เราไปเดินเล่นที่ประจวบคีรีขันธ์กันมาอีกแล้วค่ะ

แม่มดกับลูกมดไงคะ เรารักใคร่ใยดีจังหวัดเล็กๆแห่งนี้ด้วยกันทั้งคู่

เมืองขี้เซาริมอ่าวไทยเมืองนั้นมีอะไรให้หลงใหลนักหรือ

เรื่องของใจนี่คะ   ถ้า ใช่ ก็ต้องใช่ล่ะ จริงไหม

เผลอแพลบเดียว ลูกชายเรียนจบมหาวิทยาลัยที่เมืองไทยแล้ว

ก็เขามาเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนเพียงเทอมเดียว แม่มดพูดเสียใหญ่โต

เวลาผ่านเลยรวดเร็วจนคนเป็นแม่ใจหาย

ลูกชายมีเวลาเที่ยวเล่นเดือนครึ่งก่อนที่จะเริ่มฝึกงานเป็นเวลา ๖ สัปดาห์

มหาวิทยาลัยที่เยอรมนีอนุญาตและสนับสนุนให้นักศึกษาฝึกงานในต่างประเทศ

หากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องของประเทศนั้นยอมรับ

ลูกชายตัดสินใจฝึกงานในหลักสูตรของวิชากฎหมายมหาชนที่เมืองไทย

จะได้มีเวลาให้แม่สุขใจนานขึ้นอีกสักนิด

เรียนที่เมืองไทยสบายๆ ลูกชายบอกว่าไม่เหนื่อยเลยครับ แม่

แต่ลูกเรียนกฎหมายเยอรมันและกฎหมายอังกฤษควบคู่ไปด้วย

มีกำหนดติวข้ามทวีปกับเพื่อนเยอรมันผ่านสไกป์เป็นระยะๆ

ลูกบ่นดังๆให้ได้ยินว่า แม่ชวนผมเที่ยวบ่อยจนผมอ่านหนังสือไม่ทันแล้วครับ

แม่มดฟังแล้วได้แต่ยิ้ม  จะเคร่งเครียดอะไรกันนักหนา หนุ่มน้อย

ตอนเป็นนักเรียน แม่มดก็เรียนดีนะคะ แต่ลูกชายจริงจังกว่าแม่มดมาก

เอาน่า....สอบเสร็จแล้ว ไปนอนเล่นที่ประจวบฯสักคืนสองคืนดีกว่า

หายเหนื่อยแล้วค่อยเริ่มอ่านตำรากันใหม่

ไปประจวบฯหรือครับ ดีจัง แต่คืนเดียวนะครับ แม่

ผมอ่านเนื้อหาของวิชาที่กำลังติวกับเพื่อนจบหมดแล้ว

ตอนนี้ถึงเวลาที่จะต้องนั่งโต๊ะทำงาน วิเคราะห์ วิจารณ์จริงจัง

บทสนทนาระหว่างแม่ลูกฟังดูแปลกๆไหมคะ 

ลูกชายมีวินัยมากมายกับตนเอง ในขณะที่แม่มดเรื่อยๆมาเรียงๆ

เวลาว่างๆยามอารมณ์ดีๆ  แม่มดก็ชวนลูกปัดเป๋ออกนอกลู่นอกทาง

ที่จริง ก็เป็นแม่มดนั่นแหละค่ะที่ปลูกฝังความรับผิดชอบในหน้าที่

และการตระหนักรู้ถึงความสำคัญของการศึกษาให้ลูกตั้งแต่เล็ก

ยามนี้ที่วินัยของลูก “เข้าฝัก” แล้ว แม่มดก็เลยทำการชักใบให้เรือเสียบ้างเป็นบางครั้งบางคราว

ชีวิตไม่ได้มีไว้ให้รับผิดชอบอย่างเดียวนี่นา  เราต้องให้เวลากับความสุขด้วย จริงไหม 

การใช้ชีวิตเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์นะคะ  แม่มดว่า

นี่เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาที่ลูกต้องเรียนรู้และหาสมดุลให้ได้

ทะเลประจวบฯวันนี้มีเรี่ยวแรงมากมาย

เกลียวคลื่นละไล่ ม้วนตัวปะทะเขื่อนซัดซ่า

เรามาเที่ยวประจวบคีรีขันธ์ในวันที่คลื่นลมแรง

อ่าวประจวบฯว่างเปล่า แลหาไม่เห็นเรือประมงที่คุ้นเคย

เรือไดหมึกใหญ่น้อยจอดหลบลมเรียงเป็นทิวแถวอยู่ด้านหลังเกาะแก่ง

หาดทรายรูปหัวใจเชิงเขาช่องกระจกถูกน้ำลบเลือนแต่ไม่หลับใหล

ผู้คนจากแดนไกลใช้คลื่นลมแรงเล่นกีฬาสะเทิ้นลม สะเทือนน้ำ

อ่าวน้อยไม่ใช่ที่สำราญสำหรับครอบครัว

เป็นอ่าวมะนาวที่ชายหาดลาดลึกลงอย่างเชื่องช้าที่ใครๆพาลูกเล็กมาเล่นทราย

แต่ในหน้ามรสุมเช่นนี้ อ่าวมะนาวเป็นที่ผจญภัยของพ่อลูกเช่นกัน

 สาวน้อยเฝ้ามองฟองคลื่นและผู้คน

หนุ่มน้อยตื่นตาตื่นใจไปกับโลกแสนสวย

และสงสัย.....

