ไปดูป้าเหมียวเก็บลูกหม่อนสุกที่ร่องตาที...อ๋อเป็นหยั่งงี้นี่เอง (๑) อาหารตามสั่ง

ตอน ๑...อาหารตามสั่ง...

         ย่ำรุ่งที่รีสอร์ตใน อ. บ้านไร่ ฉันนอนฟังเสียงนกกระจอกร้องคุยกันจ๊อกแจ๊กๆ ที่บนหลังคานอกหน้าต่างตรงหัวนอนมาสักพักแล้ว จึงลุกขึ้นจากที่นอนเดินออกมาที่นอกห้อง ฟ้าสางแล้ว เสียงนกเขาสองตัวขันอยู่ใกล้ๆ ห้อง และได้ยินเสียงนกกระปูดตาแดงร้องดังคูดๆ อยู่ไกลๆที่ไหนสักแห่งในราวป่าหลังรีสอร์ต เรือนไม้ที่ฉันพักเป็นหลังในสุดติดกับชายป่าและริมสระน้ำจึงได้ยินเสียงนกร้องมากมาย

         ฉันชอบฟังเสียงนกร้องยามเช้า หากเป็นที่บ้านที่จังหวัดตรัง ฉันจะได้ยินเสียงนกตบยุงร้องดัง “จ๊ก จ๊ก จ๊ก” ซึ่งเริ่มร้องออกหากินตอนห้าทุ่มช่วงหนึ่ง แล้วหยุดไป และจะร้องอีกตอนตีสี่ พอใกล้รุ่งมันเดินใกล้เข้ามาๆ แล้วมาร้องใกล้ตรงหัวนอนห้องนอนฉันแล้วก็หยุดราวตีห้าครึ่งก่อนที่มันจะหยุดร้อง มันจะร้องรัวๆ “จ๊ก จ๊ก จ๊ก” ติดกัน ฉันชอบฟังเสียงนกตบยุง มันเดินหากินไปร้องไปด้วยในตอนกลางคืน ฉันดีใจที่บ้านฉันมีนกตบยุงมาตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ ที่เราย้ายเข้ามาอยู่ในป่าแห่งนี้ ฉันจึงใช้ชื่อในบล็อกโอเคเนชั่นว่า “เจ้าหญิงนกตบยุง”  ในขณะที่หริ่งหรีดเรไรจั๊กจั่นร้องอื้ออึงหูตั้งแต่หัวค่ำจนถึงหกโมงเช้าแล้วมันก็จะหยุดร้องเงียบกริบทันทีอย่างเหลือเชื่อ นี่เป็นเฉพาะจักจั่นที่บ้านฉันนะ แต่จักจั่นที่อื่นอาจจะร้องกลางวันก็ได้ เช่น จั๊กจั่นที่อยู่ในป่าทึบอย่างที่สวนพฤกษศาสตร์เขตร้อน (ทุ่งค่าย) จ. ตรัง ที่นี่จักจั่นร้องเซ็งแซ่ตอนกลางวันด้วย ไม่เชื่อลองไปดู และถ้าหากเป็นบ้านที่กรุงเทพฯ เช้าๆ หน้าบ้านฉันก็จะได้ยินเสียงนกปรอดหน้านวลร้อง แต่ฉันเรียก “นกกรงหน้านวล” และนกบินหลาตัวดำๆ ขาวๆ มันร้องเจื้อยแจ้วไพเราะมากตั้งแต่ตีห้าครึ่งอยู่ที่ต้นไม้หน้าบ้านหรือไม่ก็เกาะสายไฟฟ้า แล้วค่อยตามมาด้วยนกเขาขันบนหลังคาหน้าบ้านขันโต้ตอบกับนกเขาหลังบ้าน กระทั่งแสงแดดเช้าส่องก็ยังร้องยังขันกันขรม นกเขาเนี่ยมันน่ารักนะ ว่าไปแล้วฉันเป็นคนรักนกแทบทุกตัว

