ฉันไม่เคยไปสิเกา เคยได้ยินแต่ชื่อปากเมงที่อยู่อำเภอสิเกา ฉันไปจังหวัดตรังหลายสิบครั้งมาแล้ว ส่วนใหญ่ไปอำเภอปะเหลียน เพราะมีญาติภรรยาอยู่ที่นั่น  เมื่อครั้งไปทำโป่งให้ช้างที่สลักพระ ฉันรู้ว่ามีโครงการปลูกหญ้าให้พะยูน ที่อ่าวบุญคง อ.สิเกา แรงขับในเรื่องความน่ารักของพะยูน ทำให้ฉันตั้งโปรแกรมในวันที่ ๑๖-๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๖ เป็นโปรแกรมอันดับหนึ่งว่าต้องไปปลูกหญ้าให้พะยูนก่อน ส่วนโปรแกรมอื่นๆจะไม่สามารถมาเบียดแทรกได้ ประการสำคัญที่สุดคือการใกล้สูญพันธ์ของพะยูนกับแหล่งอาหารลดน้อยลง เมื่อมีโปรแกรมดีๆอย่างนี้ใครจะไปกับฉันบ้าง?

ณ หลังที่ว่าการอำเภอหาดใหญ่ บ้านพี่ธิดาเรานัดกันออกเวลา ๐๗.๐๐ น. พวกเรา ๗ ผู้ใหญ่ ๑ เด็กน้อยก็ออกเดินทางตามเวลาที่นัดหมาย มุ่งหน้าสู่จังหวัดตรัง ประมาณ ๙โมงครึ่ง ฉันและเพื่อนร่วมทางก็ถึงพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำราชมงคล ในระหว่างทางที่เข้าบริเวณมหาวิทยาลัยฯ ฉันเห็นพื้นที่อาณาบริเวณของมหาวิทยาลัย ฉันนึกอิจฉาอาจารย์ เจ้าหน้าที่ และนักศึกษาของมหาวิทยาลัยฯที่ได้อยู่กับธรรมชาติอันงดงาม หาดทรายขาวสะอาด น้ำทะเลเขียวใส ภูเขาเขียวสดอวดโฉมโพล่แพลมอยู่กลางน้ำ ธรรมชาติที่สรรสร้างมาบนผืนโลกใบนี้ช่างมหัศจรรย์งดงามยิ่ง 

ฉันรอเวลาที่คณะใหญ่จากกอทอมอมาถึง ฉันและเพื่อนร่วมทางยังคงดื่มด่ำชื่นชมธรรมชาติไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้คำนึงถึงเวลารอคอย ในทะเลมีเหยี่ยวแดงมาบินร่อนมองหาเหยื่ออยู่หลายตัว ส่วนป่าสนริมทะเลมีนกตะขาบทุ่ง แซงแซวหางบ่วงเล็ก บั้งรอกใหญ่ มาให้ชมจนเพลิดเพลิน ฉันยังนึกอยากให้บ้านฉันเป็นอย่างนี้ บ้านฉันมีแต่ตึกมีแต่รถวิ่งกันเต็มท้องถนน มีไฟเขียวไฟแดง จากบ้านฉันไปที่ทำงานระยะทางเพียง ๔.๕ กม. ยังใช้เวลาไปกว่า ๑๕-๒๐ นาที หากว่าฉันได้ทำงานที่นี่ มีบ้านพักอยู่ที่นี่ ชีวิตฉันคงสุขกว่านี้อีกหลายสิบเท่า 

