ตอนย้ายจากห้องเช่ามาอยู่บ้านที่ทุ่งรังสิตใหม่ๆ พ่อซื้อจักรยานไว้ใช้คันหนึ่งสำหรับไปซื้อของและทำธุระต่างๆ  และพ่อมักจะปั่นจักรยานคันนั้นไปจอดไว้หน้าปากซอย ออกไปรอรถเมล์เพื่อไปทำงานทุกวัน

...

จักรยานคันนั้นเป็นจักรยานสีน้ำเงินเข้ม ทรงเพรียว มีตะกร้าหน้า แล้วก็สวยมากในสายตาฉันและน้องๆ

...

ถ้าพ่อไม่ต้องไปทำงานเช้ามากนัก พ่อจะปั่นจักรยานไปส่งฉันและน้องไปส่งที่โรงเรียน และไม่น่าเชื่อว่าที่นั่งซ้อนท้ายรถจักรยานคันนั้นจะสามารถบรรทุกผู้โดยสารน้อยๆ ได้ถึงสองคน และหลังจากนั้นเองพ่อก็มีหน้าที่ส่งลูกๆ ไปโรงเรียนทุกครั้งที่มีโอกาส จาก ประถม สู่มัธยม และมหาวิทยาลัย

...

จนกระทั่งจบทำงานและเปลี่ยนงานมาหลายหน จักรยานสีน้ำเงินตะกร้าก็ผุพังไป มีสีสนิมแซม และแทนที่สีน้ำเงินไปโดยปริยาย ที่นั่งซ้อนท้ายก็นั่งได้แค่คนเดียว ถึงจะปั่นได้ช้าลง พ่อก็ยังคงทำหน้าที่ไปส่งฉันและน้องอยู่อย่างนั้น

...

เมื่อหมู่บ้านจัดสรร ถนน และสิ่งต่างๆ เข้ามาในแถบบ้านมากขึ้น ก็มีผู้คนเข้ามาอยู่มากขึ้นเรื่อยๆ จักรยานที่จอดไว้ได้เฉยๆ โดยที่ไม่ต้องล๊อคล้อหรืออะไร ก็ต้องหาโซ่มาคล้องไว้กันขโมย แต่พ่อก็ยังบอกว่า มันเก่าแล้ว ไม่มีใครเอาหรอก เพราะเคยมีเหตุการณ์ที่จักรยานพ่อหายไป แล้วไปเจอทิ้งไว้ท้ายซอย เลยแซวกันขำๆ ว่า มันเก่าเสียจนไม่มีใครเอา

...

เมื่อโกดังขายของเก่ามาเปิดแถวหน้าปากซอย แม้แต่ฝาโอ่งน้ำหน้าบ้านก็ยังหาย พ่อจึงเริ่มไม่วางใจหาโซ่มาคล้องกับเขาบ้าง

....

แต่จักรยานคันนั้นหายไป ต่อหน้าต่อตาพ่อจนได้

...

มีคนหยิบไปแล้วปั่นหนีไป ขณะที่พ่อกำลังถางหญ้าอยู่หลังบ้าน ได้ยินเสียงไอ้สีนิลเห่า จึงเดินออกมาดู ขโมยคนนั้นก็ปั่นออกไปไกลแล้ว

....

มันปั่นเอาของรักของพ่อ ความหลังของคนทั้งบ้านไปด้วย

...

พ่อเที่ยวเดินตามหาตั้งแต่หัวซอย ท้ายซอย ด้วยหวังว่าจะเจอมันจอดทิ้งอยู่พงหญ้าที่ใดที่หนึ่งในซอย แต่ก็ต้องกลับมาด้วยความผิดหวัง และบ่นด้วยความเสียดาย  ไม่มีใครกล้าบอกว่าจะซื้อให้ใหม่ เพราะมันไม่ใช่ว่าเป็นคันเก่า หรือคันใหม่ ได้แต่บอกกันแค่ว่า ไม่เป็นไรเนอะ

...

วันหนึ่ง ฉันกลับไปบ้านเห็นจักรยานคันนั้นของพ่อจอดอยู่หน้าบ้าน  จึงวิ่งไปทักพ่อว่า "พ่อๆ ไปเจอมันทิ้งอยู่ตรงไหน"

...

พ่อเล่าว่า ลุงๆ แถวบ้าน  ซึ่งเป็นเพื่อนแกคงจะเห็นใจที่จักรยานพ่อหายไป  จึงให้จักรยานที่ไม่ใช้แล้วถึง 2 คันรวด หน้าตามันเหมือนจักรยานของพ่อไม่มีผิด ต่างกันนิดหน่อยตรงแฮนด์จับ
พ่อเลยจับมาขัดสีฉวีวรรณเสียใหม่

...

ฉันยิ้มด้วยความดีใจ รุ่งเช้าก่อนออกจากบ้านจึงเรียกพ่อให้ปั่นจักรยานคันใหม่ไปส่งปากซอยเหมือนเดิม