พี่ชีพ...เป็นช่างตัดผมมือหนึ่งในอำเภอหาดใหญ่ก็ว่าได้ ลูกค้าประจำของพี่ชีพแต่ละคนมีตำแหน่งหน้าที่การงานสูงๆ มีทั้งผู้ว่า ผู้กำกับ นายอำเภอ นายธนาคาร หากจะตัดผมต้องโทรไปจองคิวก่อน เพราะแกไม่ค่อยว่าง มีลูกค้าจองคิวตลอด แกจะไม่รับลูกค้าจรที่เดินดุ่มๆเข้าไปในร้าน เพราะแกมีลูกค้าจองคิวตลอดทั้งวัน

ผมมาทำงานที่หาดใหญ่ก็มีปัญหาเรื่องหาร้านตัดผมที่ถูกใจไม่ได้ เปลี่ยนร้านตัดผมอยู่หลายร้าน ร้านแรกๆที่เข้าไปตัดจำชื่อได้ว่า ร้านศิลป์เสน่ห์ ช่างหัวแถวของร้านมารู้จักชื่อภายหลังชื่อ พี่อรุณ แกมีลูกค้าประจำมากพอควร เมื่อถึงเวลาที่ต้องตัดผม ผมมักจะไปร้านตัดผมร้านนี้ แต่ไม่ค่อยได้ตัดกับพี่อรุณ เพราะไม่ได้จองคิวไว้ล่วงหน้า จำต้องตัดกับช่างอื่นๆแล้วแต่ว่าช่างคนไหนจะว่าง ต่อๆมาจึงเลิกราร้านตัดผมร้านนี้ เพราะะเสียเวลารอนาน การหาช่างตัดผมที่ตัดถูกใจช่างยากจริงๆ ไม่รู้ว่าคนอื่นๆจะเป็นอย่างผมหรือเปล่า หรืออาจจะไม่สนใจว่าจะตัดกับใครตัดร้านไหน ทรงผมที่ช่างตัดให้ก็ได้ ตัดออกมายังไงก็ช่างเข้ากับหน้าตาเข้ากับรูปทรงของศรีษะหรือไม่ก็ไม่เป็นไร

ช่างตัดผมที่ผมคุ้นชินและให้ความเคารพที่สุดคือ แม่จินดา ตั้งแต่จำความได้ผมและน้องชายรวมทั้งพ่อแทบจะไม่เคยไปตัดผมที่ร้านตัดผมเลย เมื่อผมยาวขึ้นมาสักหน่อย แม่ก็จับเรามานั่งใต้ร่มไม้ มือเราก็ถือกระจกบานเล็กๆหนึ่งบานคอยส่องดูว่าทรงผมเป็นยังไงบ้าง ถึงจะส่องอย่างไรทรงผมที่ออกมาก็เป็นทรงนักเรียนหัวเกรียน ระหว่างตัดผมเรานั่งขยุกขยิกไม่นิ่งแม่ก็จะเอามือจับหัวเราไม่ให้ขยับไปไหน เราห่วงเล่นเพราะมีเพื่อนคนอื่นๆกำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน พอจบมัธยมต้นไปเรียนต่อมัธยมปลายที่กรุงเทพก็ต้องไปตัดที่ร้านตัดผมในซอยใกล้ๆบ้าน เมื่อถึงเวลาปิดภาคเรียนหากผมยาวสักหน่อยก็ให้แม่ตัดให้ เราเป็นดังนี้มาตลอด

พอเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ความอิสระก็มีมากขึ้น ไว้ผมยาวตามความนิยมเหมือนพวกเด็กเพิ่งหย่านมที่รู้สึกว่าตัวเองโตแล้วจะทำอะไรก็ไม่ต้องถูกบังคับ ไว้ผมยาวใส่ร้องเท้าแตะ เมื่อถึงเวลาปิดเทอมก็ต้องกลับบ้าน เวลานั้นนั่นแหละที่ต้องเข้าร้านตัดผมแม่จินดา หากไม่ตัดก็ไม่ต้องเข้าบ้าน แม่ตัดผมให้แต่ละครั้งนานนับชั่วโมง เมื่อตัดเสร็จแล้วก็ถูกใจทรงผมเข้ารูปเข้าทรงกับใบหน้าและรูปทรงของศรีษะ

