“เจ้าเอารถมาพบหัวหน้าข้อยก่อน” 

                เอาล่ะสิ อะไรเนี่ยชักสงสัย  ไอ้เรากับชายในเครื่องแบบไม่ค่อยจะถูกกันเสียด้วย

              “โหย  รอก่อนได้บ่  ข้อยนัดหัวหน้าท่องเที่ยวไว้ เดี๋ยวผิดนัดบ่ดี”  พูดแล้วรีบเดินขึ้นสำนักงานไป  สัมภาษณ์หัวหน้าท่องเที่ยวสารพัดสารเพ จนลืมเรื่องแปลกๆ เกี่ยวกับตำรวจไป  จนเสร็จงานเสร็จการ ระหว่างรอเจ้าหน้าที่ก็อปปี้ข้อมูลตัวเลขนักท่องเที่ยวให้อยู่นั้น ก็พูดเล่นกับเขาว่า
 

                “ตำรวจข้างล่างบอกให้ข้อยไปหา บ่รู้มีอีหยัง” 
               เจ้าหน้าที่คนนั้นหยุดกึกทันที  ถามว่า “เจ้ามาที่นี่จังใด๋”
                “ข้อยปั่นรถถีบมา”
                “แขวงเปิ้นห้ามนักท่องเที่ยวปั่นรถถีบ ...  เจ้ามาหาข้อยนี่ในฐานะนักท่องเที่ยว หรือมาเฮ็ดเวียด  ถ้ามาเที่ยวข้อยต้องกักรถเจ้าไว้แล้ว”

                                                        โปโลน้ำโขง

                  “ฮ่วย   ข้อยมาเฮ็ดเวียก (มาทำงาน) เจ้าก็หันว่าข้อยกำลังขอสถิติจากเจ้าอยู่”อ้อโวยวาย อารามกลัวต้องติดคุกลาว

                 “งั้นไปได้ มาเฮ็ดเวียก บ่เป๋นหยัง”  เจ้าหน้าที่ตอบ  ซะงั้น  เออ...ดีวุ้ย  ขี่จักรยานมาทำงานตำรวจไม่จับวุ้ย !      เดินลงมาตำรวจนายเดิมรออยู่ข้างรถถีบของอ้อนั่นแหละ   ยืนยันจะให้อ้อไปพบกับเจ้านายเขา สังเกตเห็นว่าตอนนี้เขาเอาโซ่มาล็อคล้อรถอ้อแว้ว
 

                 “อ้ายไขกะแจ๋ให้รถข้อยเน้อ  ข้อยมาเฮ็ดเวียก บ่ได้มาเที่ยวเล่น” อ้อทำขึงขังบอกว่ามาทำงานไม่ได้มาเที่ยว  

             “รถนี่ก็ไม่ได้เช่าเน้อ  ยืมเจ้าของเกสต์เฮ้าสมา  มานี่ก็มาเฮ็ดเวียก เมื่อกี้เพิ่งไปสัมภาษณ์รองเจ้าแขวงมาโตยเน้อ”  เบ่งค่ะเบ่ง  อ้างรองเจ้าแขวงด้วย  อยู่เมืองไทยไม่เคยนะเนี่ย 

                ตำรวจให้ตอบมาก่อนว่าพักเกสต์เฮาส์อะไร  แล้วก็ยอมไขกุญแจที่ล็อครถให้อ้อโดยดี  รีบปั่นกลับไม่ช้า  พอเล่าให้อ้ายตุ้ยเจ้าของเกสท์เฮ้าส์ฟัง แกหน้าซีดทันที  ถามใหญ่เลยว่าอ้อบอกตำรวจหรือเปล่าว่าอ้ายเอารถมาให้เช่า  พอรู้ว่าอ้อบอกว่าไม่ แต่ยืมอ้ายขี่มาทำงาน แกก็ถอนหายใจโล่งเฮือก เพิ่งมาเฉลยว่าแขวงออกประกาศห้ามให้เช่าจักรยาน  เพราะไม่นานมานี้มีนักท่องเที่ยวขี่แล้วกลับมาค่ำมืดถูกเฉี่ยวชนเสียชีวิต พอมีประกาศห้าม ทำให้ชาวบ้านหลายรายที่เริ่มลงทุนซื้อจักรยานมาเปิดให้เช่าต้องปิดตัวกันเป็นแถว   ที่อนุญาตให้เช่าได้คือจักรยานภูเขาที่จะเช่าและขี่ในพื้นที่ท่องเที่ยวเท่านั้น
 

                         ยามสายใจกลางเมือง  .... ขณะเดินหากาแฟ กับขนมปังฝรั่งเศสอยู่

               คืนนั้น  จิบเบียร์ลาวเคล้าออกหลาม (อาหารพื้นเมืองชื่อดังของหลวงพระบาง) สนทนากับเพื่อนฝรั่งเศส  สาวใหญ่นางหนึ่งเธอเพิ่งถูกยึดรถจักรยานที่เช่า ต้องย่ำต๊อกกลับเกสท์เฮ้าส์ ส่วนเจ้าของเกสท์เฮาส์ถูกตำรวจตามมาปรับบานเลย 
 

                 เราถกกันอย่างออกรส  ถึงข้อดีข้อเสียของการห้ามปั่นจักรยานในหลวงพระบาง เรื่องมันบานปลายไปถึงประเด็นทุนนิยมเบียดขับคนท้องถิ่นไปเลยทีเดียว 

              “ทำไมต้องห้ามขี่รถถีบ ทำไม ทำไม ไอไม่เห็นด้วย ! ทีเจ้าของทัวร์ทำไมทำได้  ไอว่าไม่เป็นธรรม ฮ่วย !”

                รุ่งเช้ายังไม่เข็ด  บอกอ้ายตุ้ยขอเช่าอีกวันนะ นะ นะ  อ้ายตุ้ยอิดออด แต่ก็ทนการรบเร้าไม่ไหว   “เชื่อเหอะ ตำรวจไม่จับดอก ข้อยจะบอกว่ามาเฮ็ดเวียก มาทำงาน บ่ได้มาเที่ยวเล่น”
 

                ที่สุดก็ได้รถถีบมาปั่นเล่นในหลวงพระบางอีก 1 วัน   แต่เป็นวันสุดท้าย เพราะเข็ดเหลือหลายเมื่อปั่นไปแล้วยางแบน หาที่ปะยางยากเสียกว่างมเข็มในลำน้ำโขง   เข็นไปจนเหงื่อตกกว่าจะจอผู้บ่าวใจดีมาช่วยสูบลมยางให้    เฮ้อ !
 

                ใครจะไปปั่นรถถีบเที่ยวหลวงพระบาง  ก็ต้องระวังกันให้ดี ละกั้นนนน.

                           
                             จักรยานอ้อยางแบนซะแล้ว  ชาวบ้านมาช่วยสูบลมยางให้

                            อุบัติเหตุบนท้องถนนมีมากขึ้นในเมืองหลวงพระบาง

                      
                             ปั่นมาไกลถึงสะพานเก่า   ...แอคชั่นทำซึ้งคิดถึงคนที่บ้านหน่อย..

ขออภัย  ! ต๊กกะใจ เลยไม่ได้ถ่ายภาพตอนโดนตำรวจจับ   อิ อิ อิ