ฝนเริ่มห่าง.... เมฆสีเทาเลือนลางไปจากท้องฟ้า เวลาปลายฝนต้นหนาวอย่างนี้  จะเดินทางไปไหนดี ถ้าไม่ใช่ภาคตะวัน

ออกเฉียงเหนือที่ยามร้อนก็แล้ง ยามหนาวก็แห้งถึงใจ  ไม่ใช่ความบังเอิญที่อีสานเป็นแหล่งโบราณคดีชั้นเลิศของบ้านเราเพราะ

ความชื้นต่ำช่วยชะลอการสลายตัวของสสาร  ยืดอายุของสรรพสิ่งให้ยาวนานออกไป 

แต่ต้นหนาวปีนี้ แม่มดหมายตาทุ่งดอกไม้ป่าของเมืองอุบลราชธานีกับมุกดาหารแถมลาวเอาไว้ในความคิด  เพื่อนเก่า ๓ คนจาก

โรงเรียนสามย่านมีกำหนดการว่าจะมาเฮฮาด้วยในบางช่วงของการเดินทาง  คนหนึ่งน่ะเป็น sitting duck หนีหน้าไม่ถนัดเพราะบ้าน

เธออยู่อุบลฯทั้งๆที่เป็นคนสุขุมวิท  เธอจึงต้องรับหน้าที่หาข้อมูลให้ว่าดอกไม้จะบานเต็มทุ่งเมื่อไร  แม่มดจะได้ไม่ต้องไปเจอแต่ตอ

หญ้า  เพื่อนอีกคนที่เป็นสาวมหาสารคามกะว่าจะเซลฟี่กับบุปผานานาพรรณให้เต็มเมมโมรี่ของโทรศัพท์ฉลาด 

เธอว่า สาวงามกับดอกไม้เป็นของคู่กันนี่จ๊ะ

แม่มดเลยว่างั้นรีบมาเลย เพื่อน  ก่อนที่ทั้งสาวงามและดอกไม้จะโรยรา 

ฮ่า ฮ่า ก็แม่มดเป็นคนจริงใจ

จากอุบลราชธานี แม่มดว่าจะไปถ่ายภาพหินผาหน้าตาแปลกๆที่ภูผาเทิบของเมืองมุกดาหาร  แว่วๆว่าบนลานมุจลินทร์ในอุทยานแห่ง

ชาติที่นั่นก็มีดอกไม้ป่าให้ชื่นชมเช่นกัน  และเพียงข้ามฝั่งโขง  เราก็จะสามารถไปเดินเล่นที่แขวงสะหวันนะเขตของเมืองลาวได้ ไป

เช้าเย็นกลับก็แสนสะดวก วีซ่าไม่ต้องขอ มีเพียงใบผ่านทางก็พอแล้ว  แม่มดจึงเล็งจะไปเก็บภาพอาคารเก่าๆจากยุคที่เจ้าอาณานิคม

ฝรั่งเศสครองเมืองไว้ดูเปรียบเทียบกับภาพอาคารโบราณสวยๆที่ท่าแร่ของสกลนครที่แม่มดไปเที่ยวเล่นมาเมื่อเดือนกันยายน

ที่มุกดาหาร เรามีเพื่อนรุ่นพี่จากโรงเรียนสามย่านอีกคนมาตั้งรกรากอยู่  พี่อัญเป็นรุ่นพี่ของแม่มดมาตั้งแต่ชั้นมัธยมปลายแต่เรา

มารู้จักกันหลังจากนั้นนานโขทีเดียว  เธอเป็นสาวเมืองหลวงอีกคนที่ไปไหนไม่รอดเพราะฝากหัวใจไว้แถวริมน้ำโขงเสียแล้ว  รายการ

มุกดาหารกับสะหวันนะเขตของแม่มดไม่ฮอตฮิตเพราะเพื่อนๆเขาไปกันจนไม่มีอะไรให้ค้นหา  แม่มดก็ไม่ว่ากระไร  หาคนขับรถที่ไว้ใจ

