ระหว่างที่ลูกชายอยู่เมืองไทย กิจวัตรประจำวันอย่างหนึ่งที่ลูกปฏิบัติอย่างเคร่งครัดหากไม่ต้องเดินทางไปไหนคือการอ่านตำรากฎหมายวันละ ๒-๓ ชั่วโมงหลังอาหารเช้า

ลูกชายเรียนกฎหมายทั้งหลักสูตรเยอรมันและอังกฤษพร้อมกัน กฎหมายเยอรมันเป็นหลักสูตรของ University of Passau ส่วนกฎหมายอังกฤษเป็นหลักสูตรของ University of London ที่อาจารย์ชาวอังกฤษบินมาสอนให้ที่เมืองพัสเซา

ผลก็คือนักศึกษาที่ต้องการ ได้รับการทดสอบและได้รับอนุญาตให้ศึกษาหลักสูตรคู่ขนานเช่นนี้ต้องเข้าฟังคำบรรยายและร่วมอภิปรายในชั้นไม่ต่ำกว่าสัปดาห์ละ ๔๘ ชั่วโมงและไม่ใช่การเข้าไปนั่งฟังเฉยๆ นั่งหลับหรือนั่งเล่น smartphone เพราะมหาวิทยาลัยที่เยอรมนีมีกฎว่าผู้สอนจะต้องบรรจุเนื้อหาลงใน internet เพื่อให้นักศึกษาอ่านล่วงหน้าอย่างน้อย ๓ สัปดาห์ก่อนการเรียนการสอนในห้องบรรยาย

ดังนั้นในชั้นเรียน ผู้สอนจะถือว่าผู้เรียนได้ศึกษาเนื้อหามาแล้วอย่างดี การเรียนในชั้นจึงเป็นการถกเถียง อภิปราย  ซักค้าน ทดสอบหรืออะไรก็ตามที่นักศึกษาซึ่งไม่ได้อ่านและวิเคราะห์เนื้อหาอย่างลุ่มลึกมาก่อนจะไม่สามารถร่วมกิจกรรมการเรียนการสอนด้วยได้ จากนั้นจึงมีการบ้านอื่นๆและหนังสือที่ต้องอ่านเพิ่มเติมตามมา

ดังนั้น แม้การมาเยี่ยมบ้านที่เมืองไทยจะเป็นช่วงเวลาที่มหาวิทยาลัยปิดและลูกชายควรจะได้ผ่อนคลายความเครียดจากการเรียนที่จริงจังมากจากปีการศึกษาก่อน  นายลูกมดก็หอบตำราเล่มโตที่หยิบยืมจากห้องสมุดของมหาวิทยาลัยหลายเล่มใส่กระเป๋ามาด้วยพร้อมทั้งมีเนื้อหาของบางวิชาที่อาจารย์โหลดลงสื่อออนไลน์ล่วงหน้าให้เป็นเวลาหลายเดือนที่ลูกชายใช้อ่านเอาจากไอแพด

"ถ้าเก็บไว้อ่านตอนเปิดเทอมแล้ว ผมอาจจะอ่านไม่ทัน งานก็จะมากเกินไปด้วยครับ" ลูกชายว่าอย่างนั้น

ความเป็นตัวของตัวเองและความมีวินัยของลูกชายปรากฏชัดตั้งแต่ลูกมีอายุ ๙ ขวบเมื่อลูกบอกพ่อและแม่ด้วยสีหน้าสงบและน้ำเสียงเรียบๆว่า ไม่อนุญาตให้พ่อแม่ตรวจการบ้านอีกแล้ว

ครั้นแม่มดถามว่าแม่ทำอะไรให้ไม่พอใจหรือ ลูกชายก็ตอบเพียงว่า เปล่าครับแต่ผมดูแลตัวเองได้

แม่มดพยักหน้ารับรู้แต่โทรศัพท์บอกครูประจำชั้นต่อหน้าลูกชาย (เพราะเรามีนโยบายเปิดเผยและซื่อตรงต่อกัน) ว่า แม่มดจะไม่ได้ตรวจการบ้านลูกอีกต่อไป ดังนั้น ถ้ามีปัญหาอะไรที่ครูต้องการความร่วมมือหรือความช่วยเหลือ ขอให้แจ้งแม่มดทันที

คุณครูตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า ขอให้เชื่อมั่นและให้เกียรติลูกเหมือนที่เชื่อมั่นในความเป็นแม่ของตัวเอง

ในปีที่ผ่านมา ลูกชายเรียนหนักมาก แม่มดจำได้ว่าวันอังคารเป็นวันที่หลักสูตรกฎหมายเยอรมันกับหลักสูตรกฎหมายอังกฤษมาชนกันแบบวินาศสันตะโร ลูกชายมีชั่วโมงเรียนตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงสองทุ่มโดยไม่มีการหยุดพักแม้แต่ชั่วโมงเดียว แม่มดดูตารางการเรียนที่ลูกส่งมาให้แล้วก็เวทนา ถามว่าแล้วจะกินข้าวกินปลาอย่างไร ลูกตอบว่าดื่มน้ำและกัดแอ้ปเปิ้ลที่เตรียมไปในเป้ระหว่างที่เดินจากตึกหนึ่งไปอีกตึกหนึ่ง

เราคุยกันผ่าน skype  สัปดาห์ละครั้ง และลูกส่งตารางการเรียนมาให้แม่มดในทันทีที่ตารางออกเหมือนที่แม่มดจะรายงานลูกในรายละเอียดเสมอว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้นในชีวิตประจำวันของแม่บ้าง เพราะเราอยู่ไกลกัน การสื่อสารเป็นเรื่องสำคัญที่จะช่วยให้อีกฝ่ายหนึ่งไม่ต้องห่วงใยหรือวิตกกังวลกับความสุขความทุกข์ของอีกฝ่ายหนึ่งเกินความจำเป็น

โดยทั่วไปลูกจะออกจากห้องพักไปตึกเรียนหรือห้องสมุดตั้งแต่แปดโมงเช้า หลังจากเลิกเรียน ก็จะทำงานอยู่ที่ห้องสมุดของคณะต่อไปถึงสี่ทุ่มแล้วจึงจะกลับที่พักแต่ลูกเล่าว่า ลูกเป็นเด็กที่ทำงานหนักระดับปานกลางเท่านั้น  “ Jonathan กับ Florian ไม่เคยออกจากห้องสมุดก่อนเที่ยงคืนเลย แม่”

เพราะลูกชายทำงานหนักและกินอยู่เรียบง่ายนักหนาทั้งๆที่เป็นเพียงนักศึกษาปีหนึ่ง เมื่อลูกกลับมาเยี่ยมบ้าน แม่มดจึงพยายามชดเชยความสุขสบายให้ลูกมากที่สุดเท่าที่แม่มดจะทำให้ได้ในช่วงเวลาสั้นๆที่มีโอกาสดูแลลูก  แม่มดชวนลูกไปเที่ยวที่โน่น กินที่นี่บ่อยเสียจนลูกชายบอกยิ้มๆเมื่อแม่มดชวนไปเที่ยวประจวบคีรีขันธ์ว่า “ผมอ่านหนังสือช้ากว่าที่วางแผนไว้ ๑๕๐ หน้าแล้วครับ แม่”

“โอ ๑๕๐ หน้านี่นิดเดียว” แม่มดหมายความอย่างนั้นจริงๆเพราะลูกเป็นคนที่อ่านหนังสือเร็วมาก สมัยเป็นนักเรียนมัธยม คุณครูอนุญาตให้ลูกเอาหนังสือ “อื่น” ไปอ่านเล่นในชั้นได้เพราะเป็นเรื่องปกติที่เมื่อลูกอ่านหนังสือไปได้แล้ว ๔ หน้าเพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่เพิ่งอ่านได้ ๑ หน้า

 โรงเรียนเยอรมันไม่แบ่งชั้นเรียนของเด็กเป็นห้องคิง ห้องควีน ห้องบ๊วย เหมือนโรงเรียนไทย นักการศึกษาเยอรมันมีความเห็นว่า ผู้คนในโลกนี้มีระดับความสามารถในเรื่องหลากหลายแตกต่างกัน การศึกษาในโรงเรียนต้องสอนให้ผู้คนที่แตกต่างสามารถยอมรับผู้อื่น ช่วยเหลือและเกื้อหนุนให้อยู่ร่วมกันได้ในสังคม

