คำนำ การเรียกสัญญาคือ ความจำได้หมายรู้ เพื่อเอามาเล่าให้ท่านทั้งหลายได้ฟัง แม้จะเป็นเรื่องที่ไม่ควรใส่ใจหรือสนใจในสัญญาอารมณ์ เพราะมันไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และอนัตตา แต่เมื่อตั้งใจว่าจะเขียนเพื่อประโยชน์แก่คนส่วนหนึ่ง แม้จะเป็นเรื่องที่กวนใจอยู่บ้าง ในการรื้อฟื้นสัญญาก็จะรีบทำให้เสร็จ

ต้องการไปกราบหลวงพ่อ ก่อนเดินทางไปชลบุรี

ช่วงบ่ายโมงของวันอาทิตย์ กำลังเดินทางกลับไปชลบุรี ได้แวะไปกราบหลวงพ่อพุธอยู่บ่อยๆ ( แม้กระทั่งเรื่องพระธาตุเสด็จก็ได้เล่าถวายท่าน ท่านก็ยืนยันว่าเป็นของจริงเป็นเรื่องจริง พูดต่อหน้าญาติโยมที่นั่งอยู่ที่นั่น ) แต่พอดีวันนั้นท่านปิดกุฏิเร็วไปหน่อย อาจจะเป็นเพราะญาติโยมไม่มีก็อาจเป็นได้

ได้ตั้งจิตอธิฐานว่า "ขอให้ได้เข้าไปกราบท่านก่อนเดินทาง และจะเดินจงกรมตลอดไปจนกว่า หลวงพ่อพุธจะเปิดประตูรับญาติโยมอีกครั้ง" ได้เริ่มเดินจงกรมตั้งแต่ ๑๓.๐๐น - ๑๕.๓๐น ทันใดนั้น เห็นดวงจิตของเราพุ่งออกจากบริเวณหน้าอก เป็นลำแสงขาวสว่างพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า สักพักหนึ่งได้ย้อนกลับมามองดูตัวเราขณะเดินจงกรมอยู่ เห็นเป็นโครงกระดูกเดินจงกรมไปมาอยู่นาน เพราะจำคำพูดของหลวงพ่อพูธที่ว่า ถ้าเห็นอะไรอย่าเอะใจ มิเช่นนั้นจะไม่ได้เห็นของดี จริงๆแล้วเราเห็นปลายเท้าเป็นกระดูกสีขาวก่อนหน้านี้อยู่นาน เราก็ไม่สนใจมันจนในที่สุด มันได้แสดงให้เห็นสดๆร้อนๆ แม้กระนั้นก็วางเฉยกับมัน ทันใดนั้นมีจิตส่วนหนึ่งแย้งขึ้นมาว่า เห็นกระดูกเดินไปมาอยู่นานแล้วนะ ไม่ใช่ของจริงหรอก มันเป็นความฝันต่างหาก เราก็ไม่ยอมมันเพราะรู้ว่ามีสติดีอยู่ จนท้ายสุดได้ตัดสินใจยกแขนขวาขึ้นมาดูปรากฎว่า เห็นเป็นกระดูกทั้งแท่งขาวโพนอยู่ เกิดความสลดสังเวชใจ ได้ร้องไห้โฮ ...ออกมา พร้อมทิ้งกายลงไปบนพื้นซิเมนต์ โดยไม่สนใจใยดีต่อร่างกาย มันเหมือนเขื่อนแตกโดยปัจจุบันทันด่วน ไม่มีอะไรต้านทานไว้ได้( ความจริงมีต่อแต่ขอเล่าเพียงแค่นี้คงไม่ว่ากัน)