( ต่อจากตอนที่แล้ว ) แม่ทัพเซี่ยชี่เฉิน （谢弃尘）พูดเกลี้ยกล่อมให้หลัวเจาซึ่งเขาเข้าใจว่าเป็นทั่วป๋าเส้า ( อดีตรัชทายาท) ให้ปล่อยเสี่ยวซันจื่อและมอบตัว  "ทำไมเจ้าไม่เชื่อคำเตือนของแม่เจ้า (พระสนมฉานฮวา ) ที่ให้กลับเนื้อกลับตัวเสีย " ( สำนวนจีนที่แม่ทัพเซี่ยหยิบยกมาพูดเตือนสติคือ  悬崖勒马、回头是岸   ดึงบังเหียนม้าเมื่อถึงหน้าผาชัน  กลับตัวคือฟากฝั่ง  อุปมา กลับเนื้อกลับตัว )

        แต่หมอหลัวตอบว่า เจ้าไม่เข้าใจ  ชะตากรรมบางอย่าง  เมื่อมันเริ่มขึ้น ก็ได้กำหนดผลของมันไว้แล้ว (ตรงนี้หลัวเจาต้องการสื่อว่า  เมื่อเขาตัดสินใจทำอะไรบางอย่างลงไป   การกระทำนั้นมันก็ได้กำหนดชะตากรรมตอนจบไว้ล่วงหน้าแล้ว นั่นคือ ไม่อยู่ ก็ตาย ) 

       ท่านหมอหลัว - หลัวเจา ที่อ้างว่าตัวเองคือ "ทั่วป๋าเส้า"  นึกว่าแผนการตัวเองสำเร็จแล้ว  มู่หลานตายและภาพปักไหมที่จะใช้เป็นของขวัญสมรสของแคว้นเว่ยก็ถูกเผาไปแล้ว 
        แต่กลับเห็นมู่หลานปรากฎตัวขึ้น และบอกกับหลัวเจาว่า เธอรอดตายเพราะมั่วเจี้ยงช่วยชีวิตไว้  ส่วนภาพปักไหมนั้น เธอกับครอบครัวจื่อซูที่เป็นสาวปักผ้าอีกคนช่วยกันทำสำรองไว้อีกชุดหนึ่งอย่างลับๆ เธอคิดแผนนี้ขึ้นมาได้ตอนเธอตาบอด  ก็คือแผนทำให้ฝ่ายตนอยู่ในที่ลับที่ศัตรูมองไม่เห็นนั่นเอง  ทำให้หลัวเจาแทบกระอักเลือด     
         หลัวเจาสารภาพว่ารักมู่หลานมาก  เขาจำเป็นต้องฆ่าเธอ ถ้าเธอตาย เขาก็จะไม่ขออยู่เช่นกัน  ความจริงมู่หลานควรจะต้องตายโดยการแช่มือในน้ำที่ตนใส่ยาพิษไว้  แต่ที่ให้รอดไปเข้าวังได้  ก็เพื่อจะใช้เธอไปส่งข่าวให้แม่รู้ว่าเขา (ทั่วป๋าเส้า) ยังมีชีวิตอยู่ที่หวู่เฟิ่งกู่ 
         ตอนนี้มีบทพูดที่น่าคิด
         มู่หลานพูดว่า  แม่ท่านพูดว่า "คิดอย่างหนึ่งอยู่ คิดอีกอย่างตาย จะเป็นหรือตาย อยู่ที่ความคิดชั่ววูบ" 
         ในเมื่อท่านรักแม่ของท่าน  ไยไม่เลือกที่จะอยู่เพื่อรัก แต่เลือกตายเพื่อแค้นล่ะ ?  (ข้อความนี้เหล่าซือแปลเอง)
          既然你深爱着你的母亲，为什么你不能选择为爱而生，非要选择为恨而死呢？
         หลัวเจาตอบว่า เพราะฟ้าลิขิต  เขาไม่สามารถฝืนลิขิตของฟ้าได้  รวมทั้งคนที่อยู่รอบๆ ตัวเขาก็เช่นกัน  หลัวเจาบอกเป็นนัยว่า  เขาไม่มีทางเลือก รวมทั้งคนรอบตัวเขาที่ต้องตายไปก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน ( ความจริงหลัวเจายังไม่ใช่ทั่วป๋าเส้าตัวจริง  แต่เป็นองครักษ์ของทั่วป๋าเส้าที่ยอมตายเพื่อปกป้องนาย )
         แต่มู่หลานไม่เข้าใจ  เธอพูดว่า
           "ฟ้าลิขิตหรือ ?  ถ้าข้ามีชีวิตอยู่  ชีวิตข้า ข้าลิขิตเอง"  我的命运，我自己掌握。