         กลับมาที่รีสอร์ต ราวหกโมงกว่า ฉันเดินลงบันไดไม้ห้าขั้นแล้วเดินไปสูดอากาศยามเช้าอันสดชื่นดูหยดน้ำค้างบนใบไม้ที่แปลงผักหลังห้อง ซึ่งเจ้าของรีสอร์ตให้คนสวนปลูกไว้ ฉันชอบมาพักเรือนพักหลังนี้ เพราะหลังห้องมีแปลงผักสวนครัว และอยู่หลังในสุดติดชายป่าเงียบดีไม่ได้ยินเสียงรถที่แล่นบนถนน ที่แปลงผักมีการปลูกผักประเภทเลื้อยไต่ขึ้นร้าน เช่น มะระ บวบ ส่วนผักที่เป็นต้นพุ่ม ได้แก่ มะเขือยาว มะเขือเปราะ กระเจี๊ยบเขียว พริกขี้หนู และผักกาด ซึ่งผักทั้งหมดปลูกโดยใช้ล้อยางรถยนต์ที่ไม่ใช้แล้วมาใส่ดินให้เต็มแล้วปลูก ได้ผลดีงอกงาม ฉันเห็นวิธีการปลูกในล้อยางรถยนต์แล้วก็อยากนำไปใช้ปลูกที่บ้านที่ตรังบ้าง

 แปลงผักสวนครัวหลังห้อง

         หลังจากเดินดูแปลงผักแล้ว ฉันก็เดินไปเอากาแฟและโอวัลติน ซึ่งทางรีสอร์ตจะตั้งวางกาแฟซองทรีอินวันและโอวัลตินทรีอินวัน พร้อมตั้งตู้กดน้ำร้อนไว้ให้ชงเองฟรี อยู่ที่เรือนไม้หลังแรกที่เป็นสำนักงานติดต่อห้องพักเมื่อแรกเข้ามา เมื่อฉันเดินกลับมาที่เรือนพัก สามีตื่นแล้ว ฉันจึงยื่นกาแฟให้สามีแล้วตัวเองออกมานั่งที่โต๊ะไม้มะค่าหน้าห้องจิบโอวัลตินไปพลางดูไลน์ทักทายส่งภาพให้เพื่อนๆ ที่ส่งมายามเช้า อ่านหนังสือสักพักกระทั่งเจ็ดโมง

         เมื่อกลับเข้ามาในห้อง สามียังนั่งดูทีวีอยู่บนเตียง ถามว่า

         “วันนี้ มีโปรแกรมไปไหนมั่ง”

         “ไปลานสัก แวะน้ำตกไซเบอร์ แล้วมื้อเที่ยงไปกินผัดเผ็ดหมูป่าที่ร้านป้าเหมียว เขื่อนทับเสลา” ฉันบอกถึงโปรแกรมท่องเที่ยวที่ฉันวาดไว้วันนี้

         “ไปกี่โมงดี ออกเช้าๆ จะได้ไม่ร้อน” สามีบอก

         “ออกสักแปดโมง เดี๋ยวมื้อเช้า ค่อยไปหาอะไรกินเอาข้างหน้า อาบน้ำเลย” ฉันตอบ

         “อย่าลืมโทรหาป้าเหมียวด้วย ถามแกก่อนว่า วันนี้ ขายไหม” สามีบอกให้ฉันโทรหาป้าเหมียวก่อนจะเดินเข้าห้องอาบน้ำ

         ฉันโทรหาป้าเหมียว ซึ่งเป็นแม่ค้าร้านอาหารสวัสดิการที่เขื่อนทับเสลาที่ฉันและสามีเคยไปกินหมูป่าผัดเผ็ดแล้วชอบในรสชาติอาหารฝีมือป้าเหมียว ฉันเคยนำเสนอไว้ก่อนหน้านี้ ในเอ็นทรี “อยากกลับไปกินหมูป่าผัดเผ็ดร้านป้าเหมียว ที่เขื่อนทับเสลาอีก” (อ่านเรื่องย้อนหลังได้ที่)  http://oknation.nationtv.tv/blog/Chaoying/2021/05/17/entry-1

         “ป้าเหมียวคะ วันนี้ ขายหรือเปล่า เราจะไปกินข้าวเที่ยงที่ร้านค่ะ ตอนนี้ เราพักอยู่ที่บ้านไร่ค่ะ” ฉันโทรถามป้าเหมียวเพื่อความแน่ใจว่าขายแน่

