แม่เหาะ..แม่เอ้ย 5 อำลา ออบหลวง

3 มกราคม 2556

                ค่ำคืนที่ผ่านมาอากาศก็เยือกเย็นเป็นธรรมดาแห่งขุนเขา มีผ้าห่มพอกันหนาวได้บ้าง นอนกันในห้องเรียนของเด็ก ๆ นั่นแหละครับ ไม่ต้องยุ่งยากอะไร

                พี่มดปลุกแต่เช้าเลย ผมก็ไม่อยากตื่น เพราะอากาศกำลังนอนสบาย แต่ก็ต้องตื่น เพราะนี่เรามานอนในห้องเรียน เดี๋ยวนักเรียนมาเหยียบเข้าให้ ผมก็เลยต้องตื่นมาทำกับข้าว เรื่องทำกับข้าวที่นี่ยากตรงก่อไฟครับ แต่ความจริงมีเตาแก๊สอยู่เราก็ไม่อยากใช้ของโรงเรียน แต่ก็จำเป็นต้องใช้ครับ

                เช้านี้ผมก็เลยทอดไข่อย่างเดียวครับ นอกนั้นก็เอาอาหารเมื่อคืนมาปรุงใหม่ ต้มน้ำร้อนไว้สำหรับท่านที่อยากดื่มกาแฟ และรับประทานอาหารพึ่งพาน้ำร้อน  หลังจากนั้นเราก็รับประทานอาหารกันตามสบาย ๆ

                กลางสนามโรงเรียนหมอกลงกันเต็ม แต่ผมไม่ได้ถ่ายรูปไว้เลย เพราะอยู่แต่ในครัว ในระหว่างนั้น มีเด็กกลุ่มหนึ่งเข้ามาในครัว ผมเห็นพวกเขาก่อไฟ และเตรียมอาหาร เมื่อไปเลียบ ๆ มอง ๆ ดูจึงรู้ว่าเด็กพวกนี้ มาทำอาหารกลางวันสำหรับพวกเขาเอง พระเจ้า เด็ก ป.5 กลุ่มหนึ่ง มาทำอาหารเอง วันนี้พวกเขาทำแกงวุ้นเส้น ที่ไม่มีคำว่า “จืด” เพราะพวกเขาใส่พริกเข้าไปด้วย เด็ก ๆ บอกว่าอยากกินรสจัด ตามใจคนปรุงเลยครับพี่น้อง เด็ก ๆ ทำกันหม้อใหญ่ ๆ กินทั้งโรงเรียนเลยนะครับ เรานี่ทึ่ง อึ้งไปเลย ไม่คิดว่าเด็ก ๆ บนดอยจะมีความรับผิดชอบสูงขนาดนี้ พวกเขาเปลี่ยนเวรกันทำอาหารกลางวัน โดยครูจะหาซื้อวัตถุดิบไว้ให้ นอกนั้น เด็กทำเองหมดเลย พวกเขาอาจจะไม่เก่งเรื่องวิชาการ ไม่มีอุปกรณ์การเรียนทันสใย แต่พวกเราเรียนรู้วิชาการใช้ชีวิตให้อยู่รอดได้สบาย ๆ

                เสร็จจากอาหารเช้า ผมไปอาบน้ำ ผมชอบอาบน้ำเย็น ๆ แบบนี้ มันทำให้สดชื่นดี แล้วเราก็เก็บข้าวของเตรียมออกเดินทาง ร่ำลากับเด็ก ๆ ที่มายืนรอส่งพวกเรา เด็ก ๆ น่ารักกันทุกคน แล้วเราก็เดินทางจากมา โดยรถของครูแห่งบ้านดงกู่ ครูวิทย์ก็เดินทางมาส่งเราด้วย

                เรามาเปลี่ยนรถที่เดิม แล้วก็ร่ำลากับคณะครู หลังจากนั้นเราก็เดินทางกลับไปตามทางหลวง 108 มุ่งหน้าเชียงใหม่ ระหว่างทาง เราก็แวะ อุทยานแห่งชาติออบหลวง ซึ่งเราผ่านมาหลายครั้ง แต่ไม่ได้แวะ คราวนี้ได้สมใจกันละครับ ออบหลวงที่ผมเห็นในภาพบ่อย ๆ วันนี้ผมได้มายังสถานที่จริงแล้ว

