คนเราจะรู้จักตัวเองได้ดีแค่ไหนหนอ.....

กระทู้ คนเขียนหนังสือ  ของคุณ Anacarika ที่อ่านมาเมื่อวานทำให้แม่มดต้องอมยิ้ม เธอไม่รู้ตัวมาก่อนว่าสามารถเขียนหนังสือให้

ผู้คนติดตามได้ .....ก็แน่ล่ะ ใครจะสามารถหยั่งรู้

ทั้งๆที่รสนิยมและพรสวรรค์เป็นสิ่งที่ธรรมชาติตั้งโปรแกรมล่วงหน้าไว้ในความเป็นเราตั้งแต่ก่อนเกิด....คุณหมอเด็กชาว

เยอรมันที่เคยดูแลลูกชายในวัยเยาว์กล่าวไว้เช่นนั้น

ความชอบ ความชังและความสามารถพิเศษจะปรากฏเป็นรูปธรรมหรือไม่ขึ้นอยู่กับเงื่อนไขหรือสถานการณ์ที่เป็นตัวเร่งเร้าให้คนเรา

แสดงตัวตนที่ซุกซ่อนอยู่ภายในออกมา

แม่มดเคยงุนงงกับนิสัยการกินของลูกชายและหลานที่ดูเหมือนจะยืนยันทฤษฎีของคุณหมอเด็กชาวเยอรมันที่ว่ารสนิยมนั้นเป็นเรื่อง

pre-programmed

หลานชายที่เกิดก่อนลูกชายเพียง ๗ เดือนถือกำเนิดในครอบครัวไทยภาคกลางที่มีความเป็น”ไทยแท้แต่โบราณ” สูงลิ่ว หลานคุ้นเคย

กับอาหารไทยแบบต้นตำรับมาตั้งแต่เกิดแต่ปฏิเสธรสชาติเข้มข้นของเครื่องแกงและกะทิในขณะที่หลงใหลอาหารตะวันตกทันทีที่ได้

ลองลิ้มในครั้งแรก

สิ่งที่เกิดขึ้นในครอบครัวของแม่มดเมื่อเรายังอาศัยอยู่ในประเทศเยอรมนีและลูกชายเพิ่งมีอายุไม่ถึง ๓ ขวบนั้นตรงกันข้าม ในวัยนั้น

แม่มดยังเตรียมอาหารสำหรับเด็กเล็กที่มีรสอ่อนกลมกล่อมให้ลูกในขณะที่ผู้ใหญ่ทานอาหารไทยเกือบทุกมื้อ

วันหนึ่ง ลูกชายมองดูแกงไก่ใส่หน่อไม้ตรงหน้าแม่แล้วถามด้วยความอยากรู้ว่าแม่ทานอะไร ขอชิมหน่อยได้ไหม แม่มดใช้ปลายช้อน

แตะน้ำแกงเพียงไม่กี่หยดให้ลูกลอง ใจคิดว่าเพียงปลายลิ้นแตะรสแกง ลูกก็คงจะถอยหนี  แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือนับแต่วันนั้นเป็นต้นมา

ลูกชายไม่ยอมทานอาหารเด็กรสชาติชืดชาอีกเลย

เด็กชายเล็กๆ ๒ คนที่เป็นลูกพี่ลูกน้องเพราะมีตาทวดยายทวดคนเดียวกันจึงมีเรื่องน่าพิศวงให้ผู้ใหญ่ได้เล่าขานกันในครอบครัว  เพราะ

ลูกผู้พี่ที่เกิดและเติบโตในเมืองไทยชอบอาหารรสอ่อนอย่างอาหารฝรั่งหรืออาหารญี่ปุ่นเป็นที่สุด ในขณะที่ลูกผู้น้องที่เกิดและเติบโต

ในยุโรปตะวันตกทานเผ็ดยิ่งกว่าแม่ซึ่งเป็นไทยเสีย ๓ ส่วน ผสมจีน ๑ ส่วน

ทุกวันนี้ หนุ่มน้อยทั้งสองมีประสบการณ์กับอาหารหลากหลายจนกลายเป็นคนทานง่าย คือทานได้เกือบทุกอย่างแต่นายลูกมดซึ่งเป็น

  Eurasian ยังคงชอบอาหารรสเข้มขณะที่ลูกผู้พี่ที่เป็นไทยแท้ๆยังเลือกทานอาหารรสจืดถ้าเลือกได้

งานนี้ สิ่งแวดล้อมที่เราคาดเดาว่าน่าจะมีอิทธิพลแทบจะไม่มีส่วนกำหนดเลย

ความสามารถพิเศษเป็นสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวเรามาตั้งแต่ก่อนเกิดเช่นกันและเป็นสิ่งที่แม้แต่เจ้าตัวก็อาจจะไม่รู้  คุณหมอ

