ขณะนั้นชายสูงอายุแต่งตัวม็อมแม็มเดินเข้ามาในร้านไปยืนหน้าเคาน์เตอร์ เขาหันมามองผม ผมเห็นเขาใส่หน้ากากผ้ามอซอ เห็นคราบฝุ่นปนคราบเหงื่อไคล คลุมแค่ใต้คาง จมูกโผล่เห็นๆ..ผมถอยออกมาตามกฎโซเชียลดิสแท้นซิ่ง

"เอ็ย! ทำไมไม่คลุมจมูกวะ?" ผมแนะนำกึ่งติเตียน
"เฮอะ! เขาจ้องหน้าผม "ก็แค่กันตำรวจจับงัย!" เขาตอบแบบพาล ๆ เสียงดังมาก มองผมแบบหยัน ๆ ขณะเดินมาที่ตู้แช่แนวนอน เพื่อจะเปิดตู้ โดยเอื้อมมือไปจับขวดเบียร์ที่ผมวางไว้ เจ้าของร้านตะวาดเบา ๆ ก่อนจะมาคว้าเบียร์ทั้งหมดไปเช็ดด้วยเจลล้างมือที่วางอยู่บนโต้ะ ก่อนบรรจุใส่ถุงพลาสติค ส่งให้ผม

ผมอยากจะเปลี่ยนเบียร์ขวดนั้น แต่เกรงใจเจ้าของร้านจะยุ่งยาก กลายเป็นว่าผมมากเรื่อง ซึ่งเธอก็เปรยว่าตาลุงคนนี้ไม่เอาใคร เตือนกันจนเป็นที่น่าเบื่อ ผมฟังและบอกว่า

"ก็ไอ้คนพรรค์นี้แหละที่จะทำชาวบ้านเดือดร้อน" เจ้าของร้านรับฟังและส่ายหน้าน้อย ๆ "มันฟังใครที่ไหนล่ะ"

กลับถึงบ้านผมเอาเบียร์ทั้งหมดล้างในกาละมังซักผ้า ล้างด้วยผงซักฟอก ก่อนจะใส่ตู้เย็น และนำมาดื่มขวดหนึ่ง จำไม่ได้ว่าเป็นขวดที่อีตาคนนั้นจับหรือเปล่า?

...สองวันต่อมา..ผมไปซื้อของที่ร้านเดิมนี้อีกครั้ง..
ลูกเจ้าของร้านบอกว่า..

"ไอ้คนที่จับขวดเบียร์ของอาจารย์วันนั้นน่ะ...เป็นโควิดและตายแล้วเมื่อเช้านี้!"

ผมสะดุ้งและคิด...

นั่นปะไร! ยุ่งละสิ ! #กูไม่ควรออกจากบ้านเล้ยย!

ครูอ้น เองครับ
2 เม.ย. 2863/20.08น.