ไปภูเขียว ชัยภูมิ ๑ อย่าได้แคร์สื่อ กระสือ กระหัง

                ๑๘ ธันวาคม ๒๕๕๓ ได้ฤกษ์งามยามดีที่ชาวเราจะออกพเนจรร่อนเร่ไปพร้อมกับยานพาหนะสี่ล้อคันเดียวกัน สมาชิกหน้าเดิม ๆ กลุ่มเก่า ๆ แก๊งค์สามตึงของเราก็พร้อมพักสมัครสมาน รวมกันได้ทั้งหมด ๑๒ ชีวิต ไม่นับคนขับ เพราะยังไม่รู้จักกัน

                นัดหมายกันไว้ที่เวลา ๖ นาฬิกาตรง ตามเวลาไม่มาตรฐานของนาฬิกาส่วนตัวของใครของมัน ว่าแล้วผมก็ตื่นตั้งแต่ตีสี่ปลาย ๆ กระหือรืออาบน้ำคว้ากระเป๋าและสัมภาระขึ้นรถ เจ้ากรรมสมาชิกอีกท่านหนึ่ง ยังไม่ตื่น ต้องรออีกหลายนาที แย่แล้ว เจ้าแม่หัวหน้าสามตึงโทรมาเตือนตั้งแต่ตี ๕ กว่าแล้ว นัดท่านไว้ตอนตี ๕ กับอีก ๒๐ นาที ที่หน้าโลตัสรังสิต แต่ไปถึงในเวลาที่บวกไปอีก ๒๐ นาที เจ้าแม่ไม่ได้กลัวที่มารับสาย แต่กลัวว่าจะมีใครฉุดขึ้นรถไป เฮ้อ วัยนี้แล้วเขาจะฉุดเอาไปทำอะไรน้อ

                เรียบเรียงเสียงประสานกันไปตลอดทาง โดยการโทรหาสมาชิกคนโน้นคนนี้ แต่ละคนก็เจียมตัวกันสุด ๆ บางคนเพิ่งออกจากบ้าน ก็บอกว่า มาถึงลำลูกกาแล้ว ว่าแล้วเราก็แวะรับ คุณชมพู่ หรือ รถไฟฟ้ามหานะ ชมฯ ปัจจุบันนี้รถไฟฟ้าก็ไม่มา มองหารถเสกคาถาแทน เอ่อ รถพ่วง เธอรออยู่ในปั๊มน้ำมันแถวแยกบางปะอิน สงสัยว่าทำไมไม่มารอหน้าปั๊ม มีเสียงเล็ดลอดออกมาว่า “คนสวย ๆ อย่างนี้จะให้ไปรอในที่เปลี่ยวได้อย่างไร” อืม..รถไฟฟ้าก็ไม่มาหาแล้วนะชมเอ้ย

                คนสุดท้ายที่ผมจะไปกวาดต้อน เอ้ย ไปรับก็คือ พี่ยอดยิ่ง พี่คนนี้ยิ่งร้ายใหญ่ นัดกันก่อน ๖ โมง นี่เลยมา ๑๐ นาทีแล้ว แย่ละสิ รถตู้ที่เรานัดหมายไว้ จะออกตอน ๖ โมง เลยเวลามาแล้ว พี่ยอดก็ยังไม่มาอีก โธ่พี่ยอดนะพี่ยอด รถไฟขบวนสุดท้ายพี่ก็ยังมาไม่ทันเลย เข้าใจละ ถึงอยู่มาได้คนเดียวจนป่านนี้ พี่ยอดยิ่งนี่เป็นหญิงนะครับ ส่วนผมนะ ยอดหญ้า

