เราออกจากบ้านกันเกือบ ๆ จะเก้าโมงเช้าซึ่งก็ช้าอยู่แล้วสำหรับคนที่ไม่เคยไป และยิ่งช้าเข้าไปอีกเมื่อสารถีรับเชิญ (ตา) เลือกใช้เส้นทางตามความชำนาญ (ในการอยู่บ้าน) ผิดจนเราไปติดแหง๊กแก๊ก อยู่บนถนนที่เชื่อมต่อถนนหลานหลวง

ทำอย่างไรดีอุปกรณ์การจัดกิจกรรมทั้งหมดอยู่ท้ายรถ ทางเดียวที่ทำได้คือ โทรหาทุกคนที่เกี่ยวข้อง ให้ทำการปรับเปลียนรายการตามความเหมาะสมไปก่อน โดยนำเอากิจกรรมศิลปขึ้นมาต่อกับกิจกรรมเล่านิทานของกลุ่มนิทานกระดานหก และเลื่อนกิจกรรมเล่นเกมส์ไปอยู่ท้ายสุด

สถานการณ์ทำท่าจะแย่กว่าเดิมเมื่อรถต้องติดขบวนเสด็จในระหว่างที่ขึ้นทางด่วน แต่ก็ดีกว่าที่คิดมากเมื่อสามารถขึ้นทางด่วนได้ และไปรับพ่อรูปหล่อเพื่อนเก่าจากห้องแชท คม ชัด ลึก Romeo Jack บนถนนมอเตอร์เวย์

กว่าจะไปถึงบ้านเพื่อคนพิการ มูลนิธินักบุญคามิลโล ก็เลยหลงไปอีกต้องย้อนรถกลับมา อาคารของมูลนิธิค่อนข้างหรูหร่า แต่บนความหรูหร่าเหล่านี้เรารู้ดีกว่ามันเป็นงบลงทุนในการก่อสร้างซึ่งได้จากส่วนกลางก้อนเดียวจบ ส่วนอื่น ๆ ทางมูลนิธิต้องดำเนินการหากันเอาเอง

ซึ่งคนไทยส่วนใหญ๋พอเห็นสถานที่สวยงาม โอ่โถงแล้วจะไม่ค่อยให้ความสนใจที่จะช่วยเหลือ เพราะเห็นว่ามีอันจะกินกันอยู่แล้ว เพราะสภาพความเป็นอยู่ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น ซึ่งจริง ๆ แล้วมันไม่ใช่

ขนของลงจากหลังรถโดยการช่วยเหลือของหนุ่ม ๆ ที่มาดักรออยู่หน้าทางขึ้น ที่มารอนี้ไม่รู้ว่าเพราะคิดถึง หรือเพราะมาคอยลุ้นว่ามันจะมาถึงเมื่อไหร่ ฮะ ฮ่า

ขึ้นไปด้านบนที่ทางบ้านฯ จัดไว้ให้สำหรับทำกิจกรรม พี่ตุ๊กตา Blogger ณัฐรดา กำลังสอนศิลปบนผืนผ้าให้กับเด็ก ๆ ซึ่งเด็ก ๆ ก็ตั้งใจที่จะเรียนรู้และทำกิจกรรมกันอย่างมากมาย ขออภัยพี่ตุ๊กตามา ณ โอกาสนี้ด้วยที่ไม่ได้เข้าไปคุยด้วยเลย

ชนถ่ายสิ่งของด้วยความช่วยเหลือของบรรดา Blogger หนุ่ม เช่น Blogger เหรียญสองหน้า KiBangkok จันทร์ราตรี หมีปีศาจ kate และน้องชาย เบิร์ธ และท่านอื่น ๆ ที่นึกชื่อไม่ออกและต้องขอโทษมา ณ โอกาสนี้

Blogger เหรียญสองหน้า Blogger Kibangkok ช่วยกันหามุมติดป้าย ในขณะที่ Blogger จันทร์ราตรีและ Blogger kate พยายามช่วยจัดของ Blogger MayJune ช่วยจดรายการข้าวของที่นำมาบริจาค และทำป้ายชื่อสำหรับสมาชิกที่มาใหม่

คุณต๊ะ ผู้ดูแลอำนวยความสะดวกละจากการให้ข้อมูล Blogger Din เพื่อมาบอกว่าถึงเวลารับประทานอาหารแล้วให้ช่วยเชิญทุกท่านลงไปทานอาหารที่โรงอาหารพร้อมกัน

ผู้ร่วมงานทุกท่านก็น่ารักมากมาย โดยเฉพาะ Blogger ณัฐรดาและ Blogger ลีลาวดี ที่นอกจากเอาข้าวหลามหนึ่งคันรถ (เข็น) แล้วยังมาช่วยนั่งเช็ดสีจากพื้นที่นั่งทำกิจกรรมกัน เพราะกลัวว่าสีจะติดพื้นและจะทำความสะอาดยาก

