ชายสูงอายุท่านหนึ่ง ชื่อเมธี  ชอบทำบุญสุนทาน   ตายไป   พญายมให้การต้อนรับเป็นอย่างดี

ชื่นชมที่เขาเคยสร้างถนนหนทางสงเคราะห์ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ไว้

 พญายมว่า  “บุญกุศลทุกอย่างที่ท่านสร้างมา   จารึกไว้ไม่ผิดตกบกพร่อง   เราเห็นสมควรจะให้ท่านได้ไปเกิดใหม่

ท่านประสงค์สิ่งใดก็บอกได้ไม่ต้องเกรงใจ.”

 พอชายสูงอายุได้ฟังดังนั้นจึงค่อยหายใจทั่วท้อง  นึกขอบคุณตัวเองที่โชคดีได้สร้างกุศลไว้  จึงตอบอย่างไม่ลังเลว่า

  “กระผมมีสิ่งปรารถนาสี่ประการ.

.

   ประการแรกคือ.. อยากได้ภรรยาหนึ่งคน    อนุภรรยาสองคน   และสาวงามใจอีกสองคน.”

  พญายมแอบถอนใจ   แต่ก็คิดว่าคนทางโลกโลกีย์ย่อมมีวิสัยเช่นนี้  จึงรับคำ

   ชายสูงอายุขอต่อไปว่า

     ประการที่สอง…ขอที่นาดินอุดมไม่ขาดน้ำทั้งปีพันไร่

     ประการที่สามขอพ่อเป็นมุขมนตรี   ขอลูกเป็นจอหงวน…

       พญายมนิ่งอึ้งคิดหนัก

    ชายสูงอายุรีบขอต่อไปทันทีว่า

   “ประการที่สี่  ขอตำแหน่งขุนนางใหญ่ให้ตัวเองด้วย…”

  พอชายสูงอายุขอจบ    พญายมก็นัยน์ตาเบิกกว้าง   ผลุดลุกขึ้นจากบัลลังก์   ร้อง “ ว้าว ..!” แล้วว่า

   “…มันน่าพิสมัยอะไรปานนี้    มามะ  ท่านมานั่งเป็นพญายมแทนเราเถอะ  เราขอไปเกิดเป็นท่านดีกว่า..”

                                                   ฝากกลอนไว้ให้อ่าน    1   บทค่ะ

               อันทรัพย์สิน   ศฤงคาร       โอฬารล้น

                   ทำให้คน     เวียนวนอยาก  มักมากหนอ

           ได้ยังอยาก  ยังอยากได้     ยังไม่พอ

                 จึงเกิดก่อ      กงเกวียน    เวียนซ้ำรอย