เมื่อใกล้เวลา ๑๐.๓๐ น. ฉันโทรหาเจ้าหญิงว่ามาถึงไหนกันแล้วเจ้าหญิงตอบมาว่าใกล้ถึงแล้ว สักพักฉันเห็นรถทัวร์คันใหญ่วิ่งมาจอดบริเวณพิพิธภัณฑ์ แต่ทำไมไม่เห็นมีใครสักคน หรือว่ารถทัวร์คันนี้แวะมาจอดพักผ่อน สักครู่เดียว ฉันเห็นรถพ่วงที่ต่อกันยาวๆบรรทุกผู้โดยสารที่ดูแล้วส่วนใหญ่สูงอายุเกือบทั้งนั้นวิ่งเลี้ยวลดมาจอดหน้าพิพิธภัณฑ์ ฉันก็รู้แล้วว่าทำไมรถทัวร์จึงว่างเปล่า

ขอบคุณภาพจาก อ.คนริมเล

ฉันดีใจเดินนำหน้าเพื่อนร่วมทางของฉันมาทักทายกับเพื่อนๆบล็อกเกอร์ ฉันเจอ อ.คนริมเล เจอน้องป้อมบล็อกเกอร์ปอมปอม และเพื่อนของน้องป้อม  และเจอใครๆอีกหลายคนจนจำไม่ได้ว่าเจอใครก่อนเจอใครหลัง เพื่อนๆบล็อกเกอร์ส่วนใหญ่เข้าไปนั่งรอชมการแสดงของแมวน้ำก่อนแล้ว เมื่อฉันเดินเข้าไป ฉันอยากจะเดินไปทักทายกับทุกๆคน แต่กลัวภรรยาจะหาว่าดีใจจนออกนอกหน้า เลยนั่งสงบๆเฉยๆ  มองหาคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยๆ

เจ้าหญิง และนักเดินทางตัวเขื่อง

 เจ้าหญิง หลานชาย และขวาสุด วันศุกร์

น้องรัตนักเดินทางนั่งติดกับฉัน นั่นเจ้าหญิงมากับหลานชายที่ดูสมบูรณ์คล้ายปลาพะยูน นี่วันศุกร์ โน้นครูพิชซ่ากับคุณนรองพร้อมลูกสาว  นั่งหน้าใสๆอยู่น้องพรสิงห์มือซ้ายหน้าละอ่อนกว่าอายุ กลุ่มที่นั่งอยู่ใกล้ๆกันคือกลุ่มครูแดงมากันหลายคนทีเดียว อ้าวนี่ บก.ชาลี กำหนันหายไปไหน แล้วครูชบาหละเห็นว่าจะมาสงสัยจะขี้หก

ขวามือ คุณพร สิงห์มือซ้าย หน้าใสๆ

คุณนรองและลูกสาว ไซด์พอๆกับปลาพะยูนด้านบน

โอ๊ะนี่พี่มะอึก เคยสบตาจับมือกันที่สลักพระ  อยู่ฝั่งตรงกันข้ามคือชายสามหยด และนั่นบล็อกเกอร์อีกคนหนึ่งซึ่งไม่เคยรู้จัก ต่อมาจึงทราบว่าจั๊กเด๋ ที่มีฝีมือในการถ่ายภาพระดับโปรคนหนึ่งในแวดวงคนโอเค แมวน้ำแสดงความสามารถและความฉลาด รวมแล้วเป็นความน่ารัก เสียงปรบมือดังสนั่นจากเหล่าบล็อกเกอร์อายุเยอะๆ

ชายสามหยด และ ป๋ามะอึก 

ชายสมาหยด วันศุกร์ จั๊กเด๋ ปอมปอม 

จบการแสดงของแมวน้ำ พวกเราทั้งหมดก็ไปชมอะควาเรี่ยม  ฟังการบรรยายเรื่องปลาพะยูนของ อ.คนริมเล ทำให้ฉันได้รู้ว่าปากพะยูนตัวเมียเป็นอย่างไร และตัวที่ฉันยืนดูยืนฟัง อ.คนริมเล บรรยาย จึงได้ทราบว่าเป็นตัวเมีย เพราะมีนมอยู่ข้างใบหู สังเกตดูเห็นเป็นตุ่มเล็กๆ แต่ทำไมปลาพะยูนนมเล็กจัง ตัวโตเสียเปล่าๆ จากนั้นฉันก็เดินชมปลาสวยๆแปลกๆในตู้จนกระทั่งครบรอบ  