นึกถึงการตัดผมทีไรก็นึกถึงแม่ แม่นับว่าเป็นสารพัดช่าง เสื้อผ้าชุดนักเรียนชุดใส่ไปเที่ยวแม่ก็ตัดให้แต่ว่ากว่าจะได้ใส่หรือกว่าจะเสร็จ ลองไม่รู้กี่สิบรอบ กำลังเล่นสนุกๆแม่เรียกให้มาลองเสื้อลองกางเกงอีกแล้ว เปลี่ยนร้านตัดผมมาหลายร้าน แล้วก็มาสดุดเอาที่ ราชาบาร์เบอร์ เข้าไปในร้านแล้วกว่าจะได้คิวตัดต้องรอนานนับชั่วโมง แต่รอได้เพราะร้านสะอาดกว้างขวาง ช่างตัดผมแต่ละคนสวมใส่เสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน สวมเสื้อแขนยาวไว้ในกางเกงกันทุกคน

ภายในร้านเหนือกระจกติดภาพสมเด็จย่าทรงตัดผมให้ในหลวง เห็นภาพแล้วรู้สึกอบอุ่นซาบซึ้งใจ หากเป็นภาพบุคคลธรรมดาสามัญชนเราก็ยังรู้สึกอบอุ่น แต่ภาพที่เห็นยิ่งทำให้รู้สึกอบอุ่นเป็นทวีคูณ เป็นร้านที่เหนือความคาดหมายจากร้านตัดผมทั่วๆไป เพราะส่วนใหญจะเห็นแต่ภาพนางแบบศิลปของบริษัทเครื่องดื่มน้ำเมา หรือภาพศิลปของบริษัทยักษ์ใหญ่ยางรถยนต์

หลังจากนั้นผมก็เป็นลูกค้าของพี่ชีพตลอดมา ระยะเวลาที่ยาวนานยี่สิบกว่าปีที่ใช้บริการพี่ชีพ จนทำให้มีความผูกพันธ์เหมือนญาติ มีงานบวชงานแต่งของลูกชายลูกสาวของพี่ชีพ ก็ได้รับการบอกกล่าวให้ไปร่วมงาน เมื่อการค้าย่านธุรกิจเปลี่ยนแปลง ตึกแถวแถบนั้นก็จำต้องเปลี่ยนแปลง เจ้าของตึกแถวต้องการสร้างตึกแถวอาคารพาณิชย์ให้ทันสมัยขึ้น ร้านตัดผมเก่าแก่ ราชาบาร์เบอร์ จำต้องเลิกกิจการ ช่างตัดผมแต่ละคนก็กระจัดการะจายไปหางานที่ร้านตัดผมอื่นๆ ช่างบางคนก็ถือโอกาสเลิกอาชีพตัดผมไปเลย พี่ชีพที่มีพื้นฐานในการดำรงชีวิตอยู่ในความพอเพียงก็ดัดแปลงทาวน์เฮาส์ที่อาศัยอยู่เป็นร้านตัดผม รับตัดเฉพาะขาประจำ มีลูกค้าประจำที่ติดตามไปตัดกับพี่ชีพแทบทุกราย แม้ว่าร้านจะอยู่ไกลจากร้านเดิมพอสมควร

แล้ววันหนึ่งก็ได้รับข่าวจากลูกสาวพี่ชีพที่โทรมาแจ้งว่า พ่อเสียแล้ว เส้นเลือดในสมองแตก รักษาตัวในโรงพยาบาลสองคืน ลูกค้าประจำของพี่ชีพต้องหาร้านตัดผมใหม่ ซึ่งเป็นเรื่องที่ยากพอควร กว่าจะคุ้นเคยกับช่างใหม่กว่าจะถูกใจในฝีมือของช่างใหม่ก็ต้องใช้เวลา ผมเปลี่ยนร้านตัดอีกหลายร้าน ในที่สุดก็มาจบที่ร้านใกล้บ้าน เพียงแต่ปั่นจักรยานไปที่ร้านราวๆสามสี่ร้อยเมตร ช่างตัดผมก็ไม่ได้เป็นช่างที่เก่งฝีมือดีอย่างไร บ้างครั้งก็ไถปรืดจนเราใจหาย บางครั้งก็ทรงผมด้านหลังก็ไม่สม่ำเสมอ ผลงานการตัดจะเป็นอย่างไรก็ไม่ทุกข์ร้อน ได้แต่คิดในใจ

ช่างหัว...มัน อย่างให้แหว่งก็แล้วกัน

ผมยาวเมื่อไหร่คิดถึงแม่จินดาที่สุด