ภูเขาทอดตัวเป็นแนวตั้งแต่ทิศตะวันออกไปทางตะวันตก เป็นภูเขาเตี้ยๆไม่สูงตระหง่านอะไร อยู่หน้าบ้านพักรถไฟ  เมื่อออกจากบ้านพักเดินข้ามถนนราดยางไปประมาณสองร้อยเมตรจะเป็นรางรถไฟถัดจากรางรถไฟจะเป็นผืนนากว้างหลายร้อยไร่ กินเนื้อที่แถบนั้นเกือบทั้งหมด ถัดจากนาข้าวจะเป็นป่ายางแล้วก็ถึงชายเขา เป็นภูเขาที่เขียวชะอุ่มอยู่ชั่วนาตาปี ป่ายางคือสวนยางนั่นเอง ที่เรียกว่าป่ายางเพราะในแถวแปลงต้นยางจะรกไปด้วยต้นไม้ต้นหญ้า มีทางเดินเล็กๆกว้างราวๆหนึ่งศอกที่ชาวสวนยางเดินไปตัดยางทุกเช้า หากเป็นสวนยาง นั่นหมายถึงเจ้าของสวนใหญ่จะเป็นคนเชื้อสายจีน แต่ละแถวแต่ละแปลงต้นยางจะได้รับการถากถางจนเตียนโล่งเดินสบาย ไม่มีต้นไม้ใบหญ้าให้เห็นเลย  

ผืนนากว้างกินเนื้อที่หลาร้อยไร่นั้นจะมีศาลเจ้าซำปอกงตั้งอยู่ เมื่อถึงเดือนสิบราวๆเดือนกันยายนของทุกปี ที่นี่จะมีการแจกทานให้กับผู้ยากจน เรามักจะไปชมพิธีแจกทานเกือบทุกปี ของที่แจกส่วนใหญ่ที่เห็นก็คือข้าวสารผ้าข้าวม้า คุณภาพของผ้าข้าวม้าไม่ต้องบรรยายบางจนนำมาเป็นผ้ากรองกะทิได้ หากนุ่งผ้าข้าวผ้าที่ได้รับแจกมานั้นห้ามยืนในที่โล่งๆเด็ดขาด ผ้าข้าวมาที่ได้รับแจกจึงใช้เพียงโผกหัวและเคียนเอวเท่านั้น

ปี พศ.ใดจำไม่ได้ น้าสวัสดิ์ซื้อปืนมาหนึ่งกระบอกเป็นปืนลูกกรด ผมไม่ทราบวัตถุประสงค์ของแกว่าจะเอามาใช้ยิงอะไร ตอนที่แกเอาปืนมาลองส่องลูกหมากที่หน้าบ้าน แกบอกหมายลูกหมากไว้ว่าจะยิงลูกไหน พวกเราเด็กๆที่มายืนดูต่างก็เอาใจช่วยให้ยิงถูกลูกที่หมายไว้  เสียงปืนลั่นคำรามลูกหมากก็หลุดจากทะลาย แต่ไม่ใช่ลูกที่หมายไว้ 

 ปืนลูกกรด

ช่วงเวลาปิดเทอมเรามักจะไปเที่ยวป่าที่อยู่บริเวณเชิงเขา ที่นั่นมีต้นไม้แปลกๆ มีนกหลายชนิดแต่เราไม่รู้จักหรอกว่าเป็นนกอะไรบ้าง จำได้ว่าพ่อกับเพื่อนๆของพ่อไปเที่ยวภูเขาลูกนี้ได้ไปเจอต้นไม้ชนิดหนึ่งพ่อชอบมากๆกับต้นไม้ชนิดนี้ จะเอามาก็เอามาไม่ได้เพราะต้นไม้นี้เกาะติดกับกิ่งไม้ใหญ่สูงชะลูด อาทิตย์ต่อมาพ่อกับเพื่อนๆพ่อชุดเดิมออกจากบ้านตั้งแต่เช้าได้กลับไปที่นั่นอีก เตรียมอุปกรณ์ไปพร้อม กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบค่ำ ระหว่างวันผมนั่งเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่พ่อจะกลับมา หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นขึ้นกับพ่อและเพื่อนๆของพ่อ เมื่อพ่อกลับมาพร้อมกับต้นไม้ที่เราไม่เคยพบเคยเห็น พุ่มใหญ่มาก ใบยาวเรียวเขียวอ่อน มารู้ทีหลังว่าต้นเฟิร์น ต่อมาจึงรู้เพิ่มขึ้นอีกเมื่อเราโตมากแล้วว่าต้นที่พ่ออุตส่าไปเอามาจากภูเขาต้นนั้นคือ เฟิร์นข้าหลวงหลังลาย

