อ้อยเป็นเพื่อนเรียนมาด้วยกันกับผมตั้งแต่ชั้นประถมจนถึงมัธยมต้น เรียนห้องเดียวกันมาตลอด  เรียนชั้นประถมที่ รร.คณาศัยวิทยา จนถึงประถมปีที่สาม ระหว่างนั้นมี รร.เปิดใหม่ที่ อ.ร่อนพิบูลย์ เป็น รร.คริสต์ เครือเดียวกับ รร.ดรุณานุเคราะห์ ราชบุรี และ รร.แสงทอง หาดใหญ่ พ่อแม่ผู้ปกครองก็นำลูกๆไปสมัครเรียนกันเกือบทั้งหมู่บ้าน ผมกับอ้อยก็ย้ายไปเรียนที่ รร.ดรุณศึกษา อ.ร่อนพิบูลย์เช่นกัน ไปเริ่มเรียนชั้นประถมปีที่สี่ จากบ้านไปโรงเรียนต้องนั่งรถโรงเรียนที่ตระเวณรับเด็กๆจากในตลาดแล้วแวะมารับพวกเราที่บ้านพักรถไฟนาเหนือ

ลุงวาดพนักงานขับรถเป็นคนแก่ใจดี และใจเย็นมากๆ แม้ว่าเด็กจะพูดคุยหยอกล้อกันจนหนวกหูอย่างไรแกก็ไม่เคยอารมณ์เสีย รถที่ใช้รับส่งนักเรียนเป็นรถทหารเก่า แต่ทันสมัยมาก ประตูเปิดปิดด้วยระบบไฮโดรลิค จำได้ว่าจะมีปุ่มสีแดงๆข้างคนขับ เวลาถึงจุดหมายปลายทางที่จะส่งนักเรียนขึ้นลง ลุงวาดก็จะกดปุ่มสีแดงนั่นแหละประตูก็จะเปิด เมื่อนักเรียนลงเรียบร้อยแล้วลุงวาดก็กดปุ่มสีแดงอีกครั้งประตูก็ปิด

ช่วงเวลาสามปีที่เรียน รร.ดรุณฯ เป็นช่วงที่มีความสุขมาก ที่ตั้งของ รร.อยู่เชิงเขา ภูเขาที่เห็นนั้นจะมีน้ำตกไหลลงมาเป็นชั้นๆ เวลาถึงฤดูฝนน้ำตกจะไหลถาโถมลงมาน้ำแตกกระจายเป็นละอองฝูฟ่อง บางวันเราจะเห็นรุ้งกินน้ำบริเวณธารน้ำตกด้วย ภายในบริเวณโรงเรียนก็กว้างขวาง มีสนามฟุตบอล บาสเกตบอล รอบๆสนามฟุตบอลก็มีต้นไม้ให้ร่มเงารายรอบสนาม ส่วนบ้านพักของครูก็สร้างอยู่ภายในโรงเรียน คุณคูรผู้ชายส่วนใหญ่มาจากจังหวัดราชบุรี ทุกคนเล่นบาสกันเก่งมาก กีฬาที่สร้างชื่อให้โรงเรียนก็หนีไม่พ้นบาสเกตบอล ผมก็เป็นนักกีฬาบาสเกตบอลเช่นกัน แต่เป็นรุ่นเล็กที่เรียนไม่เกินชั้นประถมเจ็ด 

บ้านพักของคุณพ่อ(บาทหลวง)ก็อยู่ภายในบริเวณโรงเรียน ส่วนต่อขยายจากบ้านพักจะทำหลังคารั้วระแนง บนรั้วระแนงจะร่มครึ้มไปด้วยต้นองุ่น ผมเพิ่งจะเคยเห็นและรู้จักต้นองุ่นก็ที่นี่ เห็นผลองุ่นที่กำลังสุกชวนให้อยากสอยลงมาชิมดูว่าจะหวานอร่อยเพียงไหน แต่ต้องทำตัวให้เรียบร้อยไม่ไปจับต้องผลองุ่น หลายวันต่อมาเมื่อพวกเราเด็กๆนักเรียนมารอรถลุงวาดเพื่อจะกลับบ้าน คุณพ่อใจดีก็สอยองุ่นมาให้พวกเราได้ลิ้มลอง ความรู้สึกตอนนั้นรสชาติองุ่นของคุณพ่อช่างหอมหวานจริงๆ นั่นคือสามปีแห่งความสุข

เมื่อขึ้นชั้นมัธยมเราก็ย้ายโรงเรียน มาเรียนที่โรงเรียนประจำอำเภอ ซึ่งเป็นโรงเรียนชายล้วน โรงเรียนยังเป็นโรงเรียนที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์เพิ่งย้ายมาจากในตัวอำเภอ มาสร้างใหม่ที่ตำบลใส่ใหญ่ โรงเรียนยังรกไปด้วยต้นไม้เศษไม้ที่กองทับถมกัน ชั่วโมงพลศึกษาจึงเป็นชั่วโมงของนักเรียนทุกชั้นทุกห้องต้องมาช่วยกันสะสางเก็บกวาดลากไปเผา นับว่านักเรียนรุ่นเราเป็นผู้บุกเบิกโรงเรียนในช่วงปีแรกๆที่ย้ายมา