ได้ให้แม่มดก็พอแล้ว  แม่มดไม่เหงาเวลาเดินทางคนเดียว  โลกกว้างทางไกล มีเรื่องราวให้เรียนรู้มากมายเกินกว่าจะมานั่งหมกมุ่นกับ

ตัวเอง

แม่มดคิดว่าได้วางแผนการเดินทางอย่างรอบคอบแล้วนะคะ ตั๋วเครื่องบิน ที่พัก รถเช่าพร้อม  ที่อุบลฯ แม่มดจะมีเพื่อน ๒ คนมาร่วม

ทางและที่มุกดาหาร  พี่สาวคนดีจะหาคนขับที่ชำนาญทางและคุ้นเคยกับการดูแลผู้มาเยือนไว้ให้  แต่ชีวิตมีแผนการของตนเองที่บาง

ครั้งก็พลิกผันผิดแผกไปจากความคาดหมายของเจ้าของชีวิต

เพียงไม่นานก่อนวันเดินทางของแม่มด  สาวสวยที่ควรคู่กับดอกไม้งามได้งานพิเศษโครงการ ๑๐ เดือนอย่างกะทันหัน  แล้วแม่มด

เดินทางในวันธรรมดา เธอจึงมาชมดอกไม้ด้วยไม่ได้  พี่อัญซึ่งเป็นนักวิชาการอิสระต้องลงมาราชการที่กรุงเทพฯในเวลาเดียวกันเป๊ะ

กับที่แม่มดจะขึ้นไปอีสาน  แม่มดรับรู้การเปลี่ยนแปลงอย่างสงบแม้จะเสียดายที่จะไม่ได้พบเพื่อนเก่า  แต่คนที่วิตกกังวลกลาย

เป็นเพื่อนที่อยู่อุบลฯ  เธอไม่สบายใจมากมายที่แม่มดจะต้องเดินทางคนเดียว  เธอจัดการสับเปลี่ยนการนัดหมายบางรายการของ

ตนเองแล้วบอกมาง่ายๆว่า ฉันจะไปกับเธอตลอดทริปนะจ๊ะ 

งานนี้ คนปากแข็งแต่ใจอ่อนแอแอบร้องเย้ เย้อยู่ในใจ  วันเวลาใดเล่าจะงดงามยิ่งไปกว่าเวลาท่องโลกกว้างกับเพื่อนดีๆสักคน

ทุ่งดอกไม้.......

เพื่อนโทรศัพท์คุยกับเจ้าหน้าที่ของอบต.นาเลิน  อำเภอศรีเมืองใหม่หลายครั้งตอนหาข้อมูลพื้นที่ให้แม่มด  เธอว่าเส้นทางไม่ลำบาก

เดินสักกิโลสองกิโลเมตรเท่านั้น...คุณเจ้าหน้าที่บอกเธอมาอย่างนั้นจริงๆ

เพื่อนไม่คิดว่าตนเองจะดั้นด้นไปถึงวนอุทยานน้ำตกผาหลวงที่อยู่ในเขตตำบลนาเลิน อำเภอศรีเมืองใหม่เองได้ แม่มดน่ะไม่เคยรู้เลย

ว่ามีน้ำตกอยู่แถวนั้น  เราจึงเช่ารถพร้อมคนขับซึ่งเป็นคนที่เพื่อนใช้บริการประจำจนคุ้นเคย เราไม่ได้เตรียมอะไรไว้ในเป้นอกจาก

น้ำดื่มคนละขวด  แม่มดมีกล้องตัวเล็กๆกับ SD cards และแบตเตอรี่สำรองเท่านั้น  รองเท้าก็ไม่เหมาะกับงานลุย เพราะเราไม่รู้ล่วง

หน้าด้วยซ้ำว่าจะไปเดินป่า  ก็คุณเจ้าหน้าที่บอกว่าเดินสบายๆนิดเดียวก็ถึงแล้ว

ที่ลานจอดรถ เราพบนักเดินทางท้องถิ่นกลุ่มหนึ่งที่พกพาเพียงโทรศัพท์ฉลาดเป็นอุปกรณ์ถ่ายภาพแต่หอบเสบียงพะรุงพะรังกันคนละ

