รถไฟ Shinkansen มีทั้งหมดสามแบบหรือสามสาย ไม่รู้จะเรียกว่ายังไงดี คือทั้งสามแบบ สามโมเดลหรือสามสายนี้ ใช้รถไฟต่างแบบกัน อาจจะใช้เส้นทางเดียวกัน แต่จะหยุดตามสถานีไม่เหมือนกัน

          1. แบบ “Nozomi” แปลเป็นไทยได้ว่า “ความหวัง” เป็นรถไฟที่วิ่งได้เร็วที่สุดแล้วก็จอดสถานีน้อยที่สุด ค่าโดยสารก็แพงสุด ที่สำคัญรถไฟแบบนี้ไม่รวมอยู่ในตั๋ว JR Pass ที่ผมซื้ออยู่นี่ อยากขึ้นต้องเสียสตางค์ต่างหากครับ

          2. แบบ “Hikari” แปลได้ว่า “ลำแสง” ก็ขบวนคันที่ผมจะต้องขึ้นไป Hiroshima อยู่นี่แหละครับ เป็นรถไฟที่จอดสถานีมากกว่าแบบ Nozomi อยู่เล็กน้อย แต่ที่สำคัญกว่าก็คือ ถ้าถือตั๋ว JR Pass แล้วนั่งฟรีครับ

          3. แบบ “Kodama” แปลได้ว่า “เสียงสะท้อน” เป็นรถชินกันเซนประมาณรถหวานเย็นของเรา คือจอดทุกสถานี ซึ่งรถสายนี้เราจะต้องอาศัยพาเราไปสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นสถานีเล็กๆ โดยเราอาจจะอาศัย Hikari ไประหว่างเมืองใหญ่ๆ แล้วต่อจากนั้นก็ต้องอาศัยเจา Kodama นี่แหละครับ พาไปท่องเที่ยวตามสถานที่ต่างๆที่เราต้องการ และแน่นอนครับ ถ้ามีตั๋ว JR Pass อยู่ในมือแล้ว ก็เพียงแค่โชว์ตั๋ว เราก็ขึ้นไปได้แล้ว...

          พวกเรามารอ “Hikari 495” อยู่ที่ชานชาลา 13 ตู้ที่ 11 ตามตั๋วได้สักสิบนาทีก่อนเวลา สังเกตเห็น “Shinkansen” แต่ละคันที่วิ่งเข้าวิ่งออกกันฉิวๆแล้วก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจ รถไฟความเร็วสูงพวกนี้เขาวิ่งด้วยไฟฟ้าครับท่านผู้ชม ไม่ได้ใช้น้ำมันอย่างหัวรถจักรดีเซลแบบบ้านเรา เขาต้องใช้ไฟฟ้าถึง 25,000 Volt ทีเดียวแหละครับ ในการขับเคลื่อน มิน่าล่ะถึงได้เร็วน่าดู แต่ก็น่าจะต้องใช้พลังงานไฟฟ้ามหาศาลเหมือนกัน เวลาที่รถไฟ “Shinkansen” วิ่งเข้ามาเทียบชานชาลา จะมีเสียงดังสูงๆประมาณสักสามวินาที น่าจะเป็นเสียงของเบรกหรือว่าอะไรก็ไม่ทราบได้ครับ แต่สังเกตเห็นบนหลังคาของทุกขบวน จะมีเหมือนเสาทำเป็นแฉกสองแฉก เอาไว้รับกระแสไฟฟ้าจากไฟฟ้าที่ขึงเป็นสายอยู่เบื้องบน และก่อนที่มันจะจอดก็จะมีไฟฟ้าแปลบๆออกมาให้เป็นที่น่าหวาดเสียวเล่น

          รถไฟขบวน “Hikari 495” มาจอดเทียบท่าชานชาลา 13 เป๊ะ ตามกำหนดเวลาที่ให้ไว้เลยครับ แถมตู้ที่ 11 ก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเราตรงประตูเป๊ะอีกเหมือนกัน ของเขาดีจริงๆครับท่านผู้ชม

          ตู้ที่ 11 ที่เราโดยสารมานี้เป็นตู้สำหรับ “คนไม่สูบบุหรี่” ครับ เขาจะมีตู้สำหรับคนสูบบุหรี่เฉพาะไว้ด้วย พี่จันทร์ซึ่งสูบบุหรี่อยู่คนเดียวในคณะ จึงต้องหาทางทำอย่างอื่นเพื่อให้คลายความอยากสูบบุหรี่ลง ซึ่งก็มีอยู่สามอย่างที่พี่จันทร์จะทำได้คือ หนึ่งคุยกับพี่อ๊อด สองแกล้งพี่ฟ้าเล่น และสามหลับ และด้วยความที่รถไฟใช้เวลาถึงสองชั่วโมงกว่าที่จะมาถึง Hiroshima พี่จันทร์ก็เลยต้องใช้ทั้งสามยุทธวิธีนั้น...!!!

