ตอนเป็นเด็กนักเรียน คุณครูสอนว่าแม่น้ำเจ้าพระยามีจุดกำเนิดอยู่ที่ปากน้ำโพ จังหวัดนครสวรรค์ แล้วบึงบอระเพ็ดของจังหวัดนี้คือ

ทะเลสาบน้ำจืดกว้างใหญ่ที่สุดของประเทศไทย

พอโตขึ้นมา เวลาใครพูดถึงนครสวรรค์ แม่มดคิดถึงแต่ของอร่อยๆที่ปรุงจากปลาน้ำจืดประเภทเชิงปลากรายทอดกับสีสันของการเชิดสิงโต

ตอนตรุษจีน

ลูกชายเป็นนักเรียนวิชากฎหมายที่พัสเซา (Paasau) ประเทศเยอรมนี เมืองนั้นมีแม่น้ำสามสาย IlZ  Inn และ Donau ที่คนไทยเรียก

Danube ไหลมาบรรจบกัน

จุดที่แม่น้ำ Ilz และ Inn ไหลลง  Donau เป็นจุดขายทางการท่องเที่ยวสำคัญของเมืองพัสเซา มีชาวเยอรมันไปเยือนปีละหลายล้านคน

ลูกชายมาเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ วิทยาเขตท่าพระจันทร์  รู้สึกคุ้นเคยกับแม่น้ำเจ้าพระยาที่แม่บอกเล่าอย่าง

ภาคภูมิใจเสมอว่าเป็นแม่น้ำที่ยิ่งใหญ่และสำคัญที่สุดในประเทศไทย

ไปดูต้นน้ำเจ้าพระยากันไหม ลูก แม่น้ำปิงและแม่น้ำน่านไหลมารวมกันเป็นแม่น้ำเจ้าพระยาที่ปากน้ำโพ

อยู่ไม่ไกลจากบ้านเรา ขับรถสบายๆไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง

พักที่นครสวรรค์สักคืน แล้วตอนเช้าตรู่ เราไปล่องเรือชมบัว ดูนกที่บึงบอระเพ็ดกัน

คืนที่ ๒ เราแวะไปนอนที่อุทัยธานี หนูจะได้ไปทานปลาอร่อยที่ร้านป้าสำราญที่หนูติดใจไง ลูก

ตอนกลับบ้าน เราจะขับรถผ่านอำเภอบ้านไร่ แม่อยากไปดูผ้าทอมือที่บ้านผาทั่ง

ลูกชายไม่สนใจอะไรสักอย่างเลยที่แม่เอ่ยมา แต่พอฟังว่าจะได้ไปกินปลาเจ้าอร่อย ก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย แถมตอบอย่างเอาใจแม่ว่า

ท่าทางน่าสนใจนะครับ

แต่งานนี้เราอกหักเล็กๆนะคะ ชาวปากน้ำโพไม่ได้ดูแลต้นแม่น้ำสำคัญระดับ River of Kings อย่างสมศักดิ์ศรีเลย เราได้เห็นเพียงแม่น้ำ

เล็กๆ ๒ สายไหลมาบรรจบกันตรงเนินดินรกๆ  มีเพียงป้ายบอกว่านี่คือต้นน้ำเจ้าพระยาอยู่ที่ศาลเจ้าพ่อเทพารักษ์-เจ้าแม่ทับทิม  ลูกชาย

เห็นแล้วทำหน้างงๆถามว่า แม่ให้มาดูอะไร แม่มดเศร้าใจจนไม่คิดจะถ่ายภาพมาให้เพื่อนๆดูเลย

เมืองปากน้ำโพมีวัดดังๆมากมายแต่แม่มดไปสนใจเรื่องราวของวัดเล็กๆชื่อ วัดนครสวรรค์หรือวัดหัวเมือง  วัดนี้เป็นที่ประดิษฐานพระผู้ให้

อภัยยิ่งหรือพระหันหลังให้กันซึ่งเป็นพระพุทธรูป ๒ องค์ องค์หนึ่งหันพักตร์ไปทางทิศตะวันออก อีกองค์หนึ่งหันไปทางทิศตะวันตก

นัยยะแห่งอิริยาบถนั้นได้รับการตีความว่าหมายถึงการปล่อยวาง  การไม่จองเวรจองกรรมกันอีกต่อไป แนวคิดนี้น่าสนใจนะคะ  แม่มดว่า