“ผมไม่ได้กำลังอ่าน Harry Potter นะครับ” ลูกโต้แย้งอย่างขำๆ

แม่มดยิ้ม จำได้ว่าตอนอยู่ชั้นมัธยมต้น ลูกชายใช้เวลาก่อนนอนเพียง ๓ คืนในการอ่าน Harry Potter เล่ม ๗ ต้นฉบับภาษาอังกฤษที่มีเนื้อหามากกว่า ๑๐๐๐ หน้า  ภาค ๔ เป็น Harry Potter เล่มสุดท้ายที่ลูกอ่านเป็นภาษาเยอรมัน

ทำไมต้องเป็นประจวบคีรีขันธ์ คำตอบคือเพราะความเห็นแก่ตัวของแม่มด

ประจวบฯ (ชื่อจังหวัดยาวเหลือเกิน ขอเรียกย่อๆนะคะ) เป็นเมืองชายทะเลแห่งแรกที่แม่มดได้สัมผัส แม่มดเรียนรู้ที่จะรักทะเลที่นี่

ชาวเยอรมันบอกว่า Alte Liebe rostet nicht! แปลตรงๆได้ว่า รักเก่าไม่เป็นสนิม

ในกรณีนี้ สำหรับแม่มด เห็นจะเป็นความจริงเพราะแม่มดเห็นทะเลมาแล้วครึ่งโลก ก็ยังไม่มีที่ใดสามารถทดแทนอ่าวประจวบฯได้ในความรู้สึกแม้ว่าทะเลหลายแห่งที่ได้พบเห็นจะงดงามยิ่งกว่าอ่าวแห่งนี้มากมายนัก

และแม่มดอยากให้ลูกได้รู้จักทะเลแสนรักของแม่!

ลูกชายรู้จักทะเลไทยหลายแห่งตั้งแต่บางแสน ระยอง จันทบุรี เพชรบุรี หัวหิน ชุมพร สมุย กระบี่และภูเก็ตแต่ลูกไม่เคยไปประจวบฯ ญาติมิตร คนคุ้นเคยล้วนแต่บอกว่าไม่เห็นมีอะไรที่ประจวบฯ

ครั้งนี้ แม่มดเลยไม่ชวนใคร ขับรถดุ่ยๆไปเอง ตั้งใจไปหาที่นอนที่กินเอาข้างหน้า

นี่ไม่ใช่วิธีเดินทางแบบแม่มด แต่เมื่อครั้งที่โทรศัพท์สอบถามข้อมูลจากเจ้าหน้าที่ท่องเที่ยวที่ศาลากลางจังหวัด คุณบอกว่า ขับรถมาดูที่ทางเองดีกว่า ไม่ต้องจองหรอกค่ะ โรงแรมที่ประจวบฯไม่เคยเต็ม

โอ ใครๆก็ไม่สนใจประจวบคีรีขันธ์ แม้แต่รถไฟสายด่วนก็ไม่จอดที่สถานีประจวบฯ เขาจอดที่สถานีหัวหินแล้วไปจอดอีกทีที่ชุมพรเลย......ช่างน่าน้อยใจนัก

แต่เมื่อเห็นแววตาของลูกเมื่อแรกเห็นอ่าวประจวบฯในแสงแดดจ้าของยามเที่ยงวัน แม่มดรู้ว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ

ลูกหันมาบอกว่า คราวหน้าเรามาอยู่นานๆเลยนะ แม่ เอาหนังสือมาอ่านที่นี่ท่าจะดี

แม่มดผิดไหมคะที่แอบดีใจอยู่เงียบๆ

 หน้าอ่าวประจวบฯมีภูเขาและเกาะแก่งมากมาย นิทานพื้นบ้านทำให้โรแมนติกยิ่งขึ้นไปอีก ถ้าขึ้นไปถ่ายภาพบนเขาช่องกระจกหรือเขาหลัก จะได้มุมภาพจากสายตาของนกบิน แต่แม่มดไม่มีโอกาสเพราะฝนตกทุกวัน