          ผมนั่งอยู่บนรถไฟ “Shinkansen” ซึ่งวิ่งอย่างนิ่มนวล ไม่กระชึกกระชักกระตุกกระตักเหมือนรถไฟไทย พยายามจะนึกเปรียบเทียบว่ามันเร็วกว่ากันขนาดไหน ก็ไม่ค่อยจะรู้สึกว่ามันเร็วสักเท่าไหร่ ยังนั่งนึกปรามาสว่านี่รถไฟเขาวิ่งถึง 300 กิโลเมตรต่อชั่วโมงแล้วหรือ ทำไมมันดูเหมือนไม่ค่อยจะเร็วเลย แต่พอมีรถไฟวิ่งสวนกันถึงได้รู้สึก เพราะมันจะมีเสียงดังมาก แล้วก็มีพลังลมปะทะเข้ามาจนตู้รถไฟสั่น

          รถไฟมาถึง Hiroshima ตรงเป๊ะ ไม่ขาดไม่เกินสักนาทีเลยครับท่านผู้ชม 10.21 น. เราต้องลงที่ Hiroshima นี้เพื่อเปลี่ยนรถไฟขบวนใหม่ไป Hakata ซึ่งเป็นสถานีของเมือง Fukuoka รถไฟขบวนใหม่ออกเวลา 10.49 น. ก็เลยมีเวลาเล็กน้อยในอันที่จะเข้าห้องน้ำ ซื้อขนม ชมสินค้า บ้าถ่ายรูปและสูบบุหรี่ สำหรับพี่จันทร์...!!!

          รถไฟขบวนใหม่นี้แปลกกว่าเก่าครับ ขบวนที่เรามานี้ยังแค่แบ่งแยก Reserve, Non Reserve, Smoking และ Non Smoking ขบวนใหม่นี้มาแหวกแนวกว่าครับ มันเป็นขบวน “Silence Car” เป็นขบวนที่ห้ามส่งเสียงดังครับท่านผู้ชม ผู้ที่จะขึ้นรถไฟขบวนนี้เขาห้ามพูดห้ามคุย ห้ามจาม ห้ามตด ใดๆทั้งสิ้น อ๋อ...ถ้าตดแบบไม่มีเสียงน่าจะได้รับการยกเว้นนะครับ ก็ไม่ทราบเหมือนกันครับว่า หากทำเสียงดังถึงเท่าไหร่ถึงจะผิดกฎ แล้วหากว่าผิดกฎแล้ว เขาจะลงโทษอย่างไร แต่จะอย่างไรก็ตามทั้ง “สิบหัวทุยตะลุยทัวร์” ก็ไม่มีใครกล้าผิดกฎข้อนี้เลยครับ แม้ว่าจะช่างพูดช่างคุยด้วยกันทั้งนั้น คนที่สบายสุดน่าจะเป็น “กระติก” เพราะเธอเป็น “จอมหลับ” อยู่แล้ว ไม่ว่าจะขึ้นรถอะไร

          ในรถไฟ “Shinkansen”นี้ จะมีพนักงานมาบริการขายอาหารขายน้ำขายกาแฟด้วยครับ เธอจะเข็นรถเข็นคันเล็กๆ เหมือนกับที่แอร์โฮสเตสใช้บนเครื่องบิน เมื่อเข็นเข้ามาในตู้ที่ผู้โดยสารนั่ง เธอจะโค้งก่อนหนึ่งที แล้วก็ยิ้มหวานจ๋อย ส่งเสียงทักทาย “อิราชัยมาเสะ” แล้วก็ว่าเรื่อยเจื้อยไปถึงสินค้าที่เธอต้องการจะขาย ไปจนสุดตู้อีกด้านหนึ่ง ก่อนจะออกไปจากตู้เธอก็โค้งอย่างนอบน้อมอีกหนึ่งที ช่างเป็นกิริยามารยาทที่งดงามอะไรเช่นนี้ บริษัทใดจะสอนพนักงานให้กระทำอย่างนี้บ้างก็น่าจะดีนะครับ แต่ว่าอย่าเอาอย่างพวกพนักงานเก็บเงินตามซุปเปอร์มาร์เก็ตก็แล้วกัน ท่านผู้ชมคงเคยเจอนะครับ ผมก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนต้นคิดต้นสอนให้เธอเหมือนกัน ว่าให้ไหว้ลูกค้าและกล่าวขอบคุณเมื่อรับชำระเงินเรียบร้อยแล้ว ที่จริงฟังดูก็น่าจะเป็นนโยบายที่ดีของบริษัทนะครับ เพียงแต่ว่าในสถานการณ์จริงๆ มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะสิ ลูกค้ามารอคิวหางยาว เธอก็คงจะรีบทำงานให้แล้วๆเสร็จๆ เวลาไหว้เธอก็เลยกระโดกกระเดกก้มหัวไม่ลง ท่าพนมมือของเธอก็เสมือนเอามือมาแปะไว้แค่นั้น บางทีสายตาเธอแทบไม่ได้มองลูกค้าด้วยซ้ำ เพราะไปมัวคำนึงอยู่ถึงลูกค้ารายต่อไปที่กำลังเข้าแถวมา แถมลูกค้าอย่างเราเมื่อรับของมาก็อยากจะรับไหว้ตอบ แต่ก็ติดตรงหิ้วของอยู่พะรุงพะรัง สรุปแล้วก็อิหลักอิเหลื่อด้วยกันทั้งสองฝ่าย ภาพที่ออกมาแทนที่จะดูดีมีกิริยามารยาท สมกับเป็นคนไทย ก็เลยกลายเป็นเหมือนจราจรกำลังจะโบกรถที่ติดเป็นแถวยาวให้รีบไปเสียอย่างนั้น

