4 วันแล้วสินะ ที่เราตัดตัวเองออกจาก social network ทั้งหลาย รวมทั้งการปิดกั้นตัวเองจากการรับรู้เรื่องราว เล็กๆ น้อยๆ ของสายลมที่จากไป ผ่านทาง social network เหล่านั้น  เพื่อให้ตัวเองได้มีเวลาอยู่กับตัวเอง แล้วฟังเสียงหัวใจของตัวเอง ว่าตลอด 4 ปีที่ผ่านมา เราทำทุกอย่างเพื่อความรักของเราดีที่สุดแล้วหรือยัง และเราควรจะทำอย่างไรกับความสัมพันธ์ที่เหมือนจะจบแต่ไม่จบ เพราะยังมีอะไรหลายอย่างที่ค้างคา แต่ด้วยความที่อยากดูทิศทางลม และไม่อยากให้ความรู้สึกแย่ที่เกิดขึ้นในใจ ทำให้ความรักและความหวังดีที่มีอยู่เหือดหายไป วันนี้เราเลือกที่จะเดินออกมายืนดูอยู่ห่างๆ และเงียบหายจากกันมาเกือบสองอาทิตย์ แต่ก็ยังแอบดูกันและกันผ่าน social network ก็พอทำให้ความทุกข์ในใจน้อยลง และสิ่งที่เกิดขึ้นในใจกลับเป็นความคิดถึงและเป็นห่วง และยิ่งเมื่อพาตัวเองออกมาจาก social network ไม่รับรู้อะไรเพิ่มเติม เพื่อให้ได้มีเวลาอยู่กับหัวใจของตัวเองจริงๆ ความรู้สึกกลับนิ่งขึ้นอย่างประหลาด ได้ถามหัวใจตัวเองด้วยคำถามซ้ำๆ เพื่อให้คำตอบได้ตกตะกอน  4 วันที่ผ่านมา เราได้ให้คำตอบกับตัวเองหลายคำตอบ ถึงแม้วันนี้บางคำถาม เราจะยังไม่ได้คำตอบ แต่ก็คิดว่าเราคงได้คำตอบในไม่ช้า ตั้งใจว่าจะให้ตัวเองได้อยู่เงียบๆ อีกสักระยะ เพื่อตอบคำถามที่ยังค้างๆ อยู่ในใจให้ได้สักที แต่ก็คิดนะว่าบางคำถาม มันคงจะได้คำตอบก็ต่อเมื่อ เผชิญหน้ากับสายลมและคุยกันอย่างเปิดใจ เราก็คงต้องเตรียมทั้งตัวและหัวใจให้เข้มแข็งพอกับการเผชิญหน้านั้น

การได้อยู่กับตัวเองมันทำให้เราได้มีเวลาคิดถึงสิ่งที่อยู่ในใจจริงๆ นะ ถ้าใครกำลังสับสน ลองพาตัวเองให้ได้เจอกับหัวใจของตัวเองสักครั้ง ลองให้ตวักับใจได้คุยกัน บางทีเราอาจจะเจอคำตอบที่เฝ้าถามหามานานก็ได้นะ  ^__^