คนที่ไม่ชอบหน้ากัน ไม่จำเป็นต้องฝืนใจเสแสร้งปรองดองกันก็ได้ คนที่มีทัศนะต่างกันมากๆ ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องพยายามอยู่ร่วมกัน สวม

หน้ากากเข้าหากันเพื่อรักษาภาพงดงามแต่จอมปลอมที่สังคมคาดหมาย  แค่ยอมรับความแตกต่างของกันและกัน ไม่ระรานกัน ต่างเลือกใช้

ชีวิตอย่างที่ตนเองพึงใจ ก็น่าจะพอแล้ว

การให้อภัยด้วยการจากลา ด้วยการหันหลังให้กันโดยสิ้นเชิงเป็นวิถีปฏิบัติง่ายๆแต่หลายคนคิดไปไม่ถึง ใจไม่กว้างหรือไม่เข้มแข็งพอที่จะ

ทำได้ เราจึงมีคนที่ต้องทนทุกข์ทรมานกับการฝืนความรู้สึกจนหัวใจด้านชา มีคนที่ปากอย่างใจอย่างจนความไม่จริงใจกลาย

เป็นธรรมชาติที่ ๒ มีการขัดแย้งกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด มีการโค่นล้ม มีการทำลายล้าง มีกระทั่งสงครามเมื่อความขัดแย้งขยายตัวบาน

ปลายใหญ่โต

ประเด็นชวนพิศวงอีกอย่างหนึ่งคือพระผู้ให้อภัยยิ่ง มีประวัติว่าได้รับการก่อสร้างโดยพม่าในครั้งที่ยกทัพมาถึงเมืองนครสวรรค์

เอ๊ะ ยังไงกัน ตั้งใจว่าจะพาเพื่อนๆไปดูนกตามสไตล์ไร้สาระแบบแม่มด แล้วเรามาถึงจุดนี้กันได้อย่างไร

ขอเกาะกระแสร่วมใช้สำนวนยอดฮิตสักครั้งนะคะ

ว่าก็ว่าเถอะ สำนวน เรามาถึงจุดนี้กันได้อย่างไร คงจะมีที่ใช้ในสังคมไทยไปอีกนาน

 เพราะพวกเราถนัดอยู่แล้วเรื่องทำเป็นไร้เดียงสา ไม่ยอมเข้าใจว่า ปัญหาใดๆในสังคม เราล้วนมีส่วนกำหนดด้วยกันทั้งนั้น

เช้าตรู่ของการเดินทางวันที่ ๒  นายลูกมดหลับตาเดินมะงุมมะงาหราตามแม่ไปขึ้นรถเพื่อจะขับไปบึงบอระเพ็ด ลูกชายเป็นนกฮูกกลับ

ชาติมาเกิดค่ะ  คือเขาจะสามารถทำงานใช้สมองได้ตั้งแต่ตอนสายๆจนถึงกลางค่ำกลางคืนตี ๑ ตี ๒ โดยไม่อ่อนล้า ความแจ่มจ้าและ

ความฉับไวในการคิด การวิเคราะห์ไม่ลดลงแต่จะกลายเป็นซอมบี้หากต้องตื่นนอนก่อน  ๗ โมงเช้า แต่แม่มดไม่มีทางเลือกเพราะเราต้อง

ออกรถจากโรงแรมกันตั้งแต่ตีห้าครึ่งเพื่อที่จะไปถึงบึงบอระเพ็ดก่อนตะวันแจ้ง  แล้วแม่มดกลัวการเดินทางตอนมืดๆคนเดียวในบ้านเมืองเรา

เลยต้องลากคนตัวโตแต่โยเยไปด้วย แม้จะใช้การอะไรไม่ได้เลย :D

แม่มดได้เพื่อนใหม่ตั้งแต่ยังไม่ลงเรือ พี่จุ๊เป็นสาววัยหลังเกษียนที่ มุ่ง และ มั่น จนแม่มดยอมค้อมหัวให้ประสาคนที่ปลื้มผู้กล้าที่จริงใจต่อ

ความฝันใฝ่ของตนเอง  พี่จุ๊เป็นนักถ่ายภาพนกที่ขับรถคนเดียวไปทั่วประเทศไทยและประเทศเพื่อนบ้านเพื่อจะล่านกที่เธอต้องการด้วย

เลนส์  เธอเป็นนักถ่ายภาพนกประเภท no nonsense ในขณะที่แม่มดเพียงแต่อยากเห็นบึงใหญ่แห่งนี้สักครั้งเพราะยังจำชื่อได้ติดใจจาก

