หลายคนชอบการเดินทางท่องเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจ เราก็เหมือนกันชอบการเดินทางเป็นชีวิตจิตใจ ทำไมน่ะหรอ เปลี่ยนบรรยากาศเดิมๆ เจอผู้คนใหม่ๆ เรียนรู้วัฒนธรรม และการดำเนินชีวิตที่ต่างกันออกไป ทุกๆครั้งที่เราเดินทางจะไปในที่ๆไม่มีคนรู่จักเรา  เดินทางแต่ละครั้งบางทีมีจุดหมายบางทีก้ิไม่มีจุดหมายอยากไปก้อเก็บเสื้อผ้าใส่เป้แล้วไปเลย. สนุกดีนะ เจออะไรใหม่ๆนั่งรถสายใหม่ๆ เจอคนมากมาย บางครั้งเราเหนื่อยเราคิดว่าเราลำบากแล้วเวลาที่เราได้ไปเจอคนอื่นๆยังมีคนที่ลำบากกว่าเราอีกหลายเท่าตัว พลังชีวิตเพิ่มอีกเป็นกอง บางตนเดินทางเพื่อมีจุดมุ่งหมายเพื่อตามหาและการเดินทางครั้งเราก้อเริ่มขึ้น 

      เดิมเป็นคุณพ่อเป็นคนพนมสารคาม จังหวัดฉะเชิงเทรา ตุณแม่เป็นคนเมืองขอนแก่น และคุณป้าพี่สาวพ่อ แต่งงานกับคนบ้านหัน จังหวัดขอนแก่น  ดท่าที่จำความได้ไปขอนแก่นครั้งแรกตอน ประมาณ 7ขวบ เมื่อ 20ปีที่แล้ว นานนะและก็ไม่คิดว่าจะได้กลับไปที่นั่นอีก จนได้มารู้จักคนๆนึงที่ทำให้เราต้องกลับไปที่นั่นอีกครั้ง. มันคงเป็นเรื่องบังเอิญเมื่อประมานปี 2553 เคยเจอเค้าครั้งนึงตอนนั้นเราไปเป็น Mc ให้กับธนาคารแห่งหนึ่งที่ชลบุรี เค้าเป็นเพื่อนของพนักงานธนาคารที่เราร่วมงานด้วย เค้ามาทำบัตรเครดิต และรู้จักกันโดยบังเอิญและคงไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก แต่ไม่เป็นอย่างนั้นเราได้เจอกัน วันหยุดธรรมดาๆวันนึงเราได้ไปทานข้าวกันเค้าขับรถมาจากระยอง เราอยู่บางแสนชลบุรี สงสัยไม่มีเพื่อนกินข้าวเลยหาเพื่อนกินข้าวอิอิอิ. ดีนะ เค้าเป็นคนพูดน้อยเป็นผู้ฟังที่ดี แต่เราคิดว่าเค้าเป็นตัวช่างถามตัวพ่อเลยแหละ ถามลึกถามจริง ก้อดีจริงใจดี หลังจากวันนั้นก้อได้คุยกันตลอด จนเรามีความรู้สึกๆดีให้เค้าแต่กล้าบอก จนวันนึงเราเจอเรื่องราวมากมายช่วงนั้นเบื่อไม่อยากคุยกับใคร ติสแตก และก้อตัดสินไม่คุยกับใครเลยรวมถึงเค้า เค้าก้อไม่รู้ว่าเราไปไหน ตลอดเวลา 3 ปี เราพยายามตามหาเค้าตลอดเพื่อที่จะบอกความรู้สึก ปีที่ 1 ผ่านไปยังไม่มีข่าวเราก้อทำงทานจนไม่มีเวลา ปีที่ 2 เริ่มมีความรู้สึกว่าตัวเราเป็นอะไรเนี่ยกลัับมาถามตัวเองว่าความรู้สึกที่มีมันคืออะไรกันแน่ รัก หรือแค่คิดถึงทามมายคิดถึง นานจัง งงกับตัวเอง แต่เราก้อยังไม่หยุดที่จะพยายาม ปีที่ 3 ประมาณวันที่ 4 มีนาคม 56 นั่งทำงานอยู่ที่หอ หยิบสมุดนามบัตรเก่าขึ้นมาโทหาลูกค้า จนกระทั่งเจอนามบัตรใบนึงเราโทไป แต่ปลายสายเสียงคุ้นมาก พระเจ้า! ดีใจสุดๆ เป็นเสียงเค้า เพราะนามบัตรเป็นชื่อจริง เราไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่จำได้ว้่านามบัตรนี้เราหยิบขึ้นมาดูบ่อยมาก แต่จำไม่ได้ว่าใครให้มา ดีใจมากที่เป็นเค้า ปลายสายก้อตกใจไม่คิดว่าเป็นเรา จำได้ คำถามแรกที่เค้าถาม"หายไปไหนมา" ดีใจอ่ะความรู้สึกตอนนั้นดีใจจนไม่รู้จะพูดยังไง แต่ก้อคุยนานมาก จะรู้ว่าตอนนี้เค้่ากลับไปช่วยงานที่บ้าน หลังจากนั้นเราคุยกันทุกวันมันเป็นอะไรที่มีความสุขนะคนที่เราตามหาได้กลับมามาเจอกันอีก เค้ายังเหมือนเดิม พูดไม่เก่งแต่เป็นผู้ฟังที่ดี ถ้าเจอข้างนอกคงจำกันไม่ได้เพราะเมื่อ 3 ปีก่อนเราได้เจอกันสองครั้ง แต่เราคุยกันเป็นประจำ ( ตอนนี้นั่งเขียนอยู่ยังสัมผัสได้กับความรู้สึกวันนั้นอยู่เลย) เรารู้สึกดีดีกับเค้าตั้งแต่ตอนนั้นแต่ไม่กล้าบอกเพราะกลัวผิดหวัง เลยทำให้ครั้งนี้เมื่อได้มีโอกาสกลับมาเจอกันอีกเราเลือกที่จะบอกสิ่งนั้นกับเค้าไป ไม่ได้คาดหวังอะไรแค่เราอยากทำในสิ่งที่ใจเรารอมามานเท่านั้นเอง...ตามต่อนะคะยังไม่จบ