ชาวบ้านจับปลาหมึกขึ้นตะแกรงตั้งแต่ตัวยังใสๆอยู่เลยค่ะ เห็นว่าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ล้างปลาหมึกด้วยน้ำทะเล ๑ ครั้ง ตามด้วยน้ำจืดอีก ๑ ครั้งก็เอาขึ้นตากแดดได้เลย

ไข่ปลาหมึกตาก (ให้แห้ง) ค่ะ

 เราพักที่โรงแรมเล็กจิ๋วริมอ่าวที่มีห้องพักเพียง ๑๐ ห้อง ทุกห้องมีระเบียงชมทะเล ใช้ชีวิตเรียบๆง่ายๆ สบายๆแบบที่เมืองชายทะเลที่ผู้คนไม่สนใจอย่างประจวบฯเท่านั้นจะให้ได้

บรรยากาศของอ่าวประจวบฯและสะพานปลายามเช้าจนสายหลังจากเรือประมงกลับเข้าฝั่ง

แม่มดตื่นเช้าทุกวันตามนิสัย ย่องออกจากห้องพักเงียบๆเพราะลูกยังหลับอยู่ แล้วก็เดินชมอ่าวประจวบฯกับชีวิตชาวประมงยามเช้าก่อนจะเลี้ยวไปตลาดเพื่อซื้อขนมครก ข้าวเหนียวปิ้ง หมูย่าง ทอดมัน ผลไม้ สารพัดสารพันของอร่อยราคาไม่แพงมาทานที่ห้องพัก

ตลาดเช้า แม่มดซื้ออาหารทะเลแห้งจากที่นี่กลับไปราชบุรีหลายอย่าง

ขากลับแม่มดจะเดินถนนสายในที่ชื่อถนนสละชีพ ดูบ้านแถวเรือนไม้ไปเพลินๆแล้วก็เชื่อว่าประจวบคีรีขันธ์ไม่ใช่เมืองท่องเที่ยวสำหรับคนไทยจริงๆเพราะเพียงวันที่สอง คนค้าขายแถวนั้นก็จำแม่มดได้แล้ว หลายคนเริ่มทักทายผู้มาเยือนอย่างมีอัธยาศัยไมตรี คุณคนหนึ่งเล่าอย่างเป็นกันเองว่าฝรั่งชอบมาเช่า guesthouse นั่งๆนอนๆอ่านหนังสือเงียบๆอยู่เป็นเดือน (เหมือนนายลูกมดเชียว) “แต่คนไทยเขาไม่มาที่นี่หรอก เขาไปกันแต่หัวหิน” คุณตัดพ้อเช่นนั้น

ทะเลหลังเขาช่องกระจกตรงรอยต่อระหว่างอ่าวประจวบฯกับอ่าวน้อยมีบรรยากาศงดงามไปอีกแบบหนึ่ง

อุ๊บส์ ใครมาทำหัวใจตกไว้แถวนี้

Happy ending….at last!

พอลูกทานอาหารเช้าเสร็จ เราก็ขับรถไปอ่าวมะนาว จ่ายค่าเก้าอี้ผ้าใบที่มีร่มกางให้มิดชิดจนกันฝนที่ตกไม่หนักได้ที่ละ ๑๐ บาท นั่งได้ทั้งวัน  นอกจากวันแรกที่อากาศแจ่มใสแล้ว  ท้องฟ้ากลับมืดครื้มหรือฝนตกปรอยๆทุกวันแต่ลูกก็นั่งอ่านหนังสืออย่างมีความสุข พออ่านตำรากฎหมายเสร็จตามเวลาที่กำหนดไว้ ลูกชายก็นั่งอ่านหนังสืออ่านเล่นต่อ

ลูกชายเป็นเด็กประเภท No Nonsense หนังสืออ่านเล่นของลูกจึงเป็นมหากาพย์ Odyssey  งานประพันธ์ของ  Homer ที่ได้รับการแปลเป็นบทกวีภาษาอังกฤษเพราะลูกไม่ได้เรียนภาษากรีกโบราณ  ลูกชายเล่าว่าต้องใช้เวลาลองอ่านงานแปลจากผู้แปลหลายคนทีเดียวกว่าจะได้ข้อสรุปว่าใครแปลงานของ Homer ได้ประณีตที่สุด 

