เที่ยว เวนิส  คลิป (๑๓)ตะวันลับฟ้า .ที่ซานมาร์โค.หลงเธอ.

เจอกันที่ร้านกาแฟ

 สวรรค์ กาญจนะ   เสรีไทยสีขาว

 จตุรัสซานมาร์โค---->หอระฆังกัมปานีเล---->พระราชวังดอจ---->

หอนาฬิกาตอร์เรเดลโลโรโลโจ--->

ร้านกาแฟคาเฟ่ฟลอเรียน--->อาทิตย์ลับฟ้าที่ซานมาโค--->,มิลาน

๑๙ มีนาคม๒๕๕๕

๑๗.๔๕ น.  เวนิส :ซานมาร์โค

                                                       เมื่อตะวันลับคุณต้องจับฟ้า 

    “คุณ ตามฉันมาทำไมค่ะ”  สาวน้อยหน้าตาคล้ายสาวญี่ปุ่นสูงโปร่งในชุดกางเกง

ยีนส์เสื้อยืดแนบเนื้อพูดภาษาอังกฤษสำเนียงตะกุกตะกัก.

เธอขยับกระเป๋าลองชอมสีม่วงอ่อนกระชับแนบตัว

สัญชาติญานแห่งการระแวดระวังฉายฉานออกในแววตา

เธอกุมมือเพื่อนสาวรูปร่างบอบบางแน่นบนทางเดินเท้าที่ทอดยาวของเวนิส

        สายตาเธอจ้องตรง  มายังที่ผมแต่มิวายผันหน้ากลับไปมองแสงสีทองที่ฉายฉาน  

ตัดกับภาพของหอระฆังที่กัมปานีเลแกรนด์คแนลแห่งซานมาร์โคเสียงคลื่นที่

กระทบฝั่งขึ้นลงตัดกับเสียงเรือเมล์

วาปอเรตโตที่แล่นผ่านทะลวงน้ำแล้วจอดเทียบท่านำนักท่องเที่ยว

และประชากรเวนิสที่เดินทางไปทำงาน

     ผมไม่พูดอะไรโค้งพยักหน้า..ขอโทษ ผมเดินถอยห่างเธอออกมา

.

เป้าหมายของผมก็แค่ เดินไปที่ จิตรกรที่วางแผงรูปสีน้ำศิลปะที่ผมโปรดปราน   

มองไปแต่ไกลทางเดินที่ทอดยาวเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว

หลากหลายเชื้อชาติ..บ้างก็ออกไปทางยุโรปะวันออก และมีจำนวนไม่น้อยที่เป็นเอเชีย

    .   

สายตาที่หวาดระแวงหายไป..ก่อนที่เธอจะพูดอะไรซ้ำอีก  ผมก็เดินจากมา

     บรรยากาศยามเย็นลมทะเลจากชายฝั่งเอเดรียติกพัดมาปะทะใบหน้า

ผมกดชัตเตอร์เก็บภาพไปรอบๆ

สาวน้อยญี่ปุ่นคนเดิม   หันไปสะกิดเพื่อนที่มาด้วย.รอยยิ้มระเรื่อเอียงอาย..

เสียงหวูดเรือที่ดังแว่วมาภาพของนักท่องเที่ยวทยอยเดินกันลงเรือ...ดังแข่งกันระงม

กอนโดลาที่อยู่ในคลองล่องลอยขึ้นลงตามกระแสน้ำ...

จิตรกรที่ตั้งแผงขายผลงานศิลปะภาพสีน้ำเริ่มเก็บแผง

แต่ยังมีนักท่องเที่ยวอย่างผมตามไปต่อรอง

ผมไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง ผมเริ่มพูดจาต่อรองกับจิตรกร

อิตาเลี่ยนที่กำลังง่วนกับการวาดรูปบนกระดาษอาเช่ฝีแปรงที่ตะหวัด

รูปวาดที่เห็นส่วนใหญ่

ก็เป็นภาพเวนิสในมุมที่เราคุ้นเคย

“ใช่ภาพ สะพานทอดถอนใจใช่ไหมครับ.”

ผมถามเสียงค่อยเขาเงยหน้าขึ้นยิ้มนิดๆหน้าตาไม่ได้แสดงความ

รำคาญอะไร เขาซับพู่กันที่ชุ่มน้ำออก ท่าทีดีใจที่มีคนสนใจงานของเขา

                                                                           ภาพริโอเดอคาทรอน

 “ไม่ใช่ครับ เป็นภาพ สะพาน  rio de catron” 

ภาพเรือกอนโดลาที่อยู่ในคลองที่มีสะพานเชื่อมตัดกับตึกสองข้างสีน้ำตาล

และมีระเบียงวางดอกไม้สีสวยสดเล็กๆ

อันเป็นเอกลักษณ์ของเวนิส

                                            ก่อนมาที่นี่ ผมทราบว่ามีสะพานริอัลโต สะพานอัคคาเดเมียเป็น

จุดสนใจหลักภาพที่ผู้คนชินตาวิวที่มองจาก

สะพานปอนเตเดลญี สกัลซีที่สร้างด้วยหินอิสเตรียนความยาวสี่สิบเมตร

จุดสูงสุดสุงเจ็ดเมตรมองเห็น

แกรนด์คเนลทั้งตึกรามบ้านช่อง วังหรือปาลาสดซสวยๆยอดของโดม

กับเรือต่างๆทั้งเรือเมล์ เรือแท็กซี่ เรือบรรทุกสินค้า

ผมเริ่มต่อรองราคา ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง หันหน้ากลับมาอีกทีกลิ่นหอมอ่อนๆ

จากเรือนกายเธอมาแตะจมูก

ผมเป็นหญิงสาวคนเดิมกับเพื่อนสาวของเธอนั่นเอง เธอสบตาผมนิ่งสายตาเหมือน

จะขอโทษที่เธอเข้าใจผมผิดไปเมื่อสักครู่   

รอยยิ้มแรกที่ผมเห็น...เพื่อนสาวอีกคนที่มาด้วยกับเธอแอบหยิก

แขนเธอทำหน้าเหยเกกลั้วด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า 

    “ สวัสดีครับผม มา จากประเทศไทย

คุณไว้ใจผมขึ้นบ้างแล้วใช่ไหมครับ

 ผมถือวิสาสะยื่นมือไปข้างหน้า..

.จิตรกรชาวเวนิสวัยกลางคนอมยิ้มทำทีไม่สนใจ อิตาลี

ถือว่าเป็นดินแดนที่ ขึ้นชื่อว่าชายหนุ่มชอบแต๊ะอั๋งหญิงสาว

จนกระทั่งมีใครไม่รู้สักคน   บอกผมว่าเสน่ห์ของเธอคงไม่มากพอ

เพราะเมื่อเธอเดินทางไปท่องเที่ยวอิตาลี..

ไม่มีใครมาแตะเนื้อต้องตัวเธอเลย...

อาริกาโตะเธอโค้งศีรษะลงปล่อยชายหนุ่มดึงมือกลับด้วย

ความเขินอายพร้อมโค้งกลับอย่างรวดเร็ว...

      เธอเปลี่ยนเรื่องคุยพร้อมชี้ไปยังภาพสีน้ำที่อยูตรงหน้า....

แล้วเหม่อมองไปที่ท้องฟ้าเสียงระฆังจากโบสถ์ดัง

กังวานแว่วมาแต่ไกล  ลมที่โชยพัด

เสียงรองเท้าที่ผู้คนเดินเพื่อมาขึ้นเรือ

ที่จะกลับไปที่พัก 

“ภาพนี้ราคาเท่าไหร่ครับ  “ สี่สิบยูโร” ชายหนุ่มถาม ...

"ไม่แพงเลย" สาวน้อยนิรนามพูดขึ้น ผมกลืนน้ำลายเล็กน้อย

แต่ก็ทำฟอร์มไม่พูดอะไร ในใจคิดว่าค่าครองชีพที่ไทยแลนด์ของ

ผมกับแจแปนของเธอจะเหมือนกันได้อย่างไร

       จิตรกรอิตาลีทำตาหวานใส่” ใช่ครับมาดาม คุณควรจะซื้อให้ดาร์ลิงค์คุณนะ”...

        “เปล่าครับเปล่าคะ....เสียงคนสองคนพูดพร้อมกัน

     “ฉันเป็นแค่นักท่องเที่ยว.....และเพิ่งมาเจอกัน  ที่นี่เวนิส...

         เธอพูดเอียงอาย.เพื่อนสาวอีกคนของเธออมยิ้ม..           

                           ฉันก็ชอบงานศิลปะ ฉันแปลกใจว่า ทำไมคุณตามฉัน  มา ที่แท้คุณก็แค่ สนใงงานศิลปะ

ฉันขอโทษที่เข้าใจคุณผิด ก่อนมาที่อิตาลีใครๆก็บอกว่าต้องระวังมิจฉาชีพ

หญิงสาวพูดแล้วเชิดหน้า.เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง..แล้วหัวเราะเบาๆ

“แต่ฉันมาคิดดูอีกที   โจรคงไม่มีอารมณ์ศิลป์ที่จะมาต่อรองอย่างนี้หรอกนะ”

                         งานศิลปะ บุคลิกง่ายของชายหนุ่ม ความไว้วางใจของคนแปลกหน้า 

                    ทำให้เรามีเรื่องคุยกันได้  ผมตัดสินใจซื้อรูปสีน้ำสัญญลักษณ์แห่งเวนิสไว้เป็นเครื่องเตือนใจ..

                      “.คุณมาที่เวนิสครั้งแรกหรือเปล่าค่ะ”..เพื่อนสาวในชุดสูทเสื้อคลุมสีเทารองเท้าบูทดูเก๋ไก๋ ถาม

 “ครับครั้งแรก .ใครๆก็อยากมาเวนิส” ถ้าคุณไว้ใจผมเราเดินไปเรื่อยๆ

คุยกันไปผมจะได้เป็นบอดีการ์ดปกป้อง

หญิงสาวทั้งสองจากคาสโนว่าชาวอิตาเลียน  “ ผมกระเซ้า

  “ฉันว่าคุณนั้นแหละน่ากลัวมากกว่า”น้ำเสียงยียวน

   ศิลปะทำให้คนที่จากต่างแดนมารู้จักกันได้…

ภาพของสองสาวชาวอาทิตย์อุทัยเดินไปตามทางเดินที่จัตุรัสซานมาร์โค..