         “ป้าว่า จะขายค่ะ แต่ป้าขอเช็คกับลุงก่อนได้ไหม ว่าวันนี้ลูกหม่อนสุกหรือเปล่า ถ้าลูกหม่อนสุก ป้าต้องช่วยลุงเก็บลูกหม่อนค่ะ เดี๋ยวป้าโทรกลับนะคะ” เสียงป้าเหมียวบอกมา

         สักสิบนาทีต่อมา ป้าเหมียวก็โทรกลับมา บอกฉันว่า

         “ป้าโทรเช็คกับลุงแล้ว ลุงบอกว่าวันนี้ลูกหม่อนสุก ลุงอยู่คนเดียว ป้าต้องไปช่วยลุงเก็บลูกหม่อนค่ะ ลุงเก็บคนเดียวไม่ทันค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ” ป้าเหมียวบอกพลางขอโทษ

         “อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ ป้าเหมียวปลูกหม่อนหรือคะ งั้นขอไปเที่ยวที่บ้านป้าเหมียว อยากไปดูป้าเหมียวเก็บลูกหม่อน จะได้ไหมคะ”

         ฉันพูดพลางนึกไปถึงลูกหม่อนหรือลูกมัลเบอรีสีม่วงๆ ป้าเหมียวคงจะปลูกไว้เยอะแน่เลย ถึงต้องไปช่วยลุงเก็บ มันคงสุกเต็มต้นมากมายแน่ ๆ  ไหน ๆ เราก็จะไปเที่ยวลานสักอยู่แล้ว ไปเที่ยวบ้านป้าเหมียวก็ดีเหมือนกัน ฉันคิดในใจ อยากกินลูกหม่อนมัลเบอรี น้ำมัลเบอรีก็อร่อยนะ ส่วนข้าวเที่ยงค่อยหาร้านกินในอำเภอลานสัก เป็นอาหารตามสั่งจานเดี่ยวก็ได้

         “ได้ค่ะ คุณจะมาที่บ้านป้าเหมียวก็ได้ แต่ป้าเหมียวอยู่ที่ร่องตาทีนะคะ ไม่ได้อยู่ที่ทับเสลาคุณจำได้ไหม ร่องตาทีเลี้ยวขวาเข้าไป ตรงสามแยก อยู่ก่อนถึงทับเสลานะคะ คุณค่อยโทรมาก็ได้ เวลาใกล้ถึง”

         “จำได้ค่ะ เคยเห็นป้ายร่องตาที อยู่ก่อนทับเสลา แล้วจะโทรอีกทีนะคะ” ฉันบอกป้าเหมียว ก่อนวางหู ฉันจำได้ว่าตอนที่ไปเขื่อนทับเสลา ฉันเคยเห็นป้ายบอกข้างทาง “ร่องตาที” เพราะฉันชอบอ่านป้ายบอกทางเสมอ เวลาที่ขับรถผ่านไปตามที่ต่างๆ

         สามีอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะแต่งตัว ถามฉันว่า

         “โทรป้าเหมียวหรือยัง ตกลงป้าเหมียวขายหรือเปล่าวันนี้”

         “โทรแล้ว ป้าเหมียวไม่ขายวันนี้ อดกินหมูป่าผัดเผ็ด แต่ก็จะแวะไปเที่ยวบ้านป้าเหมียว ไปดูป้าเหมียวเก็บลูกหม่อน ป้าแกอยู่ที่ร่องตาที” ฉันบอกสามีแค่นั้น แล้วก็รีบเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวทันที

         เวลาแปดโมง อากาศเข้านี้สดชื่นดีจัง แสงแดดเช้ายังไม่ร้อนนัก ฉันขับรถออกจากรีสอร์ทมาแวะเติมน้ำมันเต็มถังที่ปั๊มน้ำมันปตท. แล้วซื้อช็อกโกเลตเย็นที่ร้านอเมซอน ดูดสองทีเพื่อเติมความสดชื่นสักหน่อย จากนั้นฉันขับรถไปตลาดบ้านไร่ แวะที่ร้านฮาร์ทเบอเกอรี ซึ่งเป็นร้านขนมเบอเกอรีของฝากจากบ้านไร่ร้านเดียว เพื่อจะซื้อขนมปังไส้สังขยารสชาไทยอันมีชื่อของร้านนี้ จำนวน ๒ กล่อง กล่องหนึ่งเอาไว้กินในรถกลางทางเผื่อหิวๆ ส่วนอีกกล่องสำหรับเอาไปฝากป้าเหมียว

