ตั้งแต่โควิคระบาด..มีเวลาว่างเยอะขึ้นไม่ได้ไปไหนมาไหนหลายเดือนแล้ว  วานนี้เปิดลิ้นชักตู้เช็คดูว่า Passport จะหมดอายุเมื่อไหร่  อ้าว..หมดอายุหลายเดือนแล้ว ช่างปะไร...ช่วงนี้ไม่ได้เดินทางไปไหน..งดการเดินทางทั้งหมด ปีที่แล้วต้นปีจองตั๋วไปเวียดนามเพื่อจะไปดูนกเป็นอันต้องยกเลิก กว่าสายการบินจะคืนค่าโดยสารให้ใช้เวลาอีกร่วมสามเดือน  กว่าจะทำเรื่องขอคืนได้ต้องส่งข้อความติดต่อกันหลายรอบ สายการบินไม่อยากจะเสียเงินคืนก็ต่อรองเป็นตั๋วที่สามารถเลื่อนการเดินทางได้ภายในหกเดือน ได้ยืนยันกลับไปขอคืนเข้าบัตรเครดิต เมื่อสายการบินคืนค่าโดยสารเข้าบัตรเครดิตแล้ว ในเดือนนั้นหากเราใช้บัตรเครดิตเพื่อชำระค่าสินค้า ถึงเวลาครบกำหนดชำระเราจะชำระเพียงส่วนต่างนั้นไม่ได้ ผมโดนมาแล้ว ธนาคารจะคิดดอกเบี้ยว่าเราชำระไม่เต็มจำนวน ตัวอย่างสายการบินคืนค่าตั๋วโดยสาร 12,500 บาท เข้าบัญชีบัตรเครดิต และในเดือนนั้นเราใช้บัตรเครดิตชำะค่าสินค้า 15,000 บาท เมื่อถึงวันกำหนดชำระ เราจะชำระเพียง 2,500 บาทไม่ได้ ต้องชำระ 15,000 บาท ซึ่งเป็นเรื่องที่ตลกมากๆจนขำไม่ออก ต้องโทรไปเคลมดอกเบี้ย

ปลายปีกลายโควิคซาลงก็เดินทางไปนอนเล่นๆที่เมืองคอง อ.เชียงดาว หลังจากนั้นมาเป็นอันว่าต้องอยู่บ้านยาวมาจนถึงวันนี้ ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้ออกไปสูดอากาศดีๆตามป่าตามเขาตามอุทยานต่างจังหวัดบ้าง ศูนย์การค้าไม่ได้เหยียบย่างปีกว่าแล้ว  ยิ่งช่วงนี้โควิคระบาดหนักในสี่จังหวัดชายแดนใต้ สงขลา ยะลา ปัตตานี นราธิวาส จนต้องประกาศเป็นพื้นที่สีแดงเข้ม อ.หาดใหญ่น้อยหน้าใครซะเมื่อไหร่มียอดติดเชื้อสูงสุดของจังหวัดแทบทุกวัน ทางราชการก็ไม้รู้จะมีวิธีจัดการอย่างไร หากใช้มาตรการเข้มงวดก็กระทบกับคนทำมาหากิน หากอะลุ่มอะหล่วยก็โดนชาวบ้านด่า  เพราะยอดติดเชื้อในจังหวัดสูงมากจนติดสิบอันดับยอดผู้ติดเชื้อสูงสุดของประเทศ สาเหตุของการติดเชื้อระบาดลุกลามไปเร็วเพราะชาวบ้านประมาท อีกประการหนึ่งเป็นเพราะพวกหัวดื้อหัวหมอ ไม่ยอมปฏิบัติตามกฎตามระเบียบ ริมหาดคลาคล่ำไปด้วยคนนั่งดื่มนั่งจับกลุ่มกันเต็มชายหาด

จากการเปิดลิ้นชักเพื่อดูว่า Passport  หมดอายุเมื่อไหร่นั้น ในลิ้นชักตู้ยังเต็มไปด้วย ส.ค.ส. จดหมายเก่าๆทั้งของพ่อและของเพื่อนๆที่ผมยังเก็บเอาไว้ ทำให้นึกถึง rkii ที่คอมเม็นท์เรื้องจดหมายในเอนทรี สแตมป์...เมื่อวันวาร ว่าคลาสสิก

