ผ่านไปแล้วอีกหนึ่งปี...

เคยรู้สึกมั๊ยว่าอยากให้ในหนึ่งวันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง...ช่วงไหนที่รู้สึกแบบนี้ นั่นแสดงว่าตัวคุณเองมีความสุขกับวันเวลา ณ ตรงนั้น...หรือไม่ก็มีอะไรยุ่งๆ
เยอะแยะมากมายที่อยากทำให้เสร็จแข่งกับเวลาที่เดินผ่านไป...ช่วงนี้สำหรับเราก็เช่นกันค่ะ...เป็นช่วงเวลาดีดีของชีวิตอีกช่วงหนึ่ง...ที่อยากให้ในหนึ่งวันมี
มากกว่า 24 ชั่วโมง...

รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมาก...นี่ก็ครบรอบอีกหนึ่งปี ที่มาอยู่ที่นี่อีกแล้ว...เผลอแป๊บๆ ก็ครบปีๆ...

หน้าที่ประจำที่ต้องทำในช่วงเวลาครบรอบทุกๆ หนึ่งปี ก็คือ ต้องเข้าไปเรียนหนังสือที่สำนักงานใหญ่...เรียกเก๋ๆ  ทั่วๆ ไปว่า ไป recurrent
จะมีอาจารย์มาสอนเกี่ยวกับการดูแลความปลอดภัยของผู้โดยสาร...การปฐมพยาบาล...และก็ประเภทเครื่องบินอะไรต่างๆ นานา...ก็เรียนมันทุกๆ ปีนั่นแหละ
เพราะถ้าไม่เรียนมันก็เหมือนจะลืมๆ นะ...

ก็จะเป็นอีกโอกาสหนึ่งที่ได้เจอเพื่อนๆ ที่เข้ามาพร้อมๆ กัน...ไอ้ใครที่บ่นๆ ว่าจะลาออกๆ นั่นน่ะก็ยังเห็นบินๆ กันอยู่ทั้งนั้น บางคนบ่นตั้งแต่ตอนปีแรกที่มาอยู่
จนขณะนี้ก็ยังไม่เลิกบ่น...บอกจะลาออกตั้งแต่ปีแรกที่มาอยู่...จนถึง ณ ตอนนี้ก็เห็นยังบินกันอยู่ไม่ไปไหน...แล้วมันจะบ่นกันทำไม อันนี้ก็ไม่ทราบเหมือนกัน...

วันนี้นั่งเรียน เรียนเสร็จก็จะต้องทำข้อสอบ...แย่จัง...ทำข้อสอบผิดหลายข้อเหมือนกันน่ะ...ทำไมเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ สมัยตอนมาแรกๆ ก็ทำข้อสอบแบบเดียวกันนี่แหละ
แต่ได้เต็มตลอด...พอขึ้นเป็นซีเนียร์ปุ๊บทำผิดเลย...เสียใจ พอๆ กับเสียหน้าเลยอ่ะ...เด็กๆ ได้เต็ม แต่ซีเนียร์ทำพลาด แฮะๆ...

บางครั้งก็แอบรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนที่คนเค้าชอบพูดกัน...ยิ่งบินยิ่งโง่...ซะงั้น...
ก็แอบเคืองเหมือนกันเวลามีคนมาพูดแบบนี้...แต่อันนี้ก็ต้องยอมรับ...ว่ามันก็เป็นแบบนั้นเหมือนกันนะ...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสมองไม่ค่อยได้ใช้งานมากเหมือนคนอื่นเค้า...
หรือ เป็นเพราะต้องมาทำงานบนที่สูง ออกซิเจน ที่มาหล่อเลี้ยงสมองมันก็เลยน้อย (อันนี้พูดตามหลักวิทยาศาสตร์เลยนะ)...
หรืออีกเหตุผลหนึ่งก็เป็นเพราะอายุที่เพิ่มขึ้น...ความจำก็เลยสั้นลง...แป่วววว...

จะเป็นเพราะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม...เอาเป็นว่าทุกวันนี้รู้สึกว่า ความจำของตัวเอง ไม่ค่อยดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว...(แย่จัง)...ทุกวันนี้นอกจากจะพยายามพัฒนาสมองด้วยการ
ขายของ จะได้ช่วยสมองในการคิดคำนวณ เล็กๆ น้อยๆ แล้วก็พยายามอ่านหนังสือ อ่านข่าวคอยอัพเดทเรื่องราวต่างๆ ไม่ให้ตกยุค ตกสมัย...เรียกง่ายๆ ว่า ไม่อยากโง่...

ไม่อยากถูกเรียกว่า...สวยแต่โง่...

เอ่อแต่อันนั้นก็ยังพอทนนะ...แต่ไอ้ที่มาบอกว่า....ไม่สวยแล้วดันโง่...อันนี้รับไม่ได้อย่างแรง...

อิอิ ไม่มีอะไรค่ะ เขียนเล่ามาเรื่อยๆ เพราะไม่รู้จะเขียนอะไรดี...แต่ที่บอกว่าช่วงเวลาตอนนี้...ถือว่าเป็นช่วงเวลาดีดีอีกช่วงหนึ่งของชีวิตก็เพราะว่า...ได้ลองทำอะไรที่อยากจะทำ...
ทำแล้วมันออกมาได้ดี...ได้สวย...ประสบความสำเร็จเกินคาด ว่างั้นเหอะ...เลยรู้สึกมีความสุขค่ะ...สำหรับใครก็ตามที่มีแต่ความฝัน...ความคิด...ว่าอยากทำนู้นทำนี่...แต่ไม่ได้
ลงมือทำ...ลองหาเวลาว่างๆ นั่งขีดๆ เขียนๆ ดูนะคะว่ามีอะไรบ้างในชีวิตนี้ที่เราอยากทำ...แล้วลองเลือกข้อที่คิดว่ามันน่าจะเป็นไปได้...มันน่าจะดี...แล้วลองทำดูค่ะ...
ทำออกมาแล้ว ไม่สำเร็จ ไม่เป็นดังที่หวัง หรือดังที่ฝันไว้...ก็ไม่เห็นจะเป็นไรไป...อย่างน้อยเราก็ได้ลองทำแล้ว...

เป็นกำลังใจให้นะคะ...