ตู๊ดๆๆ oye como va

ไม่ดึกเท่าไหร่ราวๆสามทุ่มกว่าๆเสียงกีต้าร์เสียงกลองเสียงร้องดังแว่วๆมาจากท้ายหมู่บ้าน ฟังดูคุ้นๆ อ่อนี่มันเพลงฮิตในช่วงเวลานั้นนี่ ใครกันหนอที่รวมตัวกันเล่น เสียงร้องเสียงกลองเสียงกีต้าร์ดังวนแล้ววนเล่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ผมนอนฟังไปเรื่อยๆจนกระทั่งเคลิ้มหลับไป ก่อนจะหลับคิดอยู่ว่านักดนตรีนักร้องกลุ่มนี้เป็นใครกันหนอ พรุ่งนี้ถ้าได้ยินเสียงอีกจะออกไปดูไปชมสักหน่อยว่าเด็กในหมู่บ้านกลุ่มไหนกำลังซ้อมดนตรีร้องเพลงกัน

สมเจตน์ วินัย อ่าง ทองคำ สี่สหายรวมตัวกันตั้งวงใฝ่ฝันว่าจะเป็นวงดังในอำเภอ หรืออาจจะมากกว่านั้น ชื่อวงก็ไม่ธรรมดา Four tigers ได้ยินชื่อวงแล้วต้องครั่นคร้าม ฝีมือคงไม่หยอก เสียงโซโล่กีต้าร์กรีดก้องเข้าไปในหัวใจ เสียงรัวกลองหนักแน่นเข้าไปในอก เมื่อยามส่งจังหวะ เสียงร้องรับเข้าจังหวะพอเหมาะพอเจาะ วงนี้น่าจะดังเป็นพลุแน่ๆ

สมเจตน์เป็นลูกของน้าช้างรุ่นเดียวกันกับผม พอเรียนจบ มศ.๓ ก็ไปเรียนต่อพาณิชย์ แกบอกใครต่อใครว่าจบพาณิชย์แล้วจะไปทำงานธนาคารพ่อฝากฝังไว้เรียบร้อยแล้ว

วินัย เป็นเด็กหัวอ่อนไม่เกเร สมกับนามสกุลทองอ่อน ใครจะว่าอะไรก็ไม่โกรธ หน้าตาสะอาดเกลี้ยงเกลา พ่อแม่ของวินัยเป็นคนภาคกลางแต่ไม่รู้ว่าจังหวัดอะไร สำเนียงการพูดส่อชัดๆว่าไม่ใช่ชาวใต้ที่บ่งบอกอัตลักษณ์ของสำเนียงผสมทองแดง

สำหรับอ่าง ผมไมรู้ว่าพ่อแม่เขาเป็นคนที่ไหน ชื่อจริงอะไรก็ไม่รู้ เพราะอ่างอยู่ท้ายหมู่บ้าน เราจึงไม่ได้ยุ่งสุงสิงกัน เวลาแบ่งฝ่ายแข่งขันกีฬาทั้งบาสทั้งบอล เราก็อยู่กันคนละฝ่าย ยังมีอีกอย่างจำได้ว่าแม่ของอ่างเป็นแม่ค้าขนมหวาน เราเรียกว่า น้าแป๋ว แกหาบขายไปทั่วบริเวณนี้น  ขนมของแกน่ากินดูสะอาด แต่พ่อของอ่างค่อนข้างจะร่ำสุราเมาเป็นประจำ เวลาเย็นๆหลังเลิกจากงาน มักตั้งวงดื่มกันแทบทุกวัน

ทองคำ ลูกน้าสุดจิต ผอมอย่างกับขี้ยา เรียนหนังสือเพียงชั้น มศ.๒ แล้วไม่เรียนต่อ มีบุคลิกเป็นศิลปิน ผมยาวรากไทร ถือกีต้าร์เป็นอาจิณ ใครเห็นทองคำเดินไปไหนมาไหนก็จะเห็นกีต้าร์ด้วย ไม่สะพายก็ถือแบบเท่ๆ น้าสุดจิตพ่อของทองคำนับว่าเป็นคนหล่อคนหนึ่ง หล่ออย่างพระเอกหนังไทยยุคมิตรชัยบัญชา แต่ถึงอย่างไรก็ยังสู้พ่อผมไม่ได้(ขอคุยโม้สักหน่อย)

ช่วงเวลานั้นผมเข้ามาเรียนหนังสือที่กอทอมอ ปิดเทอมก็นั่งรถไฟกลับบ้าน ค่าตั๋วก็ไม่ต้องเสีย นั่งฟรีเพราะใช้สวัสดิการ ที่การรถไฟให้สิทธิปีละสองครั้งสำหรับลูก ครฟ. พอใกล้ๆปิดเทอมพ่อจะส่งเอกสารมาให้เพื่อไปติดต่อการรถไฟเพื่อรับตั๋วฟรี ที่เรียกกันว่าใบเบิกทางที่ทำการรถไฟแถวๆหัวลำโพง ดังนั้นหัวลำโพงจึงเป็นสถานที่ที่คุ้นเคยสำหรับผม เดินจากสถานีหัวลำโพงเลียบไปตามคลองผดุงกรุงเกษมแล้วข้ามสะพานนพวงศ์ ก็จะถึงที่ทำการ การรถไฟแห่งประเทศไทย หน้าตึกที่ทำการการรถไฟจะมีอนุสรณ์ พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระกำแพงเพชรอัครโยธิน ผมเพียงยื่นเอกสารในซองให้เจ้าหน้าที่ นั่งรออีกราวๆชั่วโมงกว่าๆหรือเกือบสองชั่วโมงจึงจะได้รับตั๋วบางๆสีฟ้าๆกำกับบนหัวว่า การรถไฟแห่งประเทศไทย บรรทัดล่างเขียนว่า ใบเบิกทาง ได้สิทธินั่งชั้นสอง

เวลาปิดเทอมเพื่อนๆที่เรียนด้วยกันที่เป็นเด็กใต้ก็จะกลับบ้านพร้อมๆกัน ส่วนใหญ่จะนั่งชั้นสาม ผมที่ได้สิทธินั่งชั้นสอง แต่ไม่วายที่จะต้องเอาหนังสือพิมพ์มาปูนอนบนพื้นร่วมกับเพื่อนๆที่นั่งชั้นสาม เสื้อผ้าคล้ำดำหมองไปด้วยหมึกหนังสือพิมพ์ ตื่นขึ้นมาก็เกือบจะถึงสถานีที่ต้องลงแล้ว

ช่วงปิดเทอมเวลาที่ผมได้ยินได้ฟังเสียงร้องเสียงกีต้าร์เสียงกลองมักจะเป็นช่วงเวลาราวๆสองทุ่มขึ้นไป เพลงที่วงนี้เขาซ้อมเขาร้องกันทุกค่ำคืนที่จำได้ก็มีเพลง Oye ของ Santana นี่แหละ อีกเพลงที่จำได้ก็ Hotel california ฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนผมคิดว่าร้องได้เหมือน

ปิดเทอมใหญ่มีเพื่อนเรียนด้วยกันติดตามมาเที่ยวที่บ้าน ผมคุยให้ฟังว่ามีเพื่อนตั้งวงดนตรีเล่นที่ห้องอาหาร เล่นดีมาก มีลูกค้าติดตามการเล่นของวงนี้กันคับคั่ง ผมรู้สึกภูมิใจที่จะให้เพื่อนได้ไปดูให้ไปรู้ว่าเพื่อนที่หมู่บ้านของผมมีฝีมือในการเล่นดนตรี อนาคตอาจจะโด่งดังเป็นที่รู้จักของคนทั้งประเทศ

คืนวันแรกหลังจากกลับมาถึงบ้าน ผมชวนพื่อนไปนั่งทานอาหารที่ วิมาณคาเฟ่ จุดประสงค์ก็ต้องการไปนั่งฟังเพลงจากวงเพื่อนผม ช่วงหัวค่ำมีวงอื่นๆร้องเล่นสลับกันจนกระทั่งถึงสี่ทุ่ม วง Four tigers เพื่อนผมยังไม่ออกมาเล่นสักที ด้วยความสงสัยจึงถามกับตันที่ควบคุมร้านอาหาร ว่า วง Four tigers ทำไมถึงไม่มาเล่น

คำตอบที่ของกับตันทำให้ผมต้องหน้าชาและเสียหน้ามาก เพราะคุยโม้กับเพื่อนว่าวงของเพื่อนผมเล่นเพลง Oye ได้เหมือน Santana ไม่ผิดเพี้ยน

Four tigers เหรอ ทางเจ้าของคาเฟ่เขาเลิกจ้างมาหลายเดือนแล้ว

ตู๊ดๆๆ oye como va