         ฉันขับรถเดินทางไปอำเภอลานสักในยามเช้าที่อากาศสดชื่นบนถนนที่รถโล่งมาก ฉันกับสามีชมวิวทิวทัศน์ไร่อ้อยสลับกับสวนยางพาราสองข้างทางที่เราคุ้นเคยเพราะมาทางนี้หลายครั้งแล้ว เรากินขนมปังสังขยาไส้ชาทะลัก คนละสองลูกรองท้อง แล้วฉันก็ดูดช็อกโกเลตเย็น ว้าว... อร่อย สุขใจจัง

         ระหว่างทางไปอำเภอลานสัก...เมื่อฉันขับรถมาถึงตำบลคอกควาย อำเภอห้วยคต ก็เห็นแม่ค้าเริ่มเอาสับปะรดมาวางขายที่แผงร้านข้างทาง เพราะพื้นที่แถบนี้ปลูกสับปะรดเยอะ ฉันกะว่าจะซื้อสับปะรดตอนขากลับบ้านเหมือนทุกครั้ง

         ราวเก้าโมงกว่า เรามาถึงปากทางเข้า “น้ำตกไซเบอร์” จึงเลี้ยวรถเข้าไปเที่ยวน้ำตกไซเบอร์ก่อน (จะเขียนในเอ็นทรีต่อๆ ไป โปรดติดตามนะคะ) เมื่อกลับออกมาสู่ถนนใหญ่อีกทีก็ใกล้เที่ยงแล้ว ฉันนึกขึ้นมาได้ว่า เรากำลังจะขับผ่านแหล่งท่องเที่ยว “น้ำพุร้อนสมอทอง” ซึ่งเคยเห็นมีร้านขายอาหาร จึงบอกกับสามีว่า

         “คิดออกแล้ว เดี๋ยวเราไปกินข้าวเที่ยง ที่ น้ำพุร้อนสมอทองก็ได้ ใกล้จะถึงแล้ว” ฉันบอกแล้วก็ขับรถเลี้ยวเข้าไปตามทางเข้าแหล่งท่องเที่ยวน้ำพุร้อนสมอทอง เข้าไปได้ครึ่งทางก็เห็นป้ายบอกว่า

         “ห้ามเข้า น้ำพุร้อนสมอทอง ปิดทำการชั่วคราว.. เนื่องจากสถานการณ์โควิด”

         “โอ้ พระเจ้า ปิด ..ทำไมไม่ติดป้ายบอกตั้งแต่ปากทางเข้านะ ให้เราขับรถเข้ามาตั้งไกล” ฉันบ่นเล็กๆ พลางถอยรถกลับออกมาสู่ถนนหลัก มุ่งหน้าไปอำเภอลานสัก

         “หิวยัง” ฉันถามสามีเป็นการหยั่งเชิง

         “ยัง” สามีตอบห้วนๆ

         “ไปที่ที่เธออยากจะไปดูก่อน ไปไม่นานไม่ใช่เหรอ ดูๆ แล้วก็กลับ เดี๋ยวค่อยกลับมากินข้าวเที่ยงในอำเภอลานสัก” สามีกำชับ

         ฉันรู้ดีว่า สามีฉันน่าจะเริ่มหิวแล้วหละ เพราะตอนนี้เที่ยงแล้ว ฉันควรจะหาร้านกินข้าวก่อนดีกว่า เพราะเมื่ออิ่มท้องแล้วเราจะไปลั้นลาที่ไหนทำอะไรก็ย่อมจะสบายใจกว่า ฉันจึงเลี้ยวรถเข้าไปในตลาดลานสัก ขับรถเวียนๆ หนึ่งรอบก็ไม่เห็นมีร้านอาหารตามสั่งสักร้าน เป็นไปได้อย่างไร จึงขับรถกลับออกมาสู่ถนนหลักอีกครั้ง ฉันบอกกับสามีว่า