ผ่านกอนโดเลียร์ที่สวมชุดเสื้อยืดสายดำขาว

รอนักท่องเที่ยวที่จะว่าจ้างสร้างบรรยากาศและ

ความรู้สึกว่ามาถึงเวนิสแล้ว กับชายหนุ่มจากประเทศไทย

ที่สะพายเป้ท่องเที่ยวถือภาพวาดสีน้ำที่

ใ

นที่สุดต่อรองลงมาได้เหลือสามสิบยูโร 

                                          เวนิสเมืองที่อยู่ต่ำกว่าระดับน้ำทะเล..

                                          ที่นี่มีผุ้ปกครองมายาวนานประวัติศาสตร์ของเวนิสเริ่มมา

ตั้งแต่ปีคศ๑๒๓๐..มีทั้งทรัพย์สมบัติที่ถูกลักขโมยมาจากสงครามครูเสด.เป็นแรงบันดาลใจ

ก่อให้เกิดบทกวีงานศิลปะ การได้ล่องเรือกอนโดลาที่ราคาแสนแพงพร้อมฟังเพลงซานตาลูเซีย

คัมแบคทูซอเร็นโตให้กับคู่หนุ่มสาวที่มาฮันนีมูน

 “ก็คุณบอกฉันวาคุณจะกลับจากเวนิสวันนี้”

"ฉันอยากให้คุณทำความฝันของฉันให้เป็นจริงได้ไหม”

หญิงสาวทำเสียงอ้อน ชายหนุ่มหยุดชะงัก และพยักหน้า

เขาตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าอะไรทำให้

สัญชาติญานดิบในร่างกายของเขาผุดขึ้นมา ....

“เราเดินไปที่สะพานไหมค่ะ”ผมไม่ตอบแต่พยักหน้า

 ..เสียงนักท่องเที่ยวอิตาลีร้องตะโกนโหวกแหวก.

ยืนแอคชั่นเข้าคิวถ่ายภาพกับสะพานเบื้องหลัง.

.อากาศสิบห้าองศา ของเมืองเวนิสมิตรภาพ

ในต่างแดนที่ถาโถมอย่างไม่รู้ตัว

        สองสาวยืนบนสะพานที่ทอดโค้งเชื่อมเวนิสทั้งเมืองให้เข้ามาด้วยกัน...

ภาพของคลองสะพานทอดถอนใจที่เชื่อมต่อระหว่าง

พระราชวังดอจกับที่คุมขังนักโทษ 

 “ทำไมคุณมาเวนิส”ชายหนุ่ม  หันมาถามเธอ ..

“ฉันมาที่นี่เพราะอยากจะสานฝันกับใครคนหนึ่ง

แต่สิ่งนั้นไม่ได้เกิดขึ้นฉันเลยชวนเพื่อนฉันมา

  อาจจะเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ฉันก็อยากจะบอกเล่าให้คุณฟัง”

       ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ ...เพื่อนสาวที่มาด้วยเหมือนจะรู้ใจ

เธอแทรกตัวผ่านนักท่องเที่ยวที่แออัดบนสะพาน

เพื่อที่จะได้ภาพที่มีแบคกราวน์เป็นสายน้ำเรือกอนโดลาเบื้องหลัง

  . เธอทอดสายตามองไปที่สะพานทอดถอนใจ  ...

เรือกอนโดลาร์สีดำขนาดใหญ่แหวกสายน้ำสีเขียวฟ้า

ไปใต้สะพาน

หนุ่มสาวชาวเรือไปจอดใต้สะพาน...นั้นซิเขาจุมพิตกัน

เพือนสาวสะกิดหญิงสาวเขินอายหันหน้ามาทางชายหนุ่ม..

เขาอมยิ้ม พร้อมหันหน้าไปสบตาเธอ

สีแดงระเรื่อของหญิงสาวบรรยากาศแห่งต่างแดน

เสียงระฆังจากหอระฆังกัมปานีเลแว่วมา

ใครไม่รู้กล่าวไ ว้ว่าความรักไม่มีพรหมแดนไม่มีขอบเขต

.

“คุณรู้ไหม   ฉันก็เคยฝันที่จะทำเช่นนั้น”

ผมถึงบางอ้อใครๆก็อยากมีความรักที่ยั่งยืนประทับใจตาม

ความเชื่อที่ว่าใครได้นั่งเรือกอนโดลาและ

จุมพิตกันใต้สะพานทอดถอนใจ (bridge of sigh)

ความรักจะยั่งยืนยาวนาน เธอเอามือลูบผมสีดำสยายรวบไว้ข้างหลัง

ลมทะเลแห่งเอเดรียติกพัดพาดผ่าน เธอนิ่งเงียบไป

   “เคโกะ เธออย่าเศร้าอีกซิ เราสัญญากันแล้วไม่ใช่หรือที่จะไม่พูดถึงเขาอีก” 

    เพื่อนสาวตาชั้นเดียวผอมสูงเอ่ยขึ้น

    " ผมว่าเราเดินไปที่เสาที่มีสิงโตมีปีกดีกว่า".