ไม้คนละมือ  พอเริ่มออกเดิน คุณพี่ผู้หญิงคนหนึ่งก็เริ่มแจกของขบเคี้ยว  เธอเผื่อแผ่กล้วยสุกหวานหอมมาให้เราด้วย  ทุกคนในกลุ่ม

เป็นชาวอุบลฯ  เพื่อนจำได้ว่าคุณพี่เจ้าของกล้วยเคยสอนอยู่ในโรงเรียนอนุบาลของลูกสาว  คุณผู้หญิงอีกคนทำเค้กอร่อยขาย

ในร้านเครื่องเรือนที่สามีดูแล  ยังมีคุณพี่ผู้ชายและคุณพี่ผู้หญิงซึ่งมีมาดเชื่อมั่นอีกคนหนึ่งเป็นนักท่องไพรในกลุ่มนั้น

เพื่อนของแม่มดเดินไป คุยไปกับเพื่อนใหม่ที่เธอคุ้นหน้ามาก่อน  เธอมีน้ำใจช่วยเขาถือข้าวถือของด้วย  แม่มดไม่ได้สนใจสิ่งใดหรือ

ใครเลย เพียงดูแลไม่ให้ตัวเองเป็นภาระสำหรับคนอื่นเท่านั้น   ทางเดินป่าไม่ถึงกับยากแต่แม่มดสวมรองเท้าที่แม้จะแบนราบแต่ก็ไม่

เหมาะกับการปีนป่าย แล้วแม่มดก็หยุดถ่ายภาพบ่อยจนกลุ่มต้องคอยเป็นครั้งคราวเพราะเรามีเจ้าหน้าที่นำทางคนเดียวกัน 

เพื่อนเดินเกาะกลุ่มอยู่ห่างออกไปด้วยอาการห่วงหน้าพะวงหลัง คุณผู้ชายหัวหน้าคณะส่ายหน้า บ่นดังๆว่าไปถ่ายอะไรอยู่กลางแดด

นั่น  มายืนใต้ร่มไม้นี่  ดอกไม้ตรงนี้ก็สวยกว่าด้วยนะ

แต่แม่มดเดินไปคิดถึงลูกชายไป  บ่อยครั้งที่ใครๆทิ้งแม่มดไปไกลแล้ว ลูกชายจะเป็นผู้เดียวที่คอย....คอยทำหน้านิ่วเร่งแม่ให้ออกเดิน

เพราะ... แม่รู้ตัวไหมครับว่าแม่ทำให้ทุกคนต้องคอย :))

แล้วเวลาเที่ยงวันก็มาถึง  คณะเดินทางผู้รอบคอบปูผ้าพลาสติกผืนกว้างใต้ร่มไม้ใบดก  ของอร่อยๆมากหลายถูกจัดวางเรียงรายใน

ขณะที่เรามีเพียงน้ำขวดเล็กติดตัวมาคนละขวด  น่าเวทนาไหมคะ 

ชาวอุบลฯคนใจดีชวนเราทานข้าวทานปลา แล้วเราก็ว่านอนสอนง่ายเพราะว่าหิว  แม่มดทานข้าวเหนียว ไก่ย่าง ปลาอินทรีย์แดด

เดียว หมูเค็มจนอิ่มแปล้  ยังมีลาบกับสาคูไส้หมูและอื่นๆที่ไม่ได้ลิ้มลอง  เพื่อนน่ะได้ช่วยเขาหิ้วถุงอาหารเดินขึ้นเขามา  เธอจึงทาน

ได้ไม่ฝืดคอ แต่แม่มดก็ไม่รู้สึกฝืดคอเหมือนกันเพราะถ้าแม่มดชวนใครทานข้าว ก็แปลว่าแม่มดเต็มใจ  สุขใจที่จะได้แบ่งปันน้ำใจให้  

