วันนี้ขอนำเสนอหนังสือดีดีเล่มหนึ่ง ที่อ่านแล้วเพลินๆ แถมยังได้ข้อคิดมากมาย ลองไปหาซื้อ หาอ่านกันดู...มีอยู่หลายตอนที่โดนใจ แต่เรื่องนี้โดนใจที่สุด อยากแชร์ให้หลายๆ คนได้อ่านกัน เพราะรู้สึกได้เลยว่าสังคมเราทุกวันนี้ "เสื่อม" ไปกับเรื่องพวกนี้มากมาย...ไม่ค่ะ ไม่ได้ด่า หรือว่าคนอื่น เพราะถ้าตั้งใจทำแบบนั้นมันก็จะวนเข้ามาหาตัวเองนั่นแหละ...ความรู้สึกแบบนี้ก็เคยเป็นนะ ไม่ใช่ไม่เคยเป็น ไอ้การแอบรักคนที่มีเจ้าของแล้วน่ะ...

จริงอยู่ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม...แต่เมื่อมันเป็นความรักที่เกิดขึ้นในวันที่ไม่ใช่ ในเวลาที่มันไม่ควร มันไม่มีอะไรที่เป็นสิ่งสวยงามเลย...อย่าเอาตัว เอาใจ หรือเอาอะไรๆ ก็ตามเข้าไปผูกพันกับเรื่องแบบนี้ เปลืองตัว เปลืองใจ ซะเปล่า...เก็บเอาไว้ให้คนที่ใช่ ในเวลาที่คู่ควรดีกว่า

ตั้งใจ ขยันทำบุญ ทำความดี ไม่ทำอะไรที่ทำให้มันเป็นบาป มากขึ้น เพราะถ้าคนมีเจ้าของคนนั้นเค้าเป็นคู่ของเราจริงๆ ในวันหนึ่งบุญนั้นจะส่งให้เรากับเค้าได้มาอยู่คู่กัน แต่ถ้าต่างคนต่างทำบาป ทำผิดต่อบุคคลอื่น นั่นก็เหมือนเป็นการสร้างบาปให้คุณและเค้าพลัดพลาก ไม่มีทางได้คู่กันไปตราบนานเท่านาน...ตามเนื้อเรื่องที่หนังสือเล่มนี้เขาเขียนไว้น่ะ ใช่เลยค่ะ...

หวังว่าบทความนี้คงจะให้ข้อคิดดีดี กับใครหลายๆ คนที่กำลัง "รักคนมีเจ้าของ" อยู่นะคะ

รักคนมีเจ้าของอย่ามองหน้า อยากหายบ้าให้จ้องเท้า

ถ้าตัวเลือกของคุณมากนัก การเจอคนมีเจ้าของแล้วนับว่าดีเหมือนกัน
คือสบายใจได้เลยว่าไม่มีสิทธิ์แน่ คัดออกไปไม่ต้องเอามาเป็นหนึ่งในตัวเลือกได้เลยแน่ๆ !

อย่าตั้งความหวังรอ อย่าให้ความหวังเขา และอย่าทำตัวเป็นตัวแปร
คุณกำลังหาคนที่ใช่ ฉะนั้นอย่าหลงหวังรอแบบผิดๆ ตอกย้ำทำความเข้าใจกับตนเองว่า
คนที่ใช่จะมาเจอกันในเวลาที่คุณไม่มีสิทธิ์ได้อย่างไร ?

คบไปรังแต่จะมุ่งหน้าสู่ดงงิ้วกันเปล่าๆ !

จริงอยู่ครับ มีอยู่จริงๆ ที่เป็นคู่บุญติดตามกันมาหลายภพหลายชาติ
แต่ดันไปเป็นของคนอื่นเสียก่อน แล้วก็ต้องเกิดความทรมานใจกัน
แต่ขอให้จำไว้เถิด ต่อให้ครองคู่กันมาเป็นล้านชาติ
ก็หาได้ทำให้ชาตินี้ “ใช่” เหมือนชาติอื่นๆ ไม่
ในเมื่อพลัดไปมีเจ้าของเสียก่อนแล้ว

ให้เร่งรู้ตัวไว้เสียว่าบาปบางอย่างที่ทำไว้ร่วมกัน
สกัดกั้นไว้ไม่ให้ร่วมเรียงเคียงกันอีกในชาตินี้
เพื่อล่อลวงให้พวกคุณประพฤติผิดประเวณีกัน หรืออ้อนวอนให้อีกฝ่ายทรยศคู่ครอง
ซึ่งเท่ากับเป็นการเพิ่มน้ำหนักบาปให้ความสัมพันธ์ข้ามภพข้ามชาติเข้าไปใหญ่

คนเราเข้าคู่กันก็ด้วยกำลังบุญ แล้วก็แยกคู่กันด้วยกำลังบาป
คุณจะครองคู่กันเป็นสุขด้วยหนทางแห่งบาปเวรได้อย่างไร

เว้นแต่พวกเขาจะเลิกกันเอง โดยคุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ
แม้ส่งสัญญาณยักคิ้วหลิ่วตาใดๆ อันนั้นค่อยเป็นอีกเรื่อง
นอกเหนือจากนั้นแล้วนะครับ ใส่เกียร์ถอยลูกเดียว
ห้ามล่วงล้ำไปข้างหน้าอีกแม้แต่หนึ่งคืบ !

หากปวดแสบปวดร้อน ทรมานใจเพราะต้องเจอหน้ากัน
ก็ให้พิจารณาว่าใบหน้าคนเราเป็นศูนย์กลางความดึงดูด
จ้องมองใกล้ๆ หรือแอบมองห่างๆ รังแต่จะทรมานเปล่า
ให้เปลี่ยนเป็นจดจ้องเท้าเขาหรือเธอให้มากๆ
ภาพที่กระทบตาจะได้กระแทกใจบ่อยๆ ว่า
คุณกำลังใฝ่ต่ำ หาเรื่องใส่ตัว และอาจโดนอวัยวะเบื้องล่างของใครกระทืบเอา

นานไปพอไม่เห็นหน้า เห็นแต่เท้าอยู่เรื่อย
ใจคุณก็เลิกยึดมั่นถือมั่น คลายมนต์สะกดแห่งบาปเวรที่ผูกมัด
กลายเป็นอิสระโล่งอกไปได้เองครับ

สรุปคือ คนมีเจ้าของไม่ใช่คนที่ใช่แน่ๆ
ถ้าคุณฝืนจะยื้อมา ก็เท่ากับเอาคนที่ไม่ใช่มาบดบังคนที่ใช่
ซึ่งอาจกำลังเดินตามหลังมาแค่ไม่กี่ก้าวก็ได้


คัดลอกบางตอนมาจาก...
หนังสือรักแท้มีจริง : บทที่ ๓ เลือกคนที่ใช่

บันทึกเตือนใจ...ในไดอารี lukbua @ happytofly 'September 2011