                กว่าจะครบองค์ประชุมกัน ก็เลยเวลาไปมาก เอาละสิทีนี้ ก็มีใครบางคนที่มาก่อน ผมให้สมญานามว่า “ขันที” เป็นคนคอยให้คำอุ้มชูแก่เจ้าแม่สามตึง ชมกันเข้าไป ผมก็ขอเรียกขันทีไปเรื่อย ๆ แม้จะขันหลายที หรือไม่ขันเลยก็แล้วแต่ ขันทีมาถึงตรงเวลามาก ทำให้เกิดการเหน็บแนมผมอยู่เนือง ๆ “ล้อหมุน ๖ โมง” พูดอยู่นั่นแหละ

                รถต้องแวะไปรับอีก ๓ สาว ซึ่งเป็นนางสนองของเจ้าแม่สามตึง แถวหน้าโรจนะ เวลาก็ผ่านไปเรื่อย ๆ ไม่เป็นไร ได้ครบคนกันแล้ว ก็ค่อยมาคุยกันซึ่ง ๆ หน้า เพราะที่ผ่านมา ใครลงรถไปปุ๊บ เป็นต้องโดนปั๊บ ดังนั้นทำให้พวกเราตระหนักว่า เวลาไปไหนก็ต้องไปเป็นกลุ่ม ดูเหมือนรักและสามัคคีกันดีมาก ๆ แต่ความจริงคือว่า กลัวโดนนินทาลับหลัง จึงไม่อาจห่าง “หู” ห่าง “ตา” กันไปเกินรัศมีที่จะได้ยินเสียงกระซิบกระซาบ

                บนรถเรามีอุปกรณ์แสงสีเสียงอย่างเต็มรูปแบบ ผมได้เอา ๗ ภาพยนต์เฉลิมพระเกียรติ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวไปด้วย ว่าแล้วก็เริ่มด้วยการฉายภาพยนต์ทีละเรื่องทีละตอน เริ่มจาก เหรียญของพ่อ ตามด้วยอาม่า และอีก ๕ เรื่อง ระหว่าทางทุกคนก็น้ำหูน้ำตาไหลไปตาม ๆ กัน นับเป็นการเดินทางครั้งที่ ซาบซึ้ง มาก ผมก็ได้ดูมาบ้างแล้ว หลับบ้างตื่นบ้าง นั่งหน้าคู่กับคนขับ ก็กลัวใครเขาเห็นน้ำตาเหมือนกัน น้ำตาผมราคาแพงนะครับ ไม่ได้ร้องไห้ให้ใครเห็นง่าย ๆ และไม่ได้เปลืองน้ำตาเพื่อใคร สำหรับ “พ่อหลวง” แล้ว มันไหลออกมาเอง เตรียมกระดาษชำระไว้เยอะ ๆ

                ความจริงวันนี้เราก็เดินทางมาทำความดีถวายในหลวง โดยการนำเอาผ้าห่มจำนวน ๘๐ ผืน จากชมรมบริหารงานบุคคลไฮเทค (นิคมอุตสาหกรรมไฮเทค) พระนครศรีอยุธยา พร้อมด้วยของจำเป็นสำหรับศูนย์เด็กเล็ก ที่แจ้งความจำนงค์มาว่าต้องการสิ่งของ ที่นอน หนังสือนิทาน ชุดของเล่นทราย และของเล่นต่าง ๆ รวมถึงหนังสือคัดลายมือ เราและทีมงานก็ได้จัดหามาให้อย่างครบครัน สำหรับ ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กวัดสว่างไพรงาม ไปชมรายละเอียดได้ที่เอ็นทรี่นี้ครับ