ภาพจากคุณพร สิงห์มือซ้าย 

คุณครูพิชซ่าและลูกสาว

พวกเราทั้งหมดก็เดินทางไปบ่อหินฟาร์มสเตย์ ซึ่งเป็นที่พัก ทีมของฉันที่ล่วงหน้าออกมาก่อนแต่ไม่ค่อยมั่นใจว่าจะไปถูกหรือเปล่า เคยอ่านรีวิวแนะนำเรื่องบ่อหินฟาร์มสเตย์ของเจ้าหญิงมาก่อนแล้ว แต่จำไม่ได้ไม่รู้ว่าความจำสั้นหรือเปล่า แต่คิดว่าคงไม่ใช่ เพราะมีเรื่องราวหลายๆอย่างที่ผ่านพบในช่วงเวลานั้นพร้อมๆกันหลายเรื่องราว ฉันจึงโทรสอบถามเส้นทางจากเจ้าหญิงให้แน่ใจ ฉันไปถึงก่อนคณะใหญ่ราวๆสิบกว่านาที  ฉันรู้สึกว่าชื่อที่พักมันแปลกๆ  เคยได้ยินแต่โฮมสเตย์ นี่เป็นฟาร์มสเตย์ แต่ฉันก็ทราบว่าเป็นสถานที่เลี้ยงปลาเพาะพันธ์สัตว์น้ำ จึงเรียกให้โก่ๆว่าฟาร์มสเตย์ ฟังแล้วเก๋ไหมละ 

ภาพจาก ชายสามหยด

พอกลุ่มใหญ่มาถึง เจ้าหญิงแบมือตรงรี่มาหาฉันเพื่อเก็บสะตังค์ค่าเสื้อที่ค้างอยู่หนึ่งตัวพร้อมยื่นเสื้อให้ฉันหกตัว แล้วอาหารทุกอย่างก็พร้อมอยู่บนโต๊ะ  ปลากะพง ปลาเก๋า สดๆจากกระชัง ยังมีอีกหลายอย่างจนฉันจำไม่ได้ มันเต็มโต๊ะไปหมด ว่าจะถ่ายรูปมาให้ชมแต่ก็ลืมไป มื้อเที่ยงมื้อนี้ไม่ได้ยินเสียงใครว่าไม่อร่อยกันเลยสักคน อิ่มกันแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จแล้วไปลงทะเบียนได้ย่ามที่บรรจุหนังสืออยู่หลายเล่มแต่ยังไม่ได้เปิดดูในขณะนั้น 

อาหารสุดแสนวิเศษ

เทพธิดาน้อยกับสาวน้อยร้อยชั่ง

   อ.คนริมเลแนะนำให้รู้จักกับคุณบรรจง นฤพรเมธี เจ้าของบ่อหินฟาร์มสเตย์ คุณบุญครื้น พรเดชอนันต์ ประมงอำเภอกันตัง อีกคนฉันจำไม่ได้แล้ว นี่คือข้อเสียของฉันที่ไม่ค่อยจะจดบันทึก คิดเอาว่าความจำคงจะดีอยู่ ที่ไหนได้จำได้ไม่ครบถ้วน นั่งฟังความเป็นมาของบ่อหินฟาร์มสเตย์ บ่อหินฟาร์มสเตย์เกิดขึ้นเพราะวิกฤติ วิกฤติจากการเลี้ยงปลาในกระชังเป็นโรค วิกฤติจากสึนามิ  คุณบรรจงยังกล่าวถึงความจำเป็นที่ต้องปลูกหญ้าให้พะยูน เราต่างก็รับรู้ถึงความจำเป็นต่างก็เข้าใจ จึงได้มารวมกลุ่มกันเพื่อทำประโยชน์กับสัตว์ร่วมโลก 

