เหนื่อยจังเลยค่ะ...บินติดๆ กันมาเจ็ดวันแบบไม่มีหยุด...จากเบอร์ลิน ก็บินไปซูดาน จากซูดาน ก็บินต่อไปลอนดอน...สามเมือง สามประเทศ ภายในเจ็ดวัน ไม่มีหยุด...แถมด้วยผู้โดยสารพร้อมใจกันเดินทางในสามไฟล์ทนี้ซะด้วย...เต็มไป เต็มกลับทุกรอบ...เหนื่อยได้ใจจริงๆ

แต่ก็มีกำลังใจที่จะบินๆๆ นะ เพราะรู้ว่าหลังจากจบทริปเจ็ดวันนี้ปุ๊บ จะมีวันหยุดติดกันสามวัน...จะได้กลับไทยอีกแล้ว...แล้วเราก็จะได้พบกัน แล้วฉันก็จะได้เจอเธอ...แค่คิดก็แอบมีความสุข...บินไปยิ้มไป รอเวลากลับไทยอย่างเดียว...

วันนี้ทำไฟล์ทลอนดอน แบบหัวใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ คิดว่าจะกลับมาถึงไม่ทันเวลาที่เครื่องบินไฟล์ทกรุงเทพออกซะแล้ว...เพราะไฟล์ทลอนดอนดีเลย์ เกือบสองชั่วโมง...

พอเครื่องแตะพื้นปุ๊บก็รีบทำเวลาสุดฤทธิ์ วิ่งๆ ไปเรียก taxi เพื่อกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง แล้วค่อยไปแอร์พอท....เพื่อเช็คอิน เป็นผู้โดยสารนั่งกลับกรุงเทพ...

โชคเข้าข้าง (หรือเปล่า? ต้องอ่านต่อ...)

มีที่ว่างเหลืออยู่ให้นั่งกลับ...ก็เลยได้ขึ้นไปนั่งบนเครื่องบินในฐานะผู้โดยสารบนไฟล์ทเข้าสู่กรุงเทพ เป็นที่เรียบร้อย...ทั้ง sms ทั้งโทรบอกเพื่อนๆๆ ที่นี่ แล้วก็ที่ไทย เห้ย...ได้ที่นั่งแล้วนะจะกลับไทยล่ะ เอาอะไรบ้างไหม บายๆ นะแล้วเจอกัน...อะไรประมาณนี้...ให้เพื่อนมันอิจฉาเล่น...

วินาทีสุดท้ายก่อนเครื่องจะขึ้น แอบส่งแมสเสท หวานๆ ไปให้ใครบางคน...ประมาณว่า เครื่องจะขึ้นแล้วนะคะ แล้วเจอกันค่ะ...แล้วก็ปิดเครื่อง...หลับตา นอน (ฝันหวาน) กะว่าจะนอนหลับยาวจนถึงไทยเลย เพราะเหนื่อยมาหลายวัน แทบจะไม่ได้นอน...ถึงไทยปุ๊บจะได้ไม่เสียเวลามานอน...เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า...

เครื่องขึ้นไปได้สัก ชั่วโมงกว่าๆ เราก็เริ่มเข้าสู่นิทรา เป็นที่เรียบร้อย กึ่งหลับ กึ่งตื่น...ก็เหมือนได้ยินเสียงอะไรดังๆ ปั้งๆ แล้วก็เครื่องบินก็สั่นๆ...ก็สะดุ้งตื่นเล็กน้อย แต่เบลอๆ มึนๆ คิดว่าฝันหรือจริง...หันไปมองคนรอบข้าง เค้าก็ทำหน้างง ๆ กัน...สักพักก็เห็นลูกเรือ (แอร์ฯ) วิ่งไปวิ่งมา...และแล้ว เสียงประกาศที่ดังมาจากห้องนักบิน...ก็ทำให้ได้รู้ว่า เสียงที่ได้ยินนั้น...ไม่ใช่ความฝัน...

มันคือความจริง...นักบินประกาศว่าเครื่องยนต์มีปัญหาเล็กน้อย...จำเป็นต้องบินกลับเมืองแขกที่เดิม...ตาสว่างเลยเรา...หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง...กอ ทอ มอ...รออยู่ตรงหน้า ไหนจะอาหารทะเล ไหนจะอาหารเกาหลี ก็รอให้ไปกินในอีกไม่ถึงห้าชั่วโมง...แต่ไปต่อไม่ได้แล้ว...ตอนนั้นรู้สึกเซ็งมากกว่ากลัว...เพราะค่อนข้างมั่นใจในเครื่องบินของสายการบินตัวเองมากๆ...แบบว่ามันใหม่มากน่ะค่ะ...หายากนะสายการบินที่มีแต่เครื่องบินใหม่ๆ ถ้าไม่ใช่สายการบินแขกแถบนี้...ก็คงไม่มีที่ไหนมีปัญญาซื้อแล้ว ในสภาวะเศรษฐกิจแบบนี้...(อ่ะ ขอแอบคุยให้ชื่นใจหน่อย อิอิ)

แต่ก็นั่นแหละ อะไรๆ มันก็เกิดขึ้นได้...แต่เซ้นท์ลึกๆ บอกเลยว่าไม่เป็นไรแน่ๆ...สักพักพวกลูกเรือ เค้าก็เดินมาบอกว่าให้เราย้ายที่ไปนั่งตรงประตูด้วย...ก็แอบเสียวแฮะ...