..ภาพของสองสาวชาวญี่ปุ่นที่เดินข้างหนุ่มไทยแล้ว

กับชายหนุ่มจากประเทศไทยที่สะพายเป้ท่องเที่ยว

ถือภาพวาดสีน้ำที่ในที่สุดต่อรองลงมาได้เหลือสามสิบยูโร 

นักท่องเที่ยวที่นั่งอยู่ที่ท่าเรือซานมาร์โคหันมอง

พระอาทิตย์ที่ซานมาร์โค ลอยต่ำละเลียดโบสถ์

ซานตามาเรีย ซาลูเต้อาจจะไม่สวยที่สุด

เมื่อเทียบกับทัศนียภาพที่อื่นแต่แสงเงาที่ทาบ

ในดวงใจคนทั้งสามกลับล่องลอยไปไม่จบสิ้น

    “คุณดูเสาคอลัมน์สองต้นนี้ซิค่ะ 

ตรงนี้เขาเรียกว่าจัตุรัส ปิอัซเซตตาค่ะ

เธอหยิบแผนที่ออกจากกระเป๋าสีม่วง

ใบงาม “คงแพงน่าดู”ชายหนุ่มคิดในใจ..”ไม่แพงหรอกค่ะ”

เธอเหมือนจะอ่านใจเขาออก ผู้หญิงกับเรื่องของ

กระเป๋ากับสาวญี่ปุ่น..

      พื้นที่เป็นลักษณะเรียบเหมือนหิน

ลานกว้างที่ทอดยาวจนกระทั่งจะมีใครรู้ไหมว่า

ที่นี่เป็นที่พบปะของนักการเมือง

ที่รอประชุม และเป็นที่ลานประหารนักโทษด้วย.

..โลกใบนี่เป็นโลกที่โหดร้ายผู้ชนะถูกเสมอ..

ที่นี่ปกครองโดยดอจมาตั้งแต่แปดร้อยปีที่แล้วเคยเป็นเมืองท่าที่ส่ง

กองเรือห้าร้อยลำไปทำสงครามครูเสด

ปล้นกรุงคอนสแตนติโนเปิลนำทรัพย์สมบัติ

กลับมาที่เมืองนี้ และเคยถูกนโปเลียน

จากฝรั่งเศสบุกเข้าครองและนำม้าสี่ตัว

ที่อยู่เหนือวิหารเซนมาร์คไปประดับที่ประตูชัยของฝรั่งเศส

    “ เสาสองต้นต้นแรกเป็นสัญญลักษณ์ของเวนิส สิงโตมีปีก

อีกยอดเสาเป็นของนักบุญธีโอเดอร์ .”

ผมเอียงหน้าชี้มือไปยังเสาสูงเธอเอียงหน้าเข้ามาใกล้ผม 

เธอเซเล็กน้อยผมประคองเธอไว้เป็นครั้งแรกที่ผมถูกเนื้อต้องตัวเธอ

"ขอบคุณค่ะ เธอหน้าแดง" ..ขณะที่ผมหัวใจเต้นเร็ว   

ขณะที่เพื่อนสาวของเธอไม่ได้สังเกตเห้นเล็งกล้องถ่ายภาพอย่างตั้งใจ

”คุณนี่ช่างสังเกตนะ”   เธอเปลี่ยนเรื่องคุย  เ

ธอแหงนหน้าขึ้นมองยอดปลายเสา

นักท่องเที่ยวที่เดินเตร็ดเตร่แถวจัตุรัสซานมาร์โคไม่ได้น้อยลง  

 มองไปไกลๆตรงกันข้ามกับหอนาฬิกาตอร์เรเดลโลโรโลโจตั้งอยู่

    “คุณเห็นรูปหล่อสำริดของแขกมัวร์สองคนที่ผลัดกันตีระฆังทุกๆชั่วโมงไหมค่ะ”

เห็นซี ข้างล่างที่ใต้ลงมาก็เป็นสิงห์โตมีปีก ...เมืองนี้อะไรอะไรก็เป็นเมืองที่สิงห์โตมีปีก 

    ชายหนุ่มมองไปที่ระฆังเรื่องเล่าที่บอกว่า

ช่างนาฬิกาที่ออกแบบนาฬิกาถูกทำให้ตาบอดเพื่อไม่ให้ไปสร้างนาฬิกาที่ไหนอีก....”