                เราก็แวะและพักกันมาเรื่อย ๆ จนมาถึง อำเภอสีคิ้ว เลี้ยวซ้ายเข้าถนน ๒๐๑ ทีแรกผมก็คิดว่าคนขับเขารู้แล้วว่าต้องเลี้ยวที่แยกต่างระดับสีคิ้ว เปล่าครับ พี่เขาขับไปเลี้ยวที่อำเภอสีคิ้ว อ้าว...ไปทางเดียวกัน แต่อ้อมกว่า เพราะเขารู้แต่ว่าไปทางนี้ เออ..ดีจริง ๆ นั่งคู่กัน ไม่ยักถาม ไม่เป็นไร ขับตรงไปเรื่อย ๆ จนเราวิ่งมาได้สักระยะหนึ่ง ปรากฎว่าก๊าสเราหมด ซึ่งไม่อาจตดใส่ได้ ต้องรอเติมที่สถานีต่อไป นั่นคือ อำเภอจัตุรัส พอไปถึงปั๊ม มีป้ายเขียนว่า “ก๊าซหมด” โอ้ พระเจ้าช่วยกล้วยลิง ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ก็เลยบอกคนขับว่า คงใช้น้ำมันไปเรื่อย ๆ จนไปถึงชัยภูมิ ถึงได้เติม แต่คิวยาวน่าดู ถือว่าได้พักไปในตัว

                เสร็จจากนั้นเราก็มุ่งหน้าไปยังอำเภอภูเขียว ซึ่งเป็นถิ่นของเจ้าภาพ บล๊อกเกอร์ Nupong26  (คุณนุ) หนุ่มใหญ่ที่ไม่ได้พลาดรถไฟขบวนสุดท้าย แต่คงตัดสินใจกระโดดลงจากรถไฟขบวนใดขบวนหนึ่งเป็นแน่ จึงอยู่คนเดียว เป็นเหมือนเพลงที่เขากำลังฮิตอยู่ทุกวันนี้ ว่าแล้วเจ้าภาพ ก็จัดแจงต้อนรับพวกเราอย่างดีด้วยอาหารที่กองเต็มโต๊ะ ในเวลาเที่ยงเช่นนี้ พร้อมทั้งชงกาแฟไว้ให้พวกเราด้วย

                อาหารเที่ยงวันนี้ได้แก่ ลาบเป็ด พะโล้เป็ด และต้มยำเป็ด เห็นเราเป็นคนกินเป็ดไปได้ เสียอย่างเดียวนะครับ ไม่มีปากเป็ดทอด ของมัก ทุกคนก็บรรเลงกันแบบไม่เกรงใจเจ้าภาพ และไม่ได้ถามด้วยว่าเจ้าภาพกินข้าวแล้วหรือยัง ยังกับ "ปอบลง" จกข้าวเหนียวปั้นจิ้มกันเข้าไป นอกจากนี้ ยังมีการนำเสนออาหารสุดแสนอร่อยแห่งชัยภูมิ และภูเขียว นั่นคือ “ไส้กรอกอีซี่บาย” เอ้ย นี่มุกป่าวเนี่ยะ ใช่ครับ จริง ๆ แล้วมันคือ ไส้กรอกอีสาน อร่อยจริง ๆ ย่างกันสด ๆ ในยามเที่ยง ๆ เช่นนี้เลย สงสารคนย่างจัง เหงื่อไหลไคลย้อย คนกินนี่ไม่สำรวมจริง ๆ ตามมาด้วย ตลกคณะ “หม่ำ” มาทำให้เราได้อืดกันเพิ่มขึ้น แต่ทว่า เป็น “หม่ำเนื้อ” ผู้นิยมมีน้อย ผมเลยสังหารไปเรียบร้อย

                เราต้องออกไปซื้อสะเบียงกันเพื่อเป็นอาหารเย็นและเช้า แต่ว่า รถสตาร์ทไม่ติด โอ้ พระเจ้าช่วยกล้วยปลีหาย อะไรกันนักกันหนา ต้องใช้รถอีกคันหนึ่งพ่วงเข้าไป กว่าจะใช้การได้ แล้วเขาก็ไปซื้อสะเบียงกัน กลับมาได้ไส้กรอกกันมาแค่กิโลเดียว เออ แล้วจะแห่แหนกันไปทำไมทั้งรถตู้ ฝากให้น้องบิดมอเตอร์ไซค์ลากไส้กรอกมาให้ก็จะไวกว่าไม่น้อย

