รำพึงในห้องน้ำ...(ตอนจบ)

                          ยกเอ๋ยยกทรง                    ให้ถันคงตึงเต่งเบ่งบานสวย

           ให้งามงอนมิหย่อนยานปานกระบวย     ทั้งสาวสวยหรือไม่สวยก็ใส่กัน

            ทีนมต้มช่างยกให้อกเบ่ง                    ให้ตั้งเต่งอวบอูมปทุมถัน

            แต่ทีใจไม่เห็นมายกกัน                      ให้งามเลิศเฉิดฉันเหมือนถันเอย.

                        ปทุมเอ๋ยปทุมถัน                     สาละวันสาละวนช่างฟอกถู

           ทั้งสองเต้าเคล้านองฟองสบู่                  ถนอมคู่เคียงกายมิให้ชม

           รักแสนสุดดุจชีวิตก็ว่าได้                     จะมอบให้ก็แต่บุตรที่เกิดก้ม

           โอ้ลูกเอ๋ยลูกจะรู้ไหมว่านม                  ที่ลูกชมแม่นรักดุจชีวิตเอย.

                     ครรภ์เอ๋ยครรภ์แม่                   มีดวงแดแม่อยู่ใครรู้ไหม

           ถนอมเลี้ยงด้วยยากลำบากใจ          กว่าจะใหญ่ถึงเก้าเดือนจึงเคลื่อนคลา

           กว่าจะคลอดรอดมาก็ไม่ง่าย                 เจ็บเจียนตายแต่แม่ทนไม่บ่นว่า

           ร้องอุแว้ลูกแม่คลอดรอดออกมา           แม่ก็ยิ้มทั้งน้ำตากับลูกเอย.

                    สะเอ๋ยสะโพก                          บั้นท้ายโยกยียวนกวนใจหาย

          นวลเนื้อหนั่นแนบสนิทชิดเราะราย       ไปบานปลายที่ต้นขาให้น่าดู

        ขาวสะอาดเนื้อเนียนเจียนใจคลั่ง       ผิวเปล่งปลั่งประหลาดหลายใคร่อยากรู้

          ถ้าผู้หญิงต้องงามผายสะโพกพู             ถ้าเป็นผู้ชายอกผึ่งจึงงามเอย.

                    ขาเอ๋ยขาอ่อน                          นวลสมรมีดีก็ที่ขา

         แฟชั่นโชว์เชิดคางพลางลอยตา            ขยับขาวอมแวมแกล้มใจชาย

        ยามขัดสนจนใจใช้ขาอ่อน            เที่ยวปลิ้นปล้อนหลอนหลอกเอาออกขาย

        แต่โทษนั้นมันก็มีนะแม่นาย                จะฉิบหายถูกข่มขืนเพราะขาเอย.

                   ผ้าเอ๋ยผ้าอนามัย                       เป็นซับในโสโครกของเลือดเสีย

       ครบหนึ่งเดือนเคลื่อนทีชีวีเพลีย            ขับของเสียแทรกด่ำประจำเดือน

       เป็นธรรมดาธรรมชาติเชื้อมนุษย์          บริสุทธิ์ถ้ามีแล้วดีเหมือน

       ถ้าไม่มีสิกมลกังวลเตือน                      ประจำเดือนไม่เคลื่อนแล้วยุ่งเอย.

                พรหมเอ๋ยพรหมจรรย์                ที่ใฝ่ฝันกันป้องของอิตถี

      ที่สุดรักสุดหวงดวงชีวี                         ไม่ให้มีใครกรายมากล้ำเกิน

      ปลารักน้ำน้ำรักปลาได้อาศัย                 หนุ่มรักสาวยิ่งใหญ่เฝ้าสรรเสริญ

      ป่ารักเสือเสือรักป่าเขาลำเนิน               ก็ไม่เกินหญิงรักชมพรหมจรรย์เอย.

                นาเอ๋ยนารี                              เพศสตรีนี่ดูยากลำบากเหลือ

       รักไม่จริงทิ้งท้ายเหมือนพายเรือ          พอหางเสือเหไหนก็ไปกัน

      ที่ว่ารักรักก็ว่าตามอารมณ์                   พอสิ้นลมปากไปใจเหหัน

      ที่รักจริงใจแท้แน่ชีวัน                        รักคงมั่นมีแต่คุณแม่เอย.

                    *ข้าพเจ้าแต่งเรื่องนี้มาตั้งแต่ปี พ.ศ.2519 ขณะที่เรียนอยู่ชั้น ม.ศ.3

จนบัดนี้ก็ยังไม่จบ ความตั้งใจที่จะแต่งให้จบได้ล้มละลายหายไปหมดแล้ว  ดังนั้น

                        ข้าพเจ้าจึงขอจบด้วยการไม่จบไว้แต่เพียงเท่านี้*