เมื่อคืนข้าพเจ้านอนไม่หลับ ตื่นเต้นว่าพรุ่งนี้จะได้ทำกิจกรรมต่อลมหายใจให้ลิบง ก็ไม่ใช่ เพราะข้าพเจ้าไม่ใช่เด็กๆสมัยเมื่อสามสี่สิบปีก่อนจะได้ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเมื่อรู้ว่าพ่อแม่จะพาไปเที่ยวไหน หรือว่าจะกินมื้อค่ำจนอิ่มกระเพาะยืดขยายจากเมนูปลาตัวโตๆที่พี่ใหญ่หามาหรือข้าวยำน้ำบูดูครูชบาจากปัตตานี ก็ไม่ใช่ ข้าพเจ้าก็ทานตามปกติ ไม่ได้โลภเพราะเห็นเมนูอร่อยๆจากที่ว่ามา แต่ข้าพเจ้านอนไม่หลับเพราะยุง ยุงที่นั่นเยอะจริงๆ เมื่อเอาผ้าห่มมาห่มเพื่อป้องกันยุงก็ร้อนอีก แต่เมื่อเอาผ้าห่มออกขาของข้าพเจ้าใบหน้าของข้าพเจ้าก็โดนเจ้าตัวดูดเลือดมารุมทึ้ง พี่ธิดาลุกขึ้นมาเปิดปิดพัดลมทั้งคืน แต่ไม่ได้ช่วยให้ยุงลดลง ส่วนหมวยหลับสบายตั้งแต่หัวถึงหมอน ไม่รู้ว่ามียุงหรือไม่มียุง นึกถึงเจ้าหญิงนกตบยุง อยากให้แกมานั่งตบยุงให้ เพื่อข้าพเจ้าจะได้หลับสบาย จะได้ตื่นเช้าขึ้นมาด้วยความสดใสพร้อมที่จะไปทำกิจกรรม

BG นรอง และ BG อนาคาริกา ( ขอบคุณภาพจาก น้องเหมี่ยว ยูนิซัน ) 

พี่ใหญ่ จัดใหญ่

ทุกคนตื่นเต้นที่เจอปลาตัวใหญ่ๆ จนต้องขอถ่ายรูปเป็นที่ระลึก

ตีห้าข้าพเจ้าพร้อมแล้วสำหรับการไปต่อลมหายใจให้ลิบง ในเมื่อเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับก็ลุกขึ้นเตรียมตัวเลยดีกว่า หลายๆคนก็ตื่นขึ้นมาแล้ว ทั้งพี่พิทักษ์ กำหนัน เจ้าหญิง นรอง ข้าพเจ้าไม่ทราบเหมือนกันว่าคนที่ตื่นเช้าๆอย่างนี้เป็นเพราะว่าอายุมากขึ้นหรือเปล่า แต่ข้าพเจ้านั้นเป็นเพราะยุงทำให้ต้องตื่นแต่เช้า ส่วนครูชบานั้นลุกขึ้นมาเตรียมผักเตรียมข้าวสำหรับข้าวยำอีกหนึ่งมื้อ เพื่อเป็นทางเลือกนอกจากข้าวต้มกาแฟ

อาทิตย์รำไรเริ่มจับขอบฟ้าฝากตะวันออก พวกเราที่ตื่นแต่เช้ารีบจ้ำไปยังสะพานหลีกภัยเพื่อไปชมแสงแรกของวัน พวกเราออกกำลังโดยขึ้นหอสูงมองไปทางตะวันออก สุดขอบทะเลที่บรรจบกับท้องฟ้ามีเมฆหนาปกคลุม ความหวังที่จะเห็นพระอาทิตย์ดวงกลมค่อยๆโผล่พ้นจากขอบทะเลดูรางเลือน ถึงแม้ว่าจะไม่สมหวังแต่ยังคงมีความอบอุ่นเมื่อมองไปรอบๆตัวเรา มีเพื่อนร่วมทางดีๆ ที่มาร่วมกันทำกิจกรรม มีท้องฟ้าที่สวยงาม ท้องทะเลที่สะท้อนแสงแวววาวด้วยแสงแรกของตะวัน เรือหาปลาที่วิ่งไปบนท้องทะเลเกิดคลื่นกระจายออกไปจากแคบๆค่อยๆถางออกกว้างขึ้นๆจนกระทั่งหมดพลังแล้วกลืนหายไปกับทะเล เหยี่ยวแดงบินลงโฉบปลาด้วยความรวดเร็ว นกแอ่นบินฉวัดเฉวียนอยู่ใกล้ๆกระชังปลา นางนวลสีขาวนวลดั่งนวลนางบินว่อนอยู่กลางนภาเพื่อโฉบหาปลา เหล่านี้เราจะหาที่ไหนหากไม่ได้มายืน ณ ที่แห่งนี้ ชีวิตที่ได้ประสบแต่สิ่งดีๆ ผลลัพธ์ที่เกิดคือความสุขที่ไม่ต้องใช้ยาปฏิชีวนะใดๆมากระตุ้น