   เวลาที่รอคอยก็มาถึงทุกคนดีใจใบหน้าเปื้อนยิ้มกันทุกคน ฉันคนหนึ่งละที่ไม่ยอมน้อยหน้าใครๆทั้งสิ้น ยิ้มจนรู้สึกว่าลักยิ้มบุ๋มลงไปบนใบหน้าจนลึกสุดๆเท่าที่เคยรู้สึกมา ทีมงานจัดให้ทุกคนทยอยกันลงเรือ พวกเราไม่ได้เลือกว่าใครจะลงเรือลำไหนใครจะมากับใคร เพราะเรารู้สึกถึงความเป็นมิตรกันทุกคนไม่ว่าจะเป็นใครไปกันได้ทั้งนั้น ฉันและคนอื่นๆราวแปดเก้าคนลงเรือลำแรก ที่จำได้มีนักเดินทางตัวเขื่อง กำหนัน ครูพิชซ่า ลูกครูพิชซ่า เพื่อนครูพิชซ่าอีกสองสามคน เพื่อนครูชบาอีกคนสองคน เรือแล่นไปด้วยความเร็วพอเหมาะ ภูเขาหินปูนโพล่ยอดแซมทะเลให้เห็นมากมาย

 ภาพจาก บก.ชาลี

   ท้องฟ้าสีหม่นๆ เมฆขุ่นเทาลอยต่ำ แต่ฉันรู้ว่าใจเราทุกคนในลำเรือลำนี้ไม่ได้หม่นไปตามสภาวะอากาศ  บางครั้งดวงอาทิตย์แย้มหน้ามาทักทายเป็นครั้งคราว ละอองน้ำที่กระเซ็นมาถูกเราเป็นบางครั้ง ชาวประมงหรือว่านักท่องเที่ยวก็ไม่ทราบยืนตกเบ็ดอยู่ริมหาด ใกล้ถึงแล้วอ่าวบุญคง เรือค่อยๆชะลอความเร็วลงมองเห็นฉากหลังที่เป็นภูเขา ด้านหน้าเป็นทะเลตื่นๆลึกไม่เกินหัวเข่า เราลงจากเรือเพื่อปล่อยลูกปูม้าที่ อ.คนริมเล และทีมงานเตรียมไว้หลายล้านตัว เราสนุกและเปี่ยมความสุขกับกิจกรรมแรกเป็นอย่างยิ่ง รอสักครู่น้ำทะเลค่อยๆลดลงจนถึงตาตุ่ม พวกเราชาวโอเคก็ร่วมกันปลูกหญ้าให้พะยูน ทุกคนสุขเปี่ยมล้น

แต่ฉันเสียดายเป็นอย่างยิ่งที่ฉันไม่ได้เก็บความจำเหล่านั้นผ่านเลนส์ ฉันเกรงว่าจะทำกิจกรรมไม่ถนัด ฉันได้แต่เก็บความจำเหล่านั้นในสมอง จนกระทั่งถึงวันนี้ฉันยังจดจำภาพเหล่านั้นได้ดี ยิ่งมีเพื่อนๆบล็อกเกอร์ทยอยเขียนเรื่องราวและรูปภาพลงบล๊อกตลอดเวลาในช่วงสองสามสัปดาห์นี้ ทำให้ความจำของฉันเข็มแข็งขึ้น 

