สมัยเมื่อ ๕๐ กว่าปีที่แล้ว ชาวบ้านบัว โดยเฉพาะผู้ที่อาศัยอยู่บริเวณคุ้มกลางหมู่บ้าน เวลาจะปลดทุกข์หนักแต่ละครั้ง ทุกคนจะมีที่หมายประจำตัว นั่นก็คือบริเวณซึ่งเรียกกันว่า “เวจสระใน”  

“เวจ” เป็นชื่อที่ใช้เรียกแทนคำว่า “ส้วม” ซึ่งชาวบ้านในสมัยนั้นยังไม่มีใครรู้จัก ส่วน “สระใน” เป็นชื่อสระน้ำลูกหนึ่งซึ่งตั้งอยู่กลางหมู่บ้าน  

เล่ากันว่า  บริเวณรายรอบสระใน จะมีต้นโสนกับต้นกล้วยขึ้นอยู่หนาแน่น ถือเป็นทำเลที่เหมาะอย่างยิ่งสำหรับใช้อำพรางกำบังตัวในช่วงเวลาแห่งการปลดทุกข์  เรียกว่าใครพอใจมุมไหนก็เลือกเอามุมนั้นตามใจชอบ

นอกจากต้นโสน ต้นกล้วย ดังว่า เวจริมน้ำแห่งนี้ ยังพลุกพล่านไปด้วยหมูกระโดนหลายสิบตัวซึ่งพากันเดินหากินอยู่ขวักไขว่ไม่เว้นแต่ละวัน  

                ต้นโสนและกอกล้วยยังคงมีอยู่เท่าทุกวันนี้ที่บริเวณสระใน

เจ้าหมูกระโดนเหล่านี้ เป็นสัตว์เลี้ยงที่ชาวบ้านเขามักจะปล่อยให้เดินหากินกันอย่างอิสระเสรี อยากไปไหนก็ไป แล้วพอถึงตอนเย็นพวกมันก็จะพากันชักแถวเดินกลับเข้าบ้านไปหาเจ้าของ ตามเสียงร้องเรียกบ้านใครบ้านมัน 

ว่ากันว่าอาหารอย่างหนึ่งที่พวกมันโปรดปรานเป็นอย่างยิ่งก็คือ กองทุกข์หนักที่ชาวบ้านพากันมาปลดปล่อยเอาไว้นั่นเอง

ยังคงมีเรื่องเล่าสนุกสนานกันมาว่า หมูบางตัวตะกละตะกลามถึงขั้นย่องเข้ามาใช้จมูกอันแข็งแกร่งของมัน ดุนก้นคนที่กำลังนั่งปลดทุกข์ซึ่งไม่ทันระวังตัว กระทั่งบางรายถึงกับหัวคะมำตำดิน  และด้วยเหตุนี้เองเวลาจะปลดทุกข์ทุกข์หนักแต่ละครั้ง  ชาวบ้านจึงต้องทำการ “ติดอาวุธ” ไว้ป้องกันตัว

สำหรับอาวุธที่ว่า  ก็หาใช่ปืนผาหน้าไม้หรือสิ่งร้ายแรงอะไรหรอกครับ  เพราะจริง ๆ แล้วมันเป็นแค่เพียง “ท่อนไม้” ขนาดเหมาะมือ เอาไว้กวัดแกว่งข่มขู่เจ้าหมูจอมทะลึ่งตึงตังที่เข้ามาราวีขัดความสุข

แต่ถ้าหากมันยังดื้อด้านดึงดันที่จะเข้ามาสวาปามกองทุกข์ที่กำลังปลดอยู่ให้ได้  ถึงตอนนั้นก็จัดการฟาดสั่งสอนเข้าไปที่ใดที่หนึ่งเพื่อไล่มันไปให้พ้นหูพ้นตา

 และในระหว่างนั้นหากว่าได้ยินเสียงร้องขู่ตะคอก พร้อมกับเสียงไม้กระทบเนื้อดังผั๊วเผี๊ยลั่นป่ากล้วยดงโสน ก็อย่าได้คิดเป็นอื่น เพราะนั่นเป็นเหมือนสัญญาณที่บอกให้รู้ว่า การเปิดศึก ปะ ฉะ ดะ ระหว่างเจ้าหมูกระโดนจอมตะกละกับใครคนใดคนหนึ่งได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว