ช่างเครื่องอันดับหนึ่ง ของโรงงานรถไฟจะเป็นใครไม่ได้นอกจากน้าสารันต์ น้าสารันต์นอกจากจะเป็นช่างเครื่องอันดับหนึ่งของโรงงานแล้วยังถือได้ว่าเป็นช่างเครื่องอันดับหนึ่งของอำเภอก็ว่าได้ เครื่องยนต์ไม่ว่าประเภทไหนที่เกเรรวนเรติดๆขัดๆเครื่องเดินไม่สะดวกติดขัดสำลัก ไม่เกินความสามารถของแก เพียงแต่แกไปยืนฟังเสียงเท่านั้นก็รู้อาการ

วันหนึ่งในห้วงเวลานั้น รถไฟที่เดินทางมาจากกรุงเทพฯมุ่งสู่สุไหงโก-ลก เกิดตกรางแถวๆร่อนพิบูลย์ เส้นทางช่วงนั้นเป็นหุบเหวลึก หัวรถจักรตกจากรางจะหล่นแหล่มิหล่นแหล่ลงเหว ว.(วิศวกร)บำรุงทางทุ่งสงที่ประจำอยู่หมดความสามารถที่จะกู้หัวรถจักรขึ้นมาได้ น้าสารันต์ขันอาสาดำเนินการ โดยไปตามตัวน้าสาเรศน้องชายที่อยู่ตะกั่วป่า จังหวัดพังงามาช่วย ทั้งสองพี่น้องช่วยกันคิดช่วยกันออกความเห็นและวิธีการกู้ ในที่สุดก็กู้หัวรถจักรขึ้นมาได้ หลังจากนั้นชื่อเสียงของน้าสารันต์น้าสาเรศเลื่องลือกระฉ่อนไปทั้งอำเภอ  ว.ที่เป็นหัวหน้าคุมงานเสนอให้น้าสาเรศเข้าบรรจุงานเป็นช่างประจำโรงงานรถไฟทุ่งสง น้าสาเรศปฏิเสธ เพราะเห็นว่าเงินเดือนที่ได้รับมันน้อยเกินไป สู้ทำงานกับเหมืองแร่ที่ตะกั่วป่าไม่ได้

น้าสารันต์มีภรรยาเป็นชาวจีนพูดไทยไม่ค่อยชัด เราเด็กๆเรียกว่าน้าหมวย  ลูกๆน้าสารันต์กับน้าหมวยเป็นเพื่อนเล่นกับเราทุกคน ตั้งแต่คนโต เจี๊ยบ ตุ๊กตา นิ้งหน่อง กุ๊กไก่  น้าหมวยมีดีอยู่อย่างหนึ่ง คือแกมักโอ่ตลอดจะพูดอวดใครต่อใครว่าลูกชายลูกสาวของแกหล่อสวยเหมือน ลาลาห้องกง  ก็จะไม่หล่อไม่สวยได้ยังไง พ่อของน้าสารันต์เป็นแขกมาเลเซียมาแต่งงานกับคนไทยที่ตะกั่วป่า ส่วนน้าหมวยก็เป็นลูกจีนที่ถือว่าสวยเช่นกัน  ลูกของแกที่เกิดมาเราเรียกว่า ลูกจีนบาบ๋า 

น้าสารันต์ยังมีป้าไรภรรยาอีกคนหนึ่งซึ่งอยู่ตะกั่วป่า ลูกของแกมาอยู่ทุ่งสงสี่คน มีพี่ธิดา พี่นี ตาต้อย และตาบู ส่วนพี่แดงอยู่ตะกั่วป่าทำงานอยู่บนเรือขุดแร่ เวลาพี่แดงมาทุ่งสงมักจะเล่าเรื่องราวบู๊ๆที่เหมืองแร่ให้ฟังทุกครั้ง พวกเราที่เป็นรุ่นน้องเกือบสิบปีต่างนั่งฟังกันหูห้อย และนิยมชมชอบกับวิถีชีวิตโลดโผนของชาวเหมืองแร่ 

เหมืองแร่ที่พี่แดงนำมาเล่าให้ฟังผมยังติดหูติดใจและจำได้เกือบทุกอย่าง  ความจำที่ตกผลึกในเรื่องราวของเหมืองแร่ อ.ตะกั่วป่า ช่างมาสอดคล้องกับเรื่องราวเหมืองแร่ของ  อาจินต์ ปัญจพรรค์ ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ ปี 2534 ผู้เขียนเรื่องสั้นชุด เหมืองแร่   ต่อมาได้ถูกนำมาสร้างเป็นภาพยนต์ "มหาลัยเหมืองแร่"  เมื่อมาอ่านเรื่องสั้นของ อาจินต์ ทำให้หัวใจโลดเล่นอยากจะไปตามรอยเหมืองแร่ที่ตะกั่วป่า ตะกั่วทุ่ง ภาพเรือขุดแร่ผุดขึ้นมาเมื่อผมเดินทางไปโรงเรียนที่ อ.ร่อนพิบูลย์ เส้นทางที่ไปโรงเรียนจะมีเรือขุดแร่เก่าๆที่อยู่ลึกเข้าไปจากข้างทางราวๆห้าสิบหกสิบเมตร ลอยลำเอือยเฉื่อยอ้อยอิ่งราวกับสัตว์ยักษ์โบราณที่เกียจคร้านอยู่ในบึงน้ำ

http://www.phuketdata.net/ 

ชีวิตในวัยเด็กของเราไม่มีอะไรให้ทุกข์กังวล  กลับจากโรงเรียนก็วิ่งเล่น  วันหยุดก็ไปเที่ยวเล่น  กีฬาเกือบทุกชนิดเราเล่นกันได้เกือบหมด ไม่ว่าจะเป็นฟุตบอล บาสเกตบอล ปิงปอง วอลเลย์บอล เมื่อมีหนังสนุกๆก็ไปดู  เรื่องอะไรที่เขาพูดถึงกันไม่พ้นสายตาของเรา  ภาพยนต์จีนกำลังภายในของชอร์บราเดอร์เราชื่นชอบกันที่สุด  เราเหมือนกับคลั้งไคล้ ยิ่งหนังกำลังภายในที่พระเอกคนนี้แสดงเราติดตามตลอด ในช่วงนั้นยังมีนักแสดงวัยรุุ่นคนหนึ่งที่เราชื่นชอบมาก น่ารักร่าเริงจนเราอดไม่ได้ที่จะต้องไปชมภาพยนต์ที่เธอแสดง  ภาพยนต์ที่ว่าคือ 

" แอกเนสชานยอดรัก "

ยังจำยอดดาราทั้งพระเอกและนางเอกในเรื่องนั้นได้อย่างฝังใจ

เมื่อกลับจากดูแอกเนสชานยอดรัก ใจเราก็นึกถึงเจี๊ยบลูกน้าหมวย

เดินไปที่บ้านน้าหมวยเพื่อดูหน้าเจี๊ยบว่าเหมือนพระเอกในหนังหรือเปล่า

อ้ายเจี๊ยกเพื่องผง มังเหมืองกะ เล วิก เจียง ลาลาห้องกงจิงๆ

เดวิดเจียง&แอกเนสชาน จากภาพยนต์เรื่อง แอกเนสชานยอดรัก

ภาพจาก hamuhamoo bloggang.com