ลุงโกย เป็นพี่เขยของแม่ แกเป็นทหารผ่านศึกเมื่อสงครามโลกครั้งที่ ๒ คราวญี่ปุ่นบุกขึ้นฝั่งที่นครศรีธรรมราช ลุงโกยเข้าร่วมต่อสู้เพื่อยันการรุกรานของญี่ปุ่น ปรากฎว่าแกได้รับบาดเจ็บจนแขนขาด ต้องปลดประจำการ  ลุงโกยเป็นคนมีระเบียบวินัย เวลากินเวลานอนเวลาออกกำลังกายจะตรงเวลามาก

ลุงโกยแกมีลูกกับป้า(พี่สาวของแม่)สองคน ผู้ชายเกิดไล่เลี่ยกับผม แก่กว่าผมเพียงสามเดือน อีกคนหนึ่งเป็นผู้หญิงอ่อนกว่าผมสองปี ลูกชายของแกตั้งชื่อว่า "วินัย" ส่วนลูกสาวตั้งชื่อว่า "ระเบียบ" ทว่าทั้งสองคนมิค่อยอยู่ในระเบียบวินัยสักเท่าไหร่  แม้ว่าจะไม่ค่อยอยู่ในระเบียบวินัย แต่วินัยก็มีพรสวรรค์เรื่องการวาดภาพและงานศิลป์ โปสเตอร์หนังที่ติดตามผนังร้านน้ำชา(ร้านกาแฟ) เมื่อหนังลาโรงไปแล้ว จิ๋ว(วินัย)จะไปขอเขามาเพื่อเป็นแบบในการวาด โปสเตอร์หนังในเวลานั้นต้องเป็นฝีมือของเปี๊ยก โปสเตอร์ ถือว่าสวยงามที่สุด ฝีมือละเอียด การลงสีเหมือนจริง องค์ประกอบหลักบนโปสเตอร์มีเกือบครบที่อยู่ในเนื้อเรื่องของหนัง  ในโปสเตอร์จะมีลายเซ็นต์ของเปี๊ยก โปสเตอร์   หากเราเห็นโปสเตอร์หนังที่มีความสวยงามโดยที่ยังไม่ต้องไล่หาลายเซ็นต์ว่าเป็นฝีมือใคร เราก็พอจะคาดเดาได้ว่าฝีมืออย่างนี้เป็นของเปี๊ยก โปสเตอร์

เปี๊ยก โปสเตอร์ ทำให้เราได้ติดตามผลงานของแกในการสร้างภาพยนต์ ภาพยนต์ของแกหลายเรื่องทีเดียว เนื้อเรื่อง่ายๆ ชื่อสั้นๆพยางค์เดียว  ภาพยนต์เรื่องแรกของแกก็สร้างความฮือฮาได้มากในยุคสมัยนั้น " โทน "  เรื่องต่อๆมาก็ตามติดมาเรื่อยๆ  ดวง ชู้ เขาสมิง และที่ฮือฮาในหมู่วัยรุ่นยุคนั้น "วัยอลวน"  เพลง สุขาอยู่หนใด ของชัยรัตน์ เทียบเทียม เป็นเพลงประกอบภาพยนต์ ติดหูวัยรุ่นวัยกลางคนในยุคนั้น เนื้อเพลงสั้นๆจำง่ายๆ

สาวหนึ่งงามสดใส เยื้องกายเดินผ่านมา พบเธอที่อินทรา ลักขณางามสมใจ

เอ๊ะเธอจะไปไหน เอ๊ะเธอพูดกับใคร เอ๊ะเธอพูดอะไร เอ๊ะใยเธอยิ้มมา 

เอ๊ะเธอเดินมาหา เอ๊ะเธอมองสบตา แล้วเธอก็ถามว่า

"สุขาอยู่หนใด สุขาอยู่หนใด สุขาอยู่หนใด"

ในวันที่ ๘ ธค. ของทุกปี ที่ค่ายวชิราวุธ บริเวณอนุสาวรีย์จ่าดำจะมีการวางพวงมาลาและทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แก่ผู้เสียชีวิตในการรบ พวงมาลาสังกัดทหารผ่านศึกจะเป็นฝีมือของจิ๋วไปประดับไว้ทุกปี จนกระทั่งจิ๋วได้มาเรียนนักเรียนนายสิบทหารบก จึงเป็นฝีมือของคนอื่น

ภาพจาก th.wikipidia.org

แม่จะพาเรานั่งรถไปเยี่ยมป้าที่นครศรีธรรมราชสักสองครั้งสามครั้ง ต่อๆมาเราก็เดินทางไปเอง เมื่อถึงคราวกีฬาเขตครั้งที่ ๗ (สมัยนี้เรียกว่ากีฬาแห่งชาติ) โรงเรียนปิดเรียนเพื่อให้นักเรียนได้มีส่วนร่วมในกีฬาระดับประเทศ ผมพร้อมน้องชายตื่นเต้นเป็นที่สุดได้ขออนุญาตแม่เพื่อไปดูกีฬาเขต ไปนอนที่บ้านป้า ๗ วัน ๗ คืน เรียกว่าไปเฝ้ากีฬาเขตกันเลยที่เดียว

"เดี่ยวเราจะไปดูปลาดุกกัน" จิ๋วเอ๋ยปากขึ้นมาลอยๆ 

"ไปดูปลาดุกทำไม" ผมสอบถาม 

น้ำหนักรวมกว่าร้อยกิโลกรัม ช่างน่าตื่นเต้นอะไรอย่างนี้ ปลาดุก น้ำหนักรวมกว่าร้อยกิโลกรัม  

ปลาดุกที่ว่า คือ ปลาดุก แซ่ลิ่ม

นักกีฬายกน้ำหนักที่มีชื่อเสียงที่สุดของจังหวัดนครศรีธรรมราช และเขาก็สามารถคว้าเหรียญทองได้ในการแข่งขันครั้งนั้น