ก็คือในทางทฤษฎีที่เรียนๆ กันมาในคอร์สแอร์ฯ กรณี ถ้าจะเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินขึ้น คนที่จะต้องไปนั่ง ตรงที่นั่งติดกับประตู เพือคอยช่วยเหลือผู้โดยสารในกรณีที่เหตุการณ์ฉุกเฉินนั้นเกิดขึ้นจริงๆ ตัวเลือกแรกสุดก็คือเค้าจะเลือกพวก ลูกเรือ (แอร์ฯ สจ๊วต) ที่เดินทางเป็นผู้โดยสารไปนั่ง... เพราะว่าพวกเราเรียนมาเพื่อที่จะมาทำงานนี้โดยเฉพาะ จะรู้กันดี ว่าถ้าเป็นแบบนี้ จะต้องทำอย่างไร ต้องเปิดประตูอย่างไร อุปกรณ์อะไรอยู่ตรงไหน อะไรอย่างนี้เป็นต้น...ไม่ใช่เรียนมาเพื่อที่จะเสริฟแค่ ชา หรือกาแฟ ค่ะ...(โปรดทราบ)

ก็เลยย้ายไปนั่งที่นั่น...เตรียมช่วยสุดฤทธิ์...แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยค่ะ...เพราะนักบินเก่งมาก นำเครื่องลงได้แบบปลอดภัย...สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ถือว่าโชคดีค่ะ...

แต่ระหว่างที่นั่งรออยู่ว่าจะทำอะไรกันต่อไป จะไปต่อได้หรือไม่...เค้าก็ประกาศว่าให้เปลี่ยนเครื่องบิน...เรางี้แอบเซ็งเลย รู้ชะตากรรมเลยค่ะ ว่าถ้าเปลี่ยนเครื่องบิน..เราต้องตกเครื่องบินแน่ๆ...เพราะเครื่องบินลำที่ใช้อยู่นี้เป็นเครื่องใหญ่สุดของสายการบิน จุผู้โดยสารได้เยอะมาก...แล้วไฟล์ทนี้ก็ผู้โดยสารเต็มซะด้วย...

แล้วถ้าเปลี่ยนเครื่องบิน...ก็ต้องเปลี่ยนไปใช้เครื่องที่เล็กกว่านี้...เพราะเครื่องใหญ่ใช้บินไปที่อื่นหมดแล้วอ่ะ มานั่งไล่ๆ นับกันดูว่าเครื่องนี้บินใหญ่ๆ ที่เรามีเค้าใช้บินไปที่ไหนบ้าง...แล้วก็เป็นไปดังที่คาด เครื่องบินลำใหญ่ไปบินประเทศอื่นหมดแล้ว...ต้องใช้ลำเล็กบิน...ผู้โดยสารหลายสิบชีวิต...ถูก transfer ไปไฟล์ทอื่น...แบบว่าไปไฟล์ทฮ่องกง หรือสิงคโปร์ แล้วค่อยบินเข้ากรุงเทพ...ส่วนตั๋วพนักงานอย่างเรา...มันถูกนี่คะ จะเรียกร้องอะไรได้...เค้าบอกว่าทำได้แค่อย่างเดียว...คือกลับบ้านไปนอนพักผ่อน...พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่...

ก็เลยต้องตกเครื่องบิน...ตามระเบียบ...แต่ก็ยังดีที่เครื่องบินไม่ตกเนอะ...

ไม่มีโอกาสเจอกันแค่ในวันนี้ ดีกว่าที่จะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกเลย ใช่ไหมคะ...รอหน่อยนะคะ...

ปล.สำหรับคุณลูกค้าที่น่ารักทั้งหลาย...ลูกบัวขออภัยในความล่าช้าในการส่งของรอบนี้ด้วยนะคะ...เพื่อยืนยันว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง...และลูกบัวก็ได้ตั๋ว ขึ้นเครื่องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คุณๆ จะได้รับรูปถ่ายหางตั๋วของลูกบัวไปดูเล่นๆ ค่ะ...ขอบคุณมากๆ ที่เข้าใจนะคะ แล้วเดี๋ยวเจอกันตามวันที่บอกอีกรอบค่ะ...ไม่เบี้ยวค่ะ ไม่เบี้ยว อิอิ

ปล.อีกอัน เขียนแบบเบลอๆ หน่อยนะคะ แบบว่าง่วงนอนมาก แต่อยากเขียนให้อ่านกันก่อน เพื่อนๆ จะได้ไม่ต้องตามตัวกันว่าตอนนี้ลูกบัวอยู่ไหน...เอาเป็นว่าค่อยเจอกันที่ กทม ต้นเดือนสิงหานะคะ