         “ดูเหมือนทางที่จะไปทับเสลา น่าจะมีร้านขายอาหารตามสั่งข้างทาง” ฉันพูดปลอบใจ พลางขับรถสอดส่ายสายตามองหาร้านอาหารตามสั่งข้างทาง

         ฉันขับรถมองหาร้านอาหารตามสั่งไปเรื่อย ๆ จากตลาดอำเภอลานสักไปทางทับเสลา ยิ่งห่างย่านชุมชนออกไป บ้านคนก็ค่อยๆ ห่างลงๆ แล้วความหวังที่จะเจอร้านอาหารตามสั่งของฉันก็ริบหรี่ลง ไม่มีเลยสักร้าน จนกระทั่งมาถึงทางสามแยก “ร่องตาที” นั่นไง ตามที่ป้าเหมียวบอกให้เลี้ยวขวาเข้าไปอีกสามสี่กิโลเมตร

         “ถึงทางเข้าร่องตาทีแล้ว แวะไปดูสักแป๊บเดียวนะ” ฉันบอกสามี เพราะรู้ว่าเขาหิวปุดๆ แล้ว

         เมื่อเลี้ยวเข้ามาตามทางลาดยางเล็กเข้าหมู่บ้าน ทันใดนั้น เราก็เห็นร้านขายก๋วยเตี๋ยวหลังคามุงสังกะสีเตี้ยๆ เล็กๆ  “โอ้สวรรค์โปรด” รีบจอดรถลงไปสั่่งอาหารเลย

         ไม่น่าเชื่อ...ที่ร้านขายก๋วยเตี๋ยวเพิงๆ เล็กๆ  มีเมนูอาหารตามสั่ง เขียนอยู่ที่ข้างฝาด้วยว่า..

          กบผัดเผ็ด ..หมูป่าผัดเผ็ด....

          โอ้.. พระเจ้า (อุทานอีกรอบ) ช่างโชคดีมาก สวรรค์เมตตาให้เรามาเจอร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ แถมมีหมูป่าผัดเผ็ดด้วย อยู่ริมทางเข้าหมู่บ้านชนบทที่แทบจะไม่มีบ้านคน มีคนผ่านมาน้อยมาก          "ไชโย...เรารอดแล้ว เย่ๆ" ฉันดีใจมาก เหมือนเจอแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์

         สามีค่อยอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย เมื่อได้กินข้าวเที่ยง ซึ่งได้กินหมูป่าผัดเผ็ดด้วย แม้เราจะไม่ได้กินร้านป้าเหมียวแต่ได้กินร้านนี้ ก็นับว่า “ดีทีเดียว” ในยามหิวเช่นนี้ ฉันสั่งไข่เจียว ผัดผักบุ้งไฟแดง และหมูป่าผัดเผ็ด ข้าวเปล่าสองจาน ไม่น่าเชื่อว่า ทั้งหมด ราคาเพียง ๑๐๐ บาทเอง

ดูดี อร่อย ไม่แพง

น่ากินใช่ไหมหละ

         เสียงป้าเหมียวโทรมาถามว่า เราอยู่ไหนแล้ว ฉันบอกว่า

         “หิวแล้วค่ะ กำลังกินข้าวเที่ยงที่ร้านเล็กๆ เข้ามาจากปากทางร่องตาทีค่ะ เดี๋ยวกินเสร็จแล้วไป ใกล้ๆ แล้วจะโทรหาอีกทีนะคะ”

         ป้าเหมียวบอกทาง...ให้เข้ามาตามทางจากร้านอาหารอีกสามกิโลเมตร ถนนจะเป็นทางโค้งเห็นซอยซ้ายมือ ให้เลี้ยวซ้ายเข้าไป จะเห็นแท็งค์น้ำสีฟ้า เลี้ยวไปตามถนนซอยนั้น บ้านของป้าจะอยู่หลังสุดท้ายของซอย… ฉันจำภาพตามที่ป้าเหมียวบอกแล้วคิดว่า “น่าจะหาไม่ยาก”...

(โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ)