25-26 ตุลาคม พ.ศ. 2505 ได้เกิดมหาวาตภัยขึ้นในภาคใต้ของประเทศไทย ที่แหลมตะลุมพุก อำเภอปากพนัง จังหวัดนครศรีธรรมราช มีการสูญเสียทั้งชีวิตและทรัพย์สินอย่างหนัก เมื่อคลื่นยักษ์มหึมาม้วนตัวจากทะเลขึ้นบนบกกวาดสรรพสิ่งที่กีดขวาง กลืนกินทุกชีวิตหายลงไปในทะเล

     จนถึงวันนี้ เป็นเวลานานเกือบ 50 ปีแล้ว ความทรงจำอันเจ็บปวดดูเหมือนยาวนานแต่ยากจะลืมเลือน ชาวแหลมตะลุมพุกยังต้องเผชิญกับภัยธรรมชาติ ดำรงชีวิติอยู่ด้วยความหวาดหวั่นว่า สักวันหนึ่งในอนาคต จะเกิดคลื่นยักษ์จากท้องทะเลลึกพัดเข้ามายังแหล่งพักพิงของพวกเขาอีกหรือไม่

    ยามคลื่นลมสงบ ชาวแหลมตะลุมพุกได้อาศัยเรือประมงคู่ชีพอออกทะเลไปหากุ้ง หอย ปู ปลา หล่อเลี้ยงชีวิต ทั้งนำไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินตรา

     ทว่าทุกครั้งยามลมพายุกรรโชกแรง ท้องทะเลปั่นป่วนโครมคราม ความหวาดผวาบังเกิดขึ้นต่อเนื่อง

     ชาวบ้านบางส่วนที่อาศัยอยู่ริมทะเลจึงต้องการโยกย้ายที่อยู่อาศัยเข้าไปอยู่ด้านในชายฝั่งมากขึ้น เพื่อความปลอดภัยของชีวิตและทรัพย์สิน

     ทว่าการเรียกร้องผ่านตัวแทนของชาวบ้านทั้งในระดับเล็กและระดับใหญ่ ติดขัดลงตรงที่ว่า พื้นที่ซึ่งชาวบ้านต้องการเข้าไปสร้างที่ทำกินใหม่ อยู่ในเขตอนุรักษ์ของป่าชายเลน

     ปลายเดือนมีนาคม พ.ศ. 2554 ได้เกิดวาตภัยลูกล่าสุดที่ซัดเข้าชายฝั่งแหลมตะลุมพุก ก่อเกิดกำแพงคลื่นสูง 4-5 เมตร ซัดบ้านเรือนในชุมชนบ้านแหลมตะลุมพุก หมู่ที่ 2 และหมู่ที่ 3 อันเป็นหมู่บ้านชาวประมงได้รับความเสียหายหลายร้อยหลังคาเรือน ยังไม่นับรวมถึงเรืออันเป็นเครื่องมือหล่อเลี้ยงชีวิตที่หายวับไปกับคลื่นทะเลอันบ้าคลั่งครั้งนี้

     ความเสียหายที่เกิดขึ้นกับซากวัตถุ ยังมิอาจทัดเทียมกับความเสียหายที่เกิดขึ้นในจิตใจของชุมชนชาวประมงแห่งนี้

    ปัญหาหนึ่งปรากฎชัดเจนยิ่งขึ้น กรณีการกัดเซาะผืนดินอย่างต่อเนื่องของคลื่นทะเล ทำให้พื้นที่ริมฝั่งทะเลของหมู่บ้านชาวประมงไม่สามารถอาศัยอยู่ต่อไปได้ น้ำทะเลได้กัดเซาะชายฝั่งเข้ามาถึงสามสิบเมตร ถนนที่เคยเป็นถนนกลางหมู่บ้าน มาบัดนี้ได้กลายเป็นถนนริมทะเลไปเสียแล้ว

     30 มีนาคม พ.ศ. 2554 ตัวแทนชาวแหลมตะลุมพุกฝั่งทะเล ยื่นจดหมายร้องเรียนถึงนายกรัฐมนตรีอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ในโอกาสที่ลงพื้นที่ตรวจพื้นที่ประสบภัยบริเวณ ต.แหลม อ.ปากพนัง จ.นครศรีธรรมราช

     เนื้อหาจดหมายเรื่อง "ราษฎรขอที่ดินเป็นที่อยู่อาศัย " สรุปใจความได้ว่า ประชาชนหมู่ที่ 1 ,2 และ 3 ตำบลแหลมตะลุมพุก ซึ่งอยู่ชายฝั่งทะเลจำนวน 510 ครัวเรือน ได้รับความเดือดร้อนและผลกระทบจากกรณีเกิดวาตภัยและคลื่นลมแรง ทำให้เกิดการกัดเซาะชายฝั่ง ราษฎรไม่สามารถอยู่อาศัยตามปกติได้

     ราษฎรตำบลแหลมตะลุมพุกจึงประสงค์จะอพยพบ้านเรือนไปสร้างใหม่ในพื้นที่ป่าชายเลนเกาะไชย ตำบลแหลมตะลุมพุก จำนวนเนื้อที่ครัวเรือนละ 60 ตารางวา รวม 150 ไร่

     ตามรายงานข่าวระบุว่า นายกรัฐมนตรีรับปากจะไปหารือกับกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม เพราะต้องผ่านการพิจารณาของกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติฯและต้องขอยกเว้นในการใช้พื้นที่โดยขอมติคณะรัฐมนตรี

.........

     จากการสนทนากับผู้เฒ่าทะเลและผองเพื่อนชาวประมงแห่งแหลมตะลุมพุกฝั่งทะเล ในวันที่ชาวคณะโอเคเนชั่นไปเยือนแหลมซึ่งเป็นที่กล่าวขานถึงแห่งนี้ ทำให้พวกเรารับทราบถึงปัญหาในการดำรงวิถีชีวิตของเพื่อนร่วมแผ่นดินไทย

     วงสนทนาที่ดำเนินไปนานนับชั่วโมง เริ่มขึ้นตั้งแต่ 2-3 คน จวบจนนับจำนวนได้เกือบ 20 คน กระทั่งนั่งสนทนา ยืนสนทนา เดินสนทนา หูสดับฟังเรื่องราวต่าง ๆ นานา จากเดือดที่ร้อนเปรี้ยงจนถึงแดดร่มลมตก

    พวกเรารับฟังชาวบ้าน ชาวบ้านรับฟังเรา ต่างบอกเล่าประสบการณ์ของแต่ละสถานการณ์ ปัญหาที่จะเกิดขึ้น แนวทางการแก้ปัญหาที่พอจะเป็นไปได้เท่าที่ความรู้จะพึงมี

พื้นที่ป่าชายเลนที่ชาวบ้านต้องการเข้าไปสร้างที่อยู่อาศัยใหม่

     ข้อเสนอของชาวบ้านแหลมตะลุมพุกริมฝั่งทะเล ที่ต้องการโยกย้ายที่อยู่อาศัยเข้าไปในพื้นที่ของป่าชายเลนเกาะไชยอันเป็นป่าอนุรักษ์นั้น แม้จะยืนอยู่บนเงื่อนไขของมนุษยธรรม แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นไปได้ยากยิ่งในแง่ของตัวบทกฎหมาย

     การอนุญาตให้ประชาชนเข้าไปใช้พื้นที่ป่าอนุรักษ์ ต้องเข้าครม.เพื่อขอแก้ไขกฎหมาย ซึ่งเป็นไปได้ยากที่จะผ่านความเห็นชอบ เพราะอาจเกิดกรณีประชาชนขอใช้พื้นที่ป่าอนุรักษ์กันทั่วประเทศตามขึ้นมา พื้นที่ป่าซึ่งเหลือน้อยอยู่แล้วจะยิ่งลดน้อยลงไปเรื่อยๆ

     ชาวบ้านเองก็เข้าใจในจุดนี้ได้ดี เพียงแต่เพื่อความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน ย่อมต้องหาหนทางทุกทางเท่าที่จะเป็นไปได้

     มีการพูดถึงเรื่องแนวคิดการโยกย้ายที่ทำกินไปยังพื้นที่อื่น ๆ เช่นที่เคยเกิดขึ้นกับชาวแหลมตะลุมพุกหลายครอบครัวเมื่อครั้งเกิดวาตภัยครั้งใหญ่เมื่อปี 2505

     เรื่องนี้ ผู้เฒ่าทะเลกล่าวกับเราว่า "ผมอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด บรรพบุรุษนั่งสำเภาจากโพ้นทะเลมาอาศัยอยู่ที่นี่เมื่อหลายร้อยปีก่อน ลูกหลานก็เกิดที่นี่ ผมรักที่นี่ .. จะให้พวกผมไปอยู่ที่ไหนกัน"

     ผู้เฒ่าทะเลนำพาพวกเราไปชมศาลเจ้าข้างเรือนพัก ภายในมีรูปปั้นเทพเจ้าที่บรรพชนนำมาจากเมืองจีนตั้งอยู่เรียงราย ...เมื่อไม่กี่ปีก่อน ยังมีการจัดขบวนแห่เทศกาลกินเจบริเวณหน้าศาลเจ้า แต่เมื่อคนทรงสิ้นชีวิต พิธีกรรมจึงล้มเลิกไป

    บทสนทนาเริ่มตีวงแคบลงถึงทางออกของปัญหาที่มีความเป็นไปได้..

     มีการพูดถึงแนวคิดสร้างเขื่อนป้องกั้นการกัดเซาะชายฝั่งทะเล เหมือนที่ชายทะเล อ.ท่าศาลา จ.นครศรีธรรมราช

     ชาวแหลมตะลุมพุกหลายคนในวงสนทนาเห็นด้วยกับวิธีการนี้ หากว่าจะช่วยให้ที่อยู่อาศัยของพวกเขา รอดพ้นจากการถูกทะเลกลืนกิน

    ด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงดุจคลื่นทะเลยามสงบ ผู้เฒ่าทะเล เอ่ยขึ้นว่า แม้นชายฝั่งทะเลท่าศาลา สามารถสร้างเขื่อนกั้นคลื่นลมแรงได้ เหตุไฉนแหลมตะลุมพุกที่ประสบปัญหาแผ่นดินหดหายเช่นเดียวกัน จึงมิอาจดำเนินการได้เล่า

     เมื่อตะวันโพล้เพล้ เรากล่าวคำอำลาด้วยรอยยิ้มและความหวัง ยกมือไหว้สวัสดีกันและกัน

     พวกเรากลับไปใช้ชีวิตในเมืองตามปกติ

     ชาวแหลมตะลุมพุกริมฝั่งทะเล ยังคงเผชิญวิถีชีวิตด้วยจิตใจอันกล้าแกร่ง ทั้งยามคลื่นลมสงบและยามคลื่นลมแรง

.................................................

ต้นเรื่อง ;

-จากแหลมตะลุมพุกถึงหัวไทร วิกฤติที่ยังรอความหวัง...
http://www.oknation.net/blog/birdkalhok/2011/03/18/entry-1

-ต้นเรื่อง คนกล้าหัวใจแกร่ง ::::: ชาวแหลมตะลุมพุก .......
http://www.oknation.net/blog/singslatan/2011/03/30/entry-2

-แหลมตะลุมพุก ฤาใกล้จะสูญหายจากแผนที่ประเทศไทย
http://www.oknation.net/blog/tengpong/2011/04/08/entry-1

-  ชุมชนชาวเล แหลมตะลุมพุก สภาพหลังโดนพายุถล่ม... ลูกล่าสุด
http://www.oknation.net/blog/teetatfarm/2011/04/15/entry-1

.

หมายเหตุ : ขอบคุณภาพจดหมายของบล็อกเกอร์เณรรูน