          ผมว่าไม่จำต้องถึงขนาดจะต้อง ยกมือไหว้ขอบคุณกันชดช้อยปานนั้นหรอกครับ เอาแค่ยิ้มหวานๆให้ออกมาจากใจแล้วก็กล่าวคำว่า “ขอบคุณค่ะ วันหลังเชิญใหม่นะค่ะ” แค่นี้ก็กินใจแล้วละครับ...!!!

          ในรถไฟ “Shinkansen” ขบวนที่จะไป Hakata นี้ก็เช่นกันครับ มีพนักงานสาวสวยมาบริการขายอาหารบนรถเข็นเช่นเคย เพียงแต่ว่าความที่เป็นรถขบวน “Silence Car” ห้ามส่งเสียง เธอก็จึงได้แต่โค้งแล้วก็ยิ้มหวานๆ เข็นรถเข็นจำหน่ายสินค้าเบาๆไปจนสุดตู้ แล้วก็โค้งอีกทียิ้มอีกนิดแล้วก็เปิดประตูออกไป อือม์... “Silence Car” นี้ศักดิ์สิทธิ์จริงๆครับท่านผู้ชม

...พนักงานขายของบนรถไฟครับ ดูเหมือนแอร์โฮสเตสเลยครับ แต่ทำงานบนรถไฟพอจะเรียกว่า "เทรนโฮสเตส" ได้ไหมครับ...

        ภูมิประเทศของประเทศญี่ปุ่นนั้นเป็นภูเขาเสียมากกว่าครึ่งครับ ฉะนั้นจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่ารถไฟของเขาจะต้องลอดอุโมงค์แล้วลอดอุโมงค์เล่า ยาวบ้างสั้นบ้าง เป็นร้อยๆอุโมงค์ทีเดียว เห็นแล้วก็ให้ทึ่งในความอุตสาหะของคนญี่ปุ่นเขา ที่มีความพยายามอย่างสูง เพื่อจะสร้างระบบคมนาคมให้สะดวกสบายให้ได้ กลับมาดูของเราอีกทีสภาพพื้นที่ก็ไม่ได้มีภูเขามากมายเหมือนของเขา อุโมงค์ให้รถไฟลอดก็มีอยู่ไม่กี่อุโมงค์ในประเทศนี้ แต่ของเรากลับอ้างนู่นอ้างนี่ แล้วก็ปล่อยปละละเลยจนกลายเป็น “รถไฟโบราณ” อยู่ในขณะนี้ เฮ้อ...คิดแล้วก็ปวดหัวใจ ว่าไหมครับท่านผู้ชม...!!!

          รถไฟสายนี้ต้องวิ่งข้ามทะเลด้วยนะครับ ด้วยว่าเมือง Fukuoka นั้นเป็นเมืองที่ตั้ง อยู่บนเกาะ คิวชู ซึ่งเป็นเกาะตอนใต้สุดของประเทศญี่ปุ่น แต่ผมก็ไม่ทันเห็นหรอกครับว่ารถไฟข้ามเกาะตอนไหน รู้อีกทีก็ถึง Hakata เรียบร้อยแล้วในเวลา 11.59 น. ใช้เวลาวิ่งจาก Hiroshima มาก็หนึ่งชั่วโมงสิบนาทีพอดีครับ

          โรงแรมที่เราจองไว้ที่ Fukuoka นี้ชื่อ “Sunlife 1 Hotel” คือมันมี “Sunlife 2 Hotel” ด้วยครับ ก็อยู่ใกล้ๆกันนั่นแหละ ก็เลยต้องแบ่งเป็น Sunlife 1 และ  Sunlife 2 ค่าโรงแรมที่นี่ตกคนละ 3,000 ¥ พอดีครับ โรงแรมนี้ดูดีกว่า Super Hotel ที่ Kyoto เสียอีก แต่ก็ยังด้อยกว่า Grand Vista ที่ Osaka ซึ่งที่นั่นดีที่สุดแล้วสำหรับทัวร์ทริปนี้ ราคาที่เราพักคนละสามพันเยนนี้ เป็นราคาที่ไม่มีอาหารเช้าครับ พี่จันทร์บอกว่าถ้าบวกอาหารเช้าแล้วดูจะแพงเกินไป ก็เลยไม่เอา อีกอย่างหนึ่งเราจะนอนที่นี่แค่คืนเดียว พรุ่งนี้เราก็จะไป Hiroshima ต่อ อาหารเช้าก็ค่อยไปว่าเอาข้างหน้าก็แล้วกัน

