ถ้ำขวัญเมือง...ตอนที่ห้า

โดย  สุจิตโต

                              ๏ โยนิโสสักการะน้อม   ปูชา

                   พุทธศาสน์เป็นสรณา               จิตตั้ง

                   ธัมมังภะคะวะตา                     น้อมนบ  สังโฆ

                   ดั่งร่มแก้วปกกั้ง                      ชีพให้สุขใจ.

                             ๏ ศรัทธาอันกล้าแกล้ว    จิตตั้งแน่วจึงยิ่งใหญ่

                   เป็นพลังล้ำเกรียงไกร                กำจัดเหตุกิเลสมาร

                             ศรัทธาจะกล้าแกร่ง         ต้องด้วยแรงสามสถาน

                   หนึ่งเชื่อในโพธิญาณ                ของสมเด็จพระผู้มี

                             ศรัทธาในพระองค์          ว่าพระทรงรู้แจ้งดี

                   สรรพสิ่งในโลกนี้                     กระจ่างแจ้งด้วยแรงญาณ

                             ศรัทธาในพระธรรม        ว่าจะนำถึงนิพพาน

                   พ้นวังวัฏสงสาร                       ตัดต้นเหตุกิเลสตัณหา

                             ศรัทธาในพระสงฆ์         สาวกองค์พระศาสดา

                   ปฏิบัติตามธรรมา                     ด้วยศรัทธาอย่างแท้จริง

                             ศรัทธาสักการะ             เป็นพละพลังยิ่ง

                   ธรรมะจะเป็นมิ่ง-                      ขวัญปกเกล้าให้สุขใจ

                             ๏ แสงสุรีย์รุ่งโรจน์เรื้อ      เรืองรอง

                   แสงสาดสายสีทอง                   ส่องหล้า

                   แสงธรรมะสมปอง                    ปริสุทธิ์

                   แสงสู่นิพพานอ้า                     สว่างเอื้อนำทาง.

           ๏ แสงสุรีย์รุ่งรางสว่างแล้ว            สาดสายสามดวงแก้วเป็นลำสวย

              ส่องสู่โลกทั้งหล้ามาระรวย        ด้วยธรรมะปริสุทธิ์หยุดเวียนวน

              คือแสงพระนิพพานอันผ่องแผ้ว   ประกอบด้วยดวงแก้วเพื่อหลุดพ้น

              เอื้อกุศลนำทางสว่างกมล          สู่มรรคผลพ้นวัฏด้วยศรัทธา

                             ๏ ชิงเปรตเหตุเล่าพื้น    ประเพณี

                   ยมราชปลดปล่อยผี                 สู่พื้น

                   รับบุญรับบารมี                       ญาติมิตร  อุทิศแฮ

                   เพียงสิบห้าวันสะอื้น                กลับท้องนรกานต์.

              ๏ ประเพณีที่นี่เขามีว่า           พอเดือนสิบเข้ามาเขาปล่อยผี

             ให้กลับขึ้นสู่ท้องธรณี             ไปเยี่ยมพี่เยี่ยมน้องที่นั่งคอย

                 เขาต่างต่างก็สรรหาสารพัด   ถวายวัดล้วนหมูกุ้งปูหอย

             บ้างก็เข้าใจคิดประดิดประดอย   ขนมร้อยเรียงกันช่างสรรมา

                 แต่ที่ทำประจำทุกทุกเจ้า     เขาเรียกข้าวต้มใบพ้อขอออกหน้า

            ถ้าของหวานก็ต้องขนมลา         ประเพณีสืบมาแต่โบราณ

                พระก็เทศน์ธรรมเทศนาให้    โยมก็กรวดน้ำไปให้ผีท่าน

            แต่สิบห้าวันเท่านั้นได้สำราญ      ยมบาลก็มารับเอากลับไป

                วันตายายเขาก็เรียกกันพื้นบ้าน  หรือชิงเปรตเขาก็ขานเพราะเหตุไส้

           ก็ตายายของเขาที่ลับไป            และเพราะแย่งทำบุญให้เหล่าเปรตกัน

               ชาวบ้านก็อิ่มเอิบใจได้ทำบุญ  เป็นกุศลผลหนุนในบุญนั้น

          ได้ฟังเทศน์ฟังธรรมเป็นสำคัญ      สุขที่ใจเรานั้นสำคัญเอย.

                              ๏ เว้นเบียดเบียนผู้อื่น    เวรา

                   เว้นลักสินอทินนา                    ฉกฉ้อ

                   เว้นกามสุมิจฉา                       โกหก  ทั้งปวง

                   เว้นสุราห้าข้อ                         ข้อคิดควรเว้น.

                             ๏ พระพุทธองค์ทรงบัญญัติอนุญาต

                   คนควรสามารถ                       ถือศีลให้เห็นเป็นคน

                             ๏ ระงับเหตุเภทภัยในสกล       

                   โลกสวยด้วยกุศล                    สันติภาพซาบซึ้งตรึงใจ

                             ๏ ห้าข้อควรเว้นเป็นภัย

                   หากถือทำได้                         อานิสงส์นั่นแล้แก่ตน

                             ๏ หนึ่งเว้นเบียดเบียนผู้คน       

                   สารพัดตัวตน                         ต่างต่างสัตว์สัมภเวสี

                             ๏ สองลักของของเขาไม่ดี

                   ชั่วช้ากาลี                             บาปกรรมหนานักหนักนาน

                             ๏ สามกาเมสุมิจฉาสาธารณ์     

                   ตัณหาพาพาล                        ราคะจับจิตติดใจ

                             ๏ สี่โกหกพกลมเป็นไฟ

                   เพ้อเจ้อเผลอไผล                   ฟุ้งซ่านเหลวไหลโลเล

                             ๏ ห้าเครื่องดองของเมาสุราเม-

                   รัยควรเว้นเว-                         ระมณีสี่ขาไม่น่าดู

                             ๏ ห้าข้อควรเว้นเป็นครู

                   เป็นคนควรคู่                         รักษาห้าศีลสำคัญ

    โปรดติดตาม"ถ้ำขวัญเมือง..ตอนที่หก(จบ)" ต่อไป