สวัสดีคุณลุงค่ะ ^^
หนูรู้สึกว่า ปัจจุบัน คนจะไม่บอกที่อยู่กันน่ะค่ะ การเขียนจดหมายถึงกันก็เลยไม่ค่อยมี แต่หนูคิดว่าการเขียนจดหมายถึงกันคลาสสิคดีนะคะคุณลุง ^^  

นั่งเปิดจดหมายของพ่อที่อยู่ในลิ้นชักทุกฉบับอ่านไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องการส่งธนาณัติไปให้เป็นค่าใช้จ่ายอยู่กินระหว่างเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ หลังจากเรียนจบได้มาทำงานที่หาดใหญ่ก็ยังมีการติดต่อกับพ่อทางจดหมายอีกหลายฉบับ หากมีธุระด่วนก็จะโทรศัพท์ไปหาพ่อที่ทำงาน เราต้องไปที่องค์การโทรศัพท์เพื่อให้เขาต่อเบอร์ให้ ในช่วงเวลานั้นการติดต่อสื่อสารช่างลำบากจริงๆ  ก่อนปี พ.ศ.๒๕๓๒ การขอโทรศัพท์ประจำบ้านช่างนานแสนนาน ผมใช้เวลารอคอย ๒ ปีเต็มๆ ปัจจุบันก็ยังคงใช้อยู่ ทั้งๆที่ในแต่ละเดือนแทบจะไม่ได้ใช้โทรศัพท์บ้านเลย ต้องเสียค่าบริการเดือนละ ๑๐๐ บาท บวกภาษีมูลค่าเพิ่ม ๗ บาท รวมแล้วทุกเดือนต้องจ่าย ๑๐๗ บาท ดีหน่อยที่ยกเลิกบริการอินเตอร์เนตไวไฟเดือนละ ๕๙๙ บาท ทั้งๆที่ใช้บริการของค่ายมือถือเสียเพียงเดือนละ ๑๙๙ บาท ประหยัดไปได้อีกหลายร้อยบาท มานั่งคิดดูแต่ละครอบครัวที่มีลูกสองสามคนเสียค่าใช้จ่ายส่วนนี้มากจริงๆ ทุกคนต้องมีสมาร์ทโฟนประจำตัว เนตที่ใช้ไม่ใช่แบบธรรมดาๆอย่างเรา ต้องเร็วแรง ค่ายมือถือแต่ละค่ายออกโปรมายั่วน้ำลายขาเร็วขาแรงกันไม่เว้นแต่ละวัน พ่อแม่ก้มหน้าก้มตาจ่ายไปเถอะ

บ่นไปเรื่อยเพราะจิตว่างไม่มีอะไรทำ ว่าจะเขียนเรื่องจดหมายเฉไฉไปอื่นซะนาน จดหมายอย่างที่ rkii บอกมานั่นแหละครับว่าคลาสสิคดี มีเรื่องราวดีๆให้นึกถึงเมื่อนำจดหมายเก่าๆมาอ่าน จะมีก็แต่จดหมายของคนรักที่บอกเลิกเท่านั้นที่ขมๆสักหน่อย(หากยังเก็บไว้)เมื่อนานไปก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่มีจดหมายฉบับหนึ่งที่เปิดอ่านแล้วรู้สึกประทับใจมาก อ่านทีไรความรู้สึกดีๆก็ชื่นฉ่ำในหัวใจ...ลองอ่านดูนะครับ

แล้วจดหมายฉบับสุดท้ายเมื่อ ๔๐ ปีที่แล้วที่ผมเขียนถึงคนรักเป็นอย่างไรบ้าง?

นิตฤดี...เธอจำวันนั้นได้ไหม วันที่ผมทักเธอวันแรก วันนั้นเป็นวันที่เท่าไหร่ ผมเชื่อว่าเธอคงจำได้ ส่วนผมนั้นยังจำวันนั้นได้ดีไม่มีลืมเลือน วันนั้นเป็นวันที่....

__________________________________