ครูชบา นึกว่าจะไม่มา

 ภรรยาผมยืนหันหลังให้ ดูแล้วก็ยังสวย

   น้ำทะเลขึ้นเร็วจริงๆ จากตาตุ่ม จนกระทั่งเลยหัวเข่า เราค่อยๆเดินฝ่าทะเลไปขึ้นเรือที่จอดลอยลำในระดับน้ำที่สามารถขับเคลื่อนได้โดยท้องเรือไม่ติดพื้นทะเล  ฟ้าเริ่มเป็นสีเทาเข้ม ดวงอาทิตย์ลอยต่ำจนใกล้ติดเส้นขอบทะเล เรือหลายลำแล่นตามกัน กิจกรรมในการปลูกหญ้าให้พะยูนของเราชาวโอเคสำเร็จแล้ว แต่ผลลัพภ์ในบั้นปลายจะเป็นเช่นไร เราหวังว่าหญ้าที่เราปลูกด้วยความรักปลูกด้วยความจริงใจคงจะได้รับผลลัพภ์มากกว่าการประเมินที่ผ่านๆมา  ลำเรือลอยล่องบนท้องทะเล กับตันเรือของเราบอกว่า ณ ช่วงเวลาอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าอาทิตย์จะลับขอบฟ้า ณ หาดเก็บตะวัน ดังนั้นขอให้เราตัดสินใจว่าจะเดินหน้าเร่งเครื่องยนต์ให้ถึงบ่อหินฟาร์มสเตย์ ไม่ต้องถามกันทุกคนลงมติขอเก็บตะวัน ณ ที่แห่งนี้ ใครหน่อที่ช่างตั้งชื่อ มันช่างสวยยิ่งกว่าที่ใดๆอีกแล้ว อาทิตย์ที่มีเมตตาก็ค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากเมฆหนา มาทักทายคนไกลบ้านอย่างพวกเรา ความสุขจากธรรมชาติจะไม่เกิดขึ้นหากคุณเพียงแต่คิดว่าจะไป

สามตุ๊ก

น้ำทะเลขึ้นเร็วจึงต้องเดินอย่างเร่งรีบ

ภาพจาก จั๊กเด๋

ณ หาดเก็บตะวัน โดย บล๊อกเกอร์นักเดินทาง

      เรือที่ฉันและเพื่อนๆนั่งมาถึงบ่อหินฟาร์มสเตย์เป็นลำสุดท้าย ส่วนใหญ่อาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าดูสะอาดหมดจดกันเกือบทุกคนแล้ว ถึงแม้จะเปรอะเปื้อนดินโคลนผสมกลิ่นทะเล แต่ทว่าฉันไม่รู้สึกถึงความผิดปกตินั้น มานั่งร่วมวงดื่มเบียร์กับกลุ่ม บก.ชาลี ชายสามหยด สักครู่ฉันก็ขอตัวไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า อาหารค่ำวันนี้สุดแสนวิเศษไม่ใช่เพราะว่าเป็นอาหารสดๆ ปลาราคาแพงอะไรหรอก แต่เป็นมื้อค่ำที่อบอวลไปด้วยความรัก ความสามัคคี และมิตรภาพที่หายากเต็มทีในโลกใบนี้ นั่นเป็นเพราะสัญญานการรับรู้ของฉันและของเพื่อนๆต่างมีสัญญานการรับรู้ไปในทิศทางเดียวกัน  ในสังคมของโลก มนษย์ต่างมีสัญญานการรับรู้ที่แตกต่างกัน ตามแต่วิสัยของแต่ละคน ดังนั้นเป็นการยากที่เราต่างก็มีสัญญานการรับรู้ในสิ่งเดียวกัน แต่ทว่าสังคมโอเคเนชั่น เป็นสังคมแห่งการเรียนรู้ สังคมของการแบ่งปัน จึงทำให้เกิดสัญญานการรับรู้เป็นสิ่งเดียวกัน  

        บนโต๊ะอาหารมีอาหารหลากหลาย ยังมีผลไม้พื้นบ้านจากครูชบาตานี ที่หอบหิ้วมาจากขายแดนภาคใต้ให้เพื่อนลิ้มลองกันอีก อธิเช่นสะตอ ลูกเหนียงป่า ต้องยอมรับว่าเป็นมื้อที่สุดแสนวิเศษมื้อหนึ่งในช่วงเวลาหลายสิบปีมานี้

