แสงไฟหน้ารถส่องเจิดจ้าตัดความมืดเป็นช่องบนทางหลวงหมายเลข 4   เมื่อมองไปตามลำแสงที่ส่องสว่างเห็นต้นไม้สองข้างทางยืนทะมึนท่ามกลางความมืดที่รายล้อม บางช่วงมีบ้านอาศัยปลูกสองข้างทางอย่างประปราย รถที่สวนทางมาและรถที่วิ่งไปตามเส้นทางเดียวกันแทบจะไม่มี  เพราะเวลานั้นเป็นเวลาของความสุขบนเตียงอบอุ่นนุ่มนิ่มของคนเสียส่วนใหญ่ที่ยังไม่ถึงเวลาเวลาจะต้องรีบลุกจากที่นอนเพื่อไปทำภารกิจ  เวลานั้นเป็นเวลาตีห้าเศษๆ เส้นทางข้างหน้าโล่งว่างเงียบ เหมือนกับในโลกนี้มีเพียงเราสองคน รถแล่นตะบึงไปข้างหน้าด้วยความเร็วร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง เพราะต้องทำเวลาให้ถึงจุดหมายปลายทางโดยไม่สายเกินไป

น้ำตกกรุงชิง คือที่หมายจุดแรกที่เราไป ทั้งๆที่กรุงชิงมิใช่ที่หมายโดยตรงของเรา เราจะไปแก่งกระจาน แต่เราต้องการไปชมนกประจำถิ่นที่สวยงามที่นั่น  นกเขียวปากงุ้ม นกกะเต็นสร้อยคอสีน้ำตาล นกเขียวคราม นกขุนแผนตะโพกแดง นกพญาปากกว้างเล็ก นกพญาปากกว้างลายเหลือง ฯลฯ

นกบั้งรอกเขียวอกแดง

เกือบๆเก้าโมงเราถึงที่นั่น ความเงียบเหงามีให้เห็นตั้งแต่รถเราวิ่งมาถึงด่านตรวจหน่วยพิทักษ์อุทยาน น้ำตกกรุงชิง ซึ่งเป็นปากทางเข้าไปสู่ที่ทำการหน่วย ความเงียบเหงายิ่งทวีมากขึ้นไม่มีนักดูนกเลยสักคน มีนักท่องเที่ยวเพียงสองคนที่มากางเต็นท์อยู่ในสนามหญ้ากำลังนั่งอ่านหนังสือท่ามกลางความเงียบสงัดปราศจากเสียงใดๆ ผมตั้งคำถามอยู่ในใจถึงความเปลี่ยนแปลง มันเปลี่ยนแปลงไปในทางทรุดโทรม บ้านพักสำหรับนักท่องเที่ยวแทบทุกหลังฝาผนังผุ หลังคามีช่องโหว่จากกิ่งไม้ผุกร่อนที่ร่วงหล่นลงมา ทำให้น้ำฝนไหลลงไปเจิ่งนองภายในตัวบ้านเมื่อฝนซาดซัด หรือเมื่อหากอากาศชื่นน้ำค้างพรางพรมไปตามหลังคาเมื่อรวมตัวกันเป็นหยดไหลไปตามช่องตามรอยโหว่  ภายในบ้านมีแต่ความอับชื่น เราไปถึงสักครู่ก็มีนักดูนกหลงเข้ามาอีกสองคน เราเฝ้าดูนกตรงต้นไทรหน้าอาคารสำนักงานที่กำลังออกลูกสีเหลืองสีแดงอร่ามไปทั้งต้น มีเพียงนกปรอดสวน ปรอดสีน้ำตาลตาแดง กับนกบั้งรอกเขียวอกแดง แต่ไม่มีนกเขียวปากงุ้มที่ชอบมากินลูกไทรที่เป็นอาหารโปรดของมัน นกเขียวก้านตองใหญ่บินลงมากินลูกตะขบต้นเตี้ยริมทาง เราเดินเข้าไปดูนกกะเต็นสร้อยคอสีน้ำตาลก็ไม่พบเจอ ทั้งๆที่เป็นนกที่พบง่าย  ใช้เวลาที่นั่นเกือบสองชั่วโมง เราจึงตัดสินใจออกจากที่นั่นเพื่อไปยังจุดปลายทางในวันนี้  “หาดวนกร”