                ผมเดินไปถ่ายรูปตรงที่เป็นจุดชมวิว และช่วงหินผาที่โดนกัดเซาะ มีสะพานข้ามด้านบน ชาวคณะไม่เดินต่อ พี่มดขอสั่งส้มตำมานั่งรับประทานริมลำธาร ผมเลยเดินขึ้นไปเพียงลำพัง เพราะเห็นว่าพอมีเวลา อยากได้ภาพสวย ๆ

                เดินขึ้นไปเรื่อย ๆ ครับ ข้ามสะพานไป ขึ้นเขาไปเล็กน้อยก็จะพบกับหลุมศพโบราณ เดินต่อไปก็จะเป็นภาพเขียนโบราณ และเดินขึ้นไปบนจุดชมวิว สูงสุด โอ..สวยงามกระไรเช่นนี้ ผมก็เลยถ่ายรูปไว้เยอะเลยครับ เสร็จแล้วก็กลับลงมา เจอพี่มดยังคงนั่งรอเฝ้าจานส้มตำที่เหลือไว้ให้ผมอยู่ นั่งไล่แมลงวันกันอยู่นานเลยทีเดียว ผมก็เลยรีบจัดการ เห็นว่าแกเร่ง ๆ อยู่ แล้วเราก็ออกเดินทางต่อไปยังเชียงใหม่ ไปบ้านถวายที่เดิม เพื่อไปรับของที่จะบรรทุก เพราะทีมงานเราได้จองไว้ แต่รถมันเต็ม

                ผมและพี่มด นั่งรถมาด้วยกัน พี่มดขับ เรามุ่งหน้าออกมาก่อน เพราะไม่ได้ซื้อะไรที่บ้านถวาน เลยมาแวะที่ตลาดทุ่งเกวียน แวะจับจ่ายซื้อของฝาก หมดไปเยอะเหมือนกัน โดยเฉพาะสตอเบอรี่ ตอนนั้นก็ราวทุ่มหนึ่งแล้ว เราก็เดินทางต่อมาเรื่อย ๆ จนมาถึงแถว ๆ เถิน เราแวะปั๊มน้ำมัน ปตท. เสร็จแล้วผมก็เปลี่ยนไปขับบ้าง

                กำลังจะออกตัว ก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อมีคนมาเคาะกระจก มองออกไปเห็นเป็นหนุ่ม ๆ ยืนอยู่ 2 คน เลยลดกระจกลงไปถาม บอกว่าเป็นนักศึกษา ไปเที่ยวแม่ฮ่องสอนมา จะขอติดรถเข้ากรุงเทพฯ ด้วย หันไปมองหน้าพี่มด ก็เห็นว่า โอเค เลยให้นั่งกระบะหลังว่าง ๆ กันมา

                ผมขับมาเรื่อย ๆ รู้สึกง่วงแล้วครับ แถว ๆ สิงห์บุรีหรืออ่างทอง หรืออยุธยานี่แหละครับเลยเปลี่ยนให้พี่มดขับเช่นเคย มาถึงบ้านราวตีหนึ่งครึ่งครับ แต่พี่มดต้องขับไปชลบุรีต่อ

                งานนี้ต้องขอขอบคุณ พี่มด แห่งเมืองชลนะครับ ที่นำพาเราไปมอบฝันที่เป็นจริงให้แก่เด็ก ๆ ที่อยู่ห่างไกล และได้เสียสละเวลา กำลังทรัพย์ สิ่งของ กำลังกาย อย่างยิ่งในตลอดการเดินทาง

                ถ้าบ้านเมืองเรามีคนแบบนี้เยอะ ๆ ก็ดีนะครับ เรามาช่วยกันสร้างชาติไทย โดยการไม่สร้างปัญหาและไม่เป็นภาระให้กับสังคมนะครับ

ขอบคุณครับ

อวสาน แม่เหาะ แม่เอ้ย ไว้ ณ โอกาสนี้