ไม่บ่อยที่จะได้เจอคนถูกใจ...

(ชอบรูปนี้แบบว่าแอบอวบ...ส่วนหน้าตาก็แบบว่าเหมือนแอบคิดถึงใครเลยนะ ฮี่ๆ)

เคยได้ยินคำพูดนี้จากละครเรื่องหนึ่งนานมาแล้ว...ยังจำกันได้ไหมคะ ว่าจากละครเรื่องอะไร?? อ่ะ บอกให้ก็ได้...เรื่อง ยามเมื่อลมพัดหวน ไงคะ...เป็นไงล่ะ นานได้ใจมั๊ย...ใครที่จำละครเรื่องนี้ได้ นั่นก็แสดงว่าเรามีอายุ อยู่ที่รุ่นราวคราวเดียวกัน... ประมาณ 24 ย่างเข้า 25 ใช่ไหมคะ ห้าห้า....

จำได้คร่าวๆ ว่าพระรอง (สัญญา คุณากร) มาเจอหมิว (นางเอก) ตอนที่นางเอกเค้ามีแฟนอยู่แล้ว...แต่เค้าก็ดันชอบนางเอกมาก...เค้าเลยสารภาพรักกับนางเอกไปว่าอะไรสักอย่าง...แล้วตบท้ายด้วยคำพูดที่ดิฉันจำมาจนถึงทุกวันนี้...

“ไม่บ่อยที่จะได้เจอคนถูกใจ”

ก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าในชีวิตจริงของคนเรา (เอ๊ะ หรือของเรา?)...จะมาเจอกับความรู้สึกแบบนี้...

แปลกดีเหมือนกัน...กับการที่เจอใครแค่หนึ่งคน...ในช่วงเวลาสั้นๆ ไม่ใช่บนเครื่องบิน...ไม่ใช่ในคลับในบาร์ แต่เป็นในซุปเปอร์มาเก็ต...

ปกติไม่ชอบคุยกะคนแปลกหน้า...และไม่คุยเลยด้วยซ้ำไป...ยกเว้นผู้โดยสารบนเครื่อง ถึงแม้เป็นคนแปลกหน้า แต่มันเป็นหน้าที่ที่จะต้องคุย ก็ต้องคุย...แต่ไม่เคยเจ๊าะแจ๊ะ เพราะไม่ชอบจ้ะจ๋า....

แต่กับคนนี้เราคุย...หรืออาจเป็นเพราะเห็นว่าเป็นคนไทยเหมือนกัน...เจอกันที่ต่างประเทศก็เลยรู้สึกว่าคุ้นเคย...ก็แค่คุย นิดๆ หน่อยๆ ทักทายตามประสา...คนไทยที่เจอกันในต่างแดน...แถมยังทำงานสายงานเดียวกันเลยมีเรื่องให้ทักทายกันได้ไม่กระดาก...

ทำเรื่องยาวๆ ให้เป็นเรื่องสั้นๆ...

หลังจากได้คุยครั้งแรกก็เฉยๆ เพราะเหมือนเป็นแค่การทักทายกันตามประสา “เพื่อนร่วมอาชีพ”

แต่จากการได้เจอกันโดยบังเอิญ (บังเอิญมาก) ในครั้งที่สอง...ทำให้ได้คุยกันมากขึ้น...แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่...คุยกันไม่มาก แต่ทุกคำพูด...ที่ผู้ชายคนนี้พูด  หลายต่อหลายครั้งแสดงออกมาให้เห็นแบบจังๆ เลยว่าเค้า “ฉลาด” และสิ่งที่น่าประทับใจไม่แพ้กัน คือเค้าพูดภาษาอังกฤษเก่ง...สำเนียงก็เริด... (แอบได้ยินเค้าพูดกับพนักงานที่ร้านขายของ) 

ก็ไม่มีอะไรค่ะ แค่รู้สึกว่า...ชอบผู้ชายแบบนี้จัง...รู้สึกว่าถูกใจสุดๆ...แอบคิดถึงเป็นระยะๆ (ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันก็เป็นเพียงแค่ลม ที่พัดผ่านมา....แล้วก็ผ่านไป...แต่ก็แอบหวังว่าสักวันลมจะพัดหวน...อยากให้มีเรื่องบังเอิญแบบนี้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สามจัง...)

ชอบผู้ชายที่ดูธรรมดาๆ ...แต่งตัวธรรมดาๆ ไม่บ้าแบรนด์...หน้าตาไทยๆ แต่พูดภาษาอังกฤษได้สุดยอด...ที่สำคัญหน้าที่การงานขั้นเทพ...

ตอนแรกคิดว่าเป็นสจ๊วตซะอีกเพราะหน้าตาดูเด็กมาก...มารู้เอาตอนท้ายว่าเค้าไม่ได้เป็นสจ๊วตแต่เป็นนักบิน เหอๆ ...มิน่าถึงได้ฉลาดนัก...

หากบังเอิญว่าคุณนักบินไทยคนนั้นแวะเวียนเข้ามาอ่านเจอ...เราก็อยากจะบอกเหมือนที่สัญญา บอกกับหมิวนั่นแหละ...ไม่บ่อยที่จะได้เจอคนถูกใจ...

อยากอ่านตอนต่อไปมั๊ย??....