                แล้วเราก็เดินทางกันต่อไปยัง ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กวัดสว่างไพรงาม มีเด็ก ๆ และผู้ปกครอง ครูอาจารย์ ชาวบ้านรออยู่แล้ว คณะของคุณนุ ก็สมทบไปกับเราด้วย จึงได้ทำพิธีมอบกันไป เราได้มอบผ้าห่มให้กับชาวบ้าน และผู้ปกครอง ดีเลยที่ช่วงที่เราไปอากาศหนาวเย็น พร้อมทั้งมอบของให้กับเด็ก ๆ และศูนย์ แต่เนื่องจากว่าเราไม่ได้เตรียมของมาเท่ากับจำนวนเด็ก จึงเกือบแย่ เพราะต้องแก้ปัญหากันจ้าละหวั่น เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับเด็กตาดำ ๆ คบเด็กสร้างบ้าง ดีสิ จะได้คบไว้หลาย ๆ คน ได้สร้างบ้านหลาย ๆ หลัง เอ้ย ว่าไปนั่น

                มีการกล่าวขอบคุณและมอบใบประกาศ มอบของที่ระลึกจากทางคณะครูอาจารย์ และทำให้เราทราบว่า ยังมีศูนย์ฯ และโรงเรียนอื่น ๆ ที่ต้องการอุปกรณ์เหล่านี้อีกหลายที่ เฮ้อ เหนื่อยแทนรัฐบาลนะ ผมและคณะ ทำงานด้วยใจ เพื่อสังคม ทำสิ่งเล็ก ๆ เหล่านี้ด้วยจิตสำนึกอันอยากจะแบ่งปันให้กับเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน และที่ยิ่งไปกว่านั้น ก็ไม่อาจเอื้อมว่า เพื่อจะเป็นการแบ่งเบาพระราชภาระของพระองค์ ที่พวกเราได้น้ำตาไหลกันมาตลอดทาง ต้องขอขอบคุณ ผู้ที่บริจาคเงินสมทบ ซึ่งได้แจ้งนามไว้แล้วในเอ็นทรี่อื่น และขออภัยที่โครงการนี้เร่งด่วน บางท่านบริจาคไม่ทัน อีกทั้งผมไม่ได้รับบริจาคทั่วไป เอาแค่พอซื้อของ จึงได้บอกปฏิเสธกับหลาย ๆ ท่านไป เอาไว้งานหน้าครับ ไม่ต้องห่วง มีแน่นอน

                เราได้ตรวจดูสภาพโรงเรียนและอาคารที่เสียหายจากต้นไม้ล้มทับ และได้ร่ำลาเด็ก ๆ ครู อาจารย์ ชาวบ้าน เพื่อเดินทางไปต่อที่ เขื่อนห้วยกุ่ม เราจะไปพักที่นั่น

                กลุ่มของเราก็ทำหน้าที่เพื่อสังคมอย่างเรียบร้อยแล้ว คราวนี้ก็เป็นเรื่องของ “อัธยาศัย” ที่เราจะตามไป เขียนสลับกันก็งง “ตามอัธยาศัย” มีบางคนอุตริถามว่า ทำไมเราต้องตามมันไป เจ้าอัธยาศัยนี่

                ที่มาด้วยกันนี้ คณะเราก็มีแต่สาว ๆ กันทั้งนั้น นับอายุได้ตั้งแต่รุ่นลูกถึงรุ่นป้ากันเลยทีเดียว ทำอะไรก็ไม่เคยแคร์สื่อกันบ้าง จะกิน จะนั่ง จะนอน เอากันแบบง่าย ๆ สบาย ๆ เจ้าแม่กระสือ เจ้าพ่อกระหังทั้งหลาย โดยจะไปแผลงฤทธิ์กันในค่ำคืนนี้ ติดตามตอนต่อไปนะครับ

 เรื่องที่เกี่ยวข้อง