มุกคุณนายหมู...!!!

...ผมเคยอยากได้ “ลูกสาว” แถมอยากจะได้ลูกโทนเป็นลูกสาวคนเดียวซะด้วย แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้ ผมว่าเด็กผู้หญิงนั้นน่ารักดี ยามที่เธอฉอเลาะออดอ้อนน่ารักน่าหลงจริงๆ แต่ผมว่าความอยากจะได้ลูกสาวของผม น่าจะเกิดจาก ความขาดแคลน “ผู้หญิง” ในตระกูลผมเสียละมากกว่า เพราะเหตุว่าคุณปู่คุณย่าผมนั้น มีลูกสามคนก็เป็นลูกชายเสียทั้งหมด คุณพ่อผมซึ่งเป็นพี่ชายคนโตมีลูกสี่คนซึ่งมีผมเป็นคนแรก ก็เป็นลูกชายเสียทั้งสี่คน อาคนที่สองมีลูกสามคนก็เป็นชายเสียสองหญิงเพียงหนึ่งคน มาถึงอาคนสุดท้องอุตส่าห์แต่งงานกับอาสะใภ้ที่มีพี่น้องทั้งหมดหกคนเป็นหญิงล้วน หวังว่าจะมาช่วยลดโครโมโซมเพศชายที่มีอยู่มากเกินไปในตระกูลของผม แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ลูกของอาคนสุดท้องสองคนก็เป็นชายอยู่ดี...!!!

...ผมจึงตั้งความหวังไว้ว่าอยากจะได้ลูกสาว และอยากจะมีลูกคนเดียว แต่แล้วลูกคนแรกที่เกิดออกมา ก็ยังคงเป็นอาถรรพ์ของตระกูลผมอยู่ดี ผมได้ลูกชายแต่ถึงจะเป็นลูกชายผมก็ยังสมหวังที่ผมมีลูกคนเดียว ท่านผู้ชมฟังแล้วอาจจะงงๆกับความคิดของผม ช่างมันเถอะครับ เอาเป็นว่าถึงจะเป็นลูกชายแต่ผมก็ดีใจแล้วก็ภูมิใจกับความสำเร็จของเขา เปล่าหรอกครับ ลูกชายของผมเขามิได้เป็นคนเก่งกาจ สอบได้เกียรตินิยมดีเด่น หรือว่าได้ทำงานในกิจการที่มั่นคงได้เงินเดือนสูงๆอะไร แต่ที่ผมดีใจและภูมิใจเพราะเขา...เป็นคนดีครับ...!!!

...มาถึงตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนว่า ผมได้ลูกสาวเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน “คุณนายหมู” ที่รักของผมนี่แหละครับ เธอกลายสภาพจากภรรยาสุดที่รักเป็นลูกสาวสุดที่รักไปเรียบร้อยแล้ว เธอเหมือนเด็กอายุเจ็ดแปดขวบเลยครับ ทั้งการพูดจาช่างซักช่างถาม แต่การซักการถามของเธออาจจะต่างกับเด็กๆสักเล็กน้อย เด็กๆอาจจะซักถามถึงสิ่งที่ไม่รู้ไม่เข้าใจ แต่ของคุณนายหมูเธอจะซักถามถึงใครทำอะไรที่ไหน แล้วก็จะถามซ้ำๆอยู่นั่น เพราะเธอลืม อย่างเรื่องที่ผมย้ายที่ทำงานจากด่านศุลกากรสะเดา มาอยู่ที่ “สำนักงานศุลกากรตรวจสินค้าลาดกระบัง” กว่าเธอจะจำได้ก็ใช้เวลากว่าสองเดือน แต่ถึงกระนั้นยามเธอสับสนทุกวันนี้ก็ยังมีถามผมอยู่ว่า ผมจะกลับสะเดาเมื่อไหร่ พอผมย้อนถามเธอกลับว่า กลับไปทำไม พี่ย้ายมาอยู่ที่ไหนแล้ว เธอถึงจะนึกออกว่า “ลาดกระบัง” หรืออย่างข่าว “จ่าเพียร” พอได้ยินข่าวจากทางโทรทัศน์ เธอก็ถามทุกครั้งว่า “อ้าว...เขาตายแล้วหรือ เป็นอะไรตาย” ทั้งๆที่ข่าวก็เก่าแล้ว เธอก็รับรู้ตั้งแต่วันแรกๆที่มีข่าวออกมาแล้ว แถมยังได้ฟังผมบ่นทุกวันถึงเรื่องนี้ เพราะความรู้สึกสะท้อนใจในระบบราชการ ที่ไม่เหลือเยื่อใยความเอื้อเฟื้อดูแลซึ่งกันและกัน แม้กระทั่งคนทำความดีและเสียสละเยี่ยงนี้ ระบบราชการก็ไม่ปกป้องอุ้มชูเอาไว้เลย นี่ยังดีว่า “กรมศุลกากร” ของผม ซึ่งถึงแม้จะยังเต็มไปด้วย การแก่งแย่งชิงดีกันในผลประโยชน์มากมาย แต่ในอีกมุมหนึ่งก็ยังมีความห่วงใยเอื้อเฟื้ออาทร แก่ข้าราชการที่เดือดร้อนทุกข์ยาก อย่างเช่นกรณีของผม ผมทำเรื่องขอย้ายเข้ากรุงเทพฯ เพื่อขอมาดูแลภรรยา “คุณนายหมู” ซึ่งเธอป่วยเป็น “มะเร็งในสมอง”  จำเป็นต้องดูแลอย่างใกล้ชิด ทั้งในเรื่องกำลังใจและการรักษาพยาบาล ผู้ใหญ่ในกรมฯท่านก็ให้ความเมตตาดูแลโดยเรียกเข้าไปพบสอบถามข้อเท็จจริง ซึ่งท่านก็ออกตัวว่าที่ต้องเรียกเข้ามานี้มิใช่จะไม่เชื่อในคำร้องที่ผมเขียนไป แต่เป็นเพราะว่าในอดีตมีคนเคยเขียนคำร้องเท็จในทำนองนี้มาแล้ว เมื่อกรมฯย้ายให้ก็ไปหัวเราะชอบใจทำนองว่าหลอกกรมฯได้ ก็เลยกลายเป็นกรณีที่จะต้องเข้มงวดเคร่งครัดกัน เมื่อกรมฯเห็นว่าเรื่องราวของผมเป็นความจริง คำสั่งย้ายก็ออกมาไม่นานครับ ผมต้องขอโอกาสขอบคุณท่านผู้ใหญ่ทุกท่านในกรมศุลกากร นับแต่ท่านอธิบดีลงมาจนถึงผู้เกี่ยวข้องทุกท่านไว้ ณ โอกาสนี้ด้วยครับ...