     เวทีการแสดงพร้อมแล้ว วันนี้เป็นการแสดงอะไรหละที่ทำให้ฉันรับรู้ถึงความรู้สึกว่าต้องดูให้ได้  ลิเกป่า มันเป็นอย่างไรหละ ลิเกที่แสดงกันทั่วๆไปในงานวัดเขาเรียกว่าลิเกบ้านหรือไร แล้วลิเกป่าจะแตกต่างกับลิเกบ้านอย่างไร ฉันยังจำได้เมื่อตอนเด็กๆ ฉันไปเที่ยวงานวัด การแสดงที่คู่กันในงานคือลิเกและหนังตะลุง ฉันจะไปปูเสื่อนอนดูลิเกก่อน ฉันชอบการแสดงตอนพระเอกออกมาร่ายรำฟันแทงกับคนร้าย เสียงปี่กลองผสมกับการกระทืบเท้าของพระเอกทำให้ตื่นเต้นลุ้นระทึกกับการต่อสู้ ฉันยังจำคณะลิเกสมพรน้อยดาวรุ่งได้จนบัดนี้ จบจากลิเกเราก็จะย้ายไปปูเสื่อนอนกันหน้าโรงหนังตะลุงอีก หลับๆตื่นๆกว่าหนังตะลุงจะแสดง ตอนฤาษีออกโรงเราก็นอนกันก่อน แต่เมื่อถึงไอ้เท่งไอ้ทองออกมาเท่านั้นแหละ หูตาพวกเราก็สว่างหัวเราะกันแทบน้ำตาเล็ด พวกเราก็จดจำคำพูดของไอ้เท่งไอ้ทองมาพูดกันต่อในวันต่อๆไป

        ลิเกป่า เป็นมาอย่างไรฉันไม่เคยรู้มาก่อน ฉันเพิ่งมารู้ว่ามาจากชายแขกต่างเมืองสามคน มีแขกดำ แขกแดง แขกจัตุรัส เข้ามาอาศัยอยู่เมืองไทยโดยไม่มีหลักฐานแสดงตนหรือหลักฐานอื่นใดและได้ถูกตำรวจจับกุมไว้ระยะหนึ่ง ตำรวจเห็นว่าทั้งสามปฎิบัติตัวดี จึงได้ปล่อยตัว และได้ถามถึงวัฒนธรรมการละเล่นของประเทศของคนทั้งสามมีอะไรบ้าง ทั้งสามคนบอกว่าการ เต้นเทศ เต้นแขก ต่อมาได้เรียกชื่อว่า ลิเก ต่อมาพระยารัษฎานุประดิษฐ์ ได้พบเห็นคนทั้งสามก็ชวนมาทำงานที่กระบี่ พอถึงช่วงรอมฎอน วันตรุษอีดี้ลฟิตรี ทั้งสามก็แสดงลิเกเพื่อสร้างความสนุกสนานให้กบชาวมุสลิม โดยแขกดำ แสดงเป็น ยายี แขกแดง แสดงเป็น เทศ แขกจัตุรัส แสดงเป็น เสนา  จากนั้นคนทั้งสามคนก็แยกทางกันไป เหลือเพียงแขกแดงอยู่คนเดียวที่ยังคงอาศัยอยู่ที่จังหวัดกระบี่ และได้เชิญชวนชาวกระบี่ที่สนใจมาฝึกซ้อมการแสดงของแขกดแง ต่อมาก็เรียกการละเล่นนี้ว่า ลิเกป่า ครั้งหนึ่งนายแดง รำภา ได้ไปแสดงหนังตะลุงในงานประเพณีหนึ่งที่จังหวัดกระบี่ และได้เห็นการแสดงลิเกป่าของแขกแดงก็ชอบใจ จึงถามความเป็นมาของการแสดงลิเกป่า ต่อมาได้ชวนคนในหมู่บ้านมาฝึกซ้อมการละเล่นลิเกป่า และได้ตั้งคณะลิเกป่าขึ้นที่ บ้านหัวหิน หมู่ที่ ๖ ต.บ่อหิน อ.สิเกา จ.ตรัง ชื่อว่าคณะลิเกแดงตรัง  เมื่อนายแดง รำภา เสียชีวิตลง ได้มีนายเพื่อม ดำมีศรี และนายถาวร รักรู้ สืบทอดการละเล่นลิเกป่ามาจนถึงปัจจุบัน ซึ่งมีชื่อคณะว่า “  ถาวร สุนทรศิลป์ “ 

