...คุณหมอท่านทำการผ่าตัดให้คุณนายเธอเสร็จสิ้นตั้งแต่เวลา 18.10 น. แต่ผมก็ยังเข้าไปเยี่ยมเธอไม่ได้ เพราะคุณหมอให้เธอนอนรออยู่ในห้องพักฟื้น ของชั้นที่ 5 ของตึกสยามินทร์ ยังไม่ให้เข้าเยี่ยม ทั้งๆที่ทำการผ่าตัดอยู่ที่ชั้นที่ 4 ผมไปถึงชั้นที่ 5 ก็สวนทางกันกับหญิงสาวคนหนึ่ง ที่กำลังจะลงไปชั้นที่ 4 เพื่อจะไปคอยเฝ้าญาติของเธอที่ห้องพักฟื้น ทั้งๆที่ญาติของเธอก็ทำการผ่าตัดอยู่ที่ชั้นที่ 5 ผมก็เลยงงๆกับวิธีการปฏิบัติของพยาบาลของตึกนี้...!!!

...กว่าจะได้พบคุณนายหมูหน้าแฉล้มแจ่มใสของผม ก็ปาเข้าไปทุ่มกว่าครับ คุณหมอบอกว่าผ่าตัดใส่ท่อใส่วาล์วเรียบร้อยดีไม่มีปัญหา แผลที่ผ่าจะมีสามแผล ที่หัวสองแผลและที่ท้องหนึ่งแผล ที่ท้องจะทำยากหน่อยเพราะมีชั้นไขมันค่อนข้างหนา คุณหมอท่านพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ไอ้ผมสิกลั้นหัวเราะแทบแย่ แผลก็ดีมากคุณหมอบอก ไม่มีเลือดออกมาเลย คอยดูแลเรื่องแผลติดเชื้ออย่างเดียว ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร...

...พอเห็นหน้าผมคุณนายหมูเธอก็เริ่มปากเบะตาแดง "เจ็บๆ" เธอว่า ผมถามว่าเจ็บที่ไหน "เจ็บที่หัว" ผมก็ปลอบประโลมไป ว่าเจ็บนิดหน่อยเพราะเป็นแผลผ่าตัด ไม่กี่วันก็หาย สักพักก็บอกเจ็บที่พุง ผมก็ปลอบไปอีก สักพักบอกเจ็บทั้งตัว ไอ้ทีนี้ต้องจ้องไปที่หน้าเธอว่า เจ็บจริงหรือว่าอ้อน แต่พอเอามือลูบไปที่หน้า ก็พบว่ามีคราบน้ำตาหนาเป็นนิ้ว แสดงว่าเจ็บจริง และคงจะร้องไห้มาเยอะก่อนที่จะมาเจอผม ไอ้ทีนี้ผมก็จะร้องไห้บ้าง สงสารแม่ลูกหมูพุงย้อยของผม...!!!

...คุณพยาบาลช่วยกันขนย้ายเธอกลับมาที่ห้องพัก เธอก็ยังไม่หยุดกระซิกกระซี้ จนพยาบาลมาฉีดยาแก้ปวดให้อีกเข็มหนึ่งโน่นแหละ ถึงจะได้หลับกรนเป็นเพลงวิมานบนดินไป แต่กระนั้นกว่าจะถึงบทบาทนั้น เธอก็ต้องผจญความเจ็บไปกับการเจาะเลือดอีกสามเข็ม เนื่องจากว่าเธอเป็นคนเส้นเล็ก หาเส้นยากมาก และยิ่งอ้วนขึ้นมามากในภายหลังนี้ ก็ยิ่งเจาะเลือดได้ยากยิ่งขึ้นไปอีก กว่าพยาบาลจะเจาะได้สักหลอดก็โอดโอยกับสามีไปหลายยก สรุปว่าสามหลอดก็ต้องเจาะไปสามเข็ม ที่ขาสองข้างอย่างละเข็ม ที่แขนอีกหนึ่งเข็ม "เบญจภา" ของผมวันนี้เลยพรุนไปทั้งตัว...!!!

**************************************

...เมื่อคืนนี้เธอหลับได้ดีมากครับ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เที่ยงคืนขอน้ำทานกับปวดฉี่ ซึ่งเป็นเวลาที่คุณหมอท่านอนุญาตให้ทานน้ำได้พอดี คือคุณหมอยังไม่อนุญาตให้ทานน้ำทานอาหาร หลังจากผ่าตัดเสร็จสี่ชั่วโมง ซึ่งจะครบกำหนดเวลา 24.00 น. พอดีและเธอก็ตื่นขึ้นมาขอน้ำทาน พร้อมๆกับปวดฉี่เวลานี้พอดีเช่นกัน ไม่รู้ว่าตั้งเวลาเอาไว้หรือเปล่า ถึงได้ตรงเวลากันเช่นนั้นพอดี...

