คุณนายหมูป่วย...!!!

….คุณนายหมูของผมเธอมีอาการป่วยประหลาด มาสักสามสี่เดือนแล้ว ถ้าท่านผู้ชมที่เข้ามาในบล็อกผมบ่อยๆ จะสังเกตเห็นได้ว่าระยะหลังๆมานี้ผมไม่ค่อยได้อัพบล็อก แล้วก็ไม่ค่อยได้ตระเวนเยี่ยมบล็อกคนอื่นๆเหมือนเคย สาเหตุส่วนหนึ่งก็มาจากอาการป่วยของคุณนายหมูนี้แหละครับ ทำให้ผมกังวลใจ

....อันที่จริงเมื่อรู้สาเหตุของโรคแล้ว ก็ทราบได้ว่าเธอป่วยมาตั้งนานแล้ว เพียงแต่อาการที่ปรากฏยังไม่รุนแรง ทำให้การตรวจตราหาสาเหตุที่แท้จริงของโรคผิดทิศผิดทางไป คุณนายหมูเธอประจำเดือนไม่มาตั้งแต่ปีที่แล้วแล้วครับ เริ่มจากมาน้อยลงๆ จนกระทั่งมาบ้างไม่มาบ้าง แล้วก็ไม่มาเลยในปีนี้ แต่เธอคิดว่าเธอเพียงแต่เข้าสู่วัยทองเร็วกว่าปกติเท่านั้น และเมื่อปรึกษาคุณหมอ ก็ได้รับข้อมูลว่ามีความเป็นไปได้ ที่เธอจะประจำเดือนหมดเร็วกว่าปกติ เพราะมีสถิติบ่งบอกว่า ผู้หญิงบางคนหมดตั้งแต่อายุ 39 ปี ก็มี คุณนายหมูเธออายุ 43 แล้วครับ แถมมีประวัติคนในครอบครัวคือป้าและน้าของเธอ ก็ประจำเดือนหมดตั้งแต่วัยสี่สิบต้นๆด้วย

....อาการเริ่มแรกของเธอ เธอจะปวดเมื่อยตามแขนขาร่างกาย จนต้องนิยมไปให้หมอนวดแผนโบราณนวดอยู่บ่อยๆ และผมก็ต้องเป็นหมอนวดสมัครเล่นให้เธอหลายครั้ง เธอไปสอบถามคนที่เข้าสู่วัยทองเช่นเดียวกันกับเธอ ก็ได้รับคำตอบว่ามีอาการเช่นนี้เหมือนกัน ก็จึงโล่งอกว่าไม่ได้มีเธอที่เป็นอย่างนี้คนเดียว

....มาจนเดือนพฤษภาปีนี้ เธอมีอาการผิดแปลกแตกต่างเกิดขึ้นมาอีกคือ เป็นไข้ต่ำๆในเวลากลางคืนแล้วก็มีอาการปวดหัวบ้างในบางครั้ง แต่ในเวลากลางวันก็หายไป เธอไปหาหมอที่คลินิกที่อำเภอสะเดา ก็ได้ยามาบรรเทาอาการ แต่ยังไม่ทราบสาเหตุที่แท้จริง หมอขอตรวจเลือด ซึ่งผลออกมาก็ปกติทุกอย่าง เธอไม่ได้เป็นโรคยอดฮิตอย่าง ชิกุนคุนยาและไข้หวัด 2009 แน่นอน

....เธอเข้าไปตรวจที่โรงพยาบาลราษฎร์ยินดีในหาดใหญ่ และโรงพยาบาลสงขลานครินทร์ ที่เรียกกันเล่นๆว่าโรงพยาบาลมอออ ก็ได้ผลเช่นเดิม คือได้แต่ยาแต่ไม่ทราบสาเหตุที่แท้จริง แต่นั่นก็ทำให้อาการเธอทุเลาลงไปได้บ้าง

....อาการเธอเป็นๆหายๆ และอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเป็นบางครั้ง จนเดือนมิถุนายน เดือนเกิดของเธอ ผมกลับมาสะเดาคนเดียว เธออยู่บ้านที่กรุงเทพฯ เพื่อที่จะไปงานบวชหลานแทนผมที่ลำพูน แต่เธอก็ไม่ได้ไปอาการป่วยกลับมาอีกครั้ง เธอนอนซมอยู่บนเตียงลุกไม่ขึ้น ต้องโทรศัพท์ให้พี่สาวซึ่งอาศัยอยู่กับแม่ที่ริมคลองประปา มาพาตัวไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลนนทเวชอยู่สองคืน

