หลังเสร็จสิ้นภาระกิจส่งญาติผู้ใหญ่สู่สวรรค์ในตอนบ่ายวันอาทิตย์ที่ 27 ตุลาคม 2556

เจ้ามือจากแดนไกลก็เอ่ยปากชวนพี่ๆ น้องๆ จะไปเลี้ยงอาหารทะเลที่ไหนสักแห่ง...

เป็นไปได้งัย...ไม่มีใครปฏิเสธเลย...สำหรับผม...ขอแกงส้มปลากะพงอย่างเดียว...อย่างอื่นก็ขอแจมด้วยเท่านั้น...

เหตุเพราะเลี่ยนกับอาหารมันๆ จากงานเลี้ยงส่งมาหลายวันแล้ว โดยเฉพาะหมี่น้ำฮกเกี้ยนกับหมูย่างในตอนเที่ยง

ซึ่งแค่ขยิบตาเจ้าภาพก็ยกมาเพิ่มให้สองสามรอบ ทานกันเพลินมารู้ตัวอีกที...มันจะลุกจากโต๊ะไม่ไหวเอาซะงั้น...

น้องชายผู้ชำนาญเส้นทางจึงบอกสถานที่ที่จะไป...

จุดหมายนั้นห่างจากตัวเมืองตรังลงไปทางใต้อีกประมาณ 50 กิโลเมตร

สบายมากเพราะเป็นวันอาทิตย์รถไม่มาก คงใช้เวลาไม่เกินหนึ่งชั่วโมงคงถึง

แต่ท้องฟ้าครึ้มฝนมากท่าทางก็ไม่รอด...ตกแน่ๆ แต่จะเป็นที่ไหนบ้างเท่านั้น

และแล้ว...บ่ายแก่จัดจ้านสี่โมงครึ่งก็มาถึงจุดหมาย...

...หาดสำราญ...ตำบลสำราญ...อำเภอสำราญ...จังหวัดตรัง...

เอารถไปจอดที่ซุ้มกินอาหารซึ่งอยู่ริมทะเล ฝนยังโปรยเม็ดอยู่แต่ท้องฟ้าเริ่มเปิด...

วันนี้คงได้เห็นพระอาทิตย์ตกน้ำทะเลป๋อมแป๋มแน่นอน...แต่จะงามขนาดไหน...ต้องรอดูกันเอง...

สมาชิกบางส่วนมกมุ่นกับเรื่องการสั่งอาหาร ส่วนพวกสะพายกล้องก็หามุมบนศาลาเล็กๆ เพื่อเก็บภาพสวยๆ

ตรงตำแหน่งหาดสำราญซึ่งห่างจากจุดที่ชาวโอเคฯ จะไปปลูกหญ้าให้น้องพยูนที่อยู่ด้านเหนือขึ้นไป 42 กิโลเมตร

วัดจากแผนที่ดาวเทียมของกูเกิ้ลเฮิร์ทนะครับ...ถ้าทางรถยนต์ก็คงประมาณ 100 กิโลเมตรทีเดียว

เมื่อหันหน้ามองออกไปในทะเลซึ่งเป็นทิศตะวันตกจากหาดสำราญ นอกจากผืนน้ำทะเลอันเวิ้งว้างแล้ว

ยังมีหมู่เกาะให้เห็นโดยเรียงจากด้านใต้ไปด้านเหนือ คือ ...

เกาะสุกรหรือเกาะหมูอยู่ห่างออกไปประมาณ 15 กิโลเมตร ซึ่งมีชาวไทยมุสลิมอยู่ทั้งเกาะ

เกาะบุโหลนเลอยู่ห่างออกไปประมาณ 45 กิโลเมตร เกาะนี้อยู่ในเขตจังหวัดสตูลแล้ว

หมู่เกาะเภตราอยู่ห่างออกไปประมาณ 24 กิโลเมตร ซึ่งเห็นเป็นเขาแบบบางรูปคล้ายใบเรือสำเภา

เกาะหลาวเหลียงอยู่ห่างออกไปประมาณ 18 กิโลเมตร ซึ่งเห็นเป็นเกาะภูเขาคู่

เกาะลิบงอยู่ห่างออกไปประมาณ 10 กิโลเมตร ซึ่งเป็นเกาะใหญ่ที่สุดของจังหวัดตรัง และ

เกาะมุกอยู่ห่างออกไปประมาณ 27 กิโลเมตร ซึ่งอยู่เลยขึ้นไปทางอำเภอกันตัง

ฝนชายทะเลถ้าโปรยเม็ดอย่างนี้ ไม่หยุดง่ายๆ มักจะลากยาวเป็นชั่วโมงทีเดียว...