แม่มดดีใจที่ในที่สุด ลูกได้ค้นพบงานร้อยกรองที่ลูกชื่นชอบเพราะเท่าที่ผ่านมา ลูกชายจะอ่านแต่งานร้อยแก้วเท่านั้นจนแม่มดอดคิดไม่ได้ว่า ลูกจะพลาดรูปแบบหนึ่งของงานเขียนที่งดงามไปอย่างน่าเสียดาย

นั่งมองลูกชายอ่านมหากาพย์โบราณจากไอแพดแล้วแม่มดก็ขำ บอกลูกว่ามาทะเลด้วยกันคราวหน้า แม่จะเตรียมลี้คิมฮวงกับเซียวฮื่อยี้มาอ่านบ้าง

ลูกชายทำหน้างง  “ ผมคิดว่ามหากาพย์ของคนไทยมีแต่รามเกียรติ์และมหาภารตะยุทธ์เสียอีก” เรื่องราวทั้งสองนี้ ลูกเคยได้อ่านแต่เรื่องย่อสั้นๆที่แม่หามาให้อ่านเป็นภาษาอังกฤษแต่ลูกก็รู้ว่าวรรณกรรมทั้งสองเป็นรากฐานของวรรณคดีไทยเหมือนที่ greek และ roman mythology เป็นรากฐานของวรรณกรรมตะวันตก

 ฮ่า ฮ่า ใครบอกว่าแม่จะอ่านมหากาพย์ล่ะ ลูก

บรรยากาศสบายๆของอ่าวมะนาว

อ่าวมะนาวมีเรือนพักราคาย่อมเยาสำหรับการทัศนศึกษาของโรงเรียนด้วยค่ะ เด็กๆที่เล่นน้ำอยู่เต็มทะเลนี่มาจากยะลา

อ่าวมะนาวกับอ่าวประจวบฯมีเสน่ห์ต่างกันนะคะ อ่าวประจวบฯเป็นที่จอดเรือประมงและสะพานปลา ไม่ใช่ที่เล่นน้ำแต่มีชีวิตชีวามาก ส่วนอ่าวมะนาวมีน้ำใส ทรายสวย เหมาะกับการเล่นน้ำและการพักผ่อนของครอบครัว กองทัพอากาศซึ่งเป็นเจ้าของสถานที่มีที่พักหลายแบบหลายราคากับเครื่องอำนวยความสะดวกพร้อมมูลให้บุคคลทั่วไปเช่าพักได้ค่ะ

ที่ชายหาดเอง เขาก็ทำดีมาก คือเขาแบ่งชายหาดเป็นส่วนๆ แต่ละส่วนให้ทหารชั้นผู้น้อยเช่าเพื่อให้ครอบครัวมีรายได้พิเศษ ผู้ที่ดูแลเก้าอี้ผ้าใบ ร่ม และขายอาหารเป็นภรรยาของทหารอากาศทั้งนั้น ค่าเช่าจะถูกหักผ่านธนาคารจากบัญชีเงินเดือนของทหารผู้เช่า แต่ละส่วนมีป้ายบอกชื่อชัดเจนว่าเป็นส่วนที่ใครรับผิดชอบ แม่มดว่านี่เป็นวิธีการที่โปร่งใสมากเพราะถ้ามีปัญหาอะไรขึ้นมา เราบอกได้เลยว่าใครคือคู่กรณี

เรื่องการประกอบอาชีพเสริมที่สุจริตของข้าราชการชั้นผู้น้อยนี่เป็นเรื่องที่ได้ใจแม่มดมากๆ  ที่ราชบุรี แม่มดจะซื้อหมูย่างข้าวเหนียวของสามีภรรยาทหารช่างที่เป็นจ่าทั้งคู่ซึ่งจะมาปิ้งหมูขายตั้งแต่ ๕ โมงเย็นถึง ๒ ทุ่ม มีลูกชายตัวเล็กๆมานั่งอ่านการ์ตูนอยู่ข้างๆด้วย  เฉพาะวันเสาร์และอาทิตย์ที่ริมถนนสายหนึ่ง จะมีข้าราชการพลเรือนอีกครอบครัวหนึ่งมาขายมะพร้าวน้ำหอม ใส่ถุงแช่เย็นไว้ไม่เติมน้ำตาล ๑๑ ถุง ๑๐๐ บาท แม่มดเป็นลูกค้าประจำทุกเช้าวันเสาร์ คนเล็กๆเหล่านี้เป็นแบบอย่างของความสุจริตและความมีมานะที่คนโตๆมากมายควรจะเอาเยี่ยงอย่าง เพื่อนๆคิดเหมือนแม่มดไหมคะ