          แต่ที่ดีที่สุดของโรงแรมนี้ก็คือ เป็นโรงแรมเดียวของทัวร์ครั้งนี้ ที่อยู่ใกล้สถานีรถไฟขนาดที่เดินมาโรงแรมได้ ทำให้ประหยัดค่า Taxi ไปได้หลายพันเยน

          คณะเราเข้าเช็คอินที่ “Sunlife 1 Hotel” เสร็จเรียบร้อย ก็โหยหาอาหารเที่ยงกันทันที พี่จันทร์บอกว่าลองเดินไปหาเอาแถวสถานีรถไฟ เพราะเมื่อตะกี้ตอนเดินผ่านมาก็มีร้านน่าสนใจอยู่หลายร้าน กินเสร็จเราจะได้นั่งรถไฟไปสถานี Futsukaishi เพื่อจะได้ไปเที่ยว “Dazaifu Tenmangu Shrine” กัน

...ถึงแล้วครับเมือง Fukuoka แท๊กซี่ญี่ปุ่นนี้สามารถเปิดประตูหลังด้านซ้าย ให้ผู้โดยสารขึ้นได้จากที่นั่งคนขับเลยนะครับ ใหม่ๆผมตกใจว่ามันเปิดออกมาได้ยังไง...

...ปกติเวลาเขาจอดรอผู้โดยสารเขาจะเปิดประตูอ้าไว้อย่างนี้แหละครับให้รู้ว่าของเขาคิวแรก...

...Sunlife Hotel 1 ที่พักของสิบหัวทุยตะลุยทัวร์ในค่ำคืนนี้ครับ...

...จูนกับพี่จันทร์กำลังเช็คอิน พี่อ๊อดก็กำลังมองหาบูทที่ให้ข้อมูลสำหรับนักท่องเที่ยว ส่วนผมก็ถ่ายรูปไปเรื่อย...

...สภาพห้องพักของโรงแรมก็ไม่เลวนะครับ ตกคนละ 3,000 เยนต่อคนต่อคืนก็พอไหวครับ...

...ถนนหน้าโรงแรมที่พักครับ ถนนที่ Fukuoka นี้ไม่ค่อยจะกว้างขวางเหมือนที่เกียวโตครับ...

...Starbucks in Fukuoka บันไดทางขึ้นข้างร้านสตาร์บัคนั่นแหละครับ ที่เราขึ้นไปกินอาหารเที่ยงกัน...

         เราได้ร้านอาหารน่าสนใจร้านหนึ่ง เป็นร้านประมาณปิ้งๆย่างๆ แต่ก็มีอาหารเป็นชุดไว้ให้เลือกด้วย ผมกับหมูนั่งโต๊ะเดียวกับพี่อู๊ดพี่อ๊อด เราก็สั่งอาหารเป็นชุดมาคนละชุดเรียบร้อย เหลือบไปเห็นในเมนูมีเนื้อโกเบน่าทานอยู่ชุดหนึ่ง ราคา 1,800¥ แต่มีเนื้ออยู่แค่ 5 ชิ้น ปรึกษาพี่อู๊ดพี่อ๊อดคนชอบทานเนื้อกันว่า เราสั่งมาสักชุดหนึ่งดีไหมแล้วแบ่งกันทาน คนละชิ้นๆที่เหลือค่อยเป่ายิ้งฉุบเอา เพราะอยากจะรู้ว่ารสชาติที่ว่ากันว่า “ละลายในปากไม่ละลายในมือ” นั้นเป็นอย่างไร เพราะที่ทานที่ร้านที่โกเบนั่นก็ว่าอร่อยแล้ว แต่ดูที่นี่จะน่าจะเป็นเนื้อชนิดที่ดีกว่ามาก เพราะที่โกเบเป็นบุพเฟต์ราคาต่อหัว 1,900¥ กินเท่าไหร่ก็ได้ แต่ที่นี่ถึงราคาจะแค่ชุดละ 1,800¥ แต่ก็มีอยู่แค่ 5 ชิ้นเอง พี่อู๊ดพี่อ๊อดเห็นดีด้วยก็เลยสั่งทันที แต่ปรากฏว่าเมื่อเขาเอามาเสริฟ กลับมีเนื้ออยู่แค่ 4 ชิ้นเอง หรือว่าเขาเห็นว่าโต๊ะเรามากัน 4 คนก็ไม่รู้? ได้แต่สงสัยกันในโต๊ะแต่ก็ไม่ได้ถาม? ทำไมไม่ถามก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกัน เพราะปกติก็ช่างซักช่างถามกันทุกคน แต่ก็ดีไม่ต้องเป่ายิ้งฉุบ...!!!

