(ภาพจาก http://bacc.or.th/)

วันอาทิตยื์ี่ผ่านมาผมใช้วันหยุดไปเดินเล่นแถวสยาม จุดมุ่งหมายคึือลิโด แต่เนื่องจากเหลือเวลาพอสมควรจึงไปเดินเล่นที่หอศิลป์ฯ ก่อน เป็นครั้งแรกที่ผมได้มีโอกาสได้ไปเดินที่นั่น มันให้ความรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด อาจจะเพราะกำลังมีเรื่องไม่สบายใจบางอย่าง ทำให้การเดินเล่นในที่ที่มีบรรยากาศที่ผ่อนคลายอารมณ์แบบนี้จึงช่วยได้มาก

ที่ีชั้น 8 ของหอศิลป์ฯ มีการแสดงนิทรรศการศิลปะร่วมสมัย “ "สุก-ดิบ อาทิตย์อุไทย" โดยศิลปินร่วมสมัยชาวญี่ปุ่น ในยุคที่พวกเขาได้รับผลกระทบจากแอนนิเมะ และ มังงะ  ผ่านงานหลายรูปแบบทั้งจิตรกรรม ศิลปะการจัดวาง วิดีโออาร์ต ประติมากรรม ภาพถ่าย โดยที่เราสามารถสะดุดตาได้ตั้งแต่ลานด้านหน้าแล้ว ที่มีเจ้าหุ่นตัวโตๆ ตั้งอยู่ ยิ่งเดินเข้ามาข้างในที่ชั้น 1 เจ้าหุ่นเหล็กตัวโตสูงกว่า 7 เมตร ก็เล่นเอายืนพิจารณาอยู่ครู่ใหญ่

และเมื่อพินิจพิเคราะห์อย่างที่ถี่ถ้วน หลังได้เดินชมทั้งนิทรรศการ มีงานบางชิ้นผมก็ไม่อาจจะเข้าใจ หรือ ทำความเข้าใจกับมันได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้ก็คือ ในความบิดเบี้ยว หรือแปลกประหลาดนั้น ผมก็คุ้นเคยมันเป็นอย่างดีตั้งแต่เด็กๆ โดยที่ไม่เคยมองมันอย่างจริงจัง มันก็เท่านั้น และก็เหมือนกับหลายอย่างในสังคมนี้ ที่วัฒนธรรมญี่ปุ่นเข้าครอบและหลอมเป็นเบ้าเดียว จนบางครั้งก็ไม่รู้อีกต่อไป ว่าสิ่งไหนคือญี่ปุ่น สิ่งไหนคือไทย เดินได้สักพัก ก็ได้เวลาที่ผมจะต้องไปที่ลิโด เพื่อดูหนัง"ญี่ปุ่น" (ฮ่า)

(ภาพจาก http://movie.kapook.com)

I give my first love to you เล่นเอาผมน้ำซึม หนังสร้างหนังสือการ์ตูนขายดี แต่ผมไม่เคยอ่านมันหรอก แต่การไม่ได้อ่านมาก่อน ก็ไม่ได้เป็นปัญหาต่อการชม หนังปล่อยหมัดฮุคตั้งแต่ต้นเรื่อง หลังจากนั้นก็แย็บหมัดใส่คนดูแบบได้ผล ก่อนจะปล่อยหมัดขวาตรงในตอนท้าย เล่นเอาแทบต้องคลานเข้ามุม เรียกว่าหนังเรื่องนี้เอาผมอยู่ 
 
หนังเล่าเรื่องทาคุมะ เด็กหนุ่มที่รู้ตัวเองว่าจะสามารถอยู่บนโลกใบนี้ไม่เกิน 20 ปี กับมายุ เด็กสาวที่ที่พบรักแรกกับเขา ทั้งคู่พบกันตั้งแต่เด็ก เด็กเกินกว่าจะเข้าใจว่าความตายคืออะไร แต่ก็ไม่เด็กเกินไปที่เข้าใจในความรัก มายุเป็นลูกสาวของคุณหมอเจ้าของไข้ของทาคุมะ และความฝันเดียวของมายุก็คือการได้เป็นเจ้าสาวของทาคุมะ ส่วนเขาเองก็ไม่ต่างกัน ทั้งคู่เติบโตขึ้นพร้อมกับเงื่อนไขของเวลา ที่อาจจะเหลืออยู่ไม่มากนักที่จะได้อยู่ร่วมกัน 
 
ทาคุมะเป็นโรคหัวใจผิดปกติ ทางรอดเดียวของเขาก็คือการที่ต้องรอรับการปลูกถ่ายหัวใจจากผู้บริจาค ซึ่งปาฏิหารย์ไม่ได้เกิดกับทุกคนที่มีความหวังและรอคอยมันอย่างอดทน ทาคุมะก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
 
 I give my first love to you เล่าประเด็นการใช้ชีวิตที่น่าขบคิด ผ่านเรื่องราวรักแรกอันหวานซึ้งของทาคุมะและมายุ หลังดูหนังจบ ผมนั่งอึ้งอยู่กับตัวเองครู่หนึ่ง ทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิต ว่าตัวเองนั้นได้ใช้มันคุ้มค่าแล้วหรือยัง และเวลาที่ผมมี ผมใช้มันทำอะไร และทำเพื่อใคร
 
เพราะคำถามต่อชีวิต ไม่ได้อยู่ที่เรามีชีวิตอยู่ได้นานเท่าใด แต่มันคือ เราใช้ชีวิตได้คุ้มมั้ย ?
 
แม้ I give my first love to you จะมีฉากหน้าเป็นหนังรักวัยรุ่น และได้อิทธิพลจากมังงะ แถมตัวหนังก็ไม่ได้มีอะไรหวือหวา มีเพียงเรื่องราวธรรมดาๆ ของคนตัวเล็กๆ คนหนึ่งในโลกใบใหญ่ ที่คนมันก็ตายกันอยู่ทุกวัน และการจากไปของทาคุมะก็ไม่ได้มีผลอะไรต่อโลก ซึ่งนั่นมันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากคนตัวเล็กๆอย่างเราเลย
 
ถึงมันจะดูเศร้าไปหน่อย แต่บางทีการที่ทาคุมะรู้ตัวก่อน มันอาจจะโชคดีด้วยซ้ำไป เพราะเขาสามารถวางแผนการใช้ชีวิตของตัวเองได้ เราเองต่างหากที่ต้องอยู่กับความไม่มั่นคง เพราะจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่มีทางทราบได้
 
และหลังจากนี้ ผมคงต้องมานั่งคิดคำตอบของคำถาม ของทาคุมะที่ว่า "การมีชีวิตอยู่คืออะไร" อย่างจริงจังเสียที

อ้อ...และขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ อย่าลืมที่จะบอกสิ่งเหล่านี้กับคนที่คุณรักล่ะ
"ขอบคุณจ้ะ" "รักนะ" "ลาก่อน" 

 [email protected]
 12-01-10

//

ตัวอย่างหนัง

//