พวกเราลงไปรับประทานอาหารที่ให้ทางบ้านฯ จัดให้เป็นก๋วยเตี๋ยวไก่มะระหน้าตาหน้ากินทีเดียว นอกจากนี้ยังมีขนมรวมมิตรที่ทางเราเตรียมมาเป็นของหวาน

หลังจากเสร็จสิ้นมื้ออาหารและของหวานแล้ว Blogger kate ก็ประกาศให้น้อง ๆ และเพื่อน ๆ มาร่วมเป็นเจ้าของวันเกิดร่วมกันกับน้อง ๆ พี่ ๆ ที่มีวันเกิดในช่วงนี้และได้เตรียมเค็กวันเกิดมา

โดยให้ตัวแทนจากบ้านฯ และตัวแทนเจ้าของวันเกิดมาเป่าเค็กร่วมกัน จากนั้นเด็ก ๆ ทุก ๆ คนจะได้รับของขวัญวันเกิดคนละหนึ่งชิ้นทุก ๆ คน ซึ่งขอขวัญที่เตรียมไปเกือบไม่พอ สำหรับน้อง ๆ ที่มาร่วมกิจกรรมเพราะเตรียมไปสำหรับน้องประมาณ 15 ชิ้น ดีที่ไหวตัวทันเตรียมไปเองส่วนตัวอีก 10 ชิ้น

น้องเนทเป็นตัวแทนของบ้านฯ กล่าวอวยพรและเล่นกีตาร์พร้อมทั้งร้องเพลงอวยพรวันเกิด น้อง ๆ มีความสุขกับขนมเค็ก และของขวัญที่ได้รับ ดูจากน้อง May ที่ไม่ยอมวางขนมและของขวัญห่างกายเลย แม้นกระทั้งตอนมาส่งพี่ ๆ ขึ้นรถ

อิ่มอร่อยจากอาหาร ของว่างและขนมเค็กกันแล้วน้อง ๆ ผู้พิการก็ต้องไปทำความสะอาดช่องปากด้วยการแปรงฟันตามโปรแกรมของทางบ้านช่วงนี้เองที่ทางคุณต๊ะ เชิญให้พวกเราไปเดินดูบริเวณโดยรอบของบ้านเพื่อคนพิการ ซึ่งที่จริงแล้วเป็นสำนักงานใหญ่ของมูลนิธินักบุญคามิลโล

ซึ่งนอกจากจะเป็นบ้านพักของน้อง ๆ ผู้พิการเหล่านี้แล้ว ยังเป็นสถานบำบัดให้แก่ผู้ติดเชื้ออีกตึกหนึ่งอีกด้วย รวมทั้งยังเป็นศูนย์สัมนาและที่พักสำหรับให้บริการแก่บุคคลภายนอกเพื่อจัดกิจกรรมและสัมนาต่าง ๆ ในราคาย่อมเยา เพื่อเป็นการหารายได้เข้ายังมูลนิธิอีกทางหนึ่ง

หลังจากเราเยี่ยมชมสถานที่ต่าง ๆ เรียบร้อยแล้วเราก็กลับเข้าสู่กิจกรรมที่ชั้นบนกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เรากลับมาพร้อมกับเกมส์โบว์ลิงค์และปาเป้า และกิจกรรมที่เด็ก ชอบมากเป็นพิเศษคือการเพ้นท์รูปตุ๊กตาลงบนผ้าเช็ดหน้าของ Blogger ณัฐรดา

ที่น่าสนใจไม่แพ้กันนั้นคือ การวาดภาพกุหลาบโฟล์คอาร์ตของ Blogger Kibangkok ที่บรรดา Blogger ออกปากจอง (ที่ลุงกิ๊) ทำกันพัลวัลแต่สุดท้ายก็เสร็จเราจนได้ ฮะฮ่า

หลังจากที่ได้ทำการส่งมอบของแลเคลียร์เงินสมทบที่ได้รับจากเพื่อน ๆ ที่มาร่วมทำกิจกรรมและเพื่อน ๆ Blogger ที่ร่วมสมทบเรียบร้อยแล้วก็คงถึงเวลาที่เราต้องลาจากกันเสียที

น้อง May น้อง Nut น้อง Peter ต่างมายืนส่งเราที่ทางออก ทำเอาพวกเราบางคนถึงกับน้ำตาซึม ก่อนที่เราจะกล่าวลาและโบกมือให้กับน้อง ๆ เหล่านั้นด้วยคึวามหวังที่ว่าจะได้แวะกลับมาเยี่ยมอีกในโอกาสอันเหมาะสมต่อไป