       ฉันนั่งดูอยู่ใกล้ๆกับ กำหนัน บางคำที่แขกแดงพูดมาฉันฟังไม่เข้าใจ กำหนันคอยแปลให้ฟัง ฉันกับเพื่อนๆที่ร่วมทีมกันมาชอบใจคนแสดงมาก แต่ที่ถูกใจที่สุดก็ถูกใจกำหนันนี่แหละ แขกแดงกับเพื่อนๆมาเมืองไทยโดย ลูฟายน์ ฉันนั่งฟังอยู่นานว่าอะไร กำหนันหันมาเฉลย มาโดยเรือไฟ  กำหนันแกสวดดดยอดจริงๆ  เมื่อถึงเวลาของคณะแขกแดงกลับประเทศเกิด ม่ายรู้ว่ากลับแบบไหน เห็นว่ารูบายน์ กำหนันแกก็หันมาบอกอีกว่า เรือใบ ฉันและภรรยากลับจากสิเกามาถึงบ้านเมื่อพูดถึงเรื่องลิเกป่าคราใด เป็นต้องหัวเราะทุกครั้งเมื่อนึกถึง รูฟายน์และรูบายน์ ฉันชอบการเต้นของแขกแดงมากๆ การเต้นสลับเท้ากระทืบพื้นได้จังหวะรับกับดนตรี ทำให้เราคึกคักไปด้วย จบการแสดงของคณะลิเกแล้ว ได้พบหน้าตาคนแสดงจริง ผู้ใหญ่ถาวร รักรู้ ต้องยอมรับว่ามีจิตวิญญาณในการอนุรักษ์ศิลปะพื้นบ้านอย่างเหนียวแน่น 

คนนอนดึก อ.คนริมเล กำหนัน เจ้าหญิง พาจรดอทคอม

บก. ต้องคอยลุ้นกำหนัน เพราะร้องไม่จบเพลงซะที

สาวอินดี้ ร่วมประสานเสียงกับวันศุกร์ มีเจ้าหญิงยืนเชียร์ด้านหลัง

ดึกแล้วต่างคนต่างก็พักผ่อนเข้านอน หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน แต่ฉันยังคงนั่งอยู่ต่อไป ชมการแสดงศิลปการขับร้องที่เป็นสากล ฉันเห็นแล้วว่าวันนี้นักร้องมีหลายคนที่เตรียมขับกล่อมพร้อมเครื่องเส้นสาย คุณ Smile-andaman คุณชายสามหยด คุณจั๊กเด๋ คุณพาจร นอกจากนั้นแล้วยังมีน้องรัตนักเดินทาง วันศุกร์ ครูชบา เจ้าหญิง น้องอินดี้เลิฟ น้องนุส(เพิ่งมาทราบชื่อในภายหลัง)และอีกหลายๆคนที่วนเวียนมานั่งฟังนั่งร่วมร้อง ได้เวลาอันสมควรฉันก็เข้ามานอน เพราะพรุ่งนี้หกโมงเช้ามีโปรแกรมไปส่องนกที่เกาะลิงบง

พบกันใหม่เอนทรีหน้า>>>>>ส่องนกแล้วแวะช่วยน้องที่เกาะลิบง

_____________________________