....ผมรับเธอกลับมาที่สะเดา และเคี่ยวเข็ญให้เธอออกไปเดินออกกำลังกายเช้าๆเสียบ้าง เพราะเธอนอนตื่นสายเป็นประจำนับตั้งแต่ปี 2547 หลังจากที่เออร์ลี่ออกจากแบ๊งค์กสิกรไทย แล้วติดตามสามีเธอไปทุกหนทุกแห่ง แต่เธอก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง สาเหตุหลักเกิดจากเธอเพลียเกินไป เหนื่อยง่ายเกินไป แต่ผมเริ่มสังเกตความผิดปกติได้อย่างหนึ่งคือ ถ้าร่างกายเธอเคลื่อนไหวอย่าง “สัญชาติญาณสั่ง” มิใช่เกิดจาก “สมองสั่ง” เธอจะทำได้ดี แทบจะเรียกได้ว่าเหมือนคนปกติปฏิบัติ เช่น คราวหนึ่งที่เดินออกกำลังกายด้วยกัน ซึ่งเธอเดินเสมือนคนไม่มีเรี่ยวแรง แต่พอเธอบอกว่าเธอปวดห้องน้ำ เธอกลับวิ่งจู๊ดเข้าไปในบ้านได้ ทั้งๆที่ปกติอย่าว่าแต่จะวิ่งเลย เดินยังแทบจะย่อง

....หรืออีกอย่างหนึ่งในเวลากลางคืน เธอจะลุกเข้าห้องน้ำบ่อยมาก เพราะเธอดื่มน้ำเยอะเกินไป แต่สังเกตได้ว่าเวลาเธอลุกเข้าห้องน้ำ เธอกลับลุกขึ้นได้อย่างกระฉับกระเฉงว่องไว ไม่มีทีท่าอ่อนเปลี้ยเพลียแรง เหมือนอย่างที่ผมต้องปลุกให้เธอตื่นในตอนเช้า แต่สาบานได้ว่าเธอไม่ได้เป็นปอบหรือกระสือแน่นอน เพราะผมไม่เห็นหัวกับไส้เธอลอยออกมา แล้วก็เธอก็ไม่ชอบกินของสดๆด้วย

....เธอเริ่มมีอาการความจำเสื่อม ผมจำได้ว่าวันนั้นเราจะขับรถเข้าไปหาดใหญ่กัน เธอถามผมถึงสี่ห้าครั้งในระหว่างขับรถว่า “วันนี้วันอะไร” จนผมดุเธอว่าถามแล้วจดไว้บ้างจะได้จำได้ ไม่ต้องถามใหม่ เธอทำตาแดงๆจนผมตกใจว่าทำไมผมต้องดุเธอด้วย

....อาการความจำเสื่อมเธอมีมากขึ้นทุกวันๆ จนครั้งหนึ่งผมจับได้ว่าเธอไม่ได้กินข้าวเลยทั้งวัน เพราะกับข้าวที่ผมซื้อใส่ไว้ให้ในตู้เย็น ไม่ได้พร่องลงไปเลยสักนิดเดียว ร้านอาหารที่เธอเคยเดินไปทานอยู่บ่อยๆก็บอกว่าไม่เห็นหมูออกมาทานข้าวเลยในช่วงนี้ ทั้งๆที่ผมโทรมาถามเธอกี่ครั้งเธอก็บอกว่าเธอทานแล้ว วันต่อมาผมก็เลยต้องขออนุญาตเพื่อนร่วมงาน มาคอยดูแลภรรยา กำกับให้เธอทานข้าวทุกมื้อ แต่ก็เป็นไปด้วยความลำบากยากเย็น เพราะเธอทานได้น้อย แล้วก็อาเจียนออกมาเสียเป็นส่วนใหญ่ น้ำหนักเธอลดจากคุณนายหมู ผู้อ้วนท้วนน่ากอดน่าฟัด กลายเป็นคุณนายหมูหุ่นนางแบบไปแล้ว

....ผมใจคอไม่ดี จึงโทรไปปรึกษา “กุศล” ซึ่งเป็นคุณหมอที่ศิริราชและเป็นลูกคุณตาเหลือง อยู่บ้านตรงกันข้ามบ้านผมที่ “หมู่บ้านชลลดา” บางบัวทอง แต่คุณหมอกุศลเป็นหมอสูตินารี เธอจึงแนะนำให้ไปหาหมอ “วัฒนชัย โชตินัยวัตรกุล” ซึ่งเป็นคุณหมอทางด้านประสาท และอยู่ที่ศิริราชพยาบาลเหมือนกัน