          คุณนายหมูเธอยกส่วนของเธอให้กับผม ผมก็เลยได้ทานคนเดียวสองชิ้น มันสุดยอดจริงๆครับท่านผู้ชม ผมเคี้ยวชิ้นหนึ่งไม่น่าจะเกินสี่ครั้ง มันก็ละลายลงคอไปแล้ว มันหวานและเนียนบอกไม่ถูก รสชาติของมันติดลิ้นติดคอกำซาบเข้าไปถึงหัวใจ รัดรึงตรึงจิตวิญญาณให้หลงใหลไม่รู้ลืม อยากจะบรรยายเป็นภาษาอาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์เสียจริงๆครับ...!!!

...ท่านางแบบกระติกกับแจกันดอกไม้หน้าร้านอาหารที่เราไปทาน...

...ร้านนี้แหละครับ...

...ชุดนี้แหละครับ 4 ชิ้น 1,800 เยน แบ่งกันกินคนละชิ้น...

...ดูรูปนี้ทีไรผมน้ำลายไหลทุกทีครับ...

...ชิ้นนี้แหละครับ ละลายในปากไม่ละลายในมือ...

         พอได้ทานอิ่มท้องก็ได้เวลาเที่ยว เรานั่งรถไฟจากสถานี Hakata ไปยังสถานี Futsukaishi เพื่อจะไปเที่ยว “Dazaifu Tenmangu Shrine” กัน ทีนี้แหละครับที่เราจะได้ใช้บริการรถไฟสาย Kodama ซึ่งเป็นสายท้องถิ่นประเภทจอดทุกสถานี พอถึง Futsukaishi เราก็ต้องเรียก Taxi อีกสามคัน บรรทุกเหล่า “สิบหัวทุยตะลุยทัวร์” ไปยัง “Dazaifu Tenmangu Shrine” ค่าโดยสารตกคันละ 1,450¥ + 1,450¥ + 1,500¥ ทำไมมันไม่เท่ากันก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ทั้งๆที่ก็ออกจากจุดสตาร์ทเดียวกัน แล้วก็มายังจุดสต๊อปเดียวกัน แต่ก็จ่ายๆไปเถอะครับถามไปเถียงไปก็เปล่าประโยชน์ เพราะตัวตัดสินมันอยู่ที่ “มิเตอร์” ตัวเดียว

          “Dazaifu Tenmangu Shrine” เป็นศาลเจ้าศักดิ์สิทธิ์และเก่าแก่ของ Fukuoka ครับ และที่จริงก็ถือได้ว่าเป็นศาลเจ้าที่สำคัญที่สุดของเกาะคิวชูทีเดียว ความศักดิ์สิทธิ์ของศาลเจ้าดาไซฟูลือเลื่องไปในเรื่อง “การศึกษา” ครับท่านผู้ชม ทั้งนี้เป็นเพราะศาลเจ้าแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อ “Michizane Sugawara” ซึ่งถือได้ว่าเป็น “ปราชญ์แห่งการเรียนรู้” และเมื่อตายไปแล้วก็ถูกยกย่องให้เป็น “เซียน” “เทพเจ้า” หรือว่า “เจ้าพ่อ” แห่งการเรียนรู้ แล้วแต่จะเรียกเอาเถอะครับ

          ดังนั้นที่ศาลเจ้าแห่งนี้ จึงมักมีเด็กนักเรียน นักศึกษา แห่กันมาขอพรกันเป็นประจำ คงไม่ได้มาขอพรเพื่อให้ได้เป็น “The Star” หรือ “AF” เหมือนอย่างเด็กไทยหรอกนะครับ ส่วนใหญ่พวกเขามาขอพรเพื่อให้เรียนหนังสือได้เก่ง และสามารถสอบได้ตามที่ต้องการ ก็ไม่รู้ว่าตามที่มีข่าวกันบ่อยๆว่า เด็กญี่ปุ่นที่ผิดหวังกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ แล้วไปเที่ยวกระโดดตึกตายนั้น ก่อนสอบได้มาขอพรจากท่าน “เทพเจ้าแห่งการเรียนรู้” นี้บ้างหรือเปล่า ผมไม่ได้ “ลบหลู่” นะครับนี่ แต่อยากจะ “บวกหลู่” เพิ่มมุมมองอีกมุมหนึ่ง เผื่อจะได้เห็นมุมอีกหลายๆมุม จากเรื่องเดียวกัน แล้วทีนี้เราอยากจะเลือกมุมไหนเข้าไปซุกหัวนอน ก็เลือกเข้าไปเถอะครับ ชีวิตเป็นของท่านนี่...!!!

          ไหนๆก็ออกนอกเรื่องกันมาแล้ว ก็ขอออกนอกกันไปอีกสักเรื่องหนึ่งเถอะครับ เคยได้ยินคำว่า “เอาใจเขามาใส่ใจเรา” ไหมครับ ฟังแล้วก็ดูดีนะครับ “เพราะมันหมายถึงให้ลองสมมุติเป็นตัวเขา ในสถานการณ์นั้นๆแล้วคุณจะเข้าใจในตัวเขา” แต่ผมไม่ชอบเข้าใจอย่างนั้นครับ ผมจะเข้าใจไปว่า ให้เอา “ใจ” ของเขามาใส่ใน “ใจ” ของเรา ฉะนั้น เราก็เลยจะกลายเป็นคน “สองใจ” และเขาก็เลยจะกลายเป็นคน “หมดใจ” มุมของผมน่าจะซุกหัวนอนกว่าไหมครับ...!!!

