๏ เมื่อหยดน้ำในดินสิ้นชีวิต

เขาก็ไปสถิตอยู่บนสวรรค์

ฤดูกาลผลักเคลื่อนเดือนตะวัน

จึงเกิดกลั่นเกิดกรองละอองน้ำ

เป็นหยาดฝนหล่นผ่านม่านฟ้าใหม่

มาหยาดใจหยาดพื้นแผ่นดินต่ำ

มาบรรเลงเพลงสลับขับลำนำ

เป็นถ้อยคำกล่อมหล้ามหานคร

...เป็นถ้อยคำจรรโลงหล้ามหานครฯ

๏ เมื่อฝนตก และเมื่อผืนดินอุดมพร้อมด้วยปัจจัยทั้งหลายแล้ว

เมล็ดพันธุ์เหล่านั้นก็ตื่นจากหลับใหล  ฟังเถิด

นั่นเสียงพับผ้าห่มราตรีมืดมิดของท้องฟ้า  และนั่น

เสียงบิดขี้เกียจของดวงตะวัน

กรุ่นกลิ่นเช้าวันใหม่หอมสดใสไปถึงขอบจักรวาล

พร้อมนิมิตแห่งการเจริญเติบโต  เจริญเติบโต  เจริญเติบโตฯ

๏ จากแผ่นดินแล้วหยัดยืนบนผืนดิน

จนกว่าชีพจะสิ้นแผ่นดินเหย้า

จนกว่าชีพจะสิ้นแผ่นดินเรา

เพื่อสร้างรากสร้างเหง้าและสร้างรัก

ผลิดอกออกช่อชื่นสะพรั่ง

สุดขอบฟ้าขอบฝั่งเห็นประจักษ์

เบ่งบานเรื่อยไปไม่หยุดพัก

บานทุกถิ่นพำนักไม่รู้โรย

...บานเรื่อยไปเรื่อยเรื่อยไปไม่หยุดพัก

เป็นมรรคแห่งวิถีไม่รู้โรย๚๛

 ธัชชัย  ธัญญาวัลย 

อ่านครั้งแรกในพิธีเปิด  “อ่านหนังสือ  เปิดความคิด  ชีวิตเปลี่ยน” 

วันจันทร์ที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2552  ณ ศาลาว่าการกรุงเทพมหานคร

อ่านครั้งที่สองใน  งานนิทรรศการส่งเสริมการอ่าน 

วันอังคารที่  13  ตุลาคม  พ.ศ. 2552  โรงแรม เอส.ดี. อเวนิว  บางพลัด  กรุงเทพฯ