แอ่วเจียงฮาย ๑ พระตำหนัก ดอยตุง

๒๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๔

 เย็นวันนี้ผมมีกำหนดที่จะเดินทางไปเชียงราย พร้อมกับสโมสรบางกอกกล๊าสฟุตบอลคลับ เพื่อที่จะไปเชียร์ทีมฟุตบอลที่ผมชอบ แข่งกับทีมเชียงรายในค่ำวันเสาร์นี้

 ท่ามกลางสภาวะอันวุ่นวายจากการประสบอุทกภัยของช่วงนี้ ทั้งบ้าน ทั้งโรงงาน ก็ถูกน้ำท่วมไปเรียบร้อยแล้ว แถมด้วยการขับรถลุยน้ำแล้ว น้ำมุดเข้ามาในรถถึงตาตุ่ม เป็นเรื่องราวที่น่าตื่นเต้นสนุกสนานของช่วงหนึ่งในชีวิต ชาตินี้ถือว่ามีบุญที่ได้เกิดมาเจอมหาอุทกภัยอันยิ่งใหญ่ครั้งนี้ แต่ขอแค่ครั้งเดียวพอครับ ไม่เอาอีกแล้ว

 ที่บริษัท เพิ่งทำพิธีถอนศาลไปเมื่อวันที่ ๖ ตุลาคม อีกอาทิตย์หนึ่งผ่านไป น้ำก็ทะลักเข้ามาท่วมจนเกือบมิดศาล ก็ถอนศาลออกไปแล้ว ทำไม น้ำยัง “มหาศาล” อีกล่ะ ตอนนี้น้ำที่บริษัทลดหมดแล้ว ที่บ้านก็ลดแล้ว แต่จะต้องต่อสู้กันต่อไป สำหรับการกอบกู้บ้านเรือนของตนเอง ข้าวของเสียหายไม่มีชิ้นดี

 วันนี้เตรียมตัวออกจากบ้านไปยังสโมสรฯ ตั้งแต่ ๖ โมงเช้า เอ้ย ๖ โมงเย็น กำหนดการณ์ รถจะออกตอน ๒ ทุ่ม ก็เลยขับรถลุยน้ำมาจอดไว้ที่สโมสรฯ เพราะเห็น เอก (หนุ่มนาข้าว) รับประกันว่าปลอดภัย ๑๐๐ เปอร์เซนต์ ที่ผ่านมารถผมก็ยังไม่ได้ไปเคลมเลยนะครับ รอยเต็มเลย แต่กว่ารถจะออกได้ก็ ๓ ทุ่มกว่า ๆ เพราะต้องรอสมาชิกอีกหลายคน

 รถวิ่งมาตามถนนวงแหวนตะวันออก เข้าอยุธยา นครสวรรค์ พิษณุโลก อุตรดิตถ์ แพร่ เลี้ยวซ้ายที่ร้องกวาง เข้าพะเยา และในที่สุดก็มาถึงเชียงราย เลยไปที่แม่ฟ้าหลวงก่อน

 เรามาถึงแม่ฟ้าหลวงในเวลาประมาณ เกือบ ๆ ๑๐ โมงเช้า ก็เลยได้รับประทานอาหารเช้ากันที่นี่ ก่อนจะเปลี่ยนรถเป็นรถสองแถวขึ้นไปยังพระตำหนักดอยตุง และสวนแม่ฟ้าฟลวง

 ระยะทางจากจุดเปลี่ยนรถไปพระตำหนักดอยตุง ราว ๑๕ กม. มีทั้งคดเคี้ยวและขึ้นเขาสูงชัน แต่คนขับรถย่นระยะเวลาให้เราได้อย่างรวดเร็ว เพียงแต่ว่า หลังจากลงรถแล้วต่างก็กระอักกระอ่วนไปตาม ๆ กัน เห็นพยายามเก็บอารมณ์กันเต็มที่ คงเสียดายอาหารเช้า