“เราลองเดินย้อนไปทางโน้นไหมครับ”

เขาเดินผ่านนักท่องเที่ยวหลายเชื้อชาติที่เดินสวนไป

      วิหารเซนต์มาร์คยอดห้าโดมที่เด่นเป็นสง่าผ่านประตูทางเข้าถึงห้าช่อง 

สร้างขึ้นเพื่อเก็บพระศพของนักบุญเว็นต์มาร์คที่พ่อค้าชาวเวนิสขโมย

มาจากเมืองอเลกซานเดรียอิยิปต์อยู่ติดกับ  พระราชวังดอจอันลือเลื่อง

    “คุณหิวน้ำไหม ผมยื่นขวดน้ำส่งไปให้เธอและเพื่อนของเธอ  ...

เธอหันหน้ามองผมสายตาไม่เชื่อใจ  พร้อมหันหน้าไปทางเพื่อนสาว ...

“คุณกลัวว่าผมจะใส่อะไรเข้าไปในน้ำที่สิ่งให้คุณดื่มหรือ” เ

ธอขมวดคิ้วอมยิ้มเมื่อผมรู้ทัน พร้อมกล่าวขอบคุณพร้อมกับดื่มน้ำที่ผมส่งให้

“นี่เราจะไม่แนะนำตัวกันบางหรือครับ อย่างไรเราก็เป็นเพื่อนร่วมโลกกัน” 

   “เธอไม่ตอบเดินจ้ำอ้าวไปข้างหน้าแสงแดดที่ฉายฉานลงมาที่

จัตุรัสซานมาร์โคสว่างขึ้นราวตอบรัมกับความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นใหม่

                                  ร้านกาแฟคาเฟ ฟลอเรียนที่เห็นเป็นซุ้มประตูม่านสีขาว

 บริเวณหอระฆังลักษณะเป็นลานกว้างสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาบข้างด้วยร้านรวงต่างๆเห็น

ร้านกาแฟคาเฟ่ ฟลอเรียนอันลือชื่อโดดเด่นและมีร้านกาแฟเล็กๆที่สามารถ

ใช้เงินสองยูโรทานกับของว่างเช่นแซนวิชพิซซ่าเล็กๆหรือขนมปังที่ราคาไม่แพง

 “รอฉันด้วยเพื่อนรักของฉัน"  เพื่อนสาวเธอวิ่งตามไป ..

นกพิราบที่อยู่บนพื้นที่กำลังจิกอาหารจากนักท่องเที่ยวบินโผขึ้นบนอากาศ

ไปมาเหมือนจะรู้ถึงความเปลี่ยนแปลง ที่กำลังจะเกิดขึ้น  ..

           “นี่เธอ ฉันชักจะถูกชะตาหนุ่มคนนี้จากเมืองไทยแล้วหละ

เราชวนเขาไปทานกาแฟกันดีไหม."

“แต่เอ้ เขาหายไปไหนแล้วหละ”

เธอชะเง้อหน้าไปมองเขาเขาหายตัวไปแล้ว เธอหันหน้าไปเสียงชัตเตอร์กดแช๊ะ

ดังใกล้หูเธอ

“ขอโทษนะครับที่ทำให้คอยผมไปถ่ายรูปอยู่....

ผมว่าผมเลี้ยงกาแฟคุณดีไหม  มาเวนิสทั้งที ...ไม่ลองจิบกาแฟ

ก็ดูกระไร  คุณมีข้อมูลบ้างไหม”

สองสาวหันไปยิ้มกันแล้วหัวเราะแต่ไม่พูดอะไรออกมาเธอพยักหน้า

ชายหนุ่มทำหน้าสงสัย“ที่เวนิสใครๆก็ว่าของแพงนะครับ” 

“ แต่ว่าเราไม่ได้มาบ่อยนะค่ะ”

 ผมว่าเราไปนั่งทานกาแฟกันไหมครับ สองสาวหันมาอมยิ้ม..   

                                     มองจากมุมสูงภาพล่างซ้ายเห็นเป็นกันสาดสีขาวโต๊ะกาแฟกล้างแจ้ง

  "ผมทราบว่ามีร้านกาแฟที่หรูมากที่ คาสโนว่าเคยนั่งเริ่มสร้างตั้งแต่ปี คศ ๑๘๔๐

ชื่อร้าน Caffe’ Florian

คุณอยากจะไปนั่งไหม "...ผมหัวเราะ  “ก่อนมาที่นี่ ผมทราบว่ากาแฟอิตาลีอร่อย”

 ..."แต่ฉันว่าร้านกาแฟเป็นร้านที่ทำให้ผู้คนพบกัน..

มีหนังหลายฉากหลายเรื่องราวที่หนุ่มสาวคู่รักมาพบกัน

.ในญี่ป่นตอนนี้มีร้านกาแฟเกิดขึ้นมากมาย" 

     บริกรในชุดสูทสีขาวเชื้อเชิญให้เรานั่ง

เสียงดนตรีลอดออกมาข้างนอกร้านเก่าแก่ว่ากันว่าที่นี่คาสโนว่

าเคยมานั่งทานกาแฟที่นี่หลังจากที่เขาโดน

ตัดสินให้จำคุกและก่อนหลบหนีเขาได้มานั่งจิบกาแฟที่นี่

        “  ฉันว่าเราเลือกที่นั่งด้านนอกจะดีไหมค่ะ

ค่าที่นั่งจะถูกกว่าและเรายังได้บรรยากาศของนักท่องเที่ยวอีกด้วย

ฉันว่าได้นั่งดูผู้คนเปิดใจรับประสบการณ์ใหม่ๆ น่าจะดีน้า” 

“จริงด้วย”เพื่อนสาวเธอพยักหน้า

เป็นตัวเป็นตนเป็นคนของเธอ

ผมเห็นพ้องตามนั้นในใจคิดว่าหากผู้หญิงชอบแบบไหนสำหรับ

การเริ่มต้นที่ดีเราก็ควรทำสิ่งนั้น 

        บริกรในสูทสีขาวเดินมาทักทายเรา ...