เยอรมันท่านนี้ว่าไว้เช่นนั้น แต่การฝึกฝนด้วยวินัยและใจรักช่วยได้ระดับหนึ่งหากเรารู้จักตัวเองดีพอว่าเราต้องการสิ่งใด

แม่มดนึกถึงตัวเอง......แม่มดเป็นคนเขียนหนังสือไหมหนอ.....ก็เขียนล่ะนะ ถ้าผู้อ่านไม่คาดหวังสาระมากมาย

การเล่นสนุกกับภาษาของแม่มดพัฒนามาได้อย่างไร

เป็นอิทธิพลของสิ่งแวดล้อมหรือแม่มดถูก pre-programmed

แม่มดเขียนกลอนแลกค่าขนมเล็กๆน้อยๆมาตั้งแต่เป็นนักเรียนปีแรกของชั้นมัธยมต้น นิตยสารชัยพฤกษ์ที่เริ่มพิมพ์จำหน่ายมาก่อน

แม่มดเกิดเป็นแหล่งระบายความเพ้อฝันของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งหลายครั้ง หนังสือรุ่นของโรงเรียนตอนจบชั้นมัธยมปลายมี

บทกลอนของแม่มดตีพิมพ์และแม่มดเป็นนักกลอนคนหนึ่งในทีมกลอนน้องใหม่ของคณะซึ่งเป็นทีมกลอนชนะเลิศของมหาวิทยาลัย

ในปีนั้น

ใครจะคาดคิดว่าจากนั้น แม่มดจะทิ้งงานร้อยกรองโดยสิ้นเชิง

จุดอิ่มตัวมาถึงตั้งแต่เมื่อไร ใครจะหยั่งรู้..... ก็แม่มดเองยังไม่เคยคิดมาก่อนเลย

การแข่งกลอนน้องใหม่เป็นครั้งสุดท้ายที่แม่มดเขียนร้อยกรอง  ความสนใจในงานวรรณกรรมของแม่มดหันเหไปหางานร้อยแก้วอย่าง

เฉียบพลันแต่ไม่ใช่ในฐานะผู้อ่านธรรมดา....ก็แม่มดอ่านนิยายในนิตยสารรายเดือน รายสัปดาห์มาตั้งแต่เป็นนักเรียนปีแรกๆของชั้น

ประถมต้นแล้ว  แม่มดพบความท้าทายในการอ่านอย่างพินิจพิเคราะห์และวิพากษ์วิจารณ์  วรรณกรรมวิจารณ์เป็นสาขาวิชาที่

แม่มดเลือกเรียนอย่างลงลึก

งานร้อยกรองกลายเป็นอดีตที่ผ่านเลย แม้จะทิ้งร่องรอยชัดเจนไว้ในงานเขียนทุกชิ้นตรงการเลือกสรรถ้อยคำที่แม่มดถูกฝึกมาจนเข้า

ฝักเมื่อครั้งที่ยังสนุกอยู่กับการเขียนกลอน

 นอกจากการเขียนวิจารณ์หนังสือ บทละคร ภาพยนตร์และการทำงานแปลส่งอาจารย์แล้ว ในช่วงเวลานั้น แม่มดไม่เคยสนใจที่จะ

เขียนงานประเภทใดจากความรู้สึกของตัวเองเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าอารมณ์ฝันเหือดหายไปไหนหมด

จนวันหนึ่ง มีเหตุที่ทำให้แม่มดต้องเขียนบทความเพื่อแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมให้เพื่อนคนหนึ่งโดยมีข้อแม้ว่า แม่มดจะ

ต้องมีสิทธิ์เขียนอย่างที่ตัวเองอยากเขียน ทั้งๆที่ตอนนั้น แม่มดก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองอยากเขียนอะไรและจะเขียนอย่างไร 

การเขียนในลักษณะของ story telling เกิดขึ้นเองอย่างเป็นธรรมชาติ ดำเนินไปอย่างลื่นไหลและราบรื่นจนแม้แต่คนเขียนเองก็แปลก

ใจ เหมือนมิใช่เพียงการสำรวจสถานที่แห่งหนึ่งในเชิงวัฒนธรรม งานชิ้นนั้นกลายเป็นการค้นพบและการทำความรู้จักกับบางแง่มุมในตัว

ตนของตนเอง

บทความชิ้นนั้นได้รับการตีพิมพ์ในนิตยสารฉบับหนึ่งและได้รับเสียงสะท้อนกลับทั้งจากบรรณาธิการและผู้อ่านอย่างน่าชื่น

ใจ......บทความ เรื่องเล่าและหนังสือเล่มอื่นๆจึงตามมา

บางสิ่งบางอย่างในตัวตน....เหมือนจะรู้แต่รางเลือน  เหมือนจะใช่แต่มิใช่

บางสิ่งบางอย่างเหมือนความแปลกใหม่  กลับอยู่ในตัวตนแต่แรกมา

                                                                    ERNESTO CORTAZAR - SECRETS OF MY HEART