เราทานข้าวเที่ยงที่อ่าวมะนาวทุกวัน เป็นอาหารทะเลสดๆที่ปรุงง่ายๆแต่อร่อยนะคะ ไม่แพงด้วยค่ะ  พอสัก ๔ โมงเย็น แม่มดก็ขับรถกลับที่พัก ลูกชายลงไปว่ายน้ำในสระเล็กๆของโรงแรมประมาณ  ๑ ชั่วโมง แม่มดใช้ช่วงเวลานั้นตรวจเช็คเมล์จาก NB เพราะที่อ่าวมะนาว เราใช้ internet ไม่ได้และแม่มดไม่ใช้ smartphone

รถถีบขายปลาหมึกย่าง ปลาหมึกบดยามเย็น

พอสัก ๖ โมงเย็น เราก็เดินออกไปหาข้าวมื้อค่ำกินกัน ก็แถวๆริมอ่าวประจวบนั่นแหละค่ะ อาหารทะเลอร่อยๆสดๆทั้งนั้น ถ้าเทียบกับหัวหินและกรุงเทพฯแล้ว อาหารทะเลคุณภาพเยี่ยมที่ประจวบฯราคาถูกเกือบเหมือนได้เปล่าเลยนะคะ

แถวนี้มีร้านอาหารอิตาเลี่ยนและร้านอาหารเยอรมันด้วยค่ะ เปิดตอนเย็นๆ เป็นร้านเล็กๆบ้านๆที่ไม่น่าจะอยู่รอดแต่ผู้คนเล่าว่าเจ้าของเป็นฝรั่งที่กลายเป็นคนประจวบฯไปแล้ว เขาเปิดครัวตอนเย็นเพื่อทำอาหารกินกันในครอบครัว ถ้ามีลูกค้าแวะมา เขาก็ทำขายด้วย ก็เท่านั้น

เหมือนบ้านไม้ที่แม่มดซื้อมะม่วงแก่จัดกลับมาทานที่ราชบุรี คุณพี่ที่ขายบอกว่าเก็บมะม่วงมาจากหลังบ้าน มีอยู่ไม่ถึง ๓ กิโลกรัม มีคนซื้อก็ขาย ถ้าไม่มีใครซื้อ ก็เอาไว้กินเอง

หรือคุณที่ขายหนังสือพิมพ์ตอนเช้าที่แม่มดเดินผ่านหลังจากการจ่ายตลาดและหยุดดูเพราะไม่ได้เห็นหนังสือพิมพ์กระดาษมานานเต็มที คุณพยักหน้ารับรู้ว่าแม่มดอ่านแต่หนังสือพิมพ์บนจอคอมพิวเตอร์และบอกอย่างใจดีว่า คนสมัยนี้เขาก็เป็นอย่างนี้กันทั้งนั้นแต่ถ้าอยากอ่าน ก็เข้ามาในร้าน ไม่ต้องซื้อก็ได้

ก่อนกลับบ้าน เราแว้บไปเที่ยวด่านสิงขรนิดนึงพอให้เห็นว่าเป็นอย่างไร

ปีหน้าเมื่อลูกชายมาเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนเพื่อเรียนกฎหมายไทยเป็นภาษาอังกฤษ (International Program in Business Law) ที่ธรรมศาสตร์ ๑ ปี เราคงจะมานั่งอ่านหนังสือที่ริมทะเลประจวบคีรีขันธ์สักหลายวันอย่างที่ลูกชายหมายมั่นไว้

เพื่อนๆละคะ มีใครอยากไปเที่ยวทะเลประจวบฯบ้างไหม

ระวังใจนะคะ เดี๋ยวจะหลงรักทะเลประจวบฯเหมือนแม่มด

Michael Bublé - Close Your Eyes