ตีห้าครึ่งฉันเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ฟ้ายังไม่ทันสาง ท้องฟ้ายังมืดสนิท นั่งรอเวลาออกเดินไปสถานีคาวากุชิโกะสักครู่เดียว ถึงเวลาก็ออกจากห้องพักเพื่อเดินทางไปสถานีรถไฟ สิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าคือภูเขาลูกใหญ่ขาวโพลน ฉันไม่เคยทราบเลยว่าที่พักของเราอยู่หน้าภูเขาไฟฟูจิ อาทิตย์อุทัยยังไม่ทันไขแสง แต่สีขาวโพลนที่ปรากฎตัดกับท้องฟ้าสีครามชัดเจนจนทำให้ฉันตลึงกับความงามและความสงบที่เคร่งขรึม ฟูจิหมดอาการโกรธเกรี้ยวมานานกว่า ๓๐๐ ปี แล้ว ฉันมาพักที่นี่สองคืน แต่ไม่ปรากฎว่าจะได้เห็นฟูจิเลย เช้านี้จึงเกิดอาการตื่นเต้นมาก กล้องถ่ายภาพก็ทำงานเก็บภาพจนรู้สึกพอใจ จึงเดินไปสถานีรถไฟ ระหว่างนั่งรถไฟฟูจิซังก็ยังตามมาปรากฏให้ชมตลอดเส้นทางจนกระทั่งถึงสถานี SHIMOYOSHIDA

ฟูจิซัง แอบบังสถานีคาวากุชิโกะ แต่ไม่สามารถปกปิดตัวเองได้

      ระหว่างนั่งรถไฟ ฟูจิซังตามมาตลอดทั้งเส้นทาง ชูเรโต พาโกดา ฉันกำลังจะไปชมแก้เพื่อตัวอีกครั้ง อากาศสดใจเป็นใจตั้งแต่เช้ายังงี้ ไปถึงที่นั่นแล้วคงไม่ผิดหวังหยั่งวันวาน แสงสีทองเริ่มสาดประกายจิตใจก็คอยแต่พะวงว่าจะมีเมฆหมอกกลั่นแกล้งลอยล่องมาปิดบังหรือเปล่า ถึงสถานีแล้วพวกเรารีบจ้ำๆไปตามเส้นทางที่คุ้นชิน ถึงที่นั่นก็กลัวเมฆและหมอกมาบดบัง จึงรีบก้าวขึ้นบันไดโดยไม่คำนึงถึงความเหนื่อย พรวดๆขึ้นไปเมื่อถึงจุดของความสวยงามจึงต้องหันหลังมาลั่นชัตเตอร์ ลั่นชัตเตอร์แล้วก็ต้องรีบจ้ำให้ถึงจุดสูงสุด เมื่อถึงจุดหมายแล้วหยุดหอบหายใจอยู่สักครู่ มองไปยังจุดหมายยังคงสดใส กล้องถ่ายรูปจึงค่อยๆบรรจงเก็บความงดงามที่ตามหามาสองวัน เจดีย์คือหน้าภูเขาทมึนขาวโพลนคือฉากหลัง

เช้านี้สดใสกว่าเช้าวันวาน

หันหลังกลับมาถ่ายความสวยงาม

       ท้องฟ้าเป็นใจ แสงอ่อนๆสาดต้องยอดขาวๆฟูจิซัง Wow !!! Chureito Pagoda งดงามอะไรเช่นนี้ ธรรมชาติที่สร้างสรรมาให้อยู่คู่โลก วัตถุธาตุทีสร้างเสริมขึ้นมา ณ ตรงนี้ ณ จุดนี้ จึงลงตัวเป็นที่สุด ฉันยงคงลั่นชัคเตอร์ไปเรื่อย ปรับเปลี่ยนโหมดการถ่ายเพื่อให้ได้ความงามตามประสงค์ จาก โหมด M ไป S ไป P ไป A ถ่ายไปเรื่อยจนกระทั่งพอใจและได้เวลาจะต้องรีบกลับไปให้ถึงสถานีรถไฟเพื่อให้ทันเวลากลับไปคาวากุชิโกะ

ตื่นเต้น กลัวเมฆหมอกบางๆจะลอยตัวขึ้นไปบดบังฟูจิซัง

หมอกเริ่มหนาขึ้น

แสงเริ่มมามากขึ้น

ซูมมาดูใกล้ๆ

เปลี่ยน White Balance

Chureito Pagoda

หมอกบางๆเริ่มมาบดบังฟูจิซัง

       บางช่วงเวลาท้องฟ้าก็สดใส เมื่อถึงเวลาอันสมควรฉันก็เดินกลับลงไปด้วยความอิ่มเอมใจที่สมปรารถนา มันเป็นภาพแห่งความทรงจำ ภาพแห่งความประทับใจ เมื่อกลับมาคิดอีกที หากเราไม่ย้อนกลับไปอีกครั้งหนึ่งเราจะไม่ได้พบไม่ได้เจอความสวยงามอย่างนี้ จำได้เพียงแต่ภาพความหม่นมัวของธรรมชาติเมื่อวันวาน

เทียบกับเมื่อวานที่มีแต่ความหม่นมัว

ฟูจิซัง ยังไม่สร่างจากความงาม

แล้วฉันก็เดินจากไปด้วยความประทับใจ แม้เส้นทางบางช่วงกลีบใบจะร่วงโรยรา

โปรดติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณครับที่ติดตามชม

____________________________