ทานแล้ว เพื่อนใหม่ยังคุยกันต่อ  แม่มดจึงขอตัวไปถ่ายภาพดอกไม้  คิดอย่างเข้าข้างตัวเองว่าเขาจะได้ไม่ต้องคอยเราอีก  หันกลับมา

อีกที  อ้าว เขาเก็บข้าวเก็บของกันเสร็จแล้ว  งานนี้แม่มดมีอาการไปไม่เป็น  รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ร้าย แล้งน้ำใจ ไร้มารยาทเต็มๆเลย

หนทางยาวไกลกว่าที่คิด  ยังมีทุ่งดอกไม้อีกหลายทุ่งให้ชื่นชม  เรา ๒ คนเกิดอาการลังเล  คนขับรถรออยู่ข้างล่างเพราะเราไม่คิดว่า

จะใช้เวลามากมายบนที่ราบสูงแห่งนี้  แผนการของเราคือการไปถ่ายภาพเสาเฉลียงและชมตะวันตกดินที่ผาแต้มเป็นรายการต่อไป

แต่ถ้าเราจะลงเขา เราก็ต้องใช้คนนำทาง  ไม่งั้นเราหลงป่าแน่นอน  แล้วเจ้าหน้าที่ก็จะต้องรีบขึ้นมาหานักท่องเที่ยวที่ยังค้างอยู่ข้าง

บน  คุณผู้ชายหัวหน้าคณะเลยบอกง่ายๆว่า ผมตัดสินใจให้  คุณอยู่กับเราที่นี่ก็แล้วกัน  

แต่แม่มดหิวน้ำ  ของตัวเองน่ะ ดื่มหมดขวดไปตั้งนานแล้ว  คุณเลยส่งขวดน้ำให้แล้วหันไปเล่าให้เพื่อนๆฟังแบบไม่มองหน้าคนที่

สร้างแต่ปัญหาว่าผมติดนิสัยเตรียมน้ำมาเผื่อๆเพราะเคยเดินป่ากับลูกๆ  เด็กๆนี่พอกระหายขึ้นมาแล้ว เขาดื่มแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง

เลย....ฮา.... แงๆ

แล้วตอนเดินกลับ ท่านก็ลงไปแช่น้ำเล่นสบายใจในแอ่งน้ำเหนือน้ำตกผาหลวง  แถมร้องเพลงของคุณชายถนัดศรีด้วยน้ำเสียงอ่อน

หวานไม่ผิดเพี้ยนจากต้นแบบให้เพื่อนร่วมทางฟังด้วย  คุณพี่ผู้หญิงอีกคนนึกสนุกขึ้นมาเลยลงไปแช่น้ำเล่นอีกคน พอแม่มดถ่ายรูป

จนหายเพลินแล้วก็ชักอยากลงเขาเพราะใจยังห่วงตะวันตกดินที่ผาแต้มอยู่  วงเลยแตกทั้งๆที่แม่มดไม่ได้มีเจตนาจะเร่งใครแต่ความ

กังวลคงจะปรากฏบนสีหน้าชัดเจนกระมังคะ.......วันนั้น  แม่มดเป็นผู้ร้ายทั้งวันเลย

ตอนเดินลงเขานี่โหดกว่าตอนขึ้นหลายเท่า  แม่มดมีอาการเจ็บเท้าและปวดเข่าตามมาอีกหลายวัน  แถมมีอาการปวดใจจี๊ดๆเมื่อมารับ

รู้ทีหลังว่าเพื่อนร่วมทางของเราวันนั้นบางคนอายุขึ้นเลข ๖ ตอนปลายกับขึ้นเลข ๗ ตอนต้นๆแล้ว  แต่ในอีกแง่หนึ่ง แม่มดซึ่งไม่เคย

รู้สึกว่าตนเองแก่หรือป่วยแม้ว่าจะต้องรับยาประจำตัววันละหลายขนานไปตลอดชีวิตเกิดกำลังใจขึ้นมาว่า สุขภาพที่แข็งแรงนั้นสร้าง