วัยเยาว์

คุณไพศาล เจ้าหน้าที่ผู้รอบรู้เรื่องนกทั้งนกประจำถิ่นและนกอพยพแห่งบึงบอระเพ็ดเป็นมัคคุเทศก์ของเรา ความจริงพี่จุ๊น่ะคุยรู้เรื่องกับคุณ

ไพศาลอยู่คนเดียวเพราะแม่มดใบ้สนิททั้งเรื่องนกเรื่องกล้อง  เธอมีธงในใจว่าเธอต้องการล่านกอะไร คุณไพศาลก็พยายามจะพาเราไป

แสวงหานกตัวนั้นให้เจอ

สำหรับคนถือกล้องประเภทเห็นอะไรก็สวยไปหมดอย่างแม่มดคนนี้  นกอะไรก็ดี ก็น่ารักไปเสียทั้งนั้น อย่ายุกยิกโยเย อยู่นิ่งๆให้แม่มดเก็บ

ภาพเป็นใช้ได้

ยังมีแสงตะวันเจิดจ้า พลิ้วน้ำที่หวั่นไหวไปตามแรงเครื่องเรือ บัวหลวงธรรมดาๆที่หาดูได้ยากแล้วเพราะใครๆก็ปลูกแต่บัวสัตตบุษย์ และอื่นๆ

อีกมากมายให้เราได้ชื่นชมว่าโลกนี้งดงามนัก

แม่มดเพิ่งรู้ว่าการถ่ายภาพนกเป็นงานที่เหนื่อยหนักเพราะคอจะต้องแหงนหงาย สายตาจะต้องคอยสอดส่ายมองหาเจ้าวายร้ายตัวจิ๋วๆนั่น

มือก็ต้องไวทั้งๆที่ตัวกล้องก็อ่อนไหวเพราะต้องใช้ซูมยาวและ ISO ที่สูงลิ่ว แต่แม่มดไม่เครียดนะคะ รู้สึกขำๆเสียด้วยซ้ำที่ถ่ายรูปไป ลุ้นไป

ว่างานนี้จะต้องลบรูปทิ้งสักกี่สิบกี่ร้อยใบ ถ้าเป็นสมัยที่ใช้ฟิล์ม แม่มดคงหมดตัว

ตะวันขึ้นเหนือบึงบอระเพ็ดเมื่อเราออกเรือไปแล้วนานโข

พี่จุ๊ สาวมั่นกับคุณไพศาลผู้รอบรู้

กล้องไหว แม่มดจับโฟกัสไม่ได้แต่ก็ชอบภาพนี้

นก no name ที่ไม่มีใครแสวงหาแต่แม่มดเฝ้าเก็บภาพมาฝากเพื่อนๆอย่างเพลิดเพลินใจ

  ชาวบ้านพายเรือเก็บเกสรบัวไปส่งให้ร้านขายยาแผนโบราณ

เรือใครไม่รู้ผ่านมา

เมื่อแหงนคอตั้งบ่าหานกจนปวดเมื่อย แม่มดก็หันไปหาลวดลายเส้นสายที่เห็นได้ในสิ่งอื่นรอบๆตัว

นกอะไรทำให้ตกใจคิดไปว่าเป็นงู

เจ้าตัวนี้ไงคะ

แม่มดชอบนกกาน้ำที่หน้าตาน่าเอ็นดูเหมือนเด็กๆ

ตัวนี้เหมือนว่าเขาจะหากัน แต่แม่มดจำชื่อไม่ได้

รู้หน้า ไม่รู้ใจ ชื่อก็ไม่รู้ค่ะ

เหยี่ยวอพยพที่คุณไพศาลคุ้นเคยราวกับเพื่อนเก่า พี่จุ๊เองก็ตื่นเต้นมาก ส่วนแม่มดน่ะตื่นเต้นสมรรถนะเลนส์ของเธอเสียมากกว่า ภาพเหยี่ยว

ในกล้องเธอ เราเห็นได้กระทั่งแววตาทั้งๆที่เหยี่ยวอยู่ไกลลิบๆ

แพสวยๆในบึงบอระเพ็ดถูกทิ้งร้างหลายแพ

 บัวหลวงที่แม่มดมองหา คุณไพศาลเล่าว่าน้ำแล้งจนบึงบัวตื้นเขิน สภาพนิเวศน์ของบึงบอระเพ็ดทรุดโทรมมากมาย