สองสาวชาวญี่ปุ่นดูเมนูแล้วเราก็เริ่มสั่ง

ขนมปังหน้าตาแปลกกลิ่นหอมเสริฟ์มาพร้อมกับกาแฟ

        ริมฝีปากที่อวบอิ่ม ที่จิบกาแฟแม้ไม่คล้ายกับภาพที่เขาเห็นตอนที่ในโฆษณา

..แม้จะไม่ได้จิบกาแฟมาเป็นเวลานาน กับหญิงสาว  

แต่ความรู้สึกที่คุ้นเคยกลับมาอย่างบอกไม่ถูก

ภาพของร้านกาแฟแรกๆของสยามสแควร์ที่ปัจจุบัน

กำลังจะได้รับการรีโนเวทใหม่ผุดขึ้นในใจอย่างบอกไม่ถูกว่าทำไม

                                      ขอบคุณภาพประกอบจากเนต

   เธอหันหน้ามามองเขาเอื้อมหยิบขนมเค้กสีครีมทอปปิ้งด้วยขนมปังกรอบส่งมาให้เขา

"ขอบคุณครับ"

เขารุ้สึกเขินอาย..กิริยาเช่นนี้ควรเป็นเขาที่กระทำแต่หญิงสาว

เขาแก้ความเขินอายด้วยการรินน้ำให้หญิงสาวทั้งสอง 

      เขามองข้ามโต๊ะที่เขานั่ง นักท่องเที่ยวบางคนเลือกที่จะนั่งข้าง

ในความหรูหราบรรยากาศและเสียงเพลงที่นักดนตรีขับกล่อม

บริกรชาวอิตาเลียนถ่ายรูปให้ลูกค้าแอคชั่นเสียงกราเซีย บอนโจโนดังสลับกัน..

      เขานิ่งเงียบไป..มื่อหญิงสาวชาวอาทิตย์อุทัย เริ่มเอ่ยขึ้น

"คุณรู้ไหม ว่าสิ่งที่เราดื่มกันอยู่นี่ในอิตาลีเคยถูกประนามว่าเป็น

เครื่องดื่มของปีศาจ(devil’s drink)

ถึงกับมีการขอร้องให้องค์สันตปปาสั่งห้ามการดื่มกาแฟ”

    " แล้วสำเร็จไหมหละครับ 

  "คุณก็รู้นี่ อะไรที่มีคุณค่าในตัวเอง ไม่ว่ากาลเวลาผ่านไปสักเท่าไหร่ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆได้อยู่ดี

     คุณเห็นนกที่บินเหล่านี้ไหม มันบินมาตลอดเวลาผ่านไป ผานรุ่นสู่รุ่นมันก้ยังคงอยู่

เหมือนร้าน คาฟเฟ่ ฟลอเรียนแห่งนี้ ฟลอริโอโน่ ฟรานซิสโคนี่

เปิดร้านกาแฟนี้ตัง้แต่ปีคศ1720แล้วเกือบสามร้อยปีแล้ว.

  อาศัยที่ฟรานซิสโคนี่มีความสัมพันืแน่นแฟ้นกับตระกูล

ขุนนางและชนชั้นสูงร้านกาแฟเขาจึงกลายเป็นสัญญลักษณ์

แห่งความหรูหราประจำเมืองเวนิสในเวลาต่อมา”

                                             ขอบคุณภาพประกอบจากเนต

 เธอละเลียดคาปุชิโนจนกระทั่งฟองนม ติดที่ริมฝีปาก

ชายหนุ่มส่งกระดาษทิชชู่ส่งให้เธอ เธอกลับใช้ลิ้น

ตวัดฟองนมที่ติดริมฝีปากเข้าปากอย่างรวดเร็ว..ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ

       อะไรที่เป็นธรรมชาติไม่ได้เสแสร้งย่อมได้ใจของใครต่อใครหลายครั้งที่ในสังคมเรา 

อาศัยแค่เปลือกแล้วตัดสินผู้คนคล้ายสวมหน้ากากเข้าหากัน

      "แล้วคุณรู้ไหมว่าใครเป็นคนคิดค้นกาแฟเอสเพรสโส  ชายหนุ่มย้อนถาม

“ฉันไม่รู้ ...เธอเอามือม้วนปอยผมเม้มปากยิ้มโชว์ฟันขาวเป็นระเบียบสดใส.