เพื่อนร่วมทางดีๆ ขึ้นบนหอสูงเพื่อชมอาทิตย์ส่องแสงแรกของวันใหม่

เขาบาตู ที่เราปีนไปชมพะยูน

วิถีชีวิตในยามเช้าที่ต้องออกไปหากิน วิ่งฝ่าทะเลจนเกิดกระแสคลื่น

เจ้าหญิง กับ อนาคาริกา ตื่นสายรีบมาสมทบ

เส้นทางชีวิตที่ไม่ใช่โรยด้วยกลีบกุหลาบ

เหยี่ยวบินร่อนลงโฉบเหยื่อ

นกแอ่นแฟซิฟิก

แปดนาฬิการถยนต์กระบะ ๒ คันส่งเสียงคร่ำครวญเรียกร้องเชิญชวนให้เหล่าสมาชิกขึ้นไปนั่ง ทุกคนพร้อมแล้วทั้งเด็กๆและผู้ใหญ่ที่จะไปต่อลมหายใจให้ลิบง รถวิ่งไปบนเส้นทางปูลาดด้วยก้อนอิฐ ทำให้สัมผัสถึงความไม่เรียบราบเปรียบเหมือนชีวิตของมนุษย์ที่ยากนักจะราบเรียบ ระยะทางสองฝากข้างเราสัมผัสถึงรอยยิ้มของชาวลิบงช่างอบอุ่นเสียเนี้ยกะไร ยิ้มอย่างบริสุทธิสดใส ยิ้มอย่างจริงใจซึ่งยากนักที่จะสัมผัสได้จากสังคมในเมืองที่สวมหน้ากากเข้าหากัน

เด็กๆยืนต้อนรับพร้อมพนมมือไหว้ทำให้เราเห็นถึงความน่ารักความอ่อนน้อมอ่อนโยนที่มีอยู่ในตัว แสดงถึงวัฒนธรรมจริยธรรมอันดีงามที่ปลูกฝังอยู่ในสำนึก เราเห็นแล้วนึกปลื้มเปรียบกับเด็กในเมืองช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิง  ห้องประชุมพร้อมแล้วกับพิธีดำเนินการ เจ้าหญิงส่งเสียงเจื้อยแจ้วประกาศถึงวัตถุประสงค์และจุดมุ่งหมายของโครงการ พร้อมทั้งอรรถาธิบายถึงขั้นตอนในการดำเนินการ ฟังแล้วทำให้นึกถึงความยากลำบากในการทำกิจกรรม โครงการและกิจกรรมจะเกิดขึ้นได้ก็ด้วยความร่วมมือร่วมใจจึงทำให้เกิดพลัง ทั้งพลังกายและพลังใจ ข้าพเจ้าจึงขอยกความสำเร็จในโครงการให้กับ คุณนภาพร (BG NRONG) เจ้าหญิง อ.คนริมเล ที่ดำเนินการจนงานสำเร็จลุล่วง รวมทั้งเพื่อนๆพี่ๆน้องๆหลากหลายอาชีพและจากหลายๆที่ที่มาร่วมกันเพื่อให้กิจกรรมนี้ลุล่วงสมบูรณ์แบบ โอกาสต่อๆไปหวังว่าคงได้ร่วมกิจกรรมกันอีก

เจ้าหญิงดำเนินรายการ ขอบคุณภาพจาก จั๊กเด๋

น้องก้อย(น้องสาวคุณนรอง) , นรอง , ลูกเสือหมายเลข ๙ นั่งฟังวัถตุประสงค์ในการทำกิจกรรมจากเจ้าหญิงด้วยความปลื้อมปิติ

หมอแคท จิตพน ตันอนุสรณ์ ผู้อำนวยการ รพ.สต.เกาะลิบง

BG นรองกล่าวถึงแรงขับเคลื่อนให้เกิดกิจกรรม

ขอบคุณที่แวะมาชม...โปรดติดตามตอนต่อไป

http://oknation.nationtv.tv/blog/PeeThong/2016/12/21/entry-1