...ใครบางคนอาจชอบเดินตากฝนโปรยปรายชายทะเล...

เพราะเม็ดฝนมากับสายลมนั้นละเอียดดุจฝอยน้ำ

เสื้อผ้าโดนฝนเพียงชื้นแต่ไม่เปียกปอน จึงเย็นสบาย…

และแล้วเทพสุริยันต์ก็สำแดงฤทธิ์เมื่อร่วงหล่นลงได้ระยะในหมู่เมฆที่ลอยอยู่สลับซับซ้อนเปิดช่องให้แสงส่องกระทบน้ำ

ขณะที่หมู่เมฆต่างระดับต่างความสูงเคลื่อนตัวจากตะวันตกเฉียงใต้ไปตะวันออกเฉียงเหนือด้วยความเร็วที่แตกต่างกัน

ช่องว่างจึงแปรเปลี่ยน แสงพระอาทิตย์ส่องสะท้อนก็เปลี่ยนไปทุกวินาทีเช่นกัน ภาพที่ออกมานั้นจึงอยู่ที่จินตนาการ

บ้างก็เห็นเป็นรูปสัตว์ต่างๆ กำลังโบยบินในท้องฟ้า ถกเถียงกันหน้าดำหน้าแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล

ต่างเห็นต่างกัน เพราะความทรงจำและความวิจิตรต่างกันจึงเถียงกันอย่างสนุกสนานเพราะไม่ค่อยได้เห็นกันบ่อยนัก

เมื่องานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา...พระอาทิตย์ก็ลาลับ จมหายไปในท้องทะเล...ในบัดนั้น

...ความมืดมิดจึงค่อยๆ มาเยือนพร้อมสายฝนโปรยลงมาอีกครั้ง...

ว่าแล้วก็...หลบบ้านดีหวา (กลับบ้านดีกว่า)...วันหน้าค่อยมาล่าว (มาใหม่)...

ก่อนจาก...ได้เชิญคุณสุเทพมาร้องเพลงให้ฟัง...ช่วยฟังเพลงนี้กันหน่อยนะครับ...

เผยแพร่โดย Aphirakchuchai78  เมื่อ 1 ส.ค. 2013

เพลง ย่ำสนธยา

ขับร้องโดย คุณสุเทพ วงศ์กำแหง
คำร้อง - ทำนอง สุรพล โทณะวณิก 

ยามเย็นเห็นฟ้าพราวตา สาดส่องแสงสีอำไพ
เมฆน้อยลอยลาอาลัย เหมือนใครวาดไว้ดูงาม
ใจเรานั้นแสนมัวมน สุดข่มคิดถึงนงราม
ม่านฟ้าพราวตาอร่าม วับวามดั่งเย้ยใจเรา
แสงทองยามต้องจากฟ้า ทุกคราดูไม่อับเฉา
รักมาลืมเลือนลางห่างจากใจเรา แสนเศร้าเมื่อสนธยา
แสงทองยามต้องจากฟ้า ทุกคราดูไม่อับเฉา
รักมาลืมเลือนลางห่างจากใจเรา แสนเศร้าเมื่อสนธยา

แสงทองยามต้องจากฟ้า ทุกคราดูไม่อับเฉา
รักมาลืมเลือนลางห่างจากใจเรา แสนเศร้าเมื่อสนธยา
แสงทองยามต้องจากฟ้า ทุกคราดูไม่อับเฉา
รักมาลืมเลือนลางห่างจากใจเรา ใจเหงายามเราเดียวดาย