....พอดีกับที่ผมต้องไปประชุมเรื่อง “ไข้หวัดใหญ่ 2009” ที่ศาลายา นครปฐม ในวันที่ 2 – 5 สิงหาคมนี้ด้วย ก็เลยได้โอกาสพาคุณนายหมูขับรถเข้ากรุงเทพฯ ตลอดทางเธอก็เฝ้าถามผมอยู่นั่นว่า “เราจะไปไหนกัน” ครั้งหนึ่งเธอหลับไปตื่นขึ้นมาเธอก็ถามว่า “ถึงประเทศไหนแล้ว?” ผมอยากจะหัวเราะทั้งน้ำตา สงสารเธอจับใจ จนมาถึงกรุงเทพฯช่วงค่ำ เธอก็บอกว่า “เชียงใหม่เดียวนี้เจริญดีจัง” ผมบอกว่าเรามากรุงเทพฯไม่ได้มาเชียงใหม่ เธอบอกว่า อ้าว...เหรอ เราไม่ได้มาเที่ยวเชียงใหม่หรอกหรือ แล้วคืนนี้เราจะนอนไหนกัน เราจองโรงแรมไว้หรือเปล่า ดูเอาเถอะมาถึงบ้านแล้วยังจำไม่ได้เลย

....วันเสาร์ที่ 1 สิงหาคม ผมพาเธอไปหาคุณหมอวัฒนชัยที่ศิริราช คุณหมอขอตรวจเลือดและเอกซเรย์ปอด แล้วให้มาดูผลวันเสาร์หน้า คุณหมอยังไม่ให้ยาอะไร เนื่องจากว่ายังไม่ทราบสาเหตุของโรค จากอาการที่ปรากฏคุณหมอบอกว่ายังบ่งชี้เฉพาะไม่ได้ เพราะมีหลายโรคที่มีอาการอย่างนี้

....ผมพาคุณนายหมูเธอไปอยู่กับคุณแม่ของเธอก่อน เพราะผมต้องไปประชุมหลายวัน กำชับกำชาคุณแม่ของเธอให้ปลุกเธอลุกขึ้นมากินข้าวตอนเช้าด้วย ซึ่งหลังๆมานี้เธอก็กินได้ดีขึ้น แม้จะยังไม่มากเท่าปกติ แต่ก็ไม่มีอาการอาเจียนอีก

....วันเสาร์ที่ 8 สิงหาคม ผมพาเธอไปศิริราชอีกครั้ง คุณหมอบอกว่าผลจากการตรวจเลือดไม่มีอะไรผิดปกติ ยกเว้นแต่ “โลหิตจาง” ซึ่งจะขอตรวจเลือดเฉพาะเรื่องโลหิตจางอีกครั้งหนึ่ง และคุณหมอต้องการให้ทำ MRI ซึ่งเป็นวิธีการสแกนสมองด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า แต่ว่าในโรงพยาบาลรัฐอย่างนี้ คิวมักจะยาวเป็นเดือน ถ้าผมสามารถไปทำจากโรงพยาบาลเอกชนมาได้ก็จะดี

....แต่โชคดีกลับเป็นของเรา เมื่อผมลงไปจองคิวที่ศูนย์รังสีวิทยาของโรงพยาบาลศิริราช ก็ได้คิวทำ MRI ในวันรุ่งขึ้นเลยทันที สันนิษฐานว่า คงมีคนไข้มายกเลิกหรือเลื่อนคิวพอดี

....แต่ในความโชคดีกลับมีโชคร้ายแทรกเข้ามา เมื่อคุณนายหมูเธอทำ MRI ไม่ผ่าน เนื่องจากว่าเธออยู่ไม่นิ่ง ขยับตัวตลอดเวลา แม้ว่าผมจะเข้าไปให้กำลังใจ คอยจับขาเธออยู่ตลอดเวลาที่ทำการสแกนสมองก็ตาม เธอทำไม่ผ่านเครื่องไม่สามารถบันทึกผลการสแกนได้ พยาบาลบอกว่าคนบางคนเป็นโรคกลัวในที่แคบ บางคนก็เป็นโรคกลัวความมืด จะทำไม่ได้ ถ้าขืนทำไปคนไข้อาจช๊อคได้ ซึ่งคุณนายหมูเธอกลัวทั้งที่แคบและที่มืดเลยครับ เธอออกมาจากเครื่องได้ เธอน้ำตาไหลกอดผมตัวสั่นทีเดียว