...เธอขอสองอย่างพร้อมกัน แต่ผมทำให้เธอได้ทีละอย่าง ก็เลยเอาน้ำให้เธอทานก่อน เพราะเป็นเรื่องง่ายสุด ส่วนเรื่องฉี่พยาบาลสั่งไว้ว่าหากคนไข้ปวดฉี่ให้ไปตาม พยาบาลจะมาเอากระโถนแบน มาให้ฉี่ถึงเตียง เพราะว่าเธอยังต้องให้น้ำเกลือและยังมียาฆ่าเชื้อ ที่คุณหมอให้อีก จึงมีสายระโยงระยาง ไม่สะดวกที่จะลุกไปฉี่ในห้องน้ำ อีกทั้งพยาบาลยังต้องการที่จะตรวจวัดระดับปัสสาวะ เพื่อทำการจดบันทึกไว้ด้วย งานนี้จึงเป็นงานของพยาบาล ส่วนสามียืนดู...!!!

...เธอตื่นอีกทีก็ตีสี่สี่สิบห้า ขอสองอย่างเหมือนเดิม ผมก็ทำทุกอย่างเหมือนเดิม เอาน้ำให้เธอทาน ไปตามพยาบาล แล้วก็ยืนดู...!!!

...สุดท้ายก่อนหกโมงเช้าเล็กน้อยเธอก็ตื่นเรียกผมอีก แต่คราวนี้ไม่เหมือนสองคราวที่แล้ว เพราะคราวนี้เธอจะ “ขี้” เอาละสิงานใหญ่ละทีนี้ ไปตามพยาบาลอีกที คุณพยาบาลจะให้ถ่ายบนเตียงโดยเอากระโถนรอง เพราะห่วงกลัวคนไข้ลุกเดินแล้วจะล้ม แต่คนไข้อย่างคุณนายหมูก็ไม่ ยอม เธอบอกบนเตียงขี้ไม่ออก สุดท้ายก็เลยต้องถอดปลั๊ก อุปกรณ์ให้น้ำเกลืออัตโนมัติชั่วคราว แล้วก็ลากเสาดึงสายค่อยๆประคอง คุณนายเธอไปขี้สองคนพยาบาล พยาบาลเธอก็ห่วงว่าคนไข้จะล้มจะเซ เพราะนั่นเป็นความรับผิดชอบของเธอ ส่วนผมก็ห่วงว่าเธอจะราดเสียก่อนถึงชักโครกเพราะเริ่มมีสัญญาณ ปุด ปุด ปู้ด ออกมาจากกระบะท้ายของเธอแล้ว แต่ที่สุดงานเคลื่อนย้าย “แม่ลูกหมูพุงย้อย” ไปขี้ ก็สำเร็จเสร็จสรรพด้วยดี เธอได้ขี้บนชักโครกด้วยความสบายใจ ส่วนผมก็ยืนดมดูเธอขี้ด้วยความโล่งอก...!!!

...ขี้เสร็จก็ถึงคราวกิน เพราะเธอไม่ได้กินมาตั้งแต่เมื่อวาน 10.00 น. เช้าขึ้นมาจึงหิว เปิดตู้เย็นดูมีฝรั่งกับมะม่วงเขียวเสวยของโปรดของเธออยู่ ก็เอามาให้เธอทาน ถามเธอว่ามีน้ำเต้าหู้ด้วย แม่ราตรีซื้อไว้ให้ตั้งแต่เมื่อวาน กินไหม เธอพยักหน้า ก็เลยหมดไปทั้ง ฝรั่ง มะม่วง น้ำเต้าหู้ กินยังไม่ทันเสร็จแม่ราตรีของผมมาพอดี ซื้อหมูปิ้ง ข้าวหลาม และปาท่องโก๋แบบแบนๆชนิดที่เรียกว่า “ซาละเปา” มาด้วย เธอก็กินทุกอย่างที่กล่าวมาทั้งหมด และแน่นอนกินขนาดนี้ก็ต้อง “ขี้” อีกครั้ง...!!!

...เธอผ่าตัดครั้งนี้ไม่ค่อยจะมีอาการ ทางประสาทมากเหมือนเมื่อครั้งที่ผ่า “เนื้องอกในสมอง”  ยังพูดจารู้เรื่อง ช่วยเหลือตัวเองได้ ทานข้าวเองได้ ล้างก้นเองได้ เดินเองได้ไม่เซ อาการทั้งหมดอย่างที่ว่ามานี้ เมื่อครั้งก่อนทำไม่ได้เลยสักอย่างครับ ครั้งนี้เลยถือเป็น “บุญ” ของผม ที่จะไม่ต้องเหนื่อยเหมือนครั้งที่แล้ว ที่สำคัญเธอนอนหลับได้ยาว ไม่ตื่นแทบทุกชั่วโมงเหมือนครั้งก่อน คนเฝ้าไข้อย่างผมในครั้งนี้เลยสบายหน่อย ขอบคุณนะภรรยา...!!!