ได้และยังไม่สายเกินไปที่จะสร้างขึ้นมา

ไปเดินป่าชมทุ่งดอกไม้เมืองอุบลฯครั้งนี้ แม่มดมีแต่ได้กับได้ทั้งๆที่ประพฤติตนเป็นคนไม่น่ารักเอาเสียเลย  ก่อนจากกัน คุณผู้หญิง

ภรรยาหัวหน้าคณะยังส่งข้าวต้มมัดให้เราไปทานต่อในรถ  แม่มดก็รับมาด้วยตระหนักถึงความมีน้ำใจของเธอ 

ภาพทุ่งดอกไม้ผ่านไลน์และของอร่อยเล็กๆน้อยๆจากเมืองโอ่งแทนคำขอบคุณจากใจที่จริงใจจึงถูกส่งกลับไปเมืองอุบลฯทันทีที่

แม่มดกลับมาถึงบ้านราชบุรี

ผาแต้มกับวัดสิรินธร.....

งานนี้แม่มดมีความสุขมากมายกับน้ำใจของผู้คน  ขณะที่กำลังเดินทางไปยังผาแต้ม  แม่มดออกปากเสียดายที่จองโรงแรมในเมืองไว้

เพราะเพิ่งมาได้ข้อมูลเกี่ยวกับวัดป่าภูพร้าวหรือวัดสิรินธรก่อนวันเดินทางไม่กี่วัน  ถ้าได้พักที่อำเภอโขงเจียม แม่มดจะได้ไปชมวัดสิ

รินธรยามเย็น  เพื่อนบอกง่ายๆว่า งั้นไปวันนี้เลย ไปดูตะวันตกที่เขื่อนสิรินธรแทนผาแต้มก็แล้วกัน  คนขับรถของเรารับคำว่าไปทัน

ครับ  แม่มดเคยไปผาแต้มแล้วหลายครั้ง จริงๆแล้วหนนี้เพียงแต่อยากได้ภาพเสาเฉลียงเพิ่มเท่านั้น 

คนขับผู้ชำนาญทางและยิ้มแย้มสุภาพขับรถเร็วพาเราไปถึงวัดสิรินธรก่อนตะวันตกน้ำเพียง ๑๐ นาที

คุณแหย่แม่มดว่า พระอาทิตย์ delays รออยู่ครับ

แสงเช้านุ่มนวลอ่อนหวาน บรรยากาศของสายน้ำโขงจากระเบียงห้องพักในมุกดาหารของเรา

ภูผาเทิบ.....

คืนต่อมา เราย้ายไปนอนอยู่ริมแม่น้ำโขงที่มุกดาหาร  วันนี้เพื่อนขับรถเอง เธอคุ้นเคยกับจังหวัดมุกดาหารมากเพราะเคยไปราชการที่

นั่นบ่อยๆ  เพื่อนขับรถพาแม่มดไปถ่ายภาพหินผาทั้งในแสงยามเย็นของวันที่ไปถึงและยามเช้าของวันกลับ 

แสงตะวันอ่อนโยนไม่สามารถทำให้หินผาละมุนลงได้แต่ให้แสงเงาที่ถูกตาต้องใจคนถือกล้องเหลือเกิน

ภูผาเทิบคือหินที่ซ้อนเทินกันอยู่ด้วยสมดุลที่น่าอัศจรรย์ใจ  เจ้าหน้าที่ของอุทยานเล่าว่าก้อนหินเหล่านั้นเทินกันอยู่ตั้งแต่ตอน

อยู่ใต้ทะเล ครั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงของผิวโลก  เปลือกโลกส่วนนี้ถูกยกตัวขึ้นมากลายเป็นที่ราบสูงและขุนเขา  หินที่ซ้อนกันอยู่

ซึ่งถูกผลักให้เคลื่อนตัวขึ้นมาเหนือน้ำยังคงรักษาสมดุลแห่งการทรงตัวไว้ได้ไม่เปลี่ยนแปลง  

