั้งปี มาที่นี่ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่กินยาแก้แพ้ยังกะขนม ข้อดีของการกินยาเยอะๆคือ วันนี้ผมเลิกกินยาแก้แพ้แล้ว หมอว่าเป็นยาที่ดีที่สุด แต่รักษาผมไม่หายซักที เรื่องหวัดไม่รู้หายไปตอนไหน เพราะยาก็เลิกกินนานแล้ว 

    ต่อมาปรับตัวเข้ากับอาหาร แกงส้มในครั้งแรกเป็นแกงที่ผมยอมตายดีกว่ากินมันเข้าไป แต่ตอนนี้ ชอบมันเข้าแล้วล่ะ ทำเป็นด้วย ก็ไม่ใช่อะไร แฟนชอบ ผมกินไม่ได้ก็ฝืนๆกินแล้วก็หัดทำเพราะคนที่เรารักชอบ...ฮาอีกแล้ว อาหารอีสานที่แซ่บๆ ยังได้กินบ้างนานๆครั้ง เพราะลูกน้องมี 4 คนที่เหลืออยู่ในปัจจุบันทำให้กิน อาหารชนิดอื่นของชาวใต้ที่ไม่คุ้นเคยเบือนหน้าหนีตอนนี้ ชอบทุกอย่าง

  สุดท้ายปรับตัวเข้ากับคน อันนี้ยากสุดๆ คนที่สุดโต่งทางความคิดแบบผมมาคุมคนสี่ห้าสิบคน(เขาจะให้สับเปลี่ยนหัวหน้าชุดไปเรื่อย ก็เท่ากับว่าผมต้องทำงานกับทุกคน) ยากมากอันนี้ใช้เวลา ประมาณ 3 ปี กับคนหัวดื้อแบบผม ที่สุดท้ายต้องยอมรับความจริงว่า ทหารไม่มีนาย มีแต่พี่ มีแต่น้อง มีแต่เพื่อน ทำให้ดีที่สุดในหน้าที่ของผู้บังคับชุดปฏิบัติการก็พอแล้ว

   เดินในป่าสบายใจดี

 ผมเล่าเรื่องปรับตัวเพราะ จนท.ที่จะมาแก้ปัญหา กลับต้องใช้เวลามากมายในการแก้ปัญหาส่วนตัว ซึ่งจะว่ากันตรงๆคือ ยังไม่พร้อมสำหรับงาน  ซึ่งในระยะหลังๆมานี้ในส่วนของ นายสิบรุ่นน้องส่วนใหญ่ต้องผ่านงานในพื้นที่ 1 ปี คือพวกนี้อย่างน้อยก็ สภาพจิตใจนิ่งแล้ว อยู่ได้ ทำงานได้ 

     ตั้งแต่ครั้งแรกภารกิจ ตั้งฐานทางเข้าออกหมู่บ้าน 2 จุด ตั้งด่าน 1 จุด ออกทำงานนอกพื้นที่ในบางครั้ง จรยุทธ์กดดันในพื้นที่ที่มีเหตุการณ์ จนถึงปัจจุบันทำงานเชิงรุกเต็มพิกัดทำงานทุกที่ที่สั่งให้ไป 3 จังหวัด ปัตตานี ยะลา นราธิวาส กับ 4 อำเภอของจังหวัดสงขลา วันนี้ผมว่าเราสามารถคลี่คลายปัญหาได้ในระดับที่น่าพอใจ

  สมัยก่อนยิง ระเบิด เผา โจรเป็นคนทำ แต่ในปัจจุบัน ถ้าเกิดเหตุการณ์ขึ้นมา เจ้าหน้าที่จะตั้งข้อสังเกตที่ต่างจากเดิมคือ อาจเป็นยาเสพติด น้ำมันเถื่อน ขัดแย้งส่วนตัว อิทธิพล การเมืองท้องถิ่น ภาพเริ่มชัดขึ้นแล้ว ที่ชายแดนใต้ มีโจรทำซักครึ่ง ที่เหลืออีกครึ่งก็คือปัญหาที่ว่ามาทั้งหมดอาจเป็นยาเสพติด น้ำมันเถื่อน ขัดแย้งส่วนตัว อิทธิพล การเมืองท้องถิ่น

   ยกตัวอย่าง กรณียาเสพติด กองร้อยเรา ผบ.ร้อย จะเน้นเป็นภารกิจหลักคู่ไปกับการ กดดัน ผกร. จับแหล่งผลิตน้ำกระท่อม อยู่เรื่อยๆ บางคนเขาทำเป็นอาชีพ บางพื้นที่ คนสูงอายุก็กิน ยาบงยาบ้า ไม่เคยจับได้แต่มองดูข้อมูลของตำรวจ ของทหารในพื้นที่ หนักมากเหมือนกัน ปัญหาพวกนี้เป็นปัญหาหนักสุดๆ หนักกว่าเรื่อง โจร เพราะเดี๋ยวก็จบ แต่ยาเสพติดมันไม่จบ มันยาวชั่วลูกชั่วหลาน

 ไปจับคนต้มน้ำใบกระท่อมขาย อยู่ข้างบ้าน ผู้ใหญ่มาบอก ของหายจัง เลยไปจับพวกนี้ พอไม่มีเงินซื้อก็ขโมย

ภาพนี้คนละที่กับภาพบน ขึ้นเขาขี้ช้างเต็มเลย กะหลบ จนท.ไม่รอดโดนทุบเตาซะแล้ว

 ที่รอลูกค้า กับที่ทำการ

อะโดย โรงงานผลิตชัดๆ วันแรกไปไหวตัวทัน ยังสร้างความรำค่าญชาวบ้านแจ้งมา ไปตอนกลางคืน ส่งตำรวจแล้ว

ของกลาง คนไม่เกี่ยวนะ เขาจับมือกัน เขียวกับดำ

แม้จะไม่สามารถสรุปได้ว่า จนท.สามารถแก้ไขปัญหาได้อย่างเด็ดขาด แต่วันนี้อย่างน้อยในสถานการณ์วันนี้ดีขึ้น จากที่ผมคนหนึ่งเคยเชื่อว่าชายแดนใต้ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ พอแจกแจงปัญหาให้เห็นกันชัดๆ ก็เหลือปัญหาที่ต้องแก้กรณีการรักษาอธิปไตยบนพื้นดินเพียง 50%