...กำลังหาข้อมูลกันง่วนเชียวครับ...

...ผมก็เลยถือโอกาสถ่ายรูปนี้มาฝาก "ป๋าโซ"...

...ถึงแล้วครับทางเดินไปศาลเจ้าดาไซฟู ส่วนสี่สาวนี่ฝากทุกๆคนในโอเคครับ...

...คุณนายหมูเธอขอถ่ายกับตุ๊กตาหน้าร้านขายขนม น่ารักพอกันเลยครับ...

...ประตูสุดท้ายก่อนเข้าบริเวณศาลเจ้าครับ...

...ที่ศาลเจ้าแห่งนี้มีต้นไม้ใหญ่ๆเยอะเชียวครับ ดูร่มรื่นดี...

...ต้องเดินข้ามสะพานแดงนี้เข้าไปด้วยครับ...

...ผมชอบถ่ายต้นไม้กับน้ำครับ เห็นแล้วรู้สึกเย็นใจดี...

...มีสระน้ำอยู่หลายแห่งทีเดียวครับ...

...นี่แหละครับประตูใหญ่ก่อนเข้าอาคารศาลเจ้า จะเห็นได้ว่ามีป้ายต้อนรับนักเรียนนักศึกษาไว้ด้วย เขียนไว้ว่าอะไรก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ลืมถามจูน...

...มันคิออะไรก็ไม่รู้ครับ แต่ว่าสวยดี ตั้งอยู่ที่ระเบียงก่อนทางเข้าศาลจ้า...

...คงจะเป็นเทพเจ้าองค์หนึ่งของญี่ปุ่นครับ จะเป็นเทพเจ้าแห่งการเรียนรู้หรือเปล่าก็ไม่ทราบครับ...

...โคมไฟที่ประตูใหญ่ทางเข้าศาลเจ้าครับ...

...ถึงแล้วครับ ศาลเจ้าดาไซฟู ใครอยากเรียนหนังสือเก่งๆก็ลองไหว้ผ่านรูปในบล็อกนี้ดูครับ...

...นี่แหละครับภายในศาลเจ้า...

            ผมไม่ค่อยจะได้ถ่ายตัวศาลเจ้าดาไซฟูนี่สักเท่าไหร่ครับ เพราะมัวแต่เพลินอยู่กับสวนและสระน้ำในบริเวณศาลเจ้า ที่จัดไว้อย่างร่มรื่นสวยงาม โดยเฉพาะต้นซากุระที่กำลังออกดอกชมพูนวลผ่องไปเป็นดง ดึงดูดสายตาและหัวใจของผมให้เข้าไปสอดส่อง เล็งกล้องปรับโฟกัส กดชัดเตอร์ชึบชับชึบชับ จนลืมคุณนายหมูไปชั่วขณะ มาเห็นอีกทีก็เห็นยืนโบกมือเรียกผม ให้ไปอีกด้านหนึ่งของสวน ซึ่งมีต้นซากุระเรียงรายอยู่ริมขอบสระน้ำ และในสระนั้นเขาก็จัดแต่งเป็นสวนน้ำแบบเซน มีปล่องเหมือนท่อคอนกรีต ที่เขาทำบ่อหรือคูน้ำของบ้านเรา เอาไปวางไว้แล้วก็ปลูกไม้ประดับไว้บนปล่องนั้น

          คุณนายหมูเธอต้องการจะถ่ายรูปคู่ครับ ผมก็เลยไปถ่ายคู่โอบกอดเธอสักหน่อย เอาใจที่เมื่อคืนปล่อยให้นอนหนาว จนต้องเอาผ้าห่มสำรองมาห่มทับอีกผืนหนึ่ง ที่ Fukuoka นี่ไม่ค่อยจะหนาวครับ เห็นจะเป็นเพราะอยู่ทางตอนใต้สุดของเกาะญี่ปุ่น ก็เลยมีอากาศที่อบอุ่นกว่า แต่ว่าผมใส่เสื้อมาเต็มยศเลยวันนี้ ใส่มาตั้งสามตัวทั้งเสื้อยืดข้างใน ทับด้วยเสื้อกั๊กจากนิวซีแลนด์ตัวโปรด แถมด้วยแจ๊กเก็ตเหลืองตัวหนาข้างนอกอีกตัว วันนี้ก็เลยออกจะรู้สึกร้อนๆครับ