เฟิร์นข้าหลวงหลังลาย

ภาพจาก https://sites.google.com/site/wachiratham60601/home/38

วันหนึ่งหลังจากที่เรารวมตัวกันได้หลายคน เรานัดกันไปเที่ยวป่าที่ชายเขาหน้าบ้าน เราออกกันตั้งแต่เช้าเช่นกัน เอาสะเบียงไปพร้อม ที่สำคัญเรามีปืนไปด้วยหนึ่งกระบอก เป็นปืนลูกกรดของน้าสวัสดิ์ "ต่อ" ลูกชายน้าสวัสดิ์ขออนุญาตเอาปืนลูกกรดติดตัวไปเที่ยวป่าด้วย น้าสวัสดิ์ก็ให้ไป

พวกเราออกเดินทางเข้าป่าตั้งแต่สายๆ ช่วงแรกๆเดินไปตามคันนา เมื่อถึงชายป่าก่อนจะถึงตีนเขา ชาวบ้านแถวนั้นจะปลูกมะม่วงหิมพานต์ไว้มากมาย แต่เราไม่ได้สนใจกับผลของมัน เพราะฝาดและมียางจะกัดริมฝีปาก  ในท้องถิ่นภาคใต้จะเรียกมะม่วงหิมพานต์แตกต่างกันไป สำหรับท้องถิ่นที่เราอาศัยอยู่จะเรียกว่า ยาร่วง ส่วนท้องถิ่นภูเก็ต พังงา จะเรียก กาหยี ส่วนคำเรียกขานว่า ลูกหัวครก ไม่ทราบว่าเป็นท้องถิ่นใด

ระหว่างทางเราเดินกันเรื่อยๆไม่ได้รีบร้อน สนุกเฮฮากันไป แต่ต้องเตือนต่อผู้สะพายปืนอยู่บ่อยๆให้ระมัดระวังเพราะกลัวปืนจะลั่น ป่าไม้ในเวลานั้นอุดมสมบูรณ์มีสัตว์มากมาย นกนั้นไม่ต้องพูดถึง ช่วงเย็นๆเราจะเห็นนกเงือกบินผ่านแถวบ้านมาเป็นฝูงๆ ฝูงแล้วฝูงเล่า มุ่งหน้าไปทางภูเขาที่เรากำลังเดินทางไปเที่ยว มดแมลงที่อาศัยอยู่ตามพื้นก็มาก ระหว่างที่เรานั่งพักกินข้าวเราต้องเงียบกริบเพราะเสียงที่เราไม่คุ้นดังก้องทั้งป่า กก กก กก  เราเหลียวหน้าเงยมองไปตามเสียงที่ได้ยิน เราไม่เคยเห็นนกที่บินสูงๆผ่านหัวเราไปทุกเย็นจะใหญ่ขนาดนี้

ต่อ ตวัดปืนขึ้นเล็ง แก้มแนบไปที่พานท้ายปืน สายตาเขม็งเล็งจ้องไปที่ศูนย์เพื่อจับเป้าหมาย

ผมได้แต่ภาวนาในใจขออย่าให้ยิงถูกเลยพ่อเจ้าประคุณ

ต่างคนต่างมองไปที่นกจุดเดียวกันหมด ตาดำดวงใหญ่ของนกมองจ้องมา

นิ้วชี้มือขวาในโกร่งไกปืนของต่อกระดิกเข้าหาตัว

เสียงนกปืนสับดัง แชะ นกเงือกตัวใหญ่ยังคงเกาะกิ่งไม้นิ่ง

อภินิหารเกิดขึ้นแล้ว นกตัวนั้นปลอดภัย

เราเหลียวมามอง ต่อ กันเป็นตาเดียว

ต่อเปิดรังเพลิงดู

ปืนบ่มีลูก......

ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาเยี่ยม

_____________________________________________________