เส้นทางหลักภาคใต้ขณะนี้อยู่ระหว่างซ่อมครั้งยิ่งใหญ่เกือบตลอดเส้นทาง รถต้องวิ่งสวนทางกันเป็นช่วงๆ บางช่วงวิ่งสวนกันเป็นระยะทางกว่าห้าหกกิโลเมตร หากว่ามีรถบรรทุกอยู่ข้างหน้านั่นหมายถึงความเร็วของเราจะวิ่งได้ไม่เกินสี่สิบห้ากิโลเมตรต่อชั่วโมง รถวิ่งตามกันเป็นขบวนยาวเหยียด กว่าจะพ้นช่วงที่ต้องวิ่งสวนทางกันก็ทำเอาเหนื่อยล้า แต่พอถึงช่วงที่สามารถวิ่งได้สี่ช่องทางโดยไม่ต้องวิ่งสวนทางกัน แต่ละคันเหมือนกับได้ปลดปล่อยจิตวิญญาณให้หลุดพ้นไปจากโลกนี้อันเกิดจากความทุกข์ที่ได้สะสมมายาวนานในการขับขี่ที่ช้าแสนช้า เราถึงหาดวนกรใกล้พลบค่ำ วันนี้เป็นวันธรรมดาไม่มีนักท่องเที่ยวมาพักมากนัก ราคาห้องพักก็ลดให้เกือบครึ่งหนึ่งจากราคาปกติ จาก ๑,๒๐๐ บาท เหลือเพียง ๗๐๐ บาท หาดวนกรไม่ว่าท่านจะมาฤดูไหนมาวันใด ที่นี่ยังคงเป็นที่ไม่มีความเปลี่ยนแปลง ยังคงรักษาสภาพของความเงียบสงบ สะอาด และปลอดภัย บ้านพักอยู่ถัดจากแนวสนริมหาด มองออกไปเห็นระลอกคลื่นไล่ตามกันมากระทบฝั่งไม่มีวันขาดตอน แสงยามเช้าอ่อนนุ่มค่อยๆแรงขึ้นจนกระทั่งไม่สามารถมองไปยังจุดกำเนิด

ลานข่อยยังคงชูใบเขียวสด อีกทั้งลานทุ่งหญ้าเขียวสดชูช่อออกดอกเหลืองอร่ามสีตัดกันสวยงามยังกับภาพวาด นกเค้าโมงเกาะนิ่งอยู่บนกิ่งกระถิ่นณรงค์ เบิกตาโพลงมองดูผู้บุกรุกถิ่นอาศัย แต่เขาคงรู้ว่าผู้บุกรุกมิได้มีลักษณะของผู้ล่าจึงเกาะกิ่งนิ่งมองดูอยู่ไม่ยอมหนี กะรางหัวขวาน ชื่อเขาเหมือนกับนกสองชนิดมารวมกันเป็นทั้งนกกะรางและเป็นทั้งนกหัวขวาน แต่เขาเป็นตัวของตัวเองที่ไม่เหมือนใครเป็นสปีชีส์เดียว บนหัวมีหงอนคล้ายหมวกอินเดียแดง แล้วในสนามหญ้าที่มีเส้นเชือกกั้นล้อมรอบนั่นหละเป็นนกอะไรบินโฉบขึ้นลงแล้วเกาะกิ่งไม้แห้ง บินโฉบขึ้นเดี่ยวเดียวก็ลงเกาะกิ่งประจำเป็นอย่างนั้นตลอด กิ่งไม้แห้งกิ่งนั้นบางครั้งก็มีมาเกาะสองตัวบ้างสามตัวบ้างบนท้องฟ้าต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้นกบินโฉบขึ้นไป เราสังเกตเห็นเป็นสัตว์ปีกตัวเล็กๆบินว่อนอยู่ในอากาศ อ๋อเป็นผึ้ง แล้วนกอะไรหละที่กินผึ้ง ( Bee-Eater ) เป็นนกจาบคาครับ ต้องขอดูใกล้ๆหน่อยว่าเป็นชนิดอะไร จาบคาคอสีฟ้า ( Blue-throated Bee-eater ) ดูจนจำได้ว่าลักษณะรูปร่างสีสันเขาเป็นอย่างไร มีจุดเด่นให้เป็นที่สังเกตุตรงไหน ต่อไปถ้าพบเจอที่อื่นต้องจำได้แน่นอน ลำตัวเขียว ตะโพกฟ้าสด หัวถึงหลังตอนบนสีน้ำตาลดำ

นกเค้าโมง

นกกระรางหัวขวาน

นกจาบคาคอสีฟ้า

ครอบครัวอบอุ่นที่แสนน่ารักหละทำไมไม่ออกมาทักทายกับนักท่องเที่ยวแล้วเหรอ พวกเธอไปอยู่ที่ไหน ผมค่อยๆเดินไปยังต้นสนที่อยู่หลังศูนย์บริการนักท่องเที่ยว ไปยืนเมียงมองอยู่นานไม่เห็นโผล่มาทักทายเลย เขาคงจะเบื่อพวกมนุษย์แทบทุกคนเมื่อมาที่นี่แล้ว มักจะมาสอดรู้สอดเห็นชีวิตครอบครัวของเขา สอบถามเจ้าหน้าที่ก็ทราบว่ายังอยู่แต่ไม่อยากออกมาทักทายเท่านั้นเอง แล้วเราก็เจอเขาจนได้ นกเค้าจุด