          ต้นซากุระที่นี่ต้นไม่สูงครับ เตี้ยๆกำลังดีพอเหมาะพอสม กับการถ่ายรูปให้ติดดอกที่เป็นพวงๆสวยๆได้เป็นอย่างดี แต่ที่ยัง “อึ้ง” ไม่หายก็ “สวนน้ำ” แบบเซนนี่แหละครับ สวนน้ำที่นี่ได้รับการยกย่องว่างามเหลือหลาย คล้ายๆว่าเอาปรัชญาของศาสนาเซนมาแปลงเป็น “สวนน้ำ” ได้อย่างลงตัว ดูสงบราบเรียบเป็นธรรมชาติประมาณนั้น ที่ผม “อึ้ง” ก็เพราะว่า ผมดูยังไงก็ไม่เห็นความงามของมัน ก็เห็นเป็นแค่ปล่องๆคอนกรีต แล้วเอาต้นไม้ประดับเล็กๆไปปลูกไว้สองสามกอ ปล่องแต่ละปล่องก็จัดวางเอาไว้อย่างไม่เห็นว่าจะเป็นระเบียบอะไร ลองไปดูดีกว่าครับเดี๋ยวจะหาว่าผมช่างว่า

...สวยแบบเซนครับ ไม่ใช่แบบ "ฟูจิ" หรือ "โออิชิ"...

...มาดูซากุระดีกว่าครับ ซากุระที่นี่กำลังสวยทีเดียว...

...ที่จริงที่ศาลเจ้าดาไซฟูนี้ เขาจะดังเรื่องต้นท้อที่มีอยู่มากด้านหลังวัด แต่วันนี้ไม่สนใจแล้วล่ะครับท้อเท้อ ซากุระนี้แหละสวยที่สุด...

...ผมเดินถ่ายฉึบฉับๆจนลืมคุณนายหมูไปชั่วขณะเลยครับ...

...โคลสอัพใกล้ๆมาให้ชมครับ...

...ชมเอาตามสะดวกนะครับ...

...ให้ชมอีกมุมหนึ่งของศาลเจ้าครับ...

...มุมนี้ก็สวยครับ...

...ถ่ายให้พี่ฟ้าใต้ร่มซากุระครับ...

...คุณนายหมูเธอเรียกให้ไปถ่ายรูปให้เธอหน่อย เลยนึกขึ้นได้ว่าเมียเรามาด้วย...!!!

...ถ่ายรูปคู่กันเพื่อเป็นที่ระลึกว่า "เหลืองกับแดง" เรารักกัน...

...ถ่ายสวนเซน ผ่านซากุระ พอจะทำให้สวนเซนดูดีขึ้นบ้างไหม...

...ดูดีขึ้นจริงๆเห็นไหม...

...เอ่อ รูปนี้ผมถ่ายอะไรมา...???

          ผมถ่ายรูปจนอิ่มเอมแล้วก็เลยเดินกลับ เพื่อที่จะไปรอพรรคพวก “สิบหัวทุยตะลุยทัวร์” กันที่จุดนัดหมาย เดินผ่านออกมาจากหน้าศาลเจ้า สองข้างทางก็จะเป็นร้านค้าขายอาหาร ขายขนม ขายของที่ระลึก เหมือนๆกับทุกๆที่ผ่านมา เพียงแต่ว่าที่นี่ดูจะเป็นท้องถิ่นมากกว่าที่ “เกียวโต” คือดูเหมือนกับว่าคนขายจะเป็นผู้ผลิตเองไปด้วย ไม่เหมือนกับที่เกียวโตที่ดูจะเป็นเชิงพาณิชย์มากกว่าที่นี่ คือเหมือนกับร้านค้าที่โน้นจะเป็นเพียงคนกลางที่รับของเขามาขาย แต่ที่ “ดาไซฟู” นี้ ดูเหมือนคนขายจะเป็นคนท้องถิ่นจริงๆ ทำเองขายเอง ขนมก็ออกจะแปลกๆกว่าที่อื่น การจัดร้านรวงก็ดูเก่าๆไม่ทันสมัยเหมือนที่เกียวโต ผมซื้อ “ปลาหมึกย่างบด” มากิน 1 ชิ้น ราคา 300¥ เพราะเห็นดูตัวโตเนื้อหนาน่ากินดี กินแล้วก็โอเคแหละครับ เนื้อหวานนุ่มลิ้นใช้ได้ไม่ค่อยเค็มเหมือนของเมืองไทย

          มีอยู่ร้านหนึ่งที่ผมประทับใจมาก เป็นร้านขายตุ๊กตาเซรามิคญี่ปุ่น เขาทำเป็นรูปผู้หญิงญี่ปุ่น รูปซามูไร รูปเด็ก ได้ดูน่ารักและมีชีวิตชีวามาก มากเสียจนอยากจะซื้อเป็นของที่ระลึก ติดอยู่ที่ราคาเท่านั้นแหละครับ ที่ทำให้ซื้อไม่ลง เพราะตัวหนึ่งตกถึงสี่หมื่นห้าหมื่นเยน บางตัวถึงหนึ่งแสนหกหมื่นเยนก็มี ก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไมเขาถึงตั้งราคาไว้สูงขนาดนั้น หรือว่าจะกันไม่ให้นักท่องเที่ยวซื้อ นี่ถ้าขายสักสี่ซ้าห้าพันเยนป่านนี้คงหมดไปแล้วครับ หรือไม่ผมก็ได้เสียสตางค์ด้วยแน่ๆ ของบ้านเราเห็นที่เชียงใหม่เขาก็ทำได้สวยงามเหมือนกันนะครับ ราคาก็ถูกกว่ามาก ผมเห็นนักท่องเที่ยวทั้งฝรั่งทั้งญี่ปุ่น เห็นตุ๊กตาเซรามิคไทยแล้วก็ชื่นชม จนต้องซื้อไปทุกคน น่าจะซื้อไปให้เจ้าของร้านที่ญี่ปุ่นดูบ้างนะครับ ว่าเขาตั้งราคาเอาไว้อย่างไร ถึงจะขายได้