....พยาบาลเธอก็ช่วยอธิบายว่า ยังสามารถทำได้ด้วยวิธีอื่นอีกเช่นว่า ดมยา MRI คือให้ยานอนหลับกับคนไข้ก่อนที่จะทำการ MRI หรือว่าใช้อีกวิธีหนึ่งก็คือเอกซเรย์คอมพิวเตอร์ แต่ว่าวิธีนี้ผลอาจจะไม่ละเอียดเท่ากับการทำ MRI เพราะถ้ามีเนื้องอกต่ำกว่าขนาด 1 ซม.จะมองไม่เห็น

....ผมต้องพาคุณนายหมูกลับมาฝากให้คุณแม่เธอดูแลต่อไป เพื่อที่จะไปพบคุณหมออีกครั้งในวันเสาร์ที่ 15 สิงหาคม เนื่องจากว่าวันจันทร์ – ศุกร์ คุณหมอติดอบรม ขณะเดียวกันผมก็ต้องเดินทางไปประชุมร่วมไทย-มาเลย์ (JDS และ JC) ที่เมืองโกตากินาบาลู รัฐซาบาร์ ประเทศมาเลเซีย กับคณะของกระทรวงการต่างประเทศ ในวันที่ 11 – 14 สิงหาคม 2552

....วันที่ 14 ผมบินกลับมากรุงเทพฯ ก่อนจะกลับบ้านชลลดา ก็แวะไปกอดและหอมแก้มเธอก่อน แล้วบอกว่าพรุ่งนี้จะมารับไปหาหมอที่ศิริราช

....คุณหมอสั่งให้ทำ MRI แบบดมยาตามคาด แต่คราวนี้โชคไม่เข้าข้างเรา เพราะกว่าจะได้คิวต้องรอไปถึงวันที่ 1 ธันวาคม 2552 ผมก็เลยต้องพาคุณนายหมูไปติดต่อทำที่ศูนย์ MRI ของเอกชนที่ประชาชื่น ซึ่งก็นัดทำในวันที่ 18 สิงหาคม 2552 ในเวลา 15.00 น. แต่ผมต้องกลับมาทำงานที่ด่านศุลกากรสะเดาก่อน เพราะหายหน้าไปครึ่งเดือนแล้ว เดี๋ยวเพื่อนฝูงจะค้อนเอา

....ผลจากการทำ MRI เมื่อวานนี้ “แมว” พี่สาวหมูโทรมาบอกว่า เธอมี “เนื้องอกในสมอง” ชิ้นเนื้อค่อนข้างโต อยู่บริเวณต่อมไร้ท่อในสมอง ซึ่งเจ้านี่นี่เองที่ทำให้เธอประจำเดือนหมดเร็วก่อนวันอันควร และทำให้อ่อนเปลี้ยเพลียแรง ตาพร่า อาเจียนและความจำเสื่อม

....ผมโทรปรึกษา “กุศล” ซึ่ง คุณหมอก็กรุณาประสานไปทางคุณหมอ “วัฒนชัย” เจ้าของไข้โดยไว และนัดให้ผมพาคุณนายหมูเธอ ไปหาคุณหมอในวันพฤหัสที่ 20 นี้ที่โรงพยาบาลศิริราช เพื่อที่จะประเมินความเสี่ยงในการรักษาต่อไป ซึ่งคาดว่าก็คงต้องใช้วิธีการผ่าตัด...!!!

....ผมต้องโทรขออนุญาตเพื่อนในผลัดอีกครั้ง ทั้งๆที่เพิ่งกลับมาทำงานได้ไม่กี่วัน ซึ่งทุกคนก็ให้กำลังใจและอวยพรให้ปลอดภัย ส่วนเรื่องงานไม่ต้องเป็นห่วงขอให้สบายใจได้ จะช่วยกันทำงานเองไม่ให้บกพร่อง เพราะกำลังคนที่ขาดไปหนึ่งคน

....วันนี้ 19 สิงหาคม 2552 ผมจึงคิดว่าจะออกเดินทางจากสะเดา แล้วไปนอนที่บ้านแม่ชุมพรสักคืนหนึ่งก่อน ไม่อยากขับรวดเดียวถึงกรุงเทพฯ เพราะรู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปเหมือนกัน เมื่อได้ยินข่าวนี้ วันที่ 20 เช้าค่อยออกจากชุมพรเข้ากรุงเทพฯ คงถึงสักบ่ายๆ แล้วไปรับหมูที่บ้านคุณแม่หมู ไปโรงพยาบาลศิริราช

....ช่วยอวยพรให้คุณนายหมูของผมด้วย....!!!