......เมื่อเดือนตุลาคม ปี 2549 ผมซื้อหนังสือเล่มหนึ่งมาอ่าน ด้วยความแปลกใจ ที่จริงก็ไม่ตั้งใจจะซื้อ เพราะเห็นชื่อผู้แต่งก็ไม่คุ้น เห็นชื่อหนังสือก็คิดว่าเป็นหนังสือในแนวเด็กๆ แต่มาสะดุดใจตรงรอยยิ้มของเด็กน้อยบนปกหนังสือ เป็นรอยยิ้มที่แปลก เสมือนมีความภาคภูมิใจในตัวเอง แต่ก็แฝงความเจ้าเล่ห์ อยู่ในตัว....

....ผมเลยหยิบขึ้นมายืนอ่านดู....แล้วก็ต้องแปลกใจ เพราะคิดไม่ถึงว่า คราวที่ประเทศไทยมีความขัดแย้งกันทางการเมืองอย่างรุนแรง ในช่วงปี 2519 ....แล้วหลังจากนั้น ก็มีผู้มีความคิดทางสังคมนิยม หนีเข้าป่าไปเป็นจำนวนมาก ไม่คิดว่าในผู้ที่หนีเข้าไปต่อสู้ทางการเมืองอยู่ในป่านั้น จะขนลูกหลานเล็กๆ อย่างเด็กน้อยบนปกผู้นี้ที่มีอายุเพียง 6 ขวบเท่านั้นเข้าไปด้วย....เธอไม่เพียงจะต้องเข้าไปเรียนในโรงเรียนในป่า เธอยังต้องระหกระเหินดั้นด้น ไปถึงสามประเทศคือ ลาว, พม่าและจีน.....

....ผมอ่านหนังสือเล่มนี้ ด้วยความระทึกใจกับเหตุการณ์รอบด้านที่เธอบรรยาย....ผมสนุกและขำกลิ้งกับวีรกรรมที่เธอก่อให้กับคุณครูของเธอ เพื่อนๆ และพ่อแม่ ที่จำต้องเปลี่ยนชื่อเรียกเสียใหม่ ตามสไตล์ของผู้ที่เข้าไปต่อสู้ในทางการเมือง ที่คนในเมืองเรียกพวกเขาว่า "คอมมิวนิสต์"....วีรกรรมของเธอก็เช่นว่า เธอเกือบทำให้คุณครูของเธอคนหนึ่งต้องร้องไห้ เพราะความไม่ชอบในวิชาคณิตศาสตร์ของเธอ เธอก็จะเขียนตอบลงไปว่า...ขี้...ตด...เยี่ยว...

....ความที่เธออยากจะได้พักอยู่กับพ่อและแม่ ซึ่งมีฐานอยู่ต่างหากจากโรงเรียนของเธอ เธอถึงกับพยายามทำตัวให้ไม่สบาย ด้วยการไปกระโดดน้ำ แช่น้ำ แล้วก็มานั่งตากแดด...แล้วเธอก็ขี้มูกไหลสมใจนึก....!!!

....เธอเข้าป่าไปเพราะอุดมการณ์ของพ่อแม่ ที่เธอไม่เข้าใจ เธอยินดีจะเข้าไปเพราะต้องการจะอยู่กับพ่อแม่....แต่อุดมการณ์คอมมิวนิสต์ที่หล่อหลอมเธอทุกวันเป็นเวลากว่า 6 ปี ทำให้เธอกล้าตำหนิคุณพ่อคุณแม่ของเธอ เมื่อท่านบอกเธอว่าเราจะะลาออกจากพรรคคอมมิวนิสต์และกลับเมืองไทย เธอประกาศแยกทางกับคุณพ่อคุณแม่เธอทันที....

....ท่านผู้ชมครับ ผมอ่านหนังสือเล่มนี้ ด้วยอารมณ์ที่หลากหลายมาก ทั้งแปลกใจ ระทึกใจ สนุกสนาน ซึ้งใจ เศร้าใจและสุขใจ...จนอดไม่ได้ที่จะแนะนำให้เพื่อนๆและคนใกล้ชิดได้อ่าน.....

....ผมอยากจะพบเธอ แต่ก็ไม่รู้จะติดต่อเธอที่ไหน....แต่เหมือนแรงใจที่ผมส่งออกไปจะไปสะกิดใจเธอเข้า วันหนึ่งเราก็ได้พบกัน...เมื่อครั้งหนึ่งบล็อกเกอร์ชื่อดังคนหนึ่งแห่งโอเคเนชั่นแห่งนี้ "วิหคพลัดถิ่น" เอาปกหนังสือเล่มนี้เป็นไอคอน...ผมก็เลยคอมเม้นต์ไปว่าไปถามเธอว่าหวังว่าเธอคงไม่ใช่ "น้ององ-วิริยา ศรีมันตะ" ผู้เขียน "เด็กหญิงหมวกดาวแดง" เล่มนี้นะ....เพราะไม่งั้นผมจะกรี๊ด...ซึ่งคุณวิหคเธอก็ตอบมาว่าตัวเธอไม่ใช่ "วิริยา ศรีมันตะ" เพียงแต่เธอก็ชื่นชมกับหนังสือเล่มนี้เช่นเดียวกัน....