          “สิบหัวทุยตะลุยทัวร์” ครบหัวคน เราก็เรียก Taxi สามคันเหมือนเดิม นั่งรถกลับมาที่สถานีรถไฟ Futsukaishi ค่า Taxi คันละ 1,400¥ + 1,400¥ + 1,450¥ ถูกลงคันละ 50 เยน ประหลาดดีไหมครับ!!!

...นี่แหละครับตุ๊กตาเซรามิคญี่ปุ่นที่ผมว่าสวยไหมครับ...

...ตัวแค่นี้ตั้งสี่หมื่นกว่าเยนแน่ะ...

...ตัวนี้ก็สวยแล้วก็แพงพอๆกัน...

...ตัวนี้ตั้ง 160,000 เยนแน่ะ ไม่รู้จะแพงอะไรกันนักกันหนา...

...ตัวนี้ดูมีชีวิตชีวาเชียวครับ...

...ตัวนี้ราคาย่อมหน่อย 23,000 เยน แต่ก็ยังแพงอยู่ดี...

...อันนี้ขายเป็นคู่ครับ...

...ร้านขนมสองข้างทางครับ ดูเป็นแบบ "บ้านนอก" ญี่ปุ่นดีนะครับ...

...ดูหน้าร้านแล้วลองเปรียบกับที่เกียวโตในเอนทรีที่ผ่านมาดูนะครับ จะเห็นได้ว่าที่นี่ดูเชยๆ...

...ส่วนร้านนี้ไม่เชยครับ เพราะมีคนขายน่ารัก...

...ผมซื้อปลาหมึกย่างบดร้านนี้แหละครับ...

         จาก Futsukaishi เราก็นั่งรถไฟสาย Kodama กลับมาที่ Hakata จากนั้นก็มาเดินหาป้ายรถเมล์สาย 100 เพื่อที่จะได้ไปเที่ยวที่ Canal Cityกัน รถเมล์สาย 100 นี้เป็นรถเมล์สาย Loop ครับ คือเป็นรถเมล์ที่วิ่งเป็นวงกลมรอบเมือง เก็บค่าโดยสารเพียงแค่คนละ 100¥ เท่านั้น ถูกดีนะครับ แต่อย่าเทียบกับเมืองไทย ให้เทียบกับรถเมล์สายอื่นๆของญี่ปุ่นเท่านั้น เพราะปกติสายอื่นๆเขาจะเก็บประมาณ 200¥ ครับ รถเมล์ที่ Fukuoka นี้จะประหลาดกว่ารถเมล์ที่อื่นหน่อย ก็ตรงวิธีการเก็บค่าโดยสารของเขา คือรถเมล์ที่อื่นปกติก็ขึ้นไปปกติตรงประตูข้างๆรถ เวลาจะลงก็ไปจ่ายสตางค์ตรงข้างๆคนขับ แล้วก็เดินลงที่ประตูหน้ารถ แต่รถเมล์ที่ Fukuoka นี้ ก่อนขึ้นจะต้องกดที่เครื่องเล็กๆซ้ายมือทางขึ้นก่อน จะมีกระดาษสี่เหลี่ยมเล็กๆโผล่ออกมา ให้เราดึงกระดาษนั้นมาเก็บไว้คนละใบ จากนั้นเวลาลงก็ให้เราเอากระดาษนั้น ไปหยอดลงในช่องเก็บตั๋วข้างๆคนขับ แล้วก็จ่ายสตางค์ตามปกติ ก็ไม่ทราบเหตุผลเหมือนกันครับ ว่าทำไมต้องเพิ่มขั้นตอนให้มันยุ่งยากขึ้น แล้วถ้าเกิดเราทำกระดาษใบนั้นสูญหาย เกิดว่าหลุดมือแล้วปลิวออกไปนอกรถจะทำยังไง ไปกดใหม่ได้หรือไม่ ยังงงๆอยู่ แต่ช่างมันเถอะครับ เรากลับมาถึงบ้านแล้ว เก็บความงงเอาไว้กับการแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจของรัฐบาลกันดีกว่า

...ระหว่างรอรถเมล์ผมก็แอบถ่ายสาวน้อยคนนี้ สาวญี่ปุ่นดูเหมือนจะอยู่นิ่งไม่ได้ ว่างปุ๊บจะต้องยกโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมหรือไม่ก็เข้าอินเตอร์เนต...

                       ...สาวๆหัวทุยกำลังชื่นชมกับบรรยากาศของเมือง Fukuoka...