         หลังจากพูดกันอยู่ยาว  เสี่ยวซันจื่อก็บอกให้หลัวเจาปล่อยตนได้แล้ว แม่ทัพเซี่ยไม่ไว้ชีวิตหลัวเจาแน่ ( ส่งสัญญาณให้หลัวเจาปล่อยและก็ "ไป" ได้แล้ว ) 
         หลังจากปล่อยเสี่ยวซันจื่อแล้ว หมอเจาก็หันหลังเอามือจุ่มลงไปในอ่างน้ำยาพิษ  เสียชีวิตทันที  ( เรื่องนี้มีเพื่อนคอมเมนท์มาว่า ยาพิษอะไรร้ายแรงขนาดนั้นเชียว ) 
         เอาเป็นว่าตัดตัวละครไปอีกคนละกัน แต่แอบสงสารตัวละคร "หลัวเจา" （罗昭）ไม่ได้  ชีวิตไม่มีทางเลือกเลย  เมื่อเขาตัดสินใจจะช่วยทั่วป๋าเส้าแล้ว ก็หมายถึง แพ้ตาย ชนะรอด  ชุนโฉวก็เช่นกัน       
         แม่ทัพเซี่ยชี่เฉินนึกว่า "ทั่วป๋าเส้า" ตัวจริงตายแล้ว จึงรายงานให้ฮ่องเต้ทราบ
         ...................................
         ถึงตอนนี้  มั่วเจี้ยงก็บอกมู่หลานว่า ตั้งแต่ที่เขามาอยู่ที่หวู่เฟิ่งกู่  ทุกอย่างที่มู่หลานทำ ทำให้เขารู้จักแคว้นเว่ยในอีกแบบหนึ่ง มู่หลานทำให้เขารู้สึกทึ่งมาก
         เป็นตอนที่มั่วเจี้ยงต้องเปิดเผยฐานะแท้จริงของตัวเองต่อแม่ทัพเซียชี่เฉินว่า "ข้าคือตัวหลุน" 
         แม่ทัพเซี่ยคาดไว้อยู่แล้วว่ามั่วเจี้ยงต้องไม่ใช่พ่อค้าธรรมดาแน่นอน  แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะเป็นถึงองค์ชาย  แต่กล้าถึงขนาดเสี่ยงเข้ามาเป็นสายลับที่แคว้นเว่ย  เขาจึงรู้สึกนับถือในความกล้าหาญของตัวหลุนจากใจจริง 
         แม่ทัพเซี่ยบอกว่าถ้าตามปกติ  มั่วเจี้ยงต้องถูกตัดหัว  เขาไม่เคยละเว้นชีวิตสายลับ แต่ครั้งนี้เขารู้สึกได้ถึงเจตนาดีของ "ตัวหลุน" ที่ได้ช่วยปกป้องมู่หลานและการปักผ้า  เขาได้ยินคำร่ำลือว่าองค์ชายตัวหลุนวรยุทธ์ล้ำเลิศ กล้าหาญชาญศึก จึงขอท้าประลองยุทธกับตัวหลุนเพื่อสะสางบัญชีที่ตัวหลุนหลอกลวง 
         ก่อนจะสู้กัน พระเอกพูดว่า  มีความจำเป็นด้วยหรือ 
 “ 有的交手是用刀，有的交手是用智慧。你不觉得后者更有意思吗？” 
แปลว่า การประมือ การประลองยุทธ์ มีทั้งที่ใช้มีดดาบ  และที่ใช้สติปัญญา  ท่านไม่รู้สึกว่าอย่างหลังจะมีความหมายกว่าหรือ ? 

         ผู้เขียนอยากจะปรบมือให้ผู้แต่งบทละครเรื่องนี้จริงๆ เลย  ช่างสรรหาคำดีๆ มาพูดผ่านปากขององค์ชายตัวหลุน  เขาคือตัวแทนแนวคิดใหม่ในอุดมคติ  เมื่อเทียบแล้วเป็นคนมีความคิดดีกว่า "มู่หลาน" เสียอีก    
        แต่แม่ทัพเซี่ยยืนยันว่าต้องประลองให้ได้  

        ฉากนี้เป็นฉากที่น่าดูอีกฉากหนึ่ง  แม่ทัพเซี่ยกับองค์ชายตัวหลุนได้ประลองกันตัวต่อตัวอย่างสมศักดิ์ศรี  ซึ่งต่างก็เป็นแม่ทัพยอดนักรบ  มีฝีมือและสติปัญญาล้ำเลิศ  ไม่เคยรบแพ้ใครมาก่อน  ขณะเดียวกันต่างก็ชื่นชมนับถืออีกฝ่ายจากใจจริง

         ผลการประลอง เสมอกัน  มู่หลานโล่งใจ  คนดูก็โล่งใจ  แม่ทัพเซี่ยละเว้นมั่วเจี้ยง (ไม่จับประหารในฐานะสายลับ)  
        ก่อนจากกัน  แม่ทัพทั้งสองแคว้นได้ให้คำมั่นสัญญาต่อกันฉันท์มิตรว่า ต่างฝ่ายต่างจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อยับยั้งการเกิดสงคราม เพื่อความสงบสุขของชาวบ้าน ( การจากกันครั้งนี้ เป็นการพูดคุยกันครั้งสุดท้ายของคนทั้งสอง เป็นการสะสางบุญคุณความแค้นส่วนตัว  หลังจากนั้นก็ไม่มีโอกาสได้คุยกันและประมือกันตัวต่อตัวในสนามรบอีกเลย )  
....................................................................

         ในที่สุด  ภาพปักไหมสินเจ้าสาวเพื่อการปรองดองก็เสร็จสมบูรณ์  (จบภาคภาพปักไหมที่ยาว 20 กว่าตอน) 
         .....................................

         ถึงตอนนี้  ก็เป็นฉากลาจากกันของพระเอกกับนางเอกล่ะ  เป็นฉากหวานๆ ซึ้งๆ ก่อนที่ทั้งสองจะสวมชุดทหารถืออาวุธเข้าสู้กันในสนามรบ
         หลังจากที่ร่วมฝ่าอุปสรรคครึ่งปีในหวู่เฟิ่งกู่  ผ่านการผลัดกันติดคุก (โดนแม่ทัพเซี่ยจับ)  แทบเอาชีวิตไม่รอด  ทำให้สองคนนี้มีความผูกพันกันลึกซึ้งจนกลายเป็นรักที่ฝังใจทั้งสองไปตลอดเรื่อง    
         มั่วเจี้ยง (องค์ชายตัวหลุน) บอกลามู่หลานว่า ถึงเวลาที่เขาจะต้องกลับทุ่งหญ้าของเขาแล้ว 
         ขอถามความสมัครใจของมู่หลานอีกครั้งว่ายินดีจะไปอยู่ปักดอกไม้เพื่อเขาที่ทุ่งหญ้าตลอดชีวิตมั้ย 
         มู่หลานบอกว่าสถานะทั้งสองแตกต่างกันมาก  ตัวหลุนบอกไม่สนใจเรื่องนี้ ชอบก็คือชอบ รักก็คือรัก  ที่อยากรู้ก็คือว่ามีความจริงใจต่อเขาเหมือนกับที่เขามีต่อเธอหรือไม่  
         มู่หลานกังวลว่าทางครอบครัวของมั่วเจี้ยงจะยอมรับเธอได้หรือไม่  
         มั่วเจี้ยงบอกว่าเขามีวิธีที่จะไปพูดให้ทางครอบครัวยินยอม  เขามีแผนการอย่างหนึ่งที่จะทำให้ทั้งสองได้เจอกันในอีกไม่ช้า  แล้วก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่แยกจากกันอีก  ( แต่เขาไม่ได้บอกมู่หลานล่วงหน้าว่าเขามีแผนจะทำอะไร ทำให้ชีวิตทั้งสองพลิกผัน กลายเป็นเรื่องเศร้า ) มู่หลานถามว่าจะกลับมาหวู่เฟิ่งกู่ในอีกไม่ช้าหรือ  มั่วเจี้ยงบอกว่าไม่ใช่น่ะ 

         ที่แท้วิธีที่มั่วเจี้ยงคิดไว้ก็คือจะกลับไปขออนุญาตท่านข่านผู้เป็นพ่อ  ส่งหนังสือขอให้แคว้นเว่ยส่งช่างปักอันดับหนึ่งไปแต่งงานกับองค์ชายตัวหลุนที่โหยวหยาน เพื่อเป็นการสู่ขออย่างถูกต้องและให้เกียรติมู่หลาน ( เพราะมั่วเจี้ยงนึกว่ามู่หลานจะต้องได้ตำแหน่งช่างปักอันดับหนึ่งแน่นอน ....มั่วเจี้ยงจึงไปบอกพ่อว่า ถ้าได้ช่างปักเก่งๆ จากแคว้นเว่ยมา  ก็จะได้ช่วยสอนให้ชาวโหยวหยานทอผ้าปักผ้า สร้างความมั่งคั่ง....... 
แต่หารู้ไม่ว่า...... หลังมั่วเจี้ยงกลับไป มู่หลานได้สละยกตำแหน่งช่างปักอันดับหนึ่งนี้ให้กับฝูหลิง ทั้งสองจึงไม่ได้แต่งงานกันตามที่มั่วเจี้ยงวาดหวังเอาไว้.....ซ้ำร้ายกลายเป็นศัตรูกันในสนามรบอีกด้วย ) 
   
        ( ฉากต่อๆ ไปก็จะไม่มีชุดคอสตูมสวยๆ ของนางเอกให้ดูอีกแล้ว  มีแต่อยู่ในชุดทหาร และก็ฉากสู้รบ ส่วนพระเอกก็จะอยู่ในมาดแม่ทัพใหญ่  ชุดคอสตูมแม่ทัพเท่ๆ ) 
         จากกันที่หวู่เฟิ่งกู่คราวนั้น  กว่าสองคนนี้จะได้เจอกันอีกครั้งก็ผ่านอุปสรรคมากมายนานเป็นปี  เจอกันในฐานะที่เป็นศัตรูที่ผูกพันและห่วงใยซึ่งกันและกัน  ชิงไหวชิงพริบในการสู้รบเพื่อชัยชนะของชาติตัวเอง สงครามสองแคว้นยืดเยื้อนาน 10 ปี     