นกอะไรไม่ทราบชื่ออีกแล้วค่ะแต่หน้าตาแป๋วแหววน่าเอ็นดูเหมือนเด็กน้อย

ช่วงเช้าเราล่องเรือรอบใหญ่นานถึง ๒ ชั่วโมงแต่พี่จุ๊ยังไม่จุใจ เธอยังไม่ได้พบนกบางตัวที่เธอหมายมั่นมาหา ส่วนแม่มดเป็นคนชอบถ่าย

ภาพอาทิตย์ลับขอบน้ำขอบฟ้า เราเลยตกลงกันว่าจะมาล่องเรือรอบเล็กอีกครั้งก่อน ๕ โมงเย็น

แต่คืนนั้น แม่ลูกจองรีสอร์ทริมน้ำสะแกกรังไว้เป็นที่นอนและลูกชายอยากกลับไปทำงานกับตำราที่หอบมาเที่ยวด้วย แม่มดจึงขับรถพาลูก

ไปทานปลาร้านอร่อยที่ลูกติดใจตั้งแต่เมื่อเราแวะพักที่อุทัยธานีครั้งก่อนตอนที่เราขับรถไปสุโขทัย  แม่มดพาลูกชายไปเช็คอินเข้ารีสอร์ทที่

เราคุ้นเคย ทั้งเตรียมหาอาหารเย็นไว้ให้ลูกล่วงหน้า เผื่อแม่กลับมาช้า จะได้ไม่ต้องหิ้วท้องคอย แล้วก็ขับรถกลับไปนครสวรรค์ตามลำพังอีก

ครั้งเพื่อไปล่องเรือรอบเย็นตามที่ตกลงกับพี่จุ๊และเจ้าหน้าที่ไว้

ดอกสวยหวานนี้มีชื่อติดไว้ว่าพวงเสลา ต่างจากตะแบกอย่างไร ใครรู้ช่วยบอกแม่มดที

เจ้านกหัวขวานตัวนี้กำลังเจาะต้นไม้อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ริมบึง

เจ้าตัวจิ๋วนี่ทำให้คุณเจ้าหน้าที่กับพี่จุ๊ตื่นเต้นมากมาย ชื่ออะไร นักดูนกชาวบางโอเคไอเด็นกันเองก็แล้วกันนะคะ

ตัวที่อยู่ด้านหน้าเป็นดาราเหมือนกัน ชื่ออะไรไม่รู้ จำได้แต่ว่าปากงอน แม่มดน่ะเฉยๆกับนกแต่ทึ่งคุณเจ้าหน้าที่มากมาย เธอบอกชื่อนก

ตัวนี้ได้ (ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น) ตั้งแต่นกยังบินอยู่เหนือหัวเรานับร้อยเมตร

เมื่อยคอแล้วก็พักผ่อนด้วยการถ่ายภาพนกธรรมดาซึ่งก็น่าเอ็นดูไม่แพ้นกดาราที่เขาตามหากัน

ยังไม่หายเมื่อยคอ ก็ถ่ายภาพใบบัวเล่นต่อไป แม่มดคนเดียวนะคะ พี่จุ๊เธอไม่โหล่ยโท้ยตามแม่มดไปด้วย

ดวงตะวันลับฟ้าไปอย่างรวดเร็ว พี่จุ๊บ่นว่าพี่ยังได้นกไม่ครบเลย (เธอไลน์มาเล่าทีหลังว่าเธอไปล่องเรือตามลำพังอีกรอบใหญ่ใน

เช้าวันต่อมา) แต่แม่มดไม่ว่ากระไรเพราะชอบถ่ายภาพดวงอาทิตย์งามๆ

 หมู่นกบินกลับยอดไม้เมื่อสายลมอ่อนพลิ้วไหวไปกับสายน้ำคราเดือนเต็มดวง

หากบึงบอระเพ็ดอยู่ไกลเกินไป สำหรับนักดูนกดะ คือดูนกอะไรก็ได้อย่างแม่มด บางปูก็เป็นทางเลือกที่สะดวกสบายนะคะ นกแถวนั้น

ไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่ยุกยิก เก็บภาพง่าย ถ่ายสะดวก ไม่เมื่อยคอค่ะ:D

เอ็นทรี่หน้า แม่มดจะพาเพื่อนๆไปลุยรถอ้อย เอ๊ย ไม่ใช่ ไปดูผ้าทอมือแสนสวย แสนแพงที่จังหวัดอุทัยธานี ใครมีเงินถุงเงินถัง

ติดมือไปฝากแม่มดบ้างนะคะ:D :D :D

                  Nightingale Serenade

Enrico Toselli Composer                   André Rieu Violinist