.หน้าตาอย่างนี้นิสัยอย่างนี้ทำมาเที่ยวเวนิสกับเพื่อนสาวโดยไม่มีหนุ่มข้างกาน

    อาจเป็นเพราะเธอฉลาดเกินไป รู้มากกวาผู้ชาย

เท่าที่เขาทราบมาว่าเมื่อมีการแต่งงานในญี่ปุ่นผู้หญิงจะต้องเป็นช้างเท้าหลัง

ต้องออกจากงานเพื่อดูแลครอบครัว..

       “เมื่อไหร่ คุณจะบอกฉันค่ะ ฉันรออยู่  ใช่เลยฉันก็อยากรุ้เหมือนกัน"

เพื่อนสาวเธอขยับตัวเยงหน้าเข้ามาฟังคำตอบ 

      “อีกประมาณร้อยปีถัดมาครับในปีคศ ๑๘๒๒

ร้านกาแฟในฝรั่งเศสได้คิดค้นเครื่องชงกาแฟแบบหยาบๆขึ้นและเรียกแฟนั้นว่าเอสเปรสโซ”

      "คุณนี้เก่งจริงๆเลยนะ " หญิงสาวชม มาดื่มให้กับมิตรภาพที่ทำให้เรามาพบกัน.

..เธอยิ้มฟันขาวเพื่อนสาวเธอยิ้มตาหยี...

      "แล้วทำไมคุณถึงดื่มคาปูชิโน แล้วเราอยู่ที่ไหนค่ะตอนนี้ cappuccino เป็นภาษาอิตาเลียน

หมายถึงกาแฟทำด้วยนมข้นร้อนหรือครีม 

   คุณสังเกตเห็นไหมละค่ะ ที่นี่เขาใช้เอสเปรสโซ

ผสมกับนมสดที่เอาไปสตีมจนเป็นฟอง

เติมวิปปิ้งครีม โรยผงซินนามอนหรืออบโชยเวลาเสริฟ์"

      "คุณก็เป็นเซียนกาแฟเหมือนกันนะครับ..

.ความหมายเดิมหมายถึงสีของเสื้อคลุมของพระนิกายคาปูชิน

สังกัดฟรังซิสกัน คาปูชินมาจากคำว่าcappaแปลว่าที่หุ้มซึ่งมาจากcaputแปลว่าหัว

      เหมือนกับ caput medusa ที่เมืองฟลอเรนส์ไง  "

" ฉันเข้าใจแล้วหละ กาแฟเอสเพรสโซ นมสดร้อนและฟองนมหนานุ่มที่อยู่ด้านบนของถ้วย

     แล้วศิลปะการชงหรือชิมของคาปุชิโนอยู่ตรงไหนละค่ะ

เธอทำสีหน้าทึ่งในสิ่งที่เขาตอบอ่าบอกฉันนะว่าคุณเปิดร้านกาแฟที่เมืองไทย."

.เธอยกคาปูชิโนขึ้นจิบอีก

       ชายหนุ่มตบมือเบาๆ "คุณดื่มคาปูชิโนได้ถูกต้องแล้ว ทำไมหรือค่ะ หญิงสาวถาม

คุณดูซิฟองนมที่ติดอยู่ที่ถ้วยกาแฟคือคำตอบ  "

    แล้วคุณคิดว่าอะไรคือคำตอบที่ทำให้คนเรามาพบกันได้หละ”

      หญิงสาวสบตาชายหนุ่ม "ฉันขอตัวไปเดินดูผ้าลูกไม้กับเครื่องแก้วที่ร้านด้านข้าง

แล้วฉันจะกลับมาเจอเธออีกครึ่งชั่วโมง..เพื่อนสาวปลีกตัวเหมือนรู้ใจคนทั้งสอง  .

หญิงสาวพยักหน้าเพื่อนผู้รู้ใจกับชายแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้า 

ใครๆก็ว่าเวนิสเป็นเมืองที่มีเสน่ห์  หลายคนมาที่นี่

หลงใหลในงานศิลปะ เทศกาลหน้ากากและกาแฟ

ที่ผ่านมาคือหัวใจ ต่อไปคือกำไรชีวิต

                                   ชีวิตจริงกินสองยูโรก็พอนะครับ บก.ชาลีคริคริ   

 ชายหนุ่มมองตามเพื่อนของหญิงสาวไป  เขากลายเป็นส่วนเกิน

ทำให้คนสองคนห่างกันหรือเปล่า

เห็นแววตารอยยิ้ม

การขยิบตาทำให้เขาโล่งใจ  เสียงดนตรีไวโอลินออร์แกนแว่วมาใกล้ๆ

ใครๆมักจะเขียนนิยายรักฉากพิเศษที่ร้านกาแฟ

  “ทำไมคุณมาเวนิสครับ” ...ชายหนุ่มยกกาแฟขึ้นจิบ

กลิ่นกาแฟควันที่โชยความร้อนที่เก้าสิบองศา..