          เมื่องานปักผ้าสำเร็จลง  มู่หลานเห็นว่าฝูหลิงต้องเสียทั้งพ่อทั้งแม่เพื่อสันติภาพ  ซ้ำบ้านก็ถูกเผา  จึงยกตำแหน่งช่างปักอันดับหนึ่งให้กับ "ฝูหลิง" （茯苓）ช่างปักผ้าฝีมือดีรูปงามแห่งหวู่เฟิ่งกู่  แต่นึกไม่ถึงว่าฮ่องเต้มีประกาศอีกฉบับให้แต่งตั้งช่างปักอันดับหนึ่งเป็น "องค์หญิงซีไห่" （西海公主）และให้ไปแต่งงานกับ "องค์ชายตัวหลุน" แห่งแคว้นโหยวหยาน ( ตามที่ฝ่ายโหยวหยานขอ )  


           มู่หลานเสียใจแทบช็อคกับคำประกาศนี้   จู้จื่อที่หลงรักฝูหลิงก็เหมือนกัน (แต่จู้จื่อไม่รู้ว่าตัวหลุนก็คือมั่วเจี้ยง)  มู่หลานนึกขึ้นได้ทันทีว่าก่อนจากกันมั่วเจี้ยงเคยบอกว่าเขามีวิธีทำให้ท่านข่านยอมรับมู่หลานและรับมู่หลานไปอยู่ด้วยกันไม่แยกจากกันอีก (นี่ก็คือแผนการของมั่วเจี้ยง)  
           มู่หลานบอกฝูหลิ่งว่า ตัวหลุนก็คือมั่วเจี้ยง  ฝูหลิงดีใจที่เพิ่งรู้ว่าเธอจะได้แต่งงานกับมั่วเจี้ยง !   แต่พอเธอฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า  คนที่มั่วเจี้ยงชอบคือมู่หลานไม่ใช่เธอ  นางจึงคิดคืนตำแหน่งนี้ให้แก่มู่หลาน  มู่หลานบอกว่าเปลี่ยนไม่ได้แล้ว  คำสั่งฮ่องเต้เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่ได้  ฝูหลิงจึงต้องออกเดินทางไปพร้อมผ้าปักไหมสินเจ้าสาวเพื่อไปแต่งงานกับองค์ชายตัวหลุน  เพื่อความปรองดองของสองแคว้น  ทั้งมู่หลานและจู้จื่อก็ต้องเก็บความขมขื่นไว้ในใจ  
        ความรักของตัวละครต่างๆ ในหนังจีนเรื่องนี้  ไม่ได้สร้างให้เป็นตัวอิจฉาที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมชิงรักหักสวาทกัน แต่เป็นรักที่มีเหตุผลและเสียสละ           ผู้เขียน(เหล่าซือ)เห็นว่าละครควรจะสร้างตัวละครให้เป็นแบบอย่างชี้นำคนในสังคมให้หลุดพ้นจากแนวความรักแย่งชิงที่เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว            
       
           ฝั่งโหยวหยาน  องค์ชายตัวหลุนดีใจที่รู้ว่าขบวนเจ้าสาวกำลังเดินทางมา นึกว่าจะได้เจอมู่หลานแล้ว  ตื่นเต้นทนรอที่โหยวหยานไม่ไหว  จึงพาทหารเดินทางมารอรับถึงชายแดน 
           แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น  มีกลุ่มทหารแต่งชุดทหารแคว้นเว่ยเข้าปล้นขบวนเจ้าสาว และชิงเอาภาพปักไหมไปได้  ส่วนมั่วเจี้ยงรีบมาช่วย "มู่หลาน" ในขบวน  แต่เมื่อเปิดผ้าคลุมออก กลับพบว่า ว่าที่เจ้าสาวในรถนั้น เป็นฝูหลิง ไม่่ใช่ มู่หลานที่เขาเฝ้าคิดถึง .............................

...................................................

เพลงประกอบตอนจบ (คลิกที่นี่)
เพลงประกอบ 问月 (คลิกที่นี่) 

ขอขอบคุณทุก ๆ คลิกและทุกความคิดเห็นตั้งแต่ตอน 1 - ตอนปัจจุบัน