อืมมมม..... อะไรจะยิ่งใหญ่ไปกว่าธรรมชาติเป็นไม่มีอีกแล้ว

ดอกไม้ป่าบนลานมุจลินทร์ของภูผาเทิบ  ไม่มากมายแต่ก็งดงาม

ลาว....แขวงสะหวันนะเขต

 เมื่อแม่มดบอกคนขับรถของเราว่าแม่มดจะไปดูตึกฝรั่งเศสเก่าๆกับวิถีชีวิตเรียบๆง่ายๆของผู้คน  คุณเฉยเธอนิ่งเฉยสมชื่อ  เธอไม่

ปริปากบอกว่าเธอไม่รู้จักอาคารหลายหลังที่แม่มดอยากดู เรามารู้ภายหลังว่าคุณเฉยนั้นขับรถพาแขกผู้ใหญ่จากเมืองหลวงไปเที่ยว

ลาวบ่อยมาก แต่ไม่เคยมีใครมีประเด็นของความสนใจแบบแม่มด 

 อ้าว แล้วเขามาดูอะไรกันล่ะคะ

 คนไทยมาลาวก็ไปไหว้พระธาตุอิงฮัง  แล้วก็ไปคาสิโนลาวกับไปซื้อของปลอดภาษีครับ

 อ้อ เขาไปกราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของชาวลาวพุทธ แล้วก็ไปช้อปปิ้งกับไปเล่นการพนันกัน

 งานนี้ สิ่งที่ช่วยเหลือเราไว้ได้ทันเหตุการณ์คือ แผนที่ท่องเที่ยวของสะหวันนะเขตที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งทำไว้แจกลูกค้าฝรั่ง

ไคลแมกซ์ของการไปลาวครั้งนี้สำหรับแม่มดอยู่ที่พระธาตุอิงฮังซึ่งเข้มงวดมากมายกับคนเดินทางสตรี แม่มดไม่เคยแต่งตัวอย่างไม่รู้

กาลเทศะ กางเกงของแม่มดยาวกรอมเท้าแต่ที่นี่ผู้หญิงต้องนุ่งซิ่นเข้าวัดค่ะ  เขามีผ้าซิ่นให้ยืมหรือเช่าตามแต่ศรัทธาด้วย แต่แม่มด

ไม่คุ้นเคยกับการใช้เสื้อผ้าสาธารณะ  แถมมองไปเห็นซิ่นทอมือย้อมครามในหุ่นของร้านใกล้ๆที่ถูกใจทั้งผืนผ้าและราคา  ก็เลยขอคน

ขายลอง  คิดว่าถ้าสวมแล้วชอบ  ก็จะใส่ซิ่นผืนนี้เข้าวัดล่ะ 

สาวน้อยคนขายเธอกุลีกุจอเอาเชือกมาให้คุณป้ารัดเอวเพราะแม่มดไม่บังอาจพันๆมัดๆซิ่นโดยไม่มีที่ยึด  เกรงจะเกิดอุบัติเหตุที่กลาย

เป็นทัศนะอุจาด   พอแม่มดส่องกระจกดูก็พอใจ  หันไปถามสาวน้อยคนขายว่า เป็นไง หนู

เธอหัวเราะกิ๊ก ตอบเป็นภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำว่า เป็นลาวแท้ๆค่ะ แม่ 

ฮ่า ฮ่า ตอบแบบนี้  ไม่ซื้อได้ไง 

แม่มดสนุกกับวันเดียวในสะหวันนะเขตนะคะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนไปถ่ายภาพอาคารเก่าหลังหนึ่งซึ่งถูกใช้เป็นโรงเรียนอนุบาล  

ไม่ได้ถ่ายภาพตึกเลยค่ะ  เพราะพอยกกล้องเท่านั้น เด็กๆก็กรูกันเข้ามามากมาย  แล้วแม่มดจะถ่ายภาพไร้ชีวิตของอิฐของปูนไปทำไม

ในเมื่อมีความสดใส ความมีชีวิตชีวาของเด็กๆอยู่ตรงหน้า

Morgenstimmung...... Grieg