  เธอหันหน้าออกไปข้างนอกมองไปยังยอดวิหารเซนต์มาร์ค

    “ฉันก็เหมือนหญิงสาวญี่ปุ่นทั่วไป..ทุกคนก็ล้วนแต่มีความฝัน”

ฉันและเพื่อนชายของฉันเคยฝันว่าจะมาที่ยวล่องเรือกอนโดลาด้วยกัน

ใครๆก็ว่าเมืองนี้เป็นเมืองที่โรแมนติก  เธอเสียงสั่นเครือเมื่อกล่าวถึงประโยคนี้..

.นกพิราบขยับปีกเสียงเด็กหัวเราะรอยยิ้มของนักเดินทางทำให้ทุกอย่างดูรื่นรมย์ขึ้น

   แต่ว่าฝันกับความจริงบางครั้งกับความจริงก็ไม่ไปด้วยกันเสมอไป

 “แล้วคุณหละมีแต่เป็นฉันที่ตอบคุณอยู่คนเดียว  คุณมาเวนิสทำไม"

  “ผมชอบงานศิลปะ มีใครหลายคนที่มาที่เมืองนี้แล้วสร้างแรงบันดาลใจให้เกิดขึ้น”

  ความรักไง รักที่ผมเคยมี แล้วไม่สมหวัง

"คนอย่างคุณหรือจะไม่สมหวังฉันว่าคุณไม่ได้ขี้เหร่นะ"  ผมไม่ตอบแต่เอามือจับจมูกก้มหน้าแล้วยิ้ม

   “เพื่อนของคุณกลับมาแล้วหอบของพะรุงพะรังเชียว ผมว่าผมไปช่วยเธอดีกว่า 

  "ฉันได้ของมาเยอะแยะเสียแต่ว่าราคาของที่นี่ค่อนข้างแพง ไปหน่อย”เธอทำเสียงบ่นเล็กน้อย

    ตอนนี้ฉันว่าเราไปที่ท่าเรืออีกทีไหม พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าแล้ว

ฉันอยากอธิษฐาน  เธอเอ่ยปากชวน

พระอาทิตย์ สีแดงตัดกับท้องฟ้ายามเย็นสาดฉายแสงตัดกับตึกรามของเวนิสสีน้ำตาลแดงอร่ามตา

ใครๆก็ไม่รู้บอกว่าจุดจบของความรักก็จะเกิดความรัก

       หญิงสาวอมยิ้ม..หันกลับมามองที่ชายหนุ่ม

   “คุณอธิษฐานอะไรค่ะ..ไหนๆเราก็จะจากกันแล้ว

 “ผมกำลังจะไปมิลาน เดี๋ยวผมต้องลงเรือแล้วไปขึ้นที่ฝั่งทอนเชสโต...ผมไม่ตอบแต่หวังว่าคุณคงรู้”

  “ผมขอสถานที่คุณที่ญี่ปุ่นได้ไหม ผมจะส่งโปสการ์ดไปให้ คุณจะได้มีความทรงจำที่ดี ..

เราอาจจะมีความสุขตามเรื่องราวที่เราพานพบแต่ในโลกของชีวิตจริงต่างจากนวนิยายที่เราอ่านอย่างสิ้นเชิง”

เขาพูดเสียงค่อย..

       “ ฉันไมยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอกค่ะ  ฉันเชื่อว่าโลกแบนค่ะ”

วัฒนธรรมของฉันสอนให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายที่ไม่เปิดเผยความรู้สึก

แต่เราจะหลอกตัวเองใจตัวเองได้อย่างไรค่ะ

“ ฉันเคยดูหนังbefore sunrise คนสองคนเจอกันคนหนึ่งเป็นอเมริกันอีกคนเป็นสาวฝรั่งเศส

แล้วไปเที่ยวออสเตรียด้วยกัน แม้ว่าเขานัดกันว่าจะเจอกันแต่ไม่ได้เจอกันต่างฝ่ายแยก

ย้ายไปมีครอบครัวแต่ความรู้สึกแสนหวานโรแมนติกก็ยังคงอยู่ คุณไม่เคยมีประสบการณ์เหล่านั้นหรือ”

เธอพูดเสียงจริงจัง

“คืนนี้ฉันกับเพื่อนพักที่นี่ ..เราอาจเจอกันอีกที่มิลาน แม้บรรยากาศไม่หวานเหมือนเวนิส 

หรือว่าคุณไม่อยากเจอฉันแล้ว นี่ค่ะสถานที่ของฉัน...เธอยิ้มแก้มใส  

เสียงเรือปะทะคลื่นแห่งทะเลเอเดรียติกดังกึกก้องสลับกับสายลมที่พัดผ่าน

.ผมจำรอยยิ้มเสียงหัวเราะความเขินอายความรู้สึกกลิ่นอายของหญิงสาวที่เธออยู่ในอ้อมแขนของผม 

.

ความมืดเข้ามาปกคลุมแต่ในใจของผมกลับสว่างไสวอบอุ่นมิปานคล้ายดอกรักแรกบาน

                                           โลกหมุนผมไม่ได้หมุนตามโลกผมหมุนตามใจตัวเอง                                

                                                                         ๑๕ สิงหาคม ๒๕๕๕