...”คุณนายหมู” ของผมยามนี้ก็น่ารักน่าหลงเหมือนเด็กกำลังเรียนรู้ยังไงยังงั้นเลยครับ อย่าว่าแต่ผมเลยแม้แต่ “อ้อย” พี่เลี้ยงของเธอที่ผมจ้างเธอมาคอยดูแล “คุณนายหมู” ก็แอบหลงไหลเธอไปด้วย เพราะผมสังเกตเห็น เวลาที่ “อ้อย” กลับมาจากไปบ้านต่างจังหวัดทีไร กลับมาก็จะพาลมาขลุก คอยนวดแข้งนวดขาอยู่กับคุณนายหมูอยู่เสมอ อย่างเมื่อวันสงกรานต์ที่ผ่านมา ผมพาคุณนายหมูของผมไปเยี่ยมคุณแม่ราตรีผมที่“ชุมพร”สามสี่วัน พอกลับมา เธอก็เรียกหาพี่หมูทันทีว่าคิดถึงมาให้เธอนวดแข้งนวดขาหน่อย คิดดูเถอะครับว่าเสน่ห์แรงขนาดไหน คุณนายหมูของผมเนี่ย...!!!

...ท่านผู้ชมที่มีลูกสาว คงจะเคยซึมซับบรรยากาศและอารมณ์ของการมีลูกสาวมาแล้ว ว่ามันน่ารักน่าฟัดขนาดไหน แต่พอช่วงเวลาหนึ่งเมื่อลูกเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น ติดเพื่อนมากขึ้นห่างพ่อแม่มากขึ้น ความน่ารักอย่างว่าก็ดูเหมือนจะพาลหายไปด้วย อันนี้ท่านผู้ชมจะต้องแอบอิจฉาผมแหละครับ เพราะว่า “คุณนายหมู” ลูกสาวคนใหม่ของผมนี้ เธอจะเป็นอยู่อย่างนี้ตลอดไป...!!!

...เพราะจากการสังเกตของผม หลังจากที่เธอออกมาจากโรงพยบาลศิริราช เมื่อกลางเดือนธันวาคมปีที่แล้ว อาการเธอดีวันดีคืนอยู่ได้พักเดียว แต่หลังจากนั้นก็ดูจะสงบนิ่งไม่คืบหน้าอีก แถมยังดูเหมือนว่ายังมีบางช่วงที่อาการหลงลืมของเธอจะเป็นมากขึ้น อย่างเช่นเรื่อง กระเป๋าสตางค์กับเรื่องสร้อยคอของเธอ ที่เธอจะถามอยู่ทุกสิบนาทีว่ามันอยู่ที่ไหน แต่ก็มีบางเรื่องที่เธอกลับจำได้ดีแม้พูดเพียงครั้งเดียว ก็คือเรื่องไปเที่ยวกับเรื่องกิน จนบางครั้งผมยังคิดว่าเธอแกล้งจำในสิ่งที่อยากจำ แล้วก็ลืมในสิ่งที่อยากจะลืมหรือเปล่า โดยเฉพาะเรื่องกินน้ำเย็นที่คุณหมอยังห้ามอยู่ เธอก็พยายามจะกินทั้งวัน เดี๋ยวก็จะเดินไปเปิดตู้เย็น จะกินน้ำเย็นทั้งๆที่ผมไม่แช่น้ำเย็นไว้ เพราะกลัวเธอแอบกิน เธอก็จะแอบแช่ไว้เอง พอผมจับได้ว่าเธอแอบกินน้ำเย็นก็จะทำเป็นต่อว่าเธอ ว่า “แน่ะ..แอบกินน้ำเย็นอีกแล้ว” เธอจะเถียงทันทีว่า เธอไม่ได้แอบ เธออยากกินน้ำเย็นเธอก็จะมากิน น้าน...!!ไม่รู้จะเถียงทำไมคุณนายหมูของผม พอผมบอกว่าก็หมอไม่ให้กินจำไม่ได้หรือ เธอก็จะสะบัดหน้าพรืดแล้วก็ว่า “จำไม่ได้ พี่ก็คอยห้ามหมูก็แล้วกัน” แต่ช่วงนี้ยังดีนะครับที่เธอเริ่มคุมอารมณ์ตัวเองได้บ้างแล้ว ไม่ร้องไห้เก่งเหมือนตอนออกมาจากโรงพยาบาลใหม่ๆ ตอนนั้นหัวใจผมแทบจะสลาย พอห้ามไม่ให้เธอกินน้ำเย็น เธอก็จะร้องไห้น้ำตาไหลพราก ผมก็รู้สึกเหมือนกับว่าทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจเสียเหลือเกิน กับอีแค่เรื่อง “กินน้ำเย็น”...!!!