กีฬายอดฮิตของที่นี่ก็คือฟุตบอล มีการคัดเลือกนักกีฬาฟุตบอล เมื่อถึงตำแหน่งผู้รักษาประตูที่เราเรียกกันว่านายโกล์ อ้อยคือตัวเลือกที่ทุกคนจับตามอง อ้อยมีนักฟุตบอลตัวแบบที่ชื่นชอบและคลั่งไคล้ สมัยนี้เขาเรียกว่า ไอดอล แต่สมัยของเราเรายังไม่รู้จักคำนี้และก็ไม่มีใครพูด นักฟุตบอลที่เราชื่นชอบกันทุกคนเขาคือ นายโกล์มือกาวทีมชาติไทย อัศวิน ธงอินเนตร ที่เรารู้จักอัศวินเพราะความตายของอัศวิน เราได้ยินผู้ใหญ่เล่าว่าอัศวินเสียชีวิตเพราะกระโดดเหินบินปัดลูกบอลที่กำลังลอยเข้าประตู หัวไปกระแทกกับเสาจนคอหัก เราได้ยินเรื่องของอัศวินแล้วเศร้ามากเสียดายก็เสียดายที่ประเทศไทยสูญเสียนายโกล์ฝีมือดีและได้รับการยกย่องเป็นดาราเอเซีย

ในเวลานั้นอ้อยฮึกเหิมฝึกซ้อมเป็นผู้รักษาประตูด้วยความมุ่งมั่น กระโดดปัดลูกบอลในท่าเหินบิน ดูแล้วต้องยอมรับว่าไม่มีใครฝีมือเท่าอ้อย ผลของการคัดเลือกอ้อยติดทีมโรงเรียน ฝีมือก็พัฒนาไปเรื่อยจนกระทั่งติดทีมอำเภอ เมื่อใดก็ตามที่ทีมประจำอำเภอตระเวนไปแข่งตามที่ต่างๆเราก็ติดตามไปเชียร์กันตลอด ส่วนใหญ่จะไปรถ ยีเอ็มซี ทหาร ยืนอัดกันแน่นเวลารถเลี้ยวตัวก็เอนเอียงไปอยู่ฝั่งเดียวกัน

อ้อยไม่เพียงแต่เก่งกีฬาฟุตบอล เรื่องหมัดมวยก็ไม่ย่อย ศักดิ์ชายนักเรียนรุ่นน้องที่เพิ่งเข้ามาเรียน ม.ศ.๑ ทำตัวเก๋า เหมือนนักเลงท้าต่อยกับนักเรียนคนอื่นๆไปทั่ว กลุ่มพวกเราที่มีอ้อยเป็นคนดังของโรงเรียนทนไม่ไหวจึงนัดศักดิ์ชายเพื่อดับความซ่าหลังห้องน้ำหลังเลิกเรียน ผลของการลงมือวันรุ่งขึ้นนักชกทั้งสองก็โดนหวดก้นหน้าเสาธงคนละครึ่งโหล ผู้ร่วมในเหตุการณ์โดนกันคนละสองโทษฐานเป็นผู้สนับสนุนและไม่แจ้งให้ครูทราบ หลังจากวันนั้นเป็นต้นไปศักดิ์ชายเหมือนลูกหมาหวาดผวา เพราะย็นวันนั้นหน้าตาศักดิ์ชายเปลี่ยนไปจนจำไม่ได้ ปากบวมเจ่อตาเชียวช้ำเพราะโดนอ้อยกระหน่ำจนแทบคุกเข่าลงกราบ

สามปีที่ รร.ทุ่งสง นับว่ามีรสชาติครบ เมื่อจบมัธยมต้น เราก็แยกย้ายกันไปเรียนตามแต่พ่อแม่จะให้เรียน อ้อยมุ่งเข็มไปเรียนวิศวรถไฟ ส่วนผมต่อมัธยมปลาย ปิดเทอมครั้งหนึ่งจึงได้เจอกัน อ้อยยังคงมั่นฝึกซ้อมฟุตบอลอยู่ตลอด ชื่อเสียงของอ้อยทำให้มีเด็กวัยรุ่นสาวๆสนใจ ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา  เมื่ออ้อยจบวิศวรถไฟก็ได้รับการบรรจุเข้าทำงานในตำแหน่งช่างไฟ ๒ ส่วนผมยังก้มหน้าก้มตาโหนรถเมล์ไปเรียน ป.ตรี ปีที่ ๒ เมื่อปิดภาคเรียนก็กลับบ้าน บังเอิญว่าระหว่างนั้นมีการแข่งขันฟุตบอลเพื่อคัดเลือกนักฟุตบอลไปเป็นตัวแทนเขต ไปแข่งขันกีฬาเขต สมัยนั้นกีฬาเขตคือการรวมกันหลายจังหวัดเป็นเขต ทั้งประเทศมี ๙ เขต แต่ละเขตสลับกันเป็นหัวหน้าเขตทำหน้าคัดเลือกนักกีฬา ทีมอำเภอทุ่งสงจะพบกับทีมอำเภอท่าศาลา เมื่อถึงเวลาลงสนามผมชะเง้อมองหาอ้อย ปรากฎว่าผู้รักษาประตูทีม อ.ทุ่งสงไม่ใช่อ้อยซะแล้ว เกิดอะไรขึ้นเหรอ

อ้อยพลาดท่าเสียแล้ว

มารู้ที่หลัง...ก่อนหน้านี้ราวๆครึ่งปีเขียดหอบผ้าหอบผ่อนพร้อมเด็กในท้องสามเดือนมานอนที่บ้านอ้อย

โธ่...อ้อยมาตายอย่างเขียด

_________________________________