....แต่หลังจากนั้นไม่นาน...เธอก็มาให้ผมได้กรี๊ดจริงๆ...เธอเล่าว่าเป็นเพราะเพื่อนคนหนึ่งของเธอเข้ามาอ่านข้อความที่ผมเขียนนั้น เธอก็เลยสมัครมาเป็นหนึ่งในบล็อกเกอร์โอเคเนชั่นแห่งนี้ เพื่อที่จะได้พูดคุยกับผมได้....ผมได้เจอเธอครั้งหนึ่ง เธอเลี้ยงมื้อเย็นผม แถมด้วยลายเซ็นต์ในหนังสือ "เด็กหญิงหมวกดาวแดง" ของผม....ตัวจริงของเธอน่ารักมาก ถ้าไม่ใช่เพราะรอยยิ้มที่ยังคงเหมือนกันกับเด็กน้อยบนปกหนังสือ ผมแทบจะไม่เชื่อว่านี่คืออดีตเด็กแสบแห่งโรงเรียนจรยุทธ์กลางป่า....

....วันนี้เธอเป็นเจ้าของบริษัท "มัมมี่ ทัมมี่" ผู้ผลิตผลิตภันฑ์สำหรับเด็กอ่อน เช่น หมอนรองสำหรับคุณแม่ให้นม หมอนพิงสำหรับเด็กหัดนั่ง เป็นต้น เธอเพิ่งจะสมรสครั้งที่สองกับผู้ใหญ่บ้านบนดอยหนึ่ง ในจังหวัดน่าน และเธอก็เพิ่งจะได้บุตรสาวคนใหม่ป้ายแดง เมื่อเดือนกรกฎาคมมานี่เอง....และนี่คือเหตุผลที่ผมมาเยี่ยมเธอในวันนี้....

.....น้องอิน....ลูกสาวคนใหม่ป้ายแดงของน้ององ....ผิวขาวจั๊วะ น่ารักเชียวครับท่านผู้ชม....

......กำลังหลับปุ๋ยอย่างสุโข....ยังไม่รู้ว่าอนาคตของเธอ จะได้วิ่งเล่นอย่บนเขา หรือว่าต้องใช้ชีวิตเยี่ยงชาวเมือง...คุณพ่อกับคุณแม่กำลังตัดสินใจอยู่ครับ....ว่าจะลงหลักปักฐานกันที่ไหนดี....

.....รูปน้ององ กับการเปิดตัวบริษัท "มัมมี่ ทัมมี่" ในหนังสือเกี่ยวกับแม่และเด็ก.....

.......ผมเกือบจะเอามะพร้าวห้าวไปขายสวน...เพราะก่อนที่จะมาเยี่ยมน้ององนั้น บอกคุณนายหมูเธอว่า ช่วยเลือกซื้อของเด็กอ่อนให้หน่อย จะเอามาเยี่ยมลูกสาวน้ององ แต่อย่าเลือกซื้อของ "มัมมี่ ทัมมี่" นะ....เพราะเป็นบริษัทของน้ององเขาเอง....เธอก็เลือกไปเลือกมา ติดใจเอากับหมอนรองที่ให้นมลูก ราคาประมาณ 800 บาท ทำเป็นรูปตุ๊กตา แปลกดีแถม โตขึ้นมาก็สามารถใช้เป็นตุ๊กตาได้อีกด้วย กำลังจะจ่ายตังค์อยู่แล้วเชียว หันไปเห็นยี่ห้อ อ้าว....มัมมี่ ทัมมี่นี่....ก็เลยต้องเปลี่ยนในบัดดล ไปซื้อซิ้นอื่นแทน....เมื่อมาเยี่ยมน้ององในวันที่ 8 สิงหา ก็ได้เจอนี่เลยครับ ตามภาพอย่างนี้เลย ที่ผมเกือบจะซื้อของเธอมาฝากเธอ...!!!

....ภาพน้ององกับน้องเอย....ลูกสาวคนแรก....ผมกำลังกลับจากเยี่ยมเธอพอดี กับที่น้องเอยก็กำลังกลับจากโรงเรียนเช่นกัน....ก็เลยไม่ได้คุยกัน...

....หนึ่งในผลิตภันฑ์ฝีมือการออกแบบของเธอ.....

.....ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกก่อนกลับ....ท่านผู้ชมลองเปรียบเทียบยิ้มของเธอกับยิ้มของเด็กบนหน้าปกหนังสือดูสิครับ...จะเห็นได้ว่าเธอเป็นผู้ที่มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว...มีความภาคภูมิใจอยู่ในตัวเอง....

......ชีวิตของเธอจะเป็นเช่นไรต่อจากนี้ไป....ไม่มีใครรู้...รู้แต่ว่าวันนี้เธอมีความสุขมาก กับครอบครัวใหม่ของเธอและลูกสาวคนใหม่ของเธอ....พบกับรอยยิ้มของเธอได้ที่นี่เลยครับ....

http://www.oknation.net/blog/redstargirl