พี่ชายคนนั้นทำอะไรหนอ เธอรู้ไหม

บนกระดานชนวนมีอะไรให้เคร่งเครียดถึงปานนั้น

:D :D :D

จากบ่ายคล้อยจนถึงค่ำของคืนวันศุกร์และวันเสาร์

ชาวประจวบฯติดตลาดเลียบหาดจากสะพานปลายืดยาวไปถึงเชิงเขาช่องกระจก

ยามเย็น ลูกชายว่ายน้ำเล่นในสระของโรงแรมไม่เลิกรา

แม่มดจึงออกเดินล่วงหน้ามุ่งสู่สะพานปลา“สราญวิถี”

ยามนี้ ประจวบคีรีขันธ์งามนัก จากแผ่นฟ้า ผืนน้ำจนจรดพื้นทราย

แม้แต่เงาสะท้อนในรอยน้ำบนทางเท้าก็ยังชวนให้เพ่งพิศ

แม่มดยิ้มขำเมื่อคิดถึงลูกชาย

ในวัยที่เสียงเพิ่งแตกพร่าและหนวดเคราขึ้นมารำไร

ลูกชายเคยบอกว่า ผมเดินกับแม่ไม่ได้

ทำไมล่ะ

ก็แม่ไม่ได้เดินนี่ครับ

แม่หยุดดูหินทุกก้อน ดอกไม้ทุกดอก ใบไม้ทุกใบที่อยู่ริมทาง

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง แม่ยังเดินไปได้ไม่ถึง ๑๐ เมตรเลย

วันนี้ ลูกชายเป็นผู้ใหญ่วัยเยาว์ที่เคร่งขรึมแต่หนักแน่นและอ่อนโยน

ลูกจะค่อนแม่ว่ากระไรหนอ

หากได้เห็นแม่หยุดเดินเพื่อถ่ายภาพแสงไฟในรอยน้ำที่ใครๆเดินเลี่ยงผ่านเลย

อ่าวประจวบฯยามเช้า อบอุ่นในแสงสีทองของดวงตะวัน

ถนนที่เกือบว่างเปล่าคือสวรรค์ของนักปั่นทุกเพศวัย

แต่แม่บ้านคนเก่งขี่รถเครื่องไปจ่ายตลาดยามเช้า

 เขาช่องกระจกละมุนตาในแสงนวลของแดดนุ่ม

ภาพที่ผ่านตาเป็นความคุ้นเคยที่แสนรัก

บ้านไม้คร่ำคร่ายังคงเรียงรายอยู่ริมถนนสายใน

ดอกไม้หน้าบ้านยังคงสวยละไม หอมกรุ่นอยู่ริมทาง

แม่มดแวะซื้อปาท่องโก๋เจ้าดังที่หน้าบ้านคนขาย

แม่ค้าขนมครกเจ้าอร่อยยังแซะขนมเรื่อยไปอย่างคนใจเย็น

แต่เธอเคร่งครัดนะคะ อย่าทำเป็นเล่นไป

เธอว่าถ้าขนมยังไม่กรอบ เธอจะไม่แซะ

ใครอยากกินของอร่อย ก็ต้องรอ

ครั้งหนึ่งแม่มดถามว่า ขายถึงกี่โมงคะ

เพราะแม่มดกะว่า จะไปซื้ออาหารทะเลแห้งที่ตลาดเสียก่อน

เธอตอบได้สะใจว่า ขายถึงหมด

แล้วมองหน้าแม่มดเหมือนจะถามว่า ยังข้องใจอะไรอีกไหม :D

 แต่ครั้งนี้ แม่มดหมายตาที่กินข้าวเช้าไว้แล้วจึงไม่แวะซื้อขนมครก

ได้แต่เดินชมไม้ดอก ไม้ใบสบายอารมณ์

สายตาเหลือบไปเห็นขี้ไต้ในถังสวย

ใครหนอยังใช้ไต้ก่อไฟ....อะไรบางอย่างที่แม่มดไม่เคยทำสำเร็จ

ไปประจวบฯครั้งนี้ แม่มดเห็นฝรั่งมากมาย ในขณะที่คนไทยยังติดหลงอยู่กับหัวหิน

ร้านที่แม่มดไปกินมื้อเช้าเป็นบ้านไม้ใต้ถุนสูงหลังเล็กๆ

รายรอบด้วยสวนสวย หันหน้าสู่ท้องฟ้า เกาะแก่งและเกลียวคลื่น

เป็นร้านขายแพนเค้กแบบฝรั่งเศสที่ได้รับการเตรียมโดยหนุ่มฝรั่งเศส

ตรงริมอ่าวประจวบฯนี่แหละนะ......

 คราวก่อน แม่มดได้รู้จักเจ้าของบ้านไม้หลังสวยที่แปลงบ้านของคุณยายเป็น B&B

หนุ่มสาวทิ้งเมืองกรุงกลับมาทำกินในถิ่นเกิด ขัดพื้นลงน้ำมันกระดานทุกแผ่นด้วยตนเอง

คราวนี้ แม่มดยินดีกับสาวไทยและหวานใจจากเมือง Lyon

สาวเจ้าชาวประจวบฯโดยกำเนิดรับหน้าที่จัดบ้านและแต่งสวน

หนุ่มจากแดนไกลเป็นคนจ่ายตลาดและยืนอยู่หน้าเตา

ทำแพนเค้กตำรับบ้านเกิดขายคนเดินทาง

แม่มดลืมถามว่าใครเป็นคนตั้งชื่อบ้านที่ถูกใจคนเรียนภาษา

แต่ยืนยันกับตัวเองอีกครั้งว่า ความสุขของคนที่รู้จักพอเพียงอยู่ใกล้แค่ปลายมือ