นกเค้าจุด

สนามหญ้ายามฤดูฝนดูช่างสดชื่น ดอกหญ้าที่เราไม่ค่อยมองเห็นถึงความสวยงามกลับดึงดูดสายตาให้มาพิจารณาถึงความงดงามที่ซุกซ่อนอยู่ ไม่ว่าสิ่งไหนก็ตามหากมีอยู่ดาษดื่นพบเจอแสนง่ายเรากลับไม่เห็นถึงคุณค่าและความงดงาม เมื่อมาพิจารณาเพ่งพิศเรากลับพบความสวยงาม แต่ที่ผ่านมาเรามิได้มองเห็นความสวยงามนั้นเลย และความงดงามก็ทบทวีคูณยิ่งขึ้นเมื่อกระแตแต้แว้ดที่ปราศจากความน่าสนใจของคนทั้งหลาย เสียงร้องที่รบกวนโสดประสาทเมื่อมาประกอบกับดอกหญ้าที่ก่อนหน้านี้เราดูไร้คุณค่ากลับงดงามยิ่งขึ้น เป็นองค์ประกอบที่ไม่ใคร่พบบ่อยนัก

นกกระแตแต้แว๊ด

จุดหมายปลายทางข้างหน้าที่ยังรอเราอยู่อีกร่วมสองร้อยกิโลเมตร แก่งกระจาน เราไม่อยากจะบอกว่าเป็นสถานที่ที่เราหลงใหล ชื่นชอบ ในแต่ละปีไม่ว่าจะมีโปรแกรมไปเที่ยวไปดูนกที่ไหนต้องมีแก่งกระจานเป็นตัวเลือกที่ต้องไป ระหว่างทางเราแวะไปทานอาหารเที่ยงที่อิงเขารีสอร์ท เป็นรีสอร์ท อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ

แก่งกระจานเป็นแหล่งดูนกที่ใครๆก็ต้องไป สำหรับผมเป็นเหมือนตกสิลา เป็นสถานที่อบรมสั่งสอนศิลปวิทยาการ โดยเฉพาะวิชาความรับผิดชอบต่อสังคมความรับผิดชอบต่อสิ่งแวดล้อม เมื่อเราเข้าไปเราต้องปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ระเบียบที่สำนักแห่งนี้วางไว้

นกเขาเปล้าธรรมดา หัวและลำตัวดูกลมกลืนกับใบไม้เขียวอ่อนๆ ส่วนหลังและปีกสีอออกม่วงอ่อนๆ ปลายปีกมีแถบเหลือง ดูช่างเข้ากันกับต้นไทรที่กำลังออกลูกเหลืองสุกไปทั้งต้น นั่งมองการเคลื่อนไหวไปตามกิ่งก้านพร้อมจะงอยปากหนาสีเหลืองแกมเขียวจิกกินลูกไทรสีเหลืองอย่างมีความสุข เหมือนกับโลกนี้มีเพียงแต่เขาตัวเดียว

นกเขาเปล้าธรรมดา

ตามทางไปบ้านพักเยาวชนที่เงียบสงบปราศจากใครมารรบกวน ตะขาบดง  ปากกว้างสีแดงสดลงคลุกฝุ่นอย่างมีความสุข  พอเขาเงยหน้าขึ้นมามองเห็นเราก็บินหนี

นกตะขาบดง

จาบคาเคราน้ำเงินขมีขมันหาเหยื่อมาป้อนลูกในรังใกล้ๆบริเวนลานกางเต็น นกคงจะคุ้นเคยกับนักท่องเที่ยวจึงไม่ตื่นกลัวเท่าไหร่ ยืนถ่ายในระยะห่างก็พอได้ภาพมาให้ชม

นกจาบคาเคราน้ำเงิน

นกปรอดแม้นักดูนกนักถ่ายนกส่วนใหญ่มักจะละเลยไม่ค่อยมีใครสนใจ เพราะสีสันในตัวแสนจะธรรมดา ไม่มีจุดเด่นใดๆ แต่เมื่อมองด้วยใจที่สดใสก็จะเห็นความน่ารักของตัวมัน

นกปรอดสวน

ลำธารหนึ่งลำธารสองยังคงเป็นสวรรค์ของนักดูผีเสื้อ

เข้าป่าดูนกที่อุทยานคราใดถ้าไม่เจอนกกางเขนดงเหมือนกับว่าขาดอะไรไปสักอย่าง เพราะกางเขนดงเป็นนกที่อยู่คู่กับป่าส่งเสียงไพเราะเสนาะหู ทำให้เหล่านักทรมาณสัตว์มักสรรหานำไปกักขังในกรงเพียงเพื่อฟังเสียงร้องขับขาน บางครั้งนกอาจจะขับขานท่วงทำนองโศกสลดก็ได้ที่มนุษย์ใจทรามต่ำช้านำมากักขัง

นกกางเขนดง

ขอขอบคุณทุกท่านที่แวะมาชม