 เราเดินเที่ยวกับตามสบาย ๆ หรือใครจะตาม อัธยาศัยก็ได้ เพราะเวลาคนนำทริปไม่ว่าง หรือยากพัก ก็จะพึ่งอัธยาศัยเป็นคนนำทางไป

 ในพระตำหนักถือว่าเป็นสถานที่ที่สำคัญและตราตรึงจิตใจเราไปกันทุก ๆ คน เพราะเป็นที่ประทับของสมเด็จย่า โดยการเข้าชมพระตำหนักจะมีการบรรยายเป็นจุด ๆ ผ่านเครื่องรับอัตโนมัติ ที่เจ้าหน้าที่มีบริการให้ ทำให้ได้รับความรู้ และเรื่องราวของสมเด็จย่าครั้งยังมีพระชนม์ชีพอยู่ พระองค์ทรงมีพระราชจริวัตรที่เรียบง่าย เมื่อได้เห็นห้องทรงงาน ห้องเครื่อง ห้องพระบรรทม ล้วนแต่เป็นการใช้ชีวิตแบบ “พอเพียง” ทั้งสิ้น ถือเป็นแบบอย่างที่ดี และเป็นพระมหากรุณาธิคุณ ที่ทรงทิ้งไว้เป็นข้อคิด คติเตือนใจแก่ผู้มาเยือน

 รอบ ๆ พระตำหนัก ประดับไปด้วยดอกไม้หลากหลาย เบ่งบานสดสวย ยิ่งฤดูนี้เป็นฤดูกาลที่มีอากาศเย็น เอื้ออำนวยต่อดอกไม้นานาชนิดที่จะออกดอกชูช่อสวยงาม

 ถัดออกมาคือสวนสมเด็จย่า เป็นสวนไม้ดอก ไม้ประดับ ที่งดงามเช่นกัน เราใช้เวลาอยู่ที่นั่น ๒ ชั่วโมงเต็ม ๆ ก่อนจะเดินทางลงเขา เพื่อไปยังแม่สายกันต่อไป

 ในช่วงขาขึ้นเขามานี้ เรายังอดทนต่อกระแสแรงโน้มถ่วงของโลกและความฉวัดเฉวียนของโชเฟอร์เท้าไฟที่เราเลือกไม่ได้ว่าจะขึ้นคันไหน เพราะคันไหน ๆ มันก็เยียบมิดคันเร่งเหมือน ๆ กัน ยิ่งขาลงนี่ไม่ต้องพูดถึง ไม่ได้เก็บรายละเอียดข้างทาง หรือโค้งไหน ๆ โชว์เฟอร์ เฮียแกขับตรงอย่างเดียว สงสัยเฮีย (หรือจะเติมไม้โทบ้างก็ได้) รีบไปธุระ สักพัก ก็มาถึงจุดที่รถบัสจอด เมื่อทุกคนลงจากรถ แทบจะคลานตามกันมา ทั้งยาหม่อง ยาดม ถูกใช้ไปอย่างไม่ประหยัดต่างคนต่างคลื่นเหียนวิงเวียนกันทั้งหญิงชาย ต่อให้มาดแมนแค่ไหนก็หมดสภาพได้

 แล้วเราก็ไปต่อกันที่แม่สาย...ไว้เล่าต่อกันตอนต่อไปครับ

ปล. พอดีระหว่างเดินทาง เอก ถามผมว่า ทำไมเขาถึงเรียกว่า ดอยตุง และ ตุง มันคืออะไร คำตอบก็คือว่า คำว่าตุง คือ ธง ครับ ในสมัยโบราณกาล พระเจ้าอชุตราช ได้ดำริให้สร้างสถูปเจดีย์ เพื่อบรรจุ พระรากขวัญเบื้องซ้าย ตามการถวายของพระมหากัสสปเถระ โดยให้ปักธงตะขาบยาว ๑๐๐๐ วาไว้ยอดดอยดินแดง หากปลายธงไปตกอยู่ที่ใด ให้กำหนดฐานของมหาสถูปอยู่เพียงนั้น จึงเป็นที่เรียกขานกันมาจนถึงปัจจุบันว่า ดอยตุง