วันนี้ได้มีโอกาสเข้าไปอ่านเอกสารบางอย่างที่กล่าวถึงในเชิงโจมตีท่านวสิษฐ์ แล้วรู้สึกใจหาย... เลยต้องขออนุญาตินำบทความเก่าที่มีความหมายกับผู้เขียนมาก เป็นบทความของท่านวสิษฐ์ เดชกุญชร คนดีของแผ่นดินออกมาแบ่งปันให้ท่านอ่านกันอีกครั้ง...

อดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไม...เกิดอะไรขึ้นกับคนดีของแผ่นดินหลายท่านถูกทำร้ายเช่นนี้ .. แต่สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนจะบอกก็คือ บันทึกความทรงจำของท่านวสิษฐ์นี้ ทำให้คนอีกหลายคนมุ่งมั่นในการปิดทองหลังพระ ทำให้นายตำรวจอีกหลายนาย อยู่ได้ แม้ ไม่ได้เบี้ยเลี้ยงตอบแทน และ งบประมาณเพื่อสนับสนุนการทำงานถูกตัดไป  บันทึกนี้ทำให้ นายตำรวจยศเล็ก ๆ หลาย ๆ นายมีหัวใจที่ใหญ่ยิ่งและพร้อมที่ยอมสละทรัพย์ส่วนตัว เพื่อสร้างความสงบสุขให้กับดินแดนสามจังหวัดภาคใต้ แม้...ไม่ได้รับสิ่งใดตอบแทน และไม่เคยหวังสิ่งใดตอบแทน.. 

..และยังมีคนที่ตั้งใจ และตั้งหน้าตั้งตาปิดทองหลังพระ...ซึ่งบ้างก็สละแม้ชีวิตไปแล้วไม่มีใครได้รู้จักก็ตาม....

บทความของท่านวสิษฐ์นี้ยังเป็นกำลังใจให้ผู้เขียน เอง เวลาท้อถอย... หรือหมดแรง...กลับมาอ่านเมื่อไหร่ก็ได้คิดเมื่อนั้น  จึงขอนำมาฝากทุกท่านเพื่อเป็นกำลังใจในการทำงานและขอภาวนาให้คนที่ปากบอกว่ารักประเทศแล้วยังทำร้ายคนดีของแผ่นดินอยู่คิดใหม่ทบทวนใหม่ว่าความรักที่มีให้แผ่นดินคืออะไร

....................................................................................

บางส่วนจาก......บันทึกความทรงจำของ พล.ต.อ.วสิษฐ เดชกุญชร

ในคืนวันหนึ่งของปีพ.ศ. ๒๕๑๐ (ยศในขณะนั้นพันตำรวจโท)......หลังจากได้รับพระราชทานเลี้ยงอาหารค่ำแล้ว ในวังไกลกังวล........ ผมจำได้ว่า คืนนั้นผู้ที่โชคดีได้เข้าเฝ้าฯ รับพระราชทานพระจิตรลดา เป็นนายตำรวจ 8 นาย และนายทหารเรือ 1 นาย.... พระเจ้าอยู่หัว เสด็จลงมาพร้อมด้วยกล่องใส่พระเครื่องในพระหัตถ์ ทรงอยู่ในฉลองพระองค์ชุดลำลอง..... ขณะที่ทรงวางพระลงบนฝ่ามือที่ผมแบรับอยู่นั้น ผมมีความรู้สึกว่าองค์พระร้อนเหมือนเพิ่งออกจากเตา ภายหลัง เมื่อมีโอกาสกราบบังคมทูลถาม จึงได้ทราบว่า พระเจ้าอยู่หัวทรงสร้างพระเครื่ององค์นั้น ด้วยการนำเอาวัตถุมงคลหลายชนิดผสมกัน เช่น ดินจากปูชนียสถานต่างๆ ทั่วประเทศ ดอกไม้ที่ประชาชนทูลเกล้าถวายในโอกาสต่างๆ และเส้นพระเจ้า(เส้นผม) ของพระองค์เอง เมื่อผสมกันโดยใช้กาวลาเท็กซ์เป็นตัวยึดแล้ว จึงทรงกดลงในพิมพ์ ( อ.ไพฑูรย์ เมืองสมบูรณ์ ซึ่งต่อมาเป็นศิลปินแห่งชาติ เป็นผู้แกะถวาย) โดยไม่ได้เอาเข้าเตาเผา.........

หลังจากที่ได้รับพระราชทานแล้ว ทรงพระกรุณาพระราชทานพระบรมราโชวาทมีความว่า......." พระที่ให้ไปน่ะ ก่อนจะเอาไปบูชา ให้ปิดทองเสียก่อน แต่ให้ปิดเฉพาะข้างหลังพระเท่านั้น " พระราชทานพระบรมราชาธิบายด้วยว่า ที่ให้ปิดทองหลังพระก็เพื่อเตือนตัวเองว่า การทำความดีไม่จำเป็นต้องอวดใคร หรือประกาศให้ใครรู้ ให้ทำหน้าที่เพื่อหน้าที่ และถือว่าความสำเร็จในการทำหน้าที่เป็นบำเหน็จรางวัลที่สมบูรณ์แล้ว..... ผมเอาพระเครื่องพระราชทานไปปิดทองที่หลังพระแล้ว ก็ซื้อกรอบใส่ หลังจากนั้นมา สมเด็จจิตรลดาหรือพระกำลังแผ่นดินองค์นั้น ก็เป็นพระเครื่องเพียงองค์เดียวที่ห้อยคอผม........

หลังจากที่ไปเร่ร่อนปฏิบัติหน้าที่อยู่ไกลเบื้องพระยุคลบาท ผมได้มีโอกาสกลับไปเฝ้าฯ ที่วังไกลกังวลอีก.....ความรู้สึกเมื่อได้เฝ้าฯ นอกจากจะเป็นความปีติยินดีที่ได้พระยุคลบาทอีกครั้งหนึ่งแล้ว ก็มีความน้อยใจที่ปฏิบัติหน้าที่ด้วยความตั้งใจ ลำบาก และเผชิญอันตรายนานาชนิด บางครั้งจนแทบเป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ปรากฎว่ากรมตำรวจมิได้ตอบแทนด้วยบำเหน็จใดๆ ทั้งสิ้น........

ก่อนเสด็จขึ้นคืนนั้น ผมจึงก้มลงกราบบนโต๊ะเสวย แล้วกราบบังคมทูลว่า ใคร่ขอพระราชทานอะไรสักอย่างหนึ่ง.......... พระเจ้าอยู่หัวตรัสถามว่า "จะเอาอะไร?" และผมก็กราบบังคมทูลอย่างกล้าหาญชาญชัยว่า จะขอพระบรมราชานุญาต ปิดทองบนหน้าพระ ที่ได้รับพระราชทานไป พระเจ้าอยู่หัวตรัสถามเหตุผลที่ผมขอปิดทองหน้าพระ..... ผมกราบบังคมทูลอย่างตรงไปตรงมาว่า....พระสมเด็จจิตรลดาหรือพระกำลังแผ่นดินนั้น นับตั้งแต่ได้รับพระราชทานไปห้อยคอแล้ว ต้องทำงานหนักและเหนื่อยเป็นที่สุด เกือบได้รับอันตรายร้ายแรงก็หลายครั้ง มิหนำซ้ำกรมตำรวจยังไม่ให้เงินเดือนขึ้นแม้แต่บาทเดียวอีกด้วย...... พระเจ้าอยู่หัวทรงแย้มพระสรวจ (ยิ้ม) ก่อนที่จะมีพระราชดำรัสตอบด้วยพระสุรเสียงที่ส่อพระเมตตาและพระกรุณาว่า

"ปิดทองไปข้างหลังพระเรื่อยๆ แล้วทองจะล้นออกมาที่หน้าพระเอง......"

บทความตอนหนึ่งในบันทึกความทรงจำของท่าน วสิษฐ์ เดชกุญชร หมายเหตุ. ..คัดลอกมาจากที่ไดที่หนึ่งจำไม่ได้เพราะจะเก็บไว้ดูเอง จึงต้